Υπέρτατο Σύνταγμα της Ελλάδας το μνημόνιο του ΔΝΤ!

• Του Γιώργου Δελαστίκ

Υπάρχουν δύο θέματα με την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει κάθε αύξηση αποδοχών φέτος και να ακυρώσει όλες τις αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας αναδρομικά (!) που χορηγούν οποιαδήποτε αύξηση, έστω και συμβολικού........ χαρακτήρα της τάξης του 0,5% ή 1% ή 1,5%. Το πρώτο και σοβαρότερο θέμα είναι φυσικά η ουσία αυτής της απόφασης, η οποία, όπως είναι αυτονόητο, προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων. Το δεύτερο όμως είναι οι απόψεις που μέσα στο κοινοβούλιο εξέφρασε ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν ασχολίαστες, καθώς υποδηλώνουν μια πολύ επικίνδυνη εκτροπή πολιτικής σκέψης που αγνοούμε αν εκπορεύεται μόνο από τον υπουργό Εργασίας προσωπικά ή αν εκφράζει ολόκληρη την κυβέρνηση, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.
«Δεν μπορεί να γίνεται μια εθνική προσπάθεια και κάποιοι να μη στοιχίζονται. Δεν μπορεί κάποιοι να κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους» δήλωσε ο Α. Λοβέρδος, αναφερόμενος σε όσες αποφάσεις του ΟΜΕΔ χορηγούσαν αυξήσεις, χαρακτηρίζοντας «υπονόμευση» και «εμπαιγμό» το φαινόμενο.
Εν πρώτοις ανακύπτει το θέμα της υποτιθέμενης «εθνικής προσπάθειας», το οποίο σκοπίμωςεπιδιώκει να βαφτίσει την καθαρά κυβερνητική πολιτική του μνημονίου με το ΔΝΤ και την ΕΕ, η οποία έχει αποκλειστικά και μόνο τη στήριξη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ συν της Ντόρας Μπακογιάννη, ως δήθεν «εθνική» προσπάθεια. Από πού κι ως πού αναγορεύεται σε «εθνική» πολιτική μια καθαρά κυβερνητική πολιτική, με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και άνω του 40% των βουλευτών;
Επιχειρώντας να εισαγάγει την εξωφρενική για την εποχή μας αρχή... «το έθνος είμαι εγώ!», ο υπουργός Εργασίας έρχεται αντιμέτωπος με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Η δήθεν «εθνική» προσπάθεια του Α. Λοβέρδου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κυβερνητική και μόνο πολιτική, στην οποία προσχώρησαν το ΛΑΟΣ και η Ντόρα. Πέραν τούτου, ουδέν.
Το ΠΑΣΟΚ μάλιστα δεν τόλμησε καν να καταστήσει το μνημόνιο διεθνή συνθήκη που θα δέσμευε ισχυρότερα τη χώρα, παρόλο που το μνημόνιο έχει απείρως σημαντικότερες συνέπειες στη ζωή όλου του ελληνικού λαού από άλλες διεθνείς συνθήκες που έχει επικυρώσει η Ελλάδα, γιατί φοβόταν, απολύτως δικαιολογημένα, ότι δεν κατόρθωνε να βρει 180 από τους 300 βουλευτές για να την ψηφίσουν. Τα περί «εθνικής» προσπάθειας λοιπόν είναι παραμύθια, που αποσκοπούν στην παραπλάνηση των αφελών και στην αναζήτηση συνενόχων.
Το δεύτερο σημείο των δηλώσεων Λοβέρδου που προκαλεί ανατριχίλα είναι το ότι ο υπουργός Εργασίας θεωρεί αδιανόητο «κάποιοι να μη στοιχίζονται» με την... κυβερνητική πολιτική!
Αυτή η άποψη είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί αντιστρατεύεται ευθέως τη δημοκρατία. Στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι αυτονόητο ότι ανά πάσα στιγμή κάποιοι αντιστρατεύονται ευθέως την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, μην αρκούμενοι απλώς να μη στοιχίζονται με αυτήν. Σταδιακά μάλιστα αυτοί οι κάποιοι γίνονται κάποια στιγμή τόσοι πολλοί, ώστε απομακρύνουν από την εξουσία σε κάποιες εκλογές τις κυβερνήσεις, ακόμη κι αυτές που ταύτιζαν τον εαυτό τους με το έθνος...
Το τρίτο σημείο των απόψεων Λοβέρδου που προκαλεί είναι ότι χαρακτηρίζει «υπονόμευση» τις αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας που χορηγούν οποιαδήποτε αύξηση σε εργαζόμενους. Ο υπουργός Εργασίας υποκρίνεται ότι ξεχνάει πως ο ΟΜΕΔ δεν είναι κυβερνητική υπηρεσία, αλλά όργανο επίλυσης διαφορών μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών και ως εκ τούτου αδιαφορεί για την εκάστοτε κυβέρνηση και την πολιτική της, μην έχοντας στόχο ούτε την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής ούτε την υπονόμευσή της. Τελικά, απόλυτο δίκιο είχε ο αντιπρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιώργος Γαβρίλης, όταν επισήμανε την Παρασκευή πως «τέτοιες παρεμβάσεις μετατρέπουν την οικονομική κρίση σε κρίση δημοκρατίας».
Πηγή