Οι μεταναστευτικοί μύθοι και η ισότητα στη σκλαβιά

ΜΑΡΤΙΟΣ 2006 

Οι μεταναστευτικοί μύθοι και το αμερικάνικο 
πολύ-πολιτισμικό μοντέλο 
Γράφει η Θάλεια Βεργή  

Η δαιμονοποίηση των αντιστάσεων 
«Κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί». Να ένα σύνθημα κούφιας αριστερής ρητορείας. ...Ένα απλουστευτικό λεκτικό σχήμα. Όταν όμως αφαιρείς από τα πράγματα το περιεχόμενό τους, τα ποιοτικά ταξικά τους χαρακτηριστικά, την Ιστορία και την κίνηση, τότε καταλήγεις σε σχήματα λογικών κατηγοριών, στον καθαρό λόγο, σε ακίνητες ηθικές φόρμουλες. Οι γενικές αναφορές στον «εθνικισμό» και το «ρατσισμό» δεν λένε απολύτως τίποτα. Και δε λένε γιατί έχει εξατμιστεί από αυτές τις έννοιες η ουσία και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, προβάλλονται δηλαδή ως ηθικό αξίωμα. 

Το να αναμασάς σήμερα τέτοιου είδους ηθικές αφαιρέσεις ( «κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί») δεν δολοφονείς απλώς τη διαλεκτική, αλλά και εξαπατάς. Συμμετέχεις στη συγκάλυψη των πραγματικών προβλημάτων, στη συκοφάντιση και δαιμονοποίηση των αντιστάσεων. 

Όταν ένα από τα κύρια διακριτικά της παγκοσμιοποίησης είναι τα «ανοικτά σύνορα» και μία από τις κεντρικές επιδιώξεις του πολυεθνικού κεφαλαίου είναι η εισαγωγή φτηνής εργατικής δύναμης και η άλωση των εργατικών και λαϊκών κεκτημένων το να παπαγαλίζεις «αριστερά αποφθέγματα» δεν μεροληπτείς απλώς υπέρ του ιμπεριαλισμού, αλλά ταυτίζεσαι πλήρως μαζί του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το «αριστερό αυτό αξίωμα»: «κάτω όλοι οι ρατσισμοί και οι εθνικισμοί», αποτελεί σήμερα το κεντρικό σύνθημα των πλανητικών κέντρων εξουσίας. 

Τέτοιου είδους «αριστερά κλισέ» αποτελούν επίσης και τα ιδεολογικά οχήματα στιγματισμού και δυσφήμισης των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Κάθε εκδήλωση αυτοάμυνας των εργαζομένων απέναντι στην εισβολή των ξένων εργατών, κάθε αντίσταση και κάθε αγώνας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και επιθέσεις των πολυεθνικών θα χαρακτηρίζεται «εθνικιστική» και «ρατσιστική». 

Αυτό πράττει σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά»: παρέχει το ιδεολογικό τεκμήριο και άλλοθι της Νέας Τάξης. 

Ο χαρακτήρας του μεταναστευτικού κατακλυσμού 

Οι απολογητές και προπαγανδιστές των «ανοικτών συνόρων» και της κατακλυσμιαίας εισβολής ξένων εργατών συγχύζουν ιδιοτελώς το μεταναστευτικό ζήτημα. Αναφέρονται στη μετανάστευση των Ελλήνων στη Γερμανία. Θυμούνται ακόμα και τη μετανάστευση στην Αμερική. Ίσως αύριο μιλήσουν και για τις μεταναστεύσεις στη Ρώμη και το Βυζάντιο. Η απάτη όλων αυτών των αναφορών είναι φανερή. 

Πρώτο. Η Αμερική δεν είναι έθνος αλλά μια πανσπερμία μεταναστών. Δημιουργήθηκε από τους μετανάστες. Ανάμεσά τους και Έλληνες. Η μετανάστευση σε μια μεγάλη χώρα όπως αυτή, με τεράστιο φυσικό πλούτο και δυνατότητες έδωσε νέα δυναμική στο παγκόσμιο εμπόριο. Ήταν πρόοδος για ολόκληρη την ανθρωπότητα γιατί εναρμονιζόταν και ανταποκρινόταν στις ανάγκες της αλματώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. 

Δεύτερο. Τηρουμένων των αναλογιών θετική ήταν και η μετανάστευση στα μεταπολεμικά χρόνια. Οι Έλληνες και οι άλλοι εργάτες από τον ευρωπαϊκό νότο που μετανάστευσαν στη Γερμανία κάλυπταν κενές θέσεις εργασίας από τις εκατοντάδες χιλιάδες που δημιουργούσε η οικονομική επέκταση της εποχής. 

Η μετανάστευση αυτή ήταν συντεταγμένη. Τους «γκασταρμπάιτερς» περίμεναν συγκεκριμένες θέσεις σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και έτοιμα «χάιμ», κατοικίες που τους διέθεταν οι βιομηχανίες. Εργαζόντουσαν με τους ίδιους μισθούς και τα ίδια δικαιώματα των ντόπιων. Δεν είχαν «εισαχθεί» παράνομα, σε χώρα που ήδη μάστιζε η ανεργία, έτσι που μπορούσαν να βρουν δουλειά μόνο εξευτελίζοντας τα μεροκάματα των ντόπιων, καταπατώντας τα ωράριά τους και όλες τις παροχές που πρόβλεπαν οι ισχύουσες νομοθεσίες. Ούτε βεβαίως πήγαν σε αριθμούς ίσους ή και μεγαλύτερους του ντόπιου ενεργού πληθυσμού ( και απρόσκοπτα αυξανόμενους), για να τον περιθωριοποιήσουν εργασιακά και κοινωνικά. 

Τρίτο. Η σύγχρονη μετανάστευση έχει εντελώς αντιδραστικό χαρακτήρα. Είναι το εργαλείο με το οποίο η πολυεθνική ολιγαρχία πισωδρομεί την ανθρωπότητα σε ένα εργασιακό Μεσαίωνα, καταστρέφοντας δύο αιώνων εργασιακές κοινωνικές κατακτήσεις. Μόνο τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετούνται. Και γίνονται απολογητές όσοι βάζουν στην υπηρεσία αυτής της πολυεθνικής ολιγαρχίας τις ψευτο-αριστερές δημαγωγίες περί «ταξικών αδελφών». Ο μόνος αδελφός που εξυπηρετούν είναι ο Μεγάλος Αδελφός! 
Ιστορική υπόμνηση. Ο Μαρξ εναντιώθηκε στην εισαγωγή εργατών που έφεραν οι Άγγλοι βιομήχανοι για να πάρουν πίσω τις αυξήσεις μισθών που είχαν κερδίσει οι Άγγλοι εργάτες. Κινητοποίησε την Εργατική Διεθνή για να το αποτρέψει. Και αυτό σε μια εποχή που ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν ταχύτατα. 

Ο Τρότσκι θεωρούσε προδοσία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας την υποστήριξή της στη μετανάστευση Ευρωπαίων εργατών στην Αμερική κατά τα χρόνια της ύφεσης που ακολούθησαν το κραχ του 1929. 

«Τα ταξικά μας αδέρφια» 

Αυτή η καραμέλα περί «ταξικών αδελφών» είναι μια άλλη φράση κούφιας «αριστερής» ρητορείας. Μια άθλια δημαγωγία. Ταξικά αδέλφια υπάρχουν μόνο στην πάλη κατά του κοινού εχθρού. Τι είναι οι απεργοσπάστες; Δεν είναι ταξικά μας αδέλφια; Σπάνε μια απεργία από βίτσιο; Συχνά είναι άνεργοι. Έχουν οικογένεια, παιδιά, αλλά ουδείς μέχρι τώρα διανοήθηκε να τους υποστηρίξει. Ο γερμανικός στρατός που εισέβαλε στην Ελλάδα από ταξικά μας αδέλφια δεν απαρτιζόταν; Έπρεπε να καταθέσουμε τα όπλα για να μην κτυπήσουμε τα «ταξικά μας αδέλφια»; 

