andrikakis@patris.gr
Ψηφίζαμε πάντα για να επικροτήσουμε το μεγαλύτερο και πιο απροκάλυπτο ψέμα. Κι ο πολιτικός έμαθε ότι για να είναι καλός ψηφολέκτης και δημοφιλής, θα έπρεπε να λέει το μεγαλύτερο ψέμα.
Όσο πιο απίθανο είναι αυτό, τόσο πιο αγαπητός είναι ο πολιτικός...
Μας είπαν και αυτή τη φορά τόσα ψέματα. Μόνο που αυτή τη φορά, έχοντες υποστεί και τις βάρβαρες πολιτικές, για την εφαρμογή των οποίων μας πήραν πάλι την ψήφο με ψεύδη, περιμέναμε ότι δεν θα πλανηθούμε. Αλλά… επλανήθημεν! Ή, τουλάχιστο, επλανήθησαν εκείνοι οι ψηφοφόροι που επέλεξαν να πλανηθούν, προκειμένου να μην κινδυνεύσει η …ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, λες και μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε χώρα, ευρωπαϊκή ή μη, με οικονομικά εξοντωμένους, ηθικά ηττημένους, ανθρώπους και μια χώρα με ξεπουλημένα τα φιλέτα, γης ή κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων. Αλλά πλανώμενοι εκείνοι, πήραν και τους υπόλοιπους στο λαιμό τους. Και τα παιδιά τους και όσους δεν πίστεψαν ότι ο δολοφόνος θα δικάσει έντιμα τον δικό του φόνο.
Εφόσον όμως η πολιτική στην Ελλάδα στηρίζεται, αποδεδειγμένα, στο ψέμα και στην παραπλάνηση, ακόμη κι αν ο πεπλανημένος έχει τη δική του προσωπική και σοβαρή ευθύνη, τότε δεν μπορεί παρά να είναι ανήθικη. Και η ανηθικότητά της δεν αμφισβητείται. Εξηγούμαι ότι δεν με ενδιαφέρει η νομιμότητα αυτής της πολιτικής, αφού το «νόμιμον» διαμορφώνεται συγκυριακά και από επίπλαστες πλειοψηφίες. Και «νόμιμον» χωρίς το «ηθικόν» είναι απαράδεκτο και αποδεκτό μόνο σε κοινωνίες που ο άνθρωπος και το δίκαιό του είναι σε δεύτερη μοίρα. Όπως τη δική μας, δηλαδή…
Φυσικά, η ανηθικότητα αυτή της ελληνικής πολιτικής στοιχειοθετεί αυτόματα και την έννοια της αντιδημοκρατικότητας στην άσκηση της πολιτικής. Εξηγούμαι, αν χρειάζεται: δεν είναι μόνο ανήθικο να λες συνειδητά άλλα απ’ αυτά που θα εφαρμόσεις, για να κλέψεις την ψήφο και να κυβερνήσεις. Είναι και αντιδημοκρατικό, αφού τελικά κυβερνάς με πρόγραμμα και πολιτική την οποία δεν έθεσες καν στην κρίση των ψηφοφόρων, δεν πήρες την άδεια και την εξουσιοδότησή τους.
Ε, λοιπόν, τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή που βιώνουμε;
Μια μπασταρδεμένη ελληνική δημοκρατία (με επιλογή το δέλτα μικρό) που στηρίζεται στο ανήθικο ψέμα των πολιτικών και στη δικαιολογία των ψηφοφόρων ότι επλανήθησαν…
Δεν ξέρω όμως αν η Ιστορία θα έχει τη δική μας ανοχή να συγχωρεί και τις πολιτικές ανηθικότητες και τους πεπλανημένους…
Είναι πραγματική παραφροσύνη, αστειότητα με την ειρωνική ερμηνεία του όρου κι εμείς οι πολίτες αποδεικνυόμαστε ακόμη πιο παράφρονες. Περιμένουμε να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα του τόπου από τους πολιτικούς σχηματισμούς αλλά και τα πρόσωπα που τα προκάλεσαν! Μα, περιμένουμε να αποδώσουν δικαιοσύνη οι ίδιοι που έκαναν το φόνο; Κι όμως το περιμένουμε! Αποδείξαμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες (αφήστε τις παραδόσεις των παππούδων, μόνο για αναγνώστες της ιστορίας τους είμαστε πιθανώς επαρκείς) ότι η παραφροσύνη και ο μαζοχισμός είναι στοιχεία που έχουμε στο αίμα μας. Κι έχοντας πλέον απομακρυνθεί χρονικά από τις εκλογές, μπορούμε να μιλήσουμε και ψύχραιμα, χωρίς το φορτίο της προεκλογικής αντιπαράθεσης ή το ύποπτο του εκλογικού λόγου. Και, κυρίως, μπορούμε να μιλήσουμε πλέον με δείγματα πολιτικής και όχι πονηρές υποθέσεις.
Ψηφίζαμε πάντα για να επικροτήσουμε το μεγαλύτερο και πιο απροκάλυπτο ψέμα. Κι ο πολιτικός έμαθε ότι για να είναι καλός ψηφολέκτης και δημοφιλής, θα έπρεπε να λέει το μεγαλύτερο ψέμα. Όσο πιο απίθανο είναι αυτό, τόσο πιο αγαπητός είναι ο πολιτικός. Τώρα, μας το έμαθαν αυτό οι πολιτικοί, μας εκπαίδευσαν, ή εκείνοι έμαθαν να λειτουργούν έτσι επειδή ψηφίζουμε με αυτό το κριτήριο; Δεν έχει και μεγάλη σημασία στην περίπτωσή μας, αφού η πραγματικότητα μετράει.
Υπάρχει άλλη μια πραγματικότητα. Είμαστε ίσως ο μόνος θεωρούμενος «πολιτισμένος κόσμος» σε «δημοκρατικό κράτος» που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο. Να εκλέγει τον μεγαλύτερο κάθε φορά ψεύτη κι ο ίδιος να αποδεικνύεται ο πλέον συνειδητά «πεπλανημένος». Πεπλανημένος και κοψοχέρης τουλάχιστο δηλώνει εκ των υστέρων, όταν πλέον όμως δεν υπάρχει δικαιολογία, αφού μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Μας είπαν και αυτή τη φορά τόσα ψέματα. Μόνο που αυτή τη φορά, έχοντες υποστεί και τις βάρβαρες πολιτικές, για την εφαρμογή των οποίων μας πήραν πάλι την ψήφο με ψεύδη, περιμέναμε ότι δεν θα πλανηθούμε. Αλλά… επλανήθημεν! Ή, τουλάχιστο, επλανήθησαν εκείνοι οι ψηφοφόροι που επέλεξαν να πλανηθούν προκειμένου να μην κινδυνεύσει η …ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, λες και μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε χώρα, ευρωπαϊκή ή μη, με οικονομικά εξοντωμένους, ηθικά ηττημένους, ανθρώπους και μια χώρα με ξεπουλημένα τα φιλέτα, γης ή κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων. Αλλά πλανώμενοι εκείνοι, πήραν και τους υπόλοιπους στο λαιμό τους. Και τα παιδιά τους και όσους δεν πίστεψαν ότι ο δολοφόνος θα δικάσει έντιμα τον δικό του φόνο.
Τώρα πλέον ξέρουμε και δεν υποθέτουμε. Μας υποσχέθηκαν, εν γνώσει και δική τους και δική μας του ψέματος που έλεγαν, ότι θα παγώσουν τα μέτρα και θα κάνουν επαναδιαπραγμάτευση. Ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται η πολιτική αφαίμαξης των Ελλήνων, με οριζόντια μέτρα, με μέτρα δηλαδή που πληρώνουν το ίδιο και οι μη έχοντες και εκείνοι που και έχουν και μονίμως ευνοημένοι είναι, γιατί αυτό κοστίζει μόνο στους φτωχούς κι αδύναμους. Ότι θα εφαρμόσουν μέτρα για να ξαναπάρει μπροστά η αγορά. Και, κυρίως, υποσχέθηκαν, ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα! Και οι πλανημένοι των ψηφοφόρων (…) τούς εμπιστεύτηκαν για να λύσουν το πρόβλημα οι ίδιοι που το προκάλεσαν, είτε από ανικανότητα είτε επειδή τα επίλεκτα στελέχη τους έφαγαν με όλες τις μασέλες.
