ΒΙΑΙΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΑΛΔΑ ΤΥΠΟΥ "ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008", ΒΛΕΠΕΙ ΩΣ ΠΙΘΑΝΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ GUARDIAN,

ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ "ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ" ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΠΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΒΑΡΙΑ,ΠΙΕΖΕΤΑΙ, ΕΚΦΟΒΙΖΕΤΑΙ, ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ, ΦΤΩΧΑΙΝΕΙ, ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ, ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ...

Ένα έτος μετά από το διεθνές νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε το τώρα κακόφημο υπόμνημα αυστηρότητάς τους στηνΕλλάδα,
η ζωή εδώ έχει αλλάξει ριζικά. Εάν είστε μεταξύ 18 και 24 χρονών, οι πιθανότητες είναι ότι είστε άνεργοι, όπως 40% της γενεάς σας. Εάν είστε στη δεκαετία του '30 σας και έχετε μια εργασία, είναι πιθανό να είναι μερικής απασχόλησης και εύκαμπτη δεν μπορείτε πιθανώς να το φανταστείτε που είναι ασφαλές, και δεν έχετε καμία ιδέα πόσο μακρύτερο πρόκειται να διαρκέσει. Οι αμοιβές σας παίρνουν βαθμιαία χαμηλότερα, δεν μπορείτε να πάτε στην απεργία, δεν μπορείτε να οργανώσετε συλλογικά, δεν μπορείτε να απαιτήσετε ακόμη και να πάρετε πληρωμένοι. Οι διακοπές είναι αδύνατες, να αρρωστήσει είναι πάρα πολύ ενός κινδύνου, και δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά ένα δικού σας επίπεδο.

Οι νέοι στην Ελλάδα δεν μπορούν πλέον να κάνουν τις συνηθισμένες επιλογές ζωής: δεν μπορούν να προγραμματίσουν για το παρόν, πόσο μάλλον για το μέλλον. Αλλά λέγονται - και πολλοί από τους αισθάνονται - ότι δεν μπορούν να παραπονεθούν. Ανήκουν, σε τελευταία ανάλυση, σε μια καταδικασμένη παραγωγή.

Πολλοί συνηθισμένοι Έλληνες έχουν σταματήσει τις ειδήσεις ή για γιατί όλο αυτό συμβαίνει. Αλλά καθένας μιλά με το ένα άλλος για αυτό που πηγαίνει σε: φίλοι, παιδιά και γονείς, καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, δάσκαλοι - ο καθένας λέει αυτή η αυστηρότητα είναι άδικη και άδικη, αλλά ο καθένας αισθάνεται επίσης επισφαλής και έντρομος, δεν υπάρχει τίποτα μπορούμε να κάνουμε για την, τελικά. Αυτή η νέα πραγματικότητα αισθάνεται σαν έχει πεταχτεί επάνω σε μας - σχεδόν όπως ένα υπερφυσικό φαινόμενο. Έχουμε την υποχρέωση ότι αντέχουμε την επίπληξη της κρίσης επειδή «όλοι και ξοδεψαμε πέρα από τα μέσα μας» - αλλά εκείνο το βάσανο πιό πολύ ξέρει ότι δεν είχαμε καμία σχέση με το.

Είναι λιγότερο από 12 μήνες δεδομένου ότι αυτή η κρίση άρχισε, αλλά οι μικρές ιστορίες που επεξηγούν την αλλαγή συνεχίζουν επάνω: άστεγος που ψάχνει τα τρόφιμα στα σκουπιδοτενεκή φίλοι που απολύονται χωρίς αποζημίωση, ή αποδοχή των περικοπών αμοιβών αστυνομικοί που κτυπούν επάνω τους πολίτες που διαμαρτύρονται κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων δάσκαλοι και γιατροί που χάνουν τις εργασίες τους δημοσιογράφοι που λογοκρίνονται συνδικαλιστές που διώκονται ρατσιστικές επιθέσεις κεντρικός. Η νομιμότητα, η πλειοψηφία, η δημοκρατία και η ισότητα αρχίζουν να φαίνονται όπως τις περίεργες μικρές λέξεις.

Ξαφνικά, πράγματα που μόνο ένα έτος πριν στις μακρινές, υπανάπτυκτες θέσεις - σαν να αποδείξει πόσο τυχεροί ήμαστε να ανήκουμε στην εκπολιτισμένη Ευρώπη - συμβαίνει τώρα εδώ στην Ελλάδα. Αλλά Έλληνες δεν μπορούν να παραπονεθούν, δεν μπορούν να αντιδράσουν, επειδή λέγονται ότι η κρίση είναι το ελάττωμά τους - ακόμα κι αν ο καθένας ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι ακριβώς το ελάττωμά τους.

Αλλά πέρα από την επικρατούσα ειδησεογραφική κάλυψη και τις δηλώσεις των elites και των πολιτικών, οι όλο και περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν την έλλειψη έννοιας, ορθολογιστικής ικανότητας, δικαιοσύνης και ελευθερία στις καθημερινές ζωές τους. Κάποια απορρίματα για να καταβάλουν τις αμοιβές μεταφορών και νοσοκομείων, οι φόροι και τα χρέη, και άλλα δημιουργούν τα μικροσκοπικά τοπικά δίκτυα της αλληλεγγύης, του εναλλακτικής εμπορίου ή της μόνος-εκπαίδευσης στις περιοχές τους. Μερικοί διαβάζουν blogs και διηγούνται τις διαφορετικές ιστορίες επανεγκρίνοντας την αξιοπρέπειά τους με τις ταπεινές, καθημερινές πράξεις της αντίστασης επειδή αισθάνονται τη διαφορά μεταξύ «μας» και «τους» που κανένα μέσο ή κρατικό αφήγημα δεν μπορεί να κρύψει.

Ολόκληροι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν στην απομόνωση, να φοβηθούν και ενοχή για πολύ περισσότερο καιρό, που αντιμετωπίζει ένα μελλοντικό σύνολο των προβλημάτων που δεν μπορεί να επιλυθεί. Τι το ΔΝΤ και οι ελληνικοί πολιτικοί ξέρουν και είναι έντρομοι είναι ότι οι καταπιεσμένοι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να επικοινωνούν χωρίς ομιλία, με το βήμα προς τα εμπρός χωρίς εμφάνιση να κινούνται, να αντισταθεί χωρίς αντίσταση - θα βρούν βαθμιαία ο ένας τον άλλον και θα κατανοήσουν αυτό που συνεχίζεται, και ποιος πρόκειται πραγματικά να κατηγορήσει. Και, έπειτα, όπως Δεκεμβρίου 2008, μπορεί να υπάρξει μια μαζική αντίδραση εδώ στην Ελλάδα, μια που μπορεί να είναι βίαια, και που άλλη μια φορά θα ειπωθεί για να είναι απρόβλεπτη και παράλογη.