Από τον Σταύρο Π. Ψυχάρη
Πριν από 46 χρόνια, τον Ιούνιο του 1965, ξέσπασε πολιτική κρίση που έμελλε να σφραγίσει τη χώρα. Η άρνηση του ανωτάτου άρχοντος να λύσει το πρόβλημα με διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών είχε καταστροφικές συνέπειες. Επί δύο σχεδόν έτη ο δημόσιος βίος διεσύρθη και η πολιτική ζωή κατέστη στίβος εξευτελισµού θεσµών και προσώπων. Το Κοινοβούλιο έγινε θέατρο χυδαίων «παραστάσεων» και τα υπουργικά χαρτοφυλάκια κατέστησαν ανταλλάξιµα αγαθά προς διανοµήν στους επίορκους πολιτικούς αποστάτες............
Δεν ήθελαν τις εκλογές επειδή προέβλεπαν το αποτέλεσµά τους. Και µε την πολιτική που ακολούθησαν οι αρνητές της απλουστέρας των δηµοκρατικών διαδικασιών, της προσφυγής στις κάλπες, οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς µε κατάληξη τη δικτατορία των συνταγµαταρχών του 1967.
Συµπεράσµατα πολύ χρήσιµα εξάγονται από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, της οποίας τα σκοτεινά παρασκήνια δεν έχουν ακόµη επαρκώς ερευνηθεί. Εν τούτοις ορισµένα συµπεράσµατα είναι προφανή. Οπως λ.χ. ότι αν η οδός προς τις κάλπες µένει κλειστή, ανοίγουν περάσµατα για τους νεκροθάφτες της Δηµοκρατίας...
Δεν είναι βεβαίως η σηµερινή κατάσταση στην Ελλάδα οία ήταν τον Ιούλιο του 1965. Είναι πολύ καλύτερο το πολιτικό κλίµα στη χώρα. Παρά ταύτα φαντάζει ως ουτοπία το να περιµένει κανείς συνεργασία των πολιτικών δυνάµεων που συγκροτούν το σηµερινό Κοινοβούλιο. Το αποκλείουν προκαταβολικώς urbi et orbi οι ηγεσίες όλων των δυνάµεων της Αντιπολιτεύσεως.
Στον κ. Παπανδρέου εναπόκειται να αποφασίσει πώς και πότε θα υλοποιήσει τη δήλωσή του ότι θα δώσει τη µάχη µε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν – αφήνοντας «εκτός τρένου» τους (πόσους;) λοιπούς. Ταυτοχρόνως ζήτησε συστράτευση για τη διάσωση της χώρας, µε άλλες πολιτικές δυνάµεις, προφανώς εκτός του ΠΑΣΟΚ.
Η αποστροφή αυτή του κ. Παπανδρέου αν δεν ήταν σχήµα λόγου προαγγέλλει νέα κυβερνητική διάρθρωση µε συµµετοχή και νυν αντιπολιτευοµένων. Ο ίδιος θα εκτιµήσει αν η εποχή µας αντέχει ή επιβάλλει απροσδόκητα σχήµατα κυβερνητικής συνεργασίας δοκιµασµένα στο παρελθόν (περίπτωση Θ. Σοφούλη - Κ. Τσαλδάρη).
Τι θα γίνει; Το ερώτηµα απασχολεί όλους τους πολίτες που παρακολουθούν έκπληκτοι, ανήσυχοι, φοβισµένοι τις συχνά αλλοπρόσαλλες κινήσεις πολιτικών που δείχνουν κατώτεροι των περιστάσεων. Είναι ανεξήγητον για τον κοινό νου το να συµφωνούν όλοι ότι κινδυνεύει να καταρρεύσει η χώρα και να µη συµφωνούν στη θεραπεία.
Και οι διαφωνίες δεν αφορούν µόνο τους κ.κ. Παπανδρέου και Σαµαρά, εξ ου και η αντίδραση του κ. Παπανδρέου, ο οποίος έχει να επιλέξει το είδος της πρωτοβουλίας που θα πάρει – και έκαστος να αναλάβει τις ευθύνες του. Η Ιστορία διδάσκει και τα καθηµερινά γεγονότα δείχνουν ότι όταν δηµιουργείται αδιέξοδο πρέπει να µιλήσει ο λαός. Στις τελευταίες εκλογές οι µεν δεν ήξεραν, οι δε δεν µιλούσαν. Τώρα που µάθαµε τα νέα, καιρός να πάρουµε τις αποφάσεις µας. Απαιτούνται καθαρές λύσεις.
