Καπιταλιστική μούχλα και οι… μύκητές της

Στους χρόνους αυτούς που διανύουμε ζούμε και υφιστάμεθα έναν εμφύλιο πόλεμο στους κόλπους του αστικού καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Βιώνουμε στο πετσί μας την βία που προκαλείται σε αυτό το μεταβατικό στάδιο από τον κρατικά
προστατευόμενο καπιταλισμό στο προσωποποιημένο κεφάλαιο, δηλαδή στην «ιδιωτική πρωτοβουλία».

Του Ιουλιανού στο parallhlografos


Οι σύγχρονοι ιδεολόγοι της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» είναι φανατικοί εχθροί της κρατίστικης ιδεολογίας που λέει ότι το κράτος καπιταλιστής εγγυάται το κράτος «πρόνοιας» μετριάζει τις επιπτώσεις της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μέσω εργασιακών κανόνων και με το παρεμβατισμό του μέσο κρατικών εταιρειών στην αγορά επιτρέπει δικαιότερη ανακατανομή του εισοδήματος.
Οι απολογητές ιδεολόγοι της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» μα και οι αλληλοσπαρασόμμενοι σε αυτές τις συνθήκες καπιταλιστικής «κρίσης» φορείς τους ταυτίζουν τον κομμουνισμό με το κρατικό μοντέλο καπιταλισμού αδιαφορώντας πλήρως για την ιδεολογική βάση του κομμουνισμού που είναι η εργατική δικτατορία όπου είναι αδιανόητη η ύπαρξη κέρδους ή εισοδήματα που προέρχονται από το κεφάλαιο και από την μισθωτή εργασία και σκόπιμα «ξεχνάνε» την επιστημονική μαρξιστική ανάλυση για τις πιθανές μορφές των μεταβατικών σταδίων από τον καπιταλισμό στην αταξική κοινωνία.
Ένας από τους μεγάλους ιδεολόγους του αστικού φιλελευθερισμού, ο Hayek, ταύτιζε μάλιστατον κρατικά προστατευόμενο καπιταλισμό με τον Σοσιαλισμό.

Ο Πάσχος θεωρεί ότι η κρίση της κεντροδεξιάς οφείλεται στην έλλειψη κατάλληλης... βιβλιογραφίας

Στην χώρα μας ένας εκπρόσωπος και εξάρτημα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» ο  Πασχος Μανδραβελης μας λέει:

«Aν θέλει να δει κανείς τις ρίζες της κρίσης που βιώνει η κεντροδεξιά(sic) τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεν έχει παρά να ψάξει στα βιβλιοπωλεία. Εκεί μπορεί να βρει οποιονδήποτε τρίτης διαλογής μαρξιστή που κριτικάρει ένα σχολιαστή του Λένιν, αλλά δεν θα βρει τον Πλούτο των Εθνών του Άνταμ Σμιθ. Θα βρει Σαμίρ Aμίν, αλλά δεν θα βρει να διαβάσει Φρίντριχ Χάγιεκ πλην ενός που αξιώθηκε να βγάλει το 1981 το KΠEE. Δεν θα βρει τα βιβλία του Τόμας Πέιν, ούτε τους Νομπελίστες Οικονομολόγους της Σχολής του Σικάγο» (σ.σ εννοεί τους Τζέιµς Χέκµαν, Ρότζερ Μάιερσον, Γκάρι Μπέκερ και Ρόµπερτ Λούκας).

Το εξάρτημα Μανραβέλης σκόπιμα ξεχνά ότι ο κρατικός παρεμβατισμός είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας της συμφιλίωσης  που οικοδομήθηκε από μια κρίση της καπιταλιστικής φιλελεύθερης οικονομίας του μεσοπολέμου και που απέβλεπε στην άμβλυνση  της αλληλοσυμπληρούμενης αντίφασης μεταξύ  της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλοκρατίας , των συνδικάτων, των εργατών, των αγροτών και των μεσοστρωμάτων.

Ας μην ξεχνάμε ότι τότε είχε εδραιωθεί η εργατική επανάσταση στην Ρωσία και επικρατούσε μια παγκόσμια αισιοδοξία στους κόλπους τουλάχιστον των εργατών.

