Αυτό άλλωστε τρέμουν και όλοι αυτοί που έχουν συνηθίσει να «γράφουν την ιστορία» ερήμην της κοινωνίας.
Όσο κι αν το έργο της πτώχευσης έχει παιχτεί ξανά και ξανά σ αυτόν τον τόπο, αυτή τη φορά μας ήρθε λιγάκι ξαφνικό. Από τη μια μέρα στην άλλη και από την ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων, παρίες και ζήτουλες των αγορών, από (κατά φαντασία και επί πιστώσει) «εύποροι», ξαφνικά άνεργοι, απολυμένοι, ευέλικτα εργαζόμενοι και καταχρεωμένοι. Και σαν να μην έφτανε το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων και της εικονικής μας ευημερίας, να ακούει κανείς και τον Πάγκαλο (που βρυχάται) σκορπίζοντας απειλές και (κυρίως) ενοχές: «Μαζί τα φάγαμε».
Ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο γιατί δεν αντέχει άλλο και κυρίως γιατί συνειδητοποιεί πως η πτώχευση της χώρας δεν είναι μια λογιστική αφηρημένη έννοια. Η πτώχευση της χώρας, σημαίνει την καταστροφή των κατοίκων της. Αυτών– που όσο κι αν επιμένει ο Θ. Πάγκαλος και τα κυρίαρχα media– δεν παρακάθισαν στα λουκούλια συμπόσια της εξουσίας.
Ο κόσμος της εργασίας, οι απόμαχοι της δουλειάς, οι νέοι, οι φοιτητές, είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Τον πληρώνουν ήδη με τις περικοπές στις αμοιβές τους και στις συντάξεις τους και κυρίως με την εξαφάνιση της προοπτικής για μια αξιοπρεπή ζωή.
Το ξεπούλημα της περιουσίας της χώρας, οι υποθήκες για την εξυπηρέτηση των τόκων των παλιών και των νέων δανείων, είναι τελικά το έδαφος που αφαιρείται κάτω απ τα πόδια της παραπαίουσας από το σοκ της πτώχευσης κοινωνίας.
Οι δεκάδες χιλιάδες «αγανακτισμένοι» που κατεβαίνουν στο δρόμο, έστω κι αν με την πρώτη ματιά δεν καταγράφεται, διατυπώνουν ξεκάθαρα τα πολιτικά τους αιτήματα: Δημοκρατία- δικαιοσύνη. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί ωστόσο, είναι με ποιόν τρόπο οι εξεγερμένοι μπορούν να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των αυτονόητων πολιτικών τους αιτημάτων.
Η ιστορία, όπως είπαμε, γράφεται τώρα. Το τελικό «ανάγνωσμα» εξαρτάται από τη θέληση της κοινωνίας να αντισταθεί, αλλά και από την δύναμη της εξουσίας να την χειραγωγήσει ή να την συντρίψει….
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου