έγκλημα εκ προμελέτης η προσφυγή στο ΔΝΤ (και τα μυαλά στα κάγκελα)

(για μεγέθυνση κάνε κλικ επάνω στην εικόνα)

Είμαι οργισμένος. Μετά την χθεσινή αποκάλυψη του Στρος Καν σχετικά με την προσφυγή του ΓΑΠ στο ΔΝΤ (τον "έδωσε" κανονικά...), θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες αυτού του τόπου. Κι όμως, το Σύστημα καλά κρατεί. Μας προκαλεί, μας βγάζει τη γλώσσα, ίσως προσπαθεί τεχνηέντως να στρέψει τον εξοργισμένο πολίτη στην τυφλή βία. Όχι, δεν θα του κάνουμε την.... χάρη. Γνωρίζουμε από την Μυθολογία πως η Βία ήταν αδερφή του Κράτους. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα, όμως θα βγούμε στους δρόμους ώστε ν' ακουστεί η φωνή μας (ας είναι κάτι σαν προοίμιο αυτού που έρχεται). Παράλληλα, αγωνιζόμαστε με όλη μας την ψυχή για την δημιουργία οργανωμένης, αποτελεσματικής πατριωτικής αντίδρασης ενάντια στους προδότες.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή βρισκόμαστε όλοι μας μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι. Στις αποσκευές μας έχουμε στοιβαγμένες τις βεβαιότητές μας, τους φόβους μας, τις ελάχιστες ελπίδες και τα ημιθανή όνειρά μας. Ο καθένας από μας διαλέγει τον δρόμο του, ή ο δρόμος του τον διαλέγει πριν. "Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του" (Κ.Π. Καβάφης) . Πιστεύω πως οφείλουμε, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, να στρατευθούμε σε μια ιδέα, να πλαισιώσουμε ένα κίνημα, να δοθούμε ολοκληρωτικά σε αυτό. Θεωρώ πως η μόνη ελπίδα αυτή τη στιγμή είναι η Σπίθα που άναψε ο αειθαλής πατριώτης Μίκης Θεοδωράκης και την οποία καλούμαστε όλοι εμείς να δυναμώσουμε και να καταστήσουμε φόβητρο του Συστήματος. Ενός Συστήματος που επιδίδεται τόσα χρόνια σε βιασμό της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας.

Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Ας σμίξουμε πάλι με τον γείτονά μας , με τον μπακάλη που 'χει κατεβασμένο κεφάλι από τότε που έκλεισε το μαγαζί, τον Πασόκο που κάποτε ζούσε με κλεμμένα και τώρα έμεινε χωρίς δουλειά, το Νεοδημοκράτη που μπήκε κάπου με μέσο και βγήκε τις προάλλες χωρίς να έχει καταλάβει ακόμα πώς, τον ψευστοαριστερό που του κατάσχεσαν την Πόρσε, αλλά και τον αγωνιστή που επέζησε της εξορίας σε αλλοτινούς καιρούς και που τώρα ψαχουλεύει στους κάδους σκουπιδιών για να ξεγελάσει την πείνα του... Ας ψάξουμε να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Υπάρχουν πάντοτε τέτοια. Δεν έχουμε την πολυτέλεια των διαχωρισμών. Το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο που δεν δικαιολογεί σπατάλη δυνάμεων στα ασήμαντα. Ξυπνήσαμε και τώρα (όχι αύριο) πρέπει να κάνουμε το παν για να ξυπνήσουμε τον διπλανό μας. Συζητάμε, γεννάμε ερωτήματα, ψηλαφούμε δυνατές απαντήσεις, παίρνουμε οριστικά έναν δρόμο ελπίδας. Βάζουμε πάλι αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Αρχίζουμε να πιστεύουμε και πάλι. Η μετέπειτα ενεργός, καθημερινή συμμετοχή του καθενός μας στην διαμόρφωση της νέας, πιο ανθρώπινης, κοινωνικής πραγματικότητας θα βιώνεται ως πλήρωση, ως ολοκλήρωση προσωπικότητας. Ίσως κάποτε καταφέρουμε ν' αποκτήσουμε αληθινή δημοκρατία. Από τον Έλληνα, για τον Έλληνα.
Κι αν, πάλι, τίποτα απ' όλα αυτά δεν επιτευχθεί, τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει. Θα μπορούμε να κοιτάζουμε τα παιδιά μας στα μάτια κάθε φορά που εκείνα θα μας δείχνουν με το δάκτυλο το κατάντημα της Ελλάδος -και θα μας ρωτούν "γιατί μπαμπά;"...

Το σκίτσο μου αυτό το αφιερώνω στους ελάχιστους εναπομείναντες ελεύθερους Έλληνες δημοσιογράφους που, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους την ζωή, επιμένουν και καταφέρουν καίρια χτυπήματα στο Τέρας με το πενάκι τους. Επιπλέον, δίνουν μεγάλο κουράγιο και σε όλους εμάς.

Ακολουθεί το σημερινό κύριο άρθρο του "Ελεύθερου Τύπου", το οποίο αναφέρεται στο γεγονός που υπήρξε η αφορμή για το οργισμένο σκίτσο μου.

Γιώργος Σγούρδος
Λωζάννη, Ελβετία
21.02.2011