Έτσι ο καπιταλισμός απέκτησε και «ανθρώπινο» πρόσωπο…

Το παγκόσμιο κεφάλαιο όμως δημιούργησε τις πολυεθνικές εταιρίες μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σα μοχλό κινήσεις εξαγωγής κεφαλαίων , μα εξακολουθούσε στην ουσία να δρα σε εθνικά πλαίσια, Όμως από την δεκαετία του 60 άρχισε πλέον νιώθει στενότητα στα εθνικά πλαίσια και προχώρησε στο δρόμο της πολυεθνικής ανάπτυξης. Παραμένουν σε λίγες χώρες, στις οποίες εδρεύουν τα επιτελεία των πολυεθνικών, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος, μετατρέπεται σε εξαρτημένη ζώνη από τα δοσμένα κριτήρια κέρδους ή ζημιών των πολυεθνικών.

Ο κρατικός παρεμβατισμός αποτελεί πλέων εχθρό μια και οι κανόνες του κρατικού καπιταλισμού δεν επιτρέπουν να αυξάνουν τα κέρδη τους σε παγκόσμια κλίμακα. Η ιδεολογία της συμφιλίωσης και η συνεργασία μισθωτής εργασίας, κρατικού παρεμβατισμού και κεφαλαίου έχει διαρραγεί. Διότι κατά την άποψη ιδεολόγων του νεοφιλελευθερισμού τύπου Ανδριανόπουλου ή Μάνου, το κράτος οφείλει να λειτουργεί μόνο ως προστάτης της κοινωνίας, σαν ένας μηχανισμός φροντίδας για τους αδύνατους μα κύρια πρέπει να λειτουργεί ως μοχλός για την διεύρυνση της ελευθερίας μέσα στην κοινωνία.

Ποιας ελευθερίας όμως;

Της «ελευθερίας» της αρπαγής των αποκρατικοποιημένων μονοπωλιακών  επιχειρήσεων (βασικών όμως αγαθών), την «ελευθερία» (ασυδοσία) διακίνησης των κεφαλαίων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα , την «ελεύθερη» μετακίνηση εργατών, την «ελευθερία» εργασιακών σχέσεων μέσω της ολικής κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, την ελευθερία των ωρών εργασίας με θεσμοθέτηση του ωρομίσθιου και της μερικής απασχόλησης, την συνεχή «ελευθερία» που επιτρέπει τις συχνές εναλλαγές επαγγέλματος, την  απελευθέρωση τιμών, ακόμα και τις απροσχημάτιστες στρατιωτικές επεμβάσεις.

Φρίντριχ Χάγιεκ: Πνευματικός πατέρας των προπαγανδιστών που κραυγάζουν περί "σοβιετικού κράτους στην Ελλάδα"

Αποτέλεσμα, ολόκληρα κράτη και λαοί μετατρέπονται σε χειραφετημένα όργανα λίγων γιγαντιαίων εταιριών. Γίνεται έτσι σαφής η «ελευθερία» της κατάστασης μετά την ιδιωτικοποίηση βασικών αγαθών, όπως η παροχή νερού, η ηλεκτρική ενέργεια, οι μεταφορές, η παιδεία, και η δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

Το πολυεθνικό κεφάλαιο, κατά κανόνα, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για μια ισχυρή και ακμάζουσα κρατική οργάνωση ούτε διέπεται από δημοκρατικά αισθήματα και γι’ αυτό ακριβώς εξακολουθεί να επιμένει στη «φιλελεύθερη αγορά». Τα παραδείγματα των χωρών της Λατινικής Αμερικής όπου η Γιουνάιτεντ Φρουτ Κόμπανι εξουσίαζε, και συνεχίζει με διάφορα πρόσωπα, έχοντας ως όπλο τα συνεχή πραξικοπήματα 14 κράτη και συμπεριφερόταν στους λαούς ως υποτελείς της, σχεδιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ανταποδοτικοί ως προς τα συμφέροντα των μετόχων της, είναι χαρακτηριστικά των πρακτικών και του τι εννοούν όταν μιλάνε για ελευθερία των αγορών, παγκόσμιο ανταγωνισμό και ελαστικότητα στην ανθρώπινη εργασία.