Όταν οι οικοδόμοι πάλεψαν και κέρδισαν αυτοί πρώτοι το εφτάωρο, ανοίγοντας το δρόμο και για τους άλλους εργαζόμενους, κατέβαζαν με καδρόνια τα «ταξικά τους αδέλφια»-απεργοσπάστες από τις οικοδομές. Αν αυτό ήταν σωστό γιατί δεν πρέπει να ακολουθηθεί η ίδια πρακτική στους αλλοδαπούς που εν γνώσει τους βοηθούν το κεφάλαιο σε αυτή τη χώρα να κατεδαφίσει ό,τι μέχρι σήμερα έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι, οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους με αγώνες; 

Τη μετανάστευση, όπως και κάθε σοβαρό πολιτικό ζήτημα, δεν μπορούμε να την προσεγγίζουμε εκτός τόπου και χρόνου, υπεριστορικά. Ζούμε στην εποχή της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Η παγκόσμια αγορά ενοποιείται έτσι όπως το απαιτούν τα παντοδύναμα πολυεθνικά μονοπώλια. Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας («τα ανοικτά σύνορα») αποτελεί λειτουργικό στοιχείο της πολυεθνικής απληστίας. Τα κεφάλαια μεταναστεύουν εκεί που βρίσκονται οι δεξαμενές της μαύρης εργασίας. Όσα είναι καθηλωμένα στον τόπο τους πρέπει επίσης να επωφελούνται των ίδιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Να εισάγουν και να χρησιμοποιούν την ίδια μαύρη εργασία. Και αυτό κάνουν. Και οι «αριστεροί» σφογγοκωλάριοι της Νέας Τάξης βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με ανθρωπιστικά ναπάλμ… 

Το αμερικανικό μοντέλο 

Στο όνομα τέλος του «πολύ-πολιτισμικού παράδεισου» τα αριστερά δεκανίκια της πλανητικής αυτοκρατορίας εξωραϊζουν το αμερικανικό μοντέλο. Φαίνεται να αγνοούν ή σκοπίμως αγνοούν ότι όσο περισσότερο ανομοιογενής είναι ο πληθυσμός μιας χώρας, τόσο δυσκολότερο (ίσως και αδύνατο) είναι να συγκροτηθεί ενιαίο εργατικό κόμμα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, που είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Αμερική και τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί, επισήμαναν από τότε τα ιδιάζοντα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικοδόμηση ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης. Ο Ένγκελς, στις 2 Δεκεμβρίου 1893, έγραφε στον Ζόργκε: 

«Μετά, και πιο ειδικά, η μετανάστευση, η οποία χωρίζει τους εργαζόμενους σε δύο ομάδες:αυτόχθονες και αλλοδαπούς και κατόπιν (1) σε Ιρλανδούς, (2) σε Γερμανούς, (3) σε πολλές άλλες μικρότερες ομάδες, κάθε μια από τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της:Τσέχους, Πολωνούς, Ιταλούς, Σκανδιναβούς, κλπ. Και επιπλέον νέγρους. Για να συγκροτηθεί ένα ενιαίο κόμμα από αυτούς απαιτούνται εντελώς ασυνήθιστα και ισχυρά κίνητρα. Συχνά εκδηλώνονται βίαια ξεσπάσματα, αλλά οι αστοί δεν έχουν παρά να περιμένουν υπομονετικά, και τα ανόμοια στοιχεία της εργατικής τάξης θα κατακάτσουν και πάλι ξεχωριστά.» 

Η αμερικάνικη άρχουσα τάξη είχε αντιληφτεί από τότε πόσο μεγάλο εμπόδιο ήταν οι εθνικές διαιρέσεις στις προσπάθειες για την ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης. 

