ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ, ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΤΕ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΕΣΑΣ.

Συγχωρήστε με αν γράφω με τόση οργή.  Χρησιμοποιώντας τις περισσότερες φορές πλέον ένα λόγο που μοιάζει θεατρινίστικος αλλά δεν είναι. Είμαι ένας άνθρωπος που μένει στη δυτική όχθη των Αθηνών. Κάθε μέρα πλέον, περπατώ στους δρόμους της γειτονιάς...
μου και βλέπω το τοπίο να αλλάζει σε σημείο που δεν μπορώ να το παρακολουθήσω. Δεκάδες μαγαζιά με λουκέτα. Μαγαζιά που έμπαινα ψώνιζα και πολλούς από τους ανθρώπους τους ήξερα. Υπήρχαν μαγαζάκια που ήταν τόπος συνάντησης. Αγόραζα δεν αγόραζα κάτι με κερναγαν καφέ, λέγαμε αστεία, είχαμε γνωριστεί σαν μια παρέα. Το ίδιο βλέπω γεροντάκια που τα γνώριζα να πηγαίνουν κάθε Κυριακή στο πάρκο με τα καλά τους, και να αγοράζουν πάντα το κάτι τις για τα εγγόνια τώρα, να είναι δυστυχισμένοι. Πολλοί από αυτούς με ντροπή ζητάνε ένα πιάτο φαΐ στους γείτονες ή μια βοήθεια για να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Βλέπω ζευγάρια να μη γελάνε πια και τα παιδιά τους να μεγαλώνουν μέσα στη κατήφεια. Συνήθειες που ήταν η ζωή μας και τις έχουμε ξεχάσει.  Τρόπους που είχαμε επικοινωνίας και τώρα είναι ανύπαρκτοι. Πνιγμένοι οι περισσότεροι μέσα σε αδιέξοδα, σε νεύρα, γκρίνια, οικογένειες που διαλύονται κάτω από τα βάσανα, παιδιά που είναι χωρίς όνειρα, χωρίς σχέδια....
Βλέπω τα ίδια τα παιδιά μου που μέχρι πριν 2-3 χρόνια με ζάλιζαν με φωνές, με πάρτυ και χαρούμενες συνάξεις στο σπίτι, να είναι αδιάφορα..... Χωρίς να σχεδιάζουν τίποτα. Και τρομαγμένα, τρομαγμένα για κάτι που έφτασε πολύ γρήγορα, χωρίς προειδοποίηση. Ετσι μια ξαφνική αρρώστια πάνω σε όλους μας. Δεν ξέρω ίσως σε άλλες συνοικίες οι άνθρωποι να ζουν ακόμα το όνειρο. Ισως αλλού να υπάρχει άγνοια του τι πραγματικά έχει συμβεί.

Ομως στη καρδιά της μεγαλούπολης τα πράγματα στενάζουν πολύ άγρια. Οι άνθρωποι μεταλάσσονται κι είναι άνθρωποι που το περισσότερο που είχαν ήταν ένα σπίτι, τις περισσότερες φορές με δάνειο, μια δουλειά (πολλές φορές σκληρή) για ένα μεροκάματο, ένα αυτοκίνητοι μετά από χρόνια δουλειάς και τη δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά με κόπο και να σχεδιάζουν μικροπράγματα που θα ομόρφαιναν τη ζωή. Τίποτα περισσότερο....

Μόνο οργή λοιπόν μπορεί να υπάρξει μέσα μας. Μεγάλη οργή, βλέποντας όλους αυτούς που ποτέ δεν περπάτησαν καν στις γειτονιές μας να μας ονομάζουν κλέφτες, τεμπέληδες κι ότι μαζί τα φάγαμε. Είναι τόσο μεγάλη η ταπείνωση και το θράσος που δεν θα ξεπλυθεί έτσι ήρεμα. Δεν θα γίνουν όλα έτσι όπως νομίζουν.


vasiliskos