Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα

(ΓΡΑΦΕΙ η Nάντια Τριανταφύλλου για τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ)
 Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ακούω ανθρώπους  να συζητάνε. Τι γίνεται, πότε θα γίνουν εκλογές, τι θα ψηφίσεις, είδες τι έβγαλε η τάδε δημοσκόπηση,  φαντάζεσαι τα μούτρα του Βενιζέλου και του Σαμαρά το βράδυ των εκλογών αν καταφέρουμε και τους τη...
φέρουμε, σκέφτεσαι τι θα πουν οι γερμανοί εάν η νέα κυβέρνηση αλλάξει πολιτική, γιατί δε συσπειρώνεται η αριστερά, κοίτα να δεις  τι εκβιασμούς θα αρχίσουν να κάνουν γερμανοί και γάλλοι βλέποντας τις δημοσκοπήσεις,  να δεις που Καρατζαφέρης και Ντόρα θα μείνουν εκτός Βουλής, ποιοι είναι αυτοί που ακόμη χάφτουν την παραμύθα των δύο μεγάλων κομμάτων και πηγαίνουν στις συγκεντρώσεις,    και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Κι αυτή η κουβέντα, η μουρμούρα είναι συνεχής, ακατάπαυστη.  Είναι σαν το βουητό που κάνουν οι μέλισσες τώρα την άνοιξη. Είναι σε σπίτια, σε καφετέριες , σε ταβέρνες, στο σουπερ μάρκετ, σε γραφεία, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο λεωφορείο, ακόμη και στις παιδικές χαρές. Δεν ακούς πια τίποτε άλλο. Όλοι συζητάνε τι θα γίνει. Όλοι στέκονται με την ίδια αγωνία και περιμένουν να δουν τι τους επιφυλάσσει το αύριο. Οι κουβέντες του χαβαλέ, της πλάκας , οι γκομενοκουβέντες, για τα αθλητικά  λες κι έχουν τελειώσει ή μάλλον φαίνεται να παίζουν πολύ λιγότερο ρόλο στην καθημερινότητα μας.  Ελάχιστοι ασχολούνται πια με τα «σκάνδαλα» της σόου μπιζ κι ακόμη λιγότεροι με το ποιος τα έχει με ποια και ποιος χώρισε. Σαν να άλλαξε η οπτική της ζωής μας. Σαν να έσβησε το ροζ και το στρας που ήταν πασπαλισμένη η ζωή μας και μουτζουρώθηκε με το γκρι της κρίσης , της φτώχειας, των φόρων και των περικοπών.
Κι έτσι όλοι ελπίζουν να αλλάξει η κυβέρνηση.  Περιμένοντας να αλλάξει και η ζωή μας; Δεν ξέρω εάν προσμένουμε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, ή εάν απλά θέλουμε να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, να γίνουν ανατροπές, να γίνουν φασαρίες, να βγουν μαχαίρια εντός κοινοβουλίου αυτή τη φορά και όλοι εμείς απέξω να πλημμυρίσουμε τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την τροπή που πήρε η ζωή μας.
Κι είναι πράγματι περίεργο γιατί αν γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω, όχι πολύ μόλις 3 ή 4 χρόνια τότε θα δούμε ότι τέτοιες μέρες μια ανάσα ουσιαστικά πριν το Πάσχα οι συζητήσεις μας ήταν που θα πάμε , αν θα πάμε σε νησί, ή εξωτερικό, πόσα δώρα θα ψωνίσουμε για τα βαφτιστήρια , για τα παιδιά και τους φίλους μας , που και με ποιόν θα ψήσουμε , κι αν μείνουμε στη πόλη λόγω δουλειάς λέγαμε , δεν βαριέσαι έρχεται η Πρωτομαγιά ή σχεδιάζαμε ήδη το τριήμερο του αγίου πνεύματος. Και ψωνίζαμε ρούχα, ψωνίζαμε, ψωνίζαμε και τελειωμό δεν είχαμε.  Και άμα βλέπαμε ότι μπορεί και να στριμωχτούμε κι επειδή θέλαμε να είμαστε large, να μην στερηθούμε τίποτε παίρναμε κι ένα μικρό καταναλωτικό από την τράπεζα, τότε σου δίνανε 2,3 ή και 5 χιλιάδες ευρώ την ίδια μέρα που υπέβαλλες τη αίτηση, θυμάσαι; Δεν μπορεί να το έχεις ξεχάσει… μας κυνηγάγανε τότε οι τράπεζες για να μας δώσουν πιστωτική, ή έστω ένα μικρό καταναλωτικό, και μας έλεγαν οι πωλητές των δανείων από το τηλέφωνο «δεν θα πάτε ένα ταξιδάκι για τις γιορτές του Πάσχα; Γιατί να το στερηθείτε, η τράπεζα μας είναι εδώ για να στηρίξει εσάς και την οικογένεια σας». Και έπεφταν αρκετοί από εμάς στη λούμπα. Και το τσιμπάγανε το δανειάκι.
