M' ένα παράπονο...

Και με πιάνει το παράπονο ρε φίλε, ξημερώματα. Όχι για πάρτη μου, αλλά για το παιδί μου, το παιδί σου, τα παιδιά του τόπου μου. Και πως να αντιδράσω και τι να κάμω...
Αφού η δική μου αλήθεια δε μοιάζει να είναι η αλήθεια των "αρχόντων" και σιγά σιγά αρχίζω να φοβάμαι μπας και δεν είναι και η αλήθεια των φίλων μου...


Έλεγα πως θα ΄χα άλλες έγνοιες σήμερα. Μας ήρθαν όμως κακά μαντάτα, τα τραγικά, για το παλικάρι που σκότωσαν στην Αθήνα, μας ήρθαν και τ' άλλα, τα λιγότερο σημαντικά απ' ότι η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής (και κατ' αυτόν τον τρόπο...), τα μαντάτα που 'χουν να κάνουν με την προκοπή του τόπου μας -της οποίας προφανώς έχουν επιληφθεί ανεπρόκοποι- όπως το λουκέτο στο τμήμα του ΤΕΙ της Αμαλιάδας. Και να σου κι άλλη γιαγιά που την κοροϊδέψανε και την κατάκλεψαν, να σου και η υπενθύμιση της τραγωδίας που βίωνε το μικρό κοριτσάκι, βάλε και λίγο από τους κραταιούς μας σκουπιδότοπους, λίγο το 'να, λίγο τ' άλλο κι όλα τους μέσα σε μια μέρα, άλλη μια όμορφη μέρα στην Ηλεία, με τι ψυχή και για τι απ' όλα να (ξανα)γράψεις μετά...

Κατά πούθε βαδίζουμε βρε αδερφέ. Και κατά πόσο μου φταίνε οι κυβερνήσεις για ότι ζω, για ότι ζούμε; Ωρέ πολύ μου φταίνε. Αλλά να σου 'πω και κάτι άλλο. Τα μέτρησες τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που πέσανε στην Ηλεία μετά τις φωτιές; Αναλογίστηκες ποιοι τα κουμάνταραν και που κατέληξαν; Όχι δεν μου 'λειψε που δεν τσίμπησα κι εγώ, αυτό που μου 'λειψε, θα μου λείψει και θα σου λείψει είναι που δεν επενδύθηκαν σε όσα άξιζαν τα παιδιά μας να βρουν μπροστά τους σα μεγαλώσουνε. Σε ένα δρόμο που να μην είναι νεκροταφείο, σε υπηρεσίες Υγείας, στην ορθή διαχείριση των σκουπιδιών που κάθε μέρα καίγονται και μας καίνε τα πνεμόνια, στη στήριξη των αναξιοπαθούντων, σε τόσα και τόσα...

Για στάσου για λίγο και φαντάσου τις καταστροφές που πάθαμε το '07 και το '08 να τις πάθαιναν αλλού. Θες να σου πω αν θα πρόκοβε ο τόπος τους μετά; Καλύτερος θα γενότανε σου λέω. Και με πονάει που αλλού πονάνε τον τόπο τους πιο πολύ απ' ότι εμείς τον δικό μας. Μην μου πεις ότι και 'μεις τον πονάμε το ίδιο, το 'χουμε αποδείξει δεκαετίες τώρα ότι δεν είναι έτσι... Και μην τα ρίξεις όλα στους εκπροσώπους μας, όχι πως δε φταίνε αλλά στην τελική καθρέφτης των μούτρων μας είναι, εμείς τους στηρίζουμε τόσα χρόνια ότι κι αν κάνουν κι αν δεν κάνουν...

Μας κλείνουν τα σχολειά στα χωριά μας, μας κλείνουν τα ΤΕΙ στις πόλεις μας, παρακαλάμε να μας φτιάξουν το δρόμο, παρακαλάμε να νοσηλευτούμε σ'ένα νοσοκομείο της προκοπής, εκλιπαρούμε να κάνουν πέντε έργα ανασυγκρότησης, δύο έργα ανάπτυξης. Και σκύβουμε και ξανασκύβουμε στην ανάγκη τους να κάνουν πάνω στο ταλαίπωρο το κορμί τούτου του τόπου την... ανάγκη τους. Όχι άλλο κάρβουνο ρε παιδιά...

Έχω να πω πολλά ακόμη. Αλλά ξημέρωσε και με κατέβαλε η πίκρα, η στεναχώρια, το παράπονο. Άνθρωπος είμαι, λιγοψύχησα. Αλλά θα τα ξανάβρω τα κουράγια μου. Μαζί θα τα ξανάβρουμε πατρίδα...


πηγη