Και τώρα αποφάσισαν νέα μέτρα. Μέτρα που θα σκοτώσουν την εναπομείνασα ελληνική κοινωνία, θα καταρρακώσουν ακόμη περισσότερο το ηθικό της, θα ευτελίσουν ακόμη περισσότερο τη ζωή της. Τα μέτρα που θα βάλουν την ταφόπλακα και στη χώρα και στην κοινωνία. Το κράτος θα γίνει ακόμη περισσότερο εχθρικό, οι πολλοί, πλέον, αδύναμοι πολίτες, που δεν θα μπορούν να αντεπεξέρχονται στις νέες βαριές κρατικές απαιτήσεις των τακτικών και έκτακτων χαρατσιών, θα είναι υποψήφιοι για φυλακή ή κατάσχεση, η προσωπική περιουσία θα τεθεί υπό ακόμη πιο απηνή διωγμό, όπως και το δικαίωμα της εργασίας. Η πλειοψηφία των πολιτών, που είναι τώρα οι αδύναμοι είτε «πλανήθηκαν» είτε όχι, θα θεωρούνται ντε φάκτο απατεώνες, καθώς δεν θα μπορούν να πληρώνουν, και θα είναι στο στόχαστρο. Και το κράτος θα συνεχίζει να ζει πλουσιοπάροχα, μαζί με την πολιτική του ελίτ, που δεν ρισκάρει το παραμικρό από τον βίο της, καλεί όμως τους άλλους να θυσιάζουν ακόμη και τη ζωή τους.
Αυτά όλα φυσικά οι άλλοι μισοί των Ελλήνων ψηφοφόρων, οι μη πλανηθέντες, καταλάβαιναν ότι θα συμβούν. Αυτοί τώρα θα κληθούν πάλι να πληρώσουν, μαζί με τους πλανημένους, με αποκλειστική όμως ευθύνη εκείνων των πλανημένων…
Το ανήθικο της ελληνικής πολιτικής
Εφόσον όμως η πολιτική στην Ελλάδα στηρίζεται, αποδεδειγμένα, στο ψέμα και στην παραπλάνηση, ακόμη κι αν ο πεπλανημένος έχει τη δική του προσωπική και σοβαρή ευθύνη, τότε δεν μπορεί παρά να είναι ανήθικη. Και η ανηθικότητά της δεν αμφισβητείται. Εξηγούμαι ότι δεν με ενδιαφέρει η νομιμότητα αυτής της πολιτικής, αφού το «νόμιμον» διαμορφώνεται συγκυριακά και από επίπλαστες πλειοψηφίες. Και «νόμιμον» χωρίς το «ηθικόν» είναι απαράδεκτο και αποδεκτό μόνο σε κοινωνίες που ο άνθρωπος και το δίκαιό του είναι σε δεύτερη μοίρα. Όπως τη δική μας, δηλαδή…
Δεν είναι άραγε ανήθικο το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έλεγε προεκλογικά ότι δεν θα έπαιρνε νέα μέτρα και ότι σε κάθε περίπτωση εκείνοι που πλήρωσαν και μάλιστα πολύ σκληρά, όχι μόνο δεν θα έδιναν άλλο, αλλά θα έπαιρναν και κάτι πίσω ώστε να μπορούν να επιβιώσουν; Και είναι ανήθικο ότι τα έλεγε αυτά εν γνώσει της αναλήθειας, με μόνο στόχο να παραπλανήσει και να υφαρπάξει τις ψήφους των παραπλανημένων, για να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα.