Δεν ήθελαν τις εκλογές επειδή προέβλεπαν το αποτέλεσµά τους. Και µε την πολιτική που ακολούθησαν οι αρνητές της απλουστέρας των δηµοκρατικών διαδικασιών, της προσφυγής στις κάλπες, οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς µε κατάληξη τη δικτατορία των συνταγµαταρχών του 1967.
Συµπεράσµατα πολύ χρήσιµα εξάγονται από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, της οποίας τα σκοτεινά παρασκήνια δεν έχουν ακόµη επαρκώς ερευνηθεί. Εν τούτοις ορισµένα συµπεράσµατα είναι προφανή. Οπως λ.χ. ότι αν η οδός προς τις κάλπες µένει κλειστή, ανοίγουν περάσµατα για τους νεκροθάφτες της Δηµοκρατίας...
Δεν είναι βεβαίως η σηµερινή κατάσταση στην Ελλάδα οία ήταν τον Ιούλιο του 1965. Είναι πολύ καλύτερο το πολιτικό κλίµα στη χώρα. Παρά ταύτα φαντάζει ως ουτοπία το να περιµένει κανείς συνεργασία των πολιτικών δυνάµεων που συγκροτούν το σηµερινό Κοινοβούλιο. Το αποκλείουν προκαταβολικώς urbi et orbi οι ηγεσίες όλων των δυνάµεων της Αντιπολιτεύσεως.
Στον κ. Παπανδρέου εναπόκειται να αποφασίσει πώς και πότε θα υλοποιήσει τη δήλωσή του ότι θα δώσει τη µάχη µε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν – αφήνοντας «εκτός τρένου» τους (πόσους;) λοιπούς. Ταυτοχρόνως ζήτησε συστράτευση για τη διάσωση της χώρας, µε άλλες πολιτικές δυνάµεις, προφανώς εκτός του ΠΑΣΟΚ.
Η αποστροφή αυτή του κ. Παπανδρέου αν δεν ήταν σχήµα λόγου προαγγέλλει νέα κυβερνητική διάρθρωση µε συµµετοχή και νυν αντιπολιτευοµένων. Ο ίδιος θα εκτιµήσει αν η εποχή µας αντέχει ή επιβάλλει απροσδόκητα σχήµατα κυβερνητικής συνεργασίας δοκιµασµένα στο παρελθόν (περίπτωση Θ. Σοφούλη - Κ. Τσαλδάρη).
Τι θα γίνει; Το ερώτηµα απασχολεί όλους τους πολίτες που παρακολουθούν έκπληκτοι, ανήσυχοι, φοβισµένοι τις συχνά αλλοπρόσαλλες κινήσεις πολιτικών που δείχνουν κατώτεροι των περιστάσεων. Είναι ανεξήγητον για τον κοινό νου το να συµφωνούν όλοι ότι κινδυνεύει να καταρρεύσει η χώρα και να µη συµφωνούν στη θεραπεία.
Και οι διαφωνίες δεν αφορούν µόνο τους κ.κ. Παπανδρέου και Σαµαρά, εξ ου και η αντίδραση του κ. Παπανδρέου, ο οποίος έχει να επιλέξει το είδος της πρωτοβουλίας που θα πάρει – και έκαστος να αναλάβει τις ευθύνες του. Η Ιστορία διδάσκει και τα καθηµερινά γεγονότα δείχνουν ότι όταν δηµιουργείται αδιέξοδο πρέπει να µιλήσει ο λαός. Στις τελευταίες εκλογές οι µεν δεν ήξεραν, οι δε δεν µιλούσαν. Τώρα που µάθαµε τα νέα, καιρός να πάρουµε τις αποφάσεις µας. Απαιτούνται καθαρές λύσεις.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=400159&h1=true
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου