Η σήψη της δύσης και ο ανθρωπάκος!

“Η δυτική Cultura διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές”. Αρκετά χρόνια τώρα, επιστήμονες μαζί και ιστορικοί αποφαίνονται στην κατάρρευση των δυτικών κοινωνιών και του επικρατούντος συστήματος. Όπως και να έχει το θέμα, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δυτικός κόσμος κλονίζεται αφού ως σύστημα υψηλής
πολυπλοκότητας έχει την τάση (κατά τα φαινόμενα) να κινείται ξαφνικά και απότομα από τη σταθερότητα στην αστάθεια. Στο Δυτικό κόσμο που οι κεφαλαιαγορές κρατούν τα ηνία, είμαστε έρμαιο τόσο των διαθέσεων χρηματοπιστωτικών παραγόντων όσο και από το επίπεδο ικανότητας των γιάπηδων στο να δημιουργούν νέες “φούσκες” για να εξασφαλιστεί κατ’ αυτό το τρόπο η συνέχεια της επίπλαστης ειρήνης. Ουσιαστικά όμως, απλά παρατείνεται χρονικά η διάρκεια της σήψης της Δύσης. Πέραν από όλες τις άλλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία, στην παρούσα φάση πρωτεύον ζήτημα είναι η αδυναμία του απλού ανθρώπου να εστιάσει την προσοχή του στην ουσία και άρα ο αποκλεισμός του από το σχεδιασμό του επόμενου βήματος, του νέου κοινωνικού συμβολαίου. Το πρόβλημα αυτό γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο, αν στοχαστούμε τις παθογένειες της σύγχρονης κοινωνίας που ριζώνουν πάνω σε έδαφος επίπλαστων εννοιών όπως ασφάλεια, σταθερότητα, ειρήνη κ.λ.π.! Για να μπορέσεις όμως να αλλάξεις κάτι, ένα οτιδήποτε κάτι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχεις τέτοια θέση που η όρασή σου ανεμπόδιστη να σου επιτρέπει να δεις καθαρά την πραγματική φύση αυτού του κάτι. Στην περίπτωση όμως του κοινωνικού γίγνεσθαι, προϋπόθεση είναι μια αυτογνωσιακού τύπου διεργασία, και υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει ακατόρθωτο για το σύγχρονο άνθρωπο να παραμερίσει τα πέπλα της Ίσιδας ή να βγει από τη σπηλιά του Πλάτωνα. Οι λίγοι ικανοί απομονώνονται ώστε να αποτελούν μόνο χαμηλής έντασης απειλή για τους κρατούντες που με τη σειρά τους φροντίζουν για την περιθωριοποίηση και εν τέλει στην εξαφάνιση των πρώτων, καθιστώντας εμάς όλους, τους βολεψάκηδες, αδιάφορους, εγωκεντρικούς, αδαείς, υποτακτικούς….. συνένοχους σε ένα έγκλημα κατά του ίδιου του εαυτού μας και των παιδιών μας. Το τραγελαφικό είναι ότι ενώ για τους κρατούντες το έγκλημα είναι “από πρόθεση”, η δική μας συνενοχή στο έγκλημα πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είναι “από αμέλεια”! “Τι μπορώ να κάνω εγώ;” Οι κρατούντες έχουν επενδύσει πάρα πολλά στην υπάρχουσα κατάσταση και στοχεύουν στο να τα διαφυλάξουν και να τα εξασφαλίσουν. «…σε φοβάμαι ανθρωπάκο, σε τρέμω επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος ανθρωπάκο, Άρρωστος βάρια, δεν φταις εσύ γι αυτό άλλα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα είχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου. Καμιά αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε συντρίψει αν διέθετες στην καθημερινή σου ζωή έστω και μια στάλα αυτοσεβασμό, αν συνειδητοποιούσες, πραγματικά συνειδητοποιούσες, πως χωρίς εσένα η ζωή δεν θα συνέχιζε ούτε για μια ώρα. Στο είπε αυτό ο απελευθερωτής σου;; Σε αποκάλεσε “προλετάριο του κόσμου” άλλα δεν σου είπε ότι εσύ και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου κι όχι αόριστα για τη τιμή της πατρίδας και του έθνους σου» Γράφει ο Wilhelm Reich (1897-1957) στο «Άκου ανθρωπάκο»
Πηγη