Η τελευταία πρόβα του Αντώνη

Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
«Ποτέ δεν είχε περισσότερο ανάγκη η Ελλάδα τις εκλογές, απ' ότι τις έχει ανάγκη σήμερα» είπε και λάλησε ο Αντώνης Σαμαράς, χθες βράδυ, απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό. Βιάζεται ο πρόεδρος της ΝΔ, γιατί ξέρει πως η εφαρμογή των όσων συναποφάσισαν - των...
όσων συνυπέγραψαν - θα αποδειχτεί καταστροφική για την ελληνική κοινωνία. Βιάζεται γιατί φοβάται πως όταν θα αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι των μέτρων, όταν θα ξεκινήσουν οι περικοπές στους μισθούς, όταν θα ανακοινωθούν τα νέα φορολογικά μέτρα θα σημάνει και η αντίστροφη μέτρηση για το «κουαρτέτο» των αποφασισμένων. Βιάζεται γιατί γνωρίζει πως όσο περνάει ο καιρός εκτίθεται τόσο στον εσωτερικό αναβρασμό του κόμματος, όσο και στα μάτια του εκλογικού σώματος. Βιάζεται γιατί ξέρει πως αν αργήσουν λίγο ακόμα οι εκλογές, οι ψηφοφόροι θα τον στείλουν όχι στη Βουλή, μα στο… σπίτι του κι ακόμα παραπέρα. Όμως που ήταν κρυμμένη τόση βιασύνη όλο το προηγούμενο διάστημα; Που χαραμίστηκε τόση «αποφασιστικότητα»; Εδώ και τρεις μήνες ο Σαμαράς ζήτα εκλογές κι εκλογές δε βλέπει. Εδώ και τρεις μήνες προχωρά από αναβολή σε αναβολή, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν εκτίθεται πολιτικά με τις συνεχείς υπαναχωρήσεις. Εδώ και τρεις μήνες κρατά βουλωμένα τα αυτιά του στις απαιτήσεις της ελάσσονος αντιπολίτευσης για τη διεξαγωγή εκλογών, την ίδια ώρα που ακούει πεντακάθαρα στις εντολές της τρόικας. Σα να μην έφτανε αυτό, και μέσα στη θύελλα διαρροών των τελευταίων ημερών, ακούστηκε κι αυτό: ο Σαμαράς έθεσε ως βασικό προαπαιτούμενο για τη δική του συγκατάθεση στα μέτρα, τον ορισμό τελικής ημερομηνίας εκλογών. Αυτές είναι οι «κόκκινες γραμμές» του κυρίου Σαμαρά; Αυτό εννοούσε όταν έλεγε με σχεδόν αριστοτεχνική απόδοση, χθες, πως «Αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία δίνει ταυτόχρονα τη μάχη σε πολλαπλά μέτωπα... θα τα πετύχουμε όλα αυτά, όχι ως μόνιμοι επαίτες»; «Οι Έλληνες επαίτες μισθών & ο Αντώνης επαίτης εκλογών» θα γράφουν οι εφημερίδες του αύριο. Αλλά ας παραμείνουμε στο θέμα των εκλογών. Είναι κάτι που και ο πρόεδρος θα το επιθυμούσε τούτη την κρίσιμη ώρα. Εκλογές, λοιπόν, τώρα που ολοκληρώθηκε το έργο τους. Τώρα που τα μέτρα «κλείδωσαν». Τώρα που δε χρειάζεται πλέον η σύμφωνη γνώμη του λαού. Άκουσε όμως ο κύριος Σαμαράς τι ζήτησαν χθες οι κύριοι στο Eurogroup; Έμαθε πως απαιτούν «την παροχή ισχυρών διαβεβαιώσεων για την εφαρμογή των μέτρων του προγράμματος και μετά τις εκλογές»; Άκουσε τα όσα είπε ο Βενιζέλος στη συνέντευξη τύπου τα ξημερώματα μετά το Eurogroup; «Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ταπεινώσεις και σε ακόμη μεγαλύτερες ταπεινώσεις. Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε θυσίες και σε ακόμη μεγαλύτερες θυσίες. Πέρασε η εποχή της δημαγωγίας, πρέπει να πάρουμε αποφάσεις», ανέφερε μα το μήνυμα είχε πολλαπλούς αποδέκτες και όχι μόνο τον ελληνικό λαό. Είναι σίγουρο πως τους άκουσε. Όπως είναι σίγουρο πως εξακολουθεί να θέλει εκλογές. Γιατί ονειρεύεται πως θα μπορέσει (αν καταφέρουν να τα περάσουν κι από τη ψηφοφορία στη Βουλή) να ανέλθει στην εξουσία σύντομα. Ονειρεύεται να αναλάβει ένα χρεοκοπημένο κράτος – μια εξαθλιωμένη κοινωνία που αποσβολωμένη θα τους χαζεύει να ψευτο-μαλώνουν στα τηλεοπτικά πάνελ. Να φωνάζουν πως για όλα έφταιξε η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. «Παραλάβαμε καμένη γη» θα τους ακούσεις να λένε. Και οι άλλοι από την «πράσινη» γωνία - αν και όποιοι υπάρχουν - θα κατηγορούν την περίοδο Καραμανλή. Και οι δύο, όμως, με νέα ή παλιά επικοινωνιακά τεχνάσματα θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι διαφοροποιούνται από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, από τη στιγμή που αδυνατούν να τις αποβάλλουν. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου μας ενημέρωσε προ ημερών πως τα δύο τελευταία χρόνια ότι έκανε, το έκανε για την πατρίδα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο είδαμε και τον Αντώνη Σαμαρά στον χθεσινό θεατρικό μονόλογο να λέει πως: «Είμαι εδώ μόνο από υποχρέωση να βοηθήσω την Πατρίδα». Για να συνεχίσει σε ακόμη πιο δραματικό μοτίβο: «Δύο χρόνια δεν άκουσε κανείς τη φωνή μας για αλλαγή πολιτικής. Και σήμερα το τραύμα έγινε πολύ βαθύ, για να πω ότι δεν θα πονέσει». Πρόβα κάνει. Για τη διόλου απίθανη περίπτωση που θα του επιτρέψουν τελικά οι Έλληνες να ξεκινήσει παραστάσεις με το «θίασο». Μετεκλογικά...
Πηγη