Και τώρα ; δες μας τώρα: μετράμε και το ευρώ, τα  ψώνια είναι μετρημένα, ίσα για να βγάλουμε τις υποχρεώσεις του μήνα, όσοι θα μείνουν στην πόλη μετράνε τι θα ψωνίσουν για το πασχαλινό τραπέζι, τα μαγαζιά στενάζουν γιατί ψώνια σε ρούχα και παπούτσια δεν γίνονται όπως παλιά, αν εξαιρέσουμε τα παιδικά είδη βέβαια, και οι περισσότεροι από μας  δεν θα φύγουν για Πάσχα εκτός κι εάν έχουν σπίτι στο χωριό, ή εξοχικό, κι όσοι αποφασίσουν να ταξιδέψουν μετράνε πόσο θα τους κοστίσει η βενζίνη, τα διόδια , τα εισιτήρια για το καράβι και ούτω το καθεξής. Πράγματα ανήκουστα για τους περισσότερους από εμάς μόλις πριν 3-4 χρόνια.
Αλλά οι αλλαγές των κυβερνώντων μας αφορούν όλους, μας άγγιξαν όλους και περισσότερο τους  μικρομεσαίους που τι νομίζεις; Σε αυτή τη χώρα οι περισσότεροι από εμάς μικρομεσαίοι είμαστε, την μεσαία τάξη αποτελούσαμε. Μόνο που τώρα η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε κι οι περισσότεροι από εμάς  αγγίζουμε τα όρια της φτώχειας. Γιατί ποιοι ανήκουν στη μεσαία τάξη; Οι εργαζόμενοι, οι απλοί εργαζόμενοι , αυτοί που έχουν μικρές επιχειρήσεις , οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Κι αν το προσέξεις αυτές είναι οι κοινωνικές ομάδες που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση και τους φόρους. Γιατί οι άνεργοι σήμερα ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο ανθρώπους  βάλε και αυτούς που υποαπασχολούνται και  παίρνουν 250 με 300 ευρώ που φυσικά δε φτάνουν για τα απαραίτητα, τότε ο αριθμός φτάνει σε ανησυχητικά μεγάλο αριθμό. Eάν σκεφτείς δε, και τις μειώσεις που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι και  βάλεις και στην  ζυγαριά τους φόρους που προστέθηκαν , τα χαράτσια και την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης συμπεραίνεις εύκολα γιατί συρρικνώθηκε η μεσαία τάξη. Και γιατί πλέον ελάχιστοι θα φύγουν  κι ελάχιστοι ασχολούνται  ΣΗΜΕΡΑ με το που θα πάνε το Πάσχα.
Είναι παράξενο το πώς άλλαξε η ζωή του έλληνα. Είναι παράξενο που δεχτήκαμε αυτές τις αλλαγές χωρίς ουσιαστικά να αντιδράσουμε. Θα μου πεις, και δικαίως: “Kαι τι ήθελες να κάνουμε , να πάρουμε τις πέτρες, να κάψουμε ότι βρούμε μπροστά μας, να πάμε σε εμφύλιο; Κάναμε ότι μπορούσαμε, βγήκαμε στους δρόμους, κάναμε δεκάδες διαδηλώσεις, φάγαμε ένα κάρο χημικά ο  καθένας μας ,κάποιοι έφαγαν και μερικές ψιλές από τα αγαπητά όργανα της τάξης, φωνάξαμε, διαμαρτυρηθήκαμε  και τελικά  γυρίσαμε σπίτια μας. “
Ναι, σωστά. Έτσι είναι.
Ίσως για αυτό πια όλοι συζητάμε  τι θα γίνει. Όλοι αγωνιούμε για τις εκλογές. Όλοι «ζουζουνίζουμε»  όλη την μέρα ψάχνοντας για απαντήσεις, κάνοντας σενάρια για το αποτέλεσμα των εκλογών, αποκηρύσσουμε  παλιές  επιλογές της κάλπης και προσανατολιζόμαστε σε νέα ονόματα, νέα πράγματα. Μπας και δούμε καμιά αλλαγή. Κι όλοι ελπίζουμε. Και απλά περιμένουμε. Κι όσο περιμένουμε δεν γίνεται τίποτε. Δεν κουνιέται φύλο, δεν ανοίγει ρουθούνι. Όλοι  είμαστε εν αναμονή  των εκλογών προσμένοντας  αυτό το κάτι  που θα μας δώσει ξανά δικαίωμα στη ζωή.
Κι οι πολιτικοί μας; Αυτοί είναι σε άλλο κόσμο, σε άλλο πλανήτη. Δεν τους πιάνεις πουθενά. Τώρα που βλέπουν τα δύσκολα που βλέπουν ότι πιθανότατα πάμε σε 9κομματική Βουλή και η συσπείρωση δεν τους βγαίνει με την καμία αυξάνουν την τρομοκρατία μιλώντας για το τέλος της Ελλάδας.
Ρε σοβαρευτείτε. Ρε σας πήραμε χαμπάρι. Ρε δεν θα βρίσκετε τρύπα να χωθείτε. Ρε τελείωσαν τα ψέματα. Ρε μαύρο…  μαύρο στον Μαυρογιαλούρο… μαύρο λέμε, όχι αποχή ούτε άκυρο. Μαύρο σε όλους εσάς που μας προδώσατε και μας πουλήσατε.
Και όπως έχει πεί ο Αβραάμ Λίνκολν (Αμερικανός πρόεδρος 1809-1865):
"Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου."
alithinapsemata