Από τότε που γράφτηκε το Κομουνιστικό Μανιφέστο πέρασε περισσότερο από ενάμιση αιώνας και η μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα που γνώρισε η ιστορία ακόμα δε γέννησε ένα ανεξάρτητο εργατικό κόμμα. Δεν είναι αβάσιμο να υποθέσουμε ότι η γενίκευση του αμερικανικού κοινωνικού μοντέλου (το μοντέλο των γκέτο) θα σημάνει το τέλος εργατικού κινήματος, μαζί και το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Αντί του παγκόσμιου σοσιαλισμού θα νικήσει η παγκόσμια βαρβαρότητα. 


ΜΑΡΤΙΟΣ 2006 (Ρεσάλτο-4) 
Όλοι σκλάβοι και ίσοι στη σκλαβιά 
Γράφει ο Αντώνης Πλάκας 

 


Οι «Αριστεροί», οι «εκσυγχρονιστές» και οι νέο-φιλελεύθεροι μας προτείνουν μια «ανθρωπιστική» προσέγγιση στο ζήτημα της εισαγωγής ξένων εργατών. Οι ηθικές βεβαίως προσεγγίσεις δεν οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, αλλά συχνά γίνονται και το άλλοθι των μεγαλύτερων εγκλημάτων. Όλοι λοιπόν αυτοί αρνούνται πεισματικά να δουν το υπαρκτό πρόβλημα, αφήνοντας έτσι χώρο στην ακροδεξιά δημαγωγία. 

Φυσικά δεν θα περίμενε κανείς διαφορετική στάση από τους πολιτικούς υπηρέτες του καθεστώτος. Το να κλείνουν όμως τα μάτια, οι αυτό-αποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις, στην πραγματικότητα και το χειρότερο να την αφορίζουν με ηθικά αναθέματα αυτό είναι περίεργο και ανησυχητικό σύμπτωμα. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις πολιτικά ένα πρόβλημα, από την πλευρά των συμφερόντων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όταν γυρίζεις την πλάτη στο «πρόβλημα» και δεν καταδέχεσαι ούτε καν να το αναλύσεις και να επεξεργαστείς συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές για την αντιμετώπισή του; 

Οι «αριστεροί» των φράσεων όχι μόνο δεν δείχνουν καμιά διάθεση να μελετήσουν και να αναλύσουν το ζήτημα της εισαγωγής εργατών, συνακόλουθα να επεξεργαστούν έτσι τα πρακτικά καθήκοντα μιας αριστερής πολιτικής, αλλά αφορίζουν ως «ρατσιστική» κάθε απόπειρα ανάλυσης του ζητήματος και κάθε προβληματισμό πάνω στο μεταναστευτικό. 

Ο ψευδοανθρωπισμός 

Το κεφάλαιο επιβάλει τους δόλιους σκοπούς του όχι μόνο με τη βία, αλλά και την καθιέρωση διάφορων ηθικών κανόνων. Σήμερα η κοσμοπολίτικη «αριστερά» όχι μόνο υιοθετεί αυτούς τους ηθικούς κανόνες τους καθιερωμένους από τους δουλοκτήτες για τους σκλάβους τους, αλλά αποτελεί και τον πιο «μαχητικό» προπαγανδιστή αυτών των κανόνων: φορέα μόλυνσης που μπολιάζει με τους κανόνες της ηθικής του πλανητικού ιμπεριαλισμού. 

Ένα από τα πιο ύπουλα ηθικά αξιώματα είναι αυτό περί «ανθρωπισμού». 

Βεβαίως ο αφηρημένος ανθρωπισμός (αυτό το δόλιο ηθικό αξίωμα) και η μικροαστική φιλανθρωπία των φιλοδωρημάτων στους φουκαράδες αλλοδαπούς δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό ανθρωπισμό και την Αριστερά. Αυτό είναι γνωστό σε κάθε έναν που στοιχειωδώς έχει κάποια σχέση με τη μαρξιστική φιλολογία. 

