Οι Έλληνες, πάντα είχαμε τους αριθμούς εναντίον μας…

Αγαπητή Ολυμπία, Οι Έλληνες, παράξενη φύτρα ριζωμένη σ’αυτό το παραγώνι της γης, πάντα είχαμε τους αριθμούς εναντίον μας. Ένας ο Πρωτεσίλαος που πρώτος έκανε την αρχή, στ’ ακρογιάλια της Τροίας. Ένας ο μπουρλοτιέρης ο Κωνσταντής, που τίναξε την...
Αρμάδα στη Χίο. Τριακόσιοι οι Σπαρτιάτες στα Στενά, αμέτρητοι οι Ασιάτες. Απ’τους 300 της Βουλής, μόνο ο ένας πάνω που αξίζει. Λίγοι οι ήρωες στου Μεταξά τα οχυρά, χιλιάδες από την άλλη του Χίτλερ οι Ούννοι. Δέκα εκατομμύρια κοιμήθηκαν στα κρεβάτια τους τα ζεστά. 3 παλικάρια άγρυπνα στο κρύο και στη σκοτεινιά, στου Αιγαίου τα βράχια άφησαν την ψυχή τους, Ιερά Παρακαταθήκη. Λίγοι της Πόλης οι υπερασπιστές, πολλοί οι καλογήροι. Ένας το ΟΧΙ ετόλμησε, πολλοί στο ΝΑΙ εσυρθήκαν. Ανάκατα χωνεύει η Ιστορία ανθρώπους και αριθμούς… Θέλω να αναφερθώ σε ένα γεγονός που συνέβη κατά τη διάρκεια των λεγόμενων «Μεσσηνιακών πολέμων», για να καταδείξω την αυτοθυσία αυτής της παράξενης φύτρας των Ελλήνων, όταν –ελλείψει εξωτερικών εχθρών- οι Έλληνες έκαναν πόλεμο μεταξύ τους. Οι ισχυροί της τότε εποχής, οι Σπαρτιάτες, είχαν γίνει κύριοι της Αρκαδίας και της Μεσσηνίας και είχαν καταστήσει Είλωτες τους κατοίκους. Στην κατοχή τους για πολύ καιρό βρέθηκε και η Φιγαλία. Απελπισμένοι οι Φιγαλείς προσέφυγαν για βοήθεια και συμβουλή στο Μαντείο των Δελφών, τι να κάνουν για να ανακτήσουν την πόλη τους. Αμείλικτος ο χρησμός της Πυθίας : Για να νικήσουν, έπρεπε 100 παλικάρια να σταθούν μπροστά-μπροστά στη μάχη και να δώσουν τη ζωή τους θυσία. Σκληρή η απόφαση του Θεού…100 παλικάρια!!! Όχι όμως από τη Φιγαλία, αλλά-ακόμη πιο σκληρό- από άλλη πόλη. Δύσκολα τα πράγματα, αλλά είπαμε παράξενη φύτρα. Από τη γειτονική πόλη το Ορεσθάσιο, προσέτρεξαν 100 παλικάρια αποφασισμένα να πέσουν στην μάχη για την ελευθερία της Φιγαλίας. Όπως και έγινε. Οι Σπαρτιάτες έφυγαν και οι Φιγαλείς έστησαν 100 ανδριάντες με τα ονόματά τους, προς τιμή των ηρώων που έπεσαν για αυτούς. Τριακόσιοι, εκατό, τρεις στα βράχια του Αιγαίου, ένας, πάντα λίγους μας μετράει η Ιστορία. Πάντα είχαμε εναντίον μας τους αριθμούς. Τώρα που χρωστάμε τόσα μα τόσα πολλά, μπορούμε να δώσουμε ΜΙΑ κλωτσιά ;
Με εκτίμηση, Αγγελική Π.
Πηγη