Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό» αναρωτιόταν … Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε.
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε …«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές … και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει …Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του! Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους …
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε … Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια … Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ.
Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη.
Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις …όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι … Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου». Η μητέρα σου.
http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/02/blog-post_2824.html
Περιοδικό «Όσιος Νικάνωρ»
11 σχόλια:
η καλύτερη πραγματική ιστορία που διάβασα ποτέ.Το δίδαγμα:ένας άνθρωπος αγαπάει πραγματικά,όταν απαρνιέται προς χάριν της αγάπης ακόμα και την ίδια την αγάπη
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΜΕΤΑΦΕΡΑΤΕ!
ΑΗΔΙΑ
Ντροπή σας να παρουσιάζετε έτσι τη ζωή των ανάπηρων, ότι δηλ. δεν τους αγαπούν οι δικοί τους επειδή τους "ντροπιάζουν" και ότι δεν τους πονάνε ούτε και νεκρούς.
Και κάτι ακόμα: κάνε το καλό και ριξ΄ το στο γιαλό (αν είσαι τόσο καλός)
Αγαπητέ 2:25, ίσως θα ήταν πιο ωφέλιμο να δεις αυτήν την ιστορία ως μια «απεικόνιση» της ανιδιοτελούς αγάπης η οποία πολλές φορές ταυτίζεται με την αγάπη ενός γονέα για το παιδί του. Επικεντρώνεσαι στην ντροπή του υιού και το χλευασμό κι απόρριψη που δεχόταν η μητέρα και δε βλέπεις την αγάπη αυτής της μητέρας που υπερκαλύπτει κάθε άλλη ανθρώπινη έκφραση.
Για την αγάπη που λέτε δε συμφωνώ. Το να το πει όταν το παιδί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αισθάνεται ενοχές μου κάνει σε δακρύβρεχτη εκδίκηση.
Καμία σχέση αυτό το κείμενο με τα θεόπνευστα κείμενα των πατέρων της Εκκλησίας που πάντα αφήνουν την αίσθηση της ελπίδας.
πολυ συγκινητικο...
Αγαπητέ 9:48, το παιδί θα μπορούσε να νοιώσει ενοχές, θα μπορούσε όμως να νοιώσει κι ευγνωμοσύνη. Μπορούμε, λοιπόν, αυτήν την τελευταία πράξη της μητέρας να τη δούμε κι ως ένα μάθημα ευγνωμοσύνης. Πέρ' απ' αυτό, το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και δεν αλλάζει. Αυτό όμως που αλλάζει είναι η δική μας στάση απέναντι σ' αυτό.
Για να τελειώνω μ΄ αυτό το τύπου Bollywood θέμα όταν κάνεις μεταμόσχευση δεν πρέπει να παίρνεις φάρμακα δια βίου;
Καί το παιδί είχε 2 πανομοιότυπα μάτια παρόλο που το 1 δεν ήταν δικό του;
Οι σημερινοί γονείς καλύτερα να θυσιάζουν χρόνο από τα γκομενιάσματά τους για τα παιδιά τους και να μη σφάζουν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Αυτό θα ήταν πιο χρηστικό σαν συμβουλή. Η θυσία δεν απαιτεί πάντα βαρύγδουπες πράξεις.
Poly Orea Istoria me Noima ,gi'aftous pou fysika mboroun na to katalawoun (Ligo pio Pano)!
Αυτό που ήθελα να πω εγώ που "δεν καταλαβαίνω" είναι ότι η ιστορία είναι φτιαχτή και παρουσιάζει πολλά κενά (το παιδί της ζήτησε να πάει στο σπίτι και μετά θύμωσε που πήγε χωρίς να το ζητήσει). Και επειδή ακριβώς είναι φτιαχτή με εξοργίζει που για να δείξει την αγάπη της μάνας χρησιμοποιεί την αναπηρία σαν εργαλείο. Παρακαλώ όσα άτομα αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, ένα από τα οποία είμαι και εγώ, ή αν υπάρχουν γονείς με παιδία με αναπηρία να μη χάνουν το θάρρος τους από τέτοια κείμενα και να μη φοβούνται ποιο θα είναι το μέλλον των παιδιών τους. Ο καλός Θεός δεν αφήνει κανένα (και σε πρακτικό επίπεδο με έχει βοηθήσει, δεν μπορώ να πω παραπάνω).
αν ειναι αληθινη ή ψευτικη το ζητουμενο ειναι η αγαπη κ η αυτοθυσια που εχουν οι γονεις προς τα παιδια τους....κ αν δεν το πιστευουμε ας ρωτησουμε τους πεταμενους στα γηροκομεια γονεις αν κρατουν κακια στα παιδια τους....
Δημοσίευση σχολίου