Φυσικά το δράμα των αλλοδαπών δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Γνωρίζουμε, ότι αποτελούν τα μεγάλα θύματα της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας. Το ζήτημα όμως είναι άλλο: Το πώς τα εξαθλιωμένα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας χρησιμοποιούνται από το κεφάλαιο για να γιγαντώσει την εκμετάλλευσή του, να διογκώσει τα κέρδη του, να αποκτηνώσει τους εργαζόμενους (ντόπιους και ξένους) και να αλώσει τις κατακτήσεις (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές). Μιλάμε δηλαδή για ένα ζήτημα εξόχως πολιτικό. Και τα ζητήματα αυτά δεν είναι ζητήματα ελεημοσύνης.. 

Η κοσμοπολίτικη αριστερά όχι μόνο εξαφανίζει το πολιτικό ζήτημα, αλλά και υποβαθμίζει τον ανθρωπισμό στα επίπεδα της ελεημοσύνης. Αυτός όμως ο αφηρημένος ανθρωπισμός είναι ο «ανθρωπισμός» που πουλιέται και καταναλώνεται από τις κυρίαρχες δομές εξουσίας, από το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους υποτελείς ηγέτες της ΕΕ. Αυτός ο «ανθρωπισμός» είναι ό,τι το πιο απάνθρωπο και κτηνώδες. Τα εξαθλιωμένα θύματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός τα χρησιμοποιεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό τους και ενάντια στους άλλους εργαζόμενους. Τα εκμεταλλεύεται ληστρικά, τους δίνει ψίχουλα, τα έχει χωρίς δικαιώματα, τα ρίχνει στο επίπεδο των παλιών δούλων, τα εξαθλιώνει και αποκτηνώνει, έτσι που να τα χρησιμοποιεί για πάσα χρήση. Παράλληλα ρίχνει τα μεροκάματα των εργατών, αφανίζει τις κατακτήσεις τους, υπονομεύει την οργάνωσή τους (και χωρίς οργάνωση δεν υπάρχει ούτε αντίσταση ούτε αγώνας), διογκώνει την ανεργία, την αθλιότητα, την περιθωριοποίηση, καλλιεργεί το μίσος εργατών εναντίον εργατών. Αυτή είναι απανθρωπιά και κτηνωδία. Αυτό αναλύουμε και στηλιτεύουμε. Και οι εκσυγχρονισμένοι «αριστεροί» από κοινού με τους «επαναστάτες» της φράσης παρακάμπτουν το πρόβλημα. Χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Επικαλύπτουν το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα με ηθικά αξιώματα περί ανθρωπισμού και τα γλυκερά μικροαστικά κλισέ της ελεημοσύνης. 

Τα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου 

Με τα ιδεολογήματα του «διεθνισμού» και τα ηθικά αξιώματα του «ανθρωπισμού» το μεγάλο κεφάλαιο προωθεί την εισαγωγή ξένων εργατών: Τη λογική δηλαδή της παγκοσμιοποίησης και το στρατηγικό στόχο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας που είναι η ισοπέδωση της εργατικής τάξης, ο αφανισμός όλων των κεκτημένων (οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών) και η άλωση των εθνικών κρατών. 

Τα μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα του Τύπου και των τηλεοπτικών καναλιών έχουν γίνει οι φορείς του «ανθρωπισμού»(!), του «διεθνισμού»(!) και του «αντιρατσισμού»!!! Προσπαθούν να πείσουν, με τους «αριστερούς» προπαγανδιστές τους, τον ελληνικό λαό ότι είναι «δημοκρατική του υποχρέωση» να εγκρίνει την εισαγωγή ξένων εργατών. Δηλαδή έχουν την κυνικότητα και το θράσος να ζητούν από τον ελληνικό λαό να λειάνει ο ίδιος με το σαπούνι τη θηλιά του σχοινιού που θα τον κρεμάσει… 

Τα μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα του Τύπου και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου (ολόκληρο το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο) αποκαλύπτουν και προωθούν τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου: « Η Ελλάδα το 2015 θα κατοικείται από 3,5 εκατομμύρια μετανάστες». Δηλαδή από έναν αριθμό πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό αριθμό της σημερινής εργατικής τάξης. 