Ο Πασχος Μανδραβελης όμως μας μιλάει για τους νομπελίστες Οικονομολόγους της Σχολής του Σικάγο που παρέλαβαν τα βραβεία τους μια και εφάρμοσαν πριν από 35 χρόνια όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα και ταυτόχρονα συνέβαλαν στην «δημοκρατία» χαρίζοντας μας τον Πινοσέτ. Χώρια που απέδειξαν «όχι εάν ένα θεώρημα είναι ή δεν είναι σωστό, αλλά εάν ταιριάζει ή όχι με τα συμφέροντα του κεφαλαίου».

Δεν έγραφε τυχαία, το ίνδαλμα του Μανδραβελη, Μίλτον Φρίντμαν, στον πρωτοπόρο πράγματι «σύντροφο» όλων των φιλελευθέρων, Πινοσέτ πως: «Αν υιοθετηθεί η προσέγγιση του σοκ, πιστευω ότι θα πρέπει να ανακοινωθεί δημόσια και λεπτομερώς, ώστε να επενεργήσει πολύ σύντομα. Όσο πιο ενημερωμένος είναι ο πληθυσμός τόσο περισσότερο θα διευκολύνουν οι αντιδράσεις του την προσαρμογή»

Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ιδιωτικοποιήθηκαν όλες οι κρατικές επιχειρήσεις ,οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων εξανεμίστηκαν (εκτός της αστυνομίας και του στρατού) οι αγορές «απελευθερώθηκαν» μαζί με τους μισθούς και τις απολύσεις των εργατών,και εν κατακλείδι όλα αυτά που βιώνουμε και εμείς σήμερα, στην δημοκρατία του παπατζή ΓΑΠ, του Λοβερδου, του ίλαρχου Πάγκαλου και του ρήτορα Μπενίτο.

Η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου, η εγχώρια πλουτοκρατία και τα κόμματά της, αποκαλούν μονόδρομο αυτές τις πρακτικές μια και η χώρα είναι τμήμα της ευρωπαϊκής μα και παγκόσμιας (ΗΠΑ) φιλελεύθερης οικονομίας και ενεργεί σύμφωνα με τις συνταγές υπερεθνικών διευθυντηρίων τύπου ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, ΚΟΜΙΣΙΟΝ, ΟΟΣΑ, Λέσχη των Παρισίων, G7, G20, και λοιπών εκφραστών των συμφερόντων των παγκόσμιων εταιρικών δυνάμεων. Συμφέρει σ’ αυτό και σ’ αυτούς ανταποκρίνεται, και στα κερδοσκοπικά τους συμφέροντα, ακριβώς η σημερινή κατάσταση της «κρίσης» που οδηγεί στην οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας και του λαού της και στη μετατροπή της μια και την κατέστησαν ενέχυρο σε ακόμα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενη αποικία με όπλο τις μελλούμενες «ελεύθερες ζώνες». Απ’ εδώ απορρέει και η πασίγνωστη πολιτική του σοκ της χούντας του ΓΑΠ.

Άρα το πολυεθνικό «επενδυτικό» κεφάλαιο, συνεπικουρούμενο από ντόπιους επιχειρηματίες, το πολιτικό προσωπικό τους,  τα συνεργαζόμενα κυβερνητικά συνδικάτα και χρησιμοποιώντας όλα τα σύγχρονα μέσα προπαγάνδας , ουδόλως έχει ανάγκη από τη κρατική οργάνωση και ακόμα περισσότερο από την ενίσχυσή της, αλλά, αντίθετα με όπλο την κρίση που το ίδιο δημιούργησε, θέλει την κατάρρευσή της. Ενδιαφέρεται ζωτικά για τη συνέχιση της πολιτικής «φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων» της αγοράς μέχρι και την πλήρη εξόντωσή όχι μονάχα της κρατικής οργάνωσης μα και της εργατικής δύναμης, μετατρέποντας τον φορέα της, τον άνθρωπο, σε εμπόρευμα κερδοφόρο και φτηνό.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πέρα και πάνω από τους κομματικούς σχηματισμούς που μπορεί να ανήκουμε   ότι οι αλλαγές που γίνονται και σχεδιάζονται κεντρικά δεν μας λαμβάνουν υπόψη και ότι για συνεχίσουν να επιβιώνουμε  πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, πριν καταλήξουμε να γίνουμε απλοί αριθμοί στατιστικών.

Οι επαναστάσεις δεν σχεδιάζονται μέσα σε κομματικά γραφεία

Πηγη