Αναμφισβήτητα ο σκοπός του μεγάλου κεφαλαίου είναι η αναζήτηση μιας απόλυτα υποτακτικής εργατικής τάξης, παραιτημένης από κάθε εργατικό δικαίωμα. Σκοπός των υπερεθνικών καπιταλιστικών ελίτ εξουσίας είναι η κατεδάφιση των κεκτημένων και η άλωση των αντιστάσεων και ιδιαίτερα η διάλυση των λαών εκείνων που αντιστέκονται, που έχουν ανυπόταχτο πνεύμα, Ιστορία και πολιτικούς αγώνες. Όπως ο ελληνικός λαός. 

Τους σκοπούς του μεγάλου κεφαλαίου εύκολα τους αντιλαμβάνεται κανείς. Το κεφάλαιο λειτουργεί σύμφωνα με τα συμφέροντά του, σύμφωνα με τις επιταγές και τη λογική του συστήματος του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού. 

Το παράδοξο είναι να μιλάς στο όνομα της αριστεράς, στο όνομα δηλαδή των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να ταυτίζεσαι με τους σκοπούς του κεφαλαίου και τις επιταγές της Νέας Τάξης. Και το χειρότερο: Να καλύπτεις την ενσωμάτωσή σου στο καπιταλιστικό σύστημα και τις υπηρεσίες σου στο μεγάλο κεφάλαιο με ιδεολογικά και ηθικολογικά «πολύ-πολιτισμικά» εφευρήματα περί «ανθρωπισμού», «διεθνισμού», «αντιρατσισμού» κλπ. 


Αυτή η «αριστερά» είναι καταδικασμένη γιατί έχει περάσει στην αντίπερα όχθη και έχει μεταλλαχτεί σε ιδεολογικό τρομοκράτη και πολιτική αστυνομία του συστήματος. Αποτελεί την «αριστερή» ελίτ της παγκοσμιοποίησης. 

Το πετυχημένο εφοπλιστικό πείραμα 

Το μεγάλο καπιταλιστικό πείραμα έγινε από το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Το 1983 υπήρχαν 99.000 εργαζόμενοι ναυτεργάτες. Το Δεκέμβριο του 2.000 ήταν 13.000. Σήμερα είναι λιγότεροι και θα αντικατασταθούν όλοι. Οι Έλληνες ναυτεργάτες αντικαταστάθηκαν από ξένους εργάτες καθυστερημένων χωρών: Υποτακτικούς, πάμφθηνους και με πλήρη ανυπαρξία κοινωνικής συνείδησης. 

Οι Έλληνες ναυτεργάτες ήταν ένα από τα πιο οργανωμένα και συνειδητοποιημένα τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης, με πλουσιότατη αγωνιστική παράδοση. Και όμως αυτό το ιστορικά ένδοξο τμήμα της εργατικής τάξης δεν υπάρχει πια. Και το πιο τραγικό είναι ότι οι Έλληνες ναυτεργάτες έμειναν απαθείς στην εξόντωσή τους, κάτω από μια ύπουλη και καλοδουλεμένη καπιταλιστική προπαγάνδα, που σκόπευε σε μια παραπλανητική ερμηνεία περί του «ανθρωπισμού», του «διεθνισμού» κλπ. 

Και ποια είναι τα αποτελέσματα από την αντικατάσταση των Ελλήνων εργατών από τους ξένους και τη διάλυση του ναυτεργατικού κινήματος; Βαπόρια κάτεργα, σκλάβων που δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, σκλάβων χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς καμιά διάθεση να αντισταθούν, που δέχονται μοιρολατρικά ακόμα και με ευχαρίστηση την αθλιότητα της ζωής τους. 

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του «ανθρωπισμού» και του «διεθνισμού» των καπιταλιστών και των «αριστερών» πρακτόρων τους: Η δουλεία, η κτηνωδία και η βαρβαρότητα… 

Το ταξικό κριτήριο 

Στη μαρξιστική κοινωνιολογία αλφαβητικό σημείο είναι το ταξικό κριτήριο. Η ανάλυση ενός φαινομένου ( η εισαγωγή εργατών, η μετανάστευση κλπ) είναι αδύνατη δίχως τον ταξικό χαρακτηρισμό του φαινομένου. Η ταξική πάλη δεν είναι σχήμα λόγου, λογική κατηγορία. Είναι οι συγκεκριμένοι κοινωνικοί συσχετισμοί στη δοσμένη στιγμή, το συγκεκριμένο επίπεδο ταξικής συνείδησης και οργάνωσης της τάξης. 

Όταν συνεπώς το κεφάλαιο εισάγει εργάτες για να ανατρέψει τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, να ρίξει το επίπεδο της συνείδησής της με την εισβολή εργατών ταξικά και πολιτισμικά καθυστερημένων (το ζήτημα της ταξικής συνείδησης είναι η πεμπτουσία της ταξικής πάλης), να την αποδιοργανώσει και να την διαιρέσει στρέφοντας τμήματα εργατών κατά εργατών, όλα αυτά οδηγούν στη χειραγώγηση και όχι την απελευθέρωση της τάξης, στη νίκη του κεφαλαίου και στη συντριβή των εργατών. 

Σήμερα μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης η εισαγωγή ξένων εργατών είναι εφιαλτική απειλή για το διεθνές προλεταριάτο. Επιχειρείται όχι μόνο ο αφανισμός όλων των αγωνιστικών κεκτημένων, αλλά η πολτοποίηση της ταξικής συνείδησης, η πλήρης καταρράκωση της εργατικής τάξης, η διάλυσή της σαν τάξη, σαν πολιτική τάξη. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα επιχειρείται η απόσυρσή της και η αντικατάστασή της από στοιχεία ταξικά καθυστερημένα και πλήρως χειραγωγημένα. Τα πολυεθνικά κέντρα εξουσίας μέσω της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» και της εισαγωγής εργατών θέλουν να επιβάλουν την «ισότητα» στον κατώτατο παρανομαστή: όλοι θα είναι σκλάβοι και ίσοι στη σκλαβιά. Ο Μαρξ το διατυπώνει καθαρά: «Ο σκοπός της εισαγωγής εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς». 

Γι αυτό όσοι αναλύουν τη ζοφερή αυτή εικόνα χαρακτηρίζονται «ρατσιστές» από τους έμμισθους υπαλλήλους του καθεστώτος. Είναι γνωστό όμως ότι υπάρχουν δύο ειδών ζωντανά όντα. Εκείνα που έχουν μια σπονδυλική στήλη και συνεπώς μπορούν να βαδίζουν και καμιά φορά να τρέχουν και εκείνα που δεν έχουν και συνεπώς δεν μπορούν παρά να έρπουν ή να κολλάνε σαν παράσιτα σε άλλους. Τα πιο επικίνδυνα παράσιτα είναι οι «αριστεροί» αυλικοί και λακέδες της εξουσίας. 

Οι κοινωνικές δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να αποβάλουν τα παράσιτα. Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι από την πλευρά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και να προωθείς την πολιτική του κεφαλαίου με την επικάλυψη μια κούφιας «αριστερής» ρητορείας περί «ανθρωπισμού», «διεθνισμού» και «αντιρατσισμού»…

Όλα τα κείμενα θα συλλεχθούν ΕΔΩ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=27142#27142