Δεν είναι ανήθικο ότι ο πρωταγωνιστής της βαρβαρότητας των μέτρων σε βάρος των αδύναμων Ελλήνων, Ευάγγελος Βενιζέλος, μετά τη σφαγή των Ελλήνων ήλθε να «υποσχεθεί» ανατροπή της λιτότητας και οριστικό τέλος σε νέα μέτρα; Εν γνώσει του ψεύδους που έλεγε. Και το ανήθικο στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός συνεχίζει να συγκυβερνά με αυταρχισμό και να καθορίζει την τύχη των Ελλήνων και της Ελλάδας, σα να μην έχει μεσολαβήσει η απόλυτη αποδοκιμασία των Ελλήνων στην πολιτική του ίδιου και του κόμματός του. Συνεχίζει να εφαρμόζει την πολιτική του, σα να μην πέρασε μια μέρα. (Κι ένα ρητορικό, ας πούμε, ερώτημα, που με άλλη ευκαιρία θα τεθεί πιο ευκρινώς: ποια είναι άραγε η πολιτική και κοινωνική χρησιμότητα του σημερινού κομματικού μορφώματος που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ, όπως το κατάντησαν οι ηγήτορες των τελευταίων χρόνων; Δεν είναι μόνο ότι ταύτισε την ύπαρξή του με την πιο βάρβαρη, απάνθρωπη, αντεθνική πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και το ότι ταύτισε τη ρητορική του με τα αντιδεξιά σύνδρομα, ζητώντας ψήφο από τους πολίτες «για να μη βγει η δεξιά». Τώρα που συγκυβερνά και συναποφασίζει τη βαρβαρότητα, η ύπαρξή του ποια πολιτική ανάγκη, ποιο κενό καλύπτει στη χώρα; Εν πολλοίς, ανάλογο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί για τη σημερινή ΝΔ, αφού σε γενικές γραμμές ταύτισε την πολιτική της ύπαρξη στα “αντι-ΠΑΣΟΚ” ιδεολογήματα… )
Δεν είναι ανήθικο ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης δήλωνε ότι δεν θα έκανε κυβέρνηση με αυτούς που έφεραν τον τόπο σ’ αυτή τη θέση και, σε κάθε περίπτωση, δεν θα συναινούσε σε νέα μέτρα ή σε οριζόντιες περικοπές; Κι αφού πήρε την ψήφο των πολιτών, και στην «κυβέρνηση των υπαιτίων» συμμετέχει και τα νέα βάρβαρα μέτρα προσυπογράφει;
Δεν είναι ανήθικο ότι όλοι εκείνοι που με τις πολιτικές τους έφεραν τη χώρα και τους Έλληνες στο σημερινό σημείο, εμφανίζονται και σήμερα σα να μη συμβαίνει το παραμικρό και εμφανίζουν εαυτούς ως «σωτήρες» για την αντιμετώπιση του προβλήματος που οι ίδιοι προκάλεσαν, είτε με την ανικανότητα είτε εξαιτίας των συμφέροντων των στελεχών τους;
Ε ναι, είναι ανήθικο να εφαρμόζουν μια πολιτική την οποία ουδέποτε έθεσαν στην κρίση των Ελλήνων. Όπως ανήθικο ήταν να εφαρμόζει μια πολιτική μνημονίων και βαρβαρότητας ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν, για να πάρει την ψήφο των Ελλήνων, είχε υποσχεθεί μιαν εντελώς άλλη πολιτική, αποκηρύσσοντας μάλιστα με οργή τα σενάρια που γράφονταν προ των προηγούμενων εκλογών (2009) για εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα, για πολιτικές περιορισμού του εισοδήματος των Ελλήνων, για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ακόμη θυμόμαστε την περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν», με την οποία παραπλάνησε κι έκλεψε τις ψήφους των Ελλήνων. Ή τις δηλώσεις του ότι με την περικοπή μισθών και συντάξεων δεν μπορεί να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα.
Φυσικά, η ανηθικότητα αυτή της ελληνικής πολιτικής, τουλάχιστο όπως εκφράζεται σε κυβερνητικό επίπεδο, ή σε επίπεδο διοίκησης (δεν εξαιρώ την αυτοδιοίκηση, τους τοπικούς πολιτικάντες και τις μικρές ανήθικες πολιτικές των αυτοδιοικητικών) τις τελευταίες δεκαετίες, στοιχειοθετεί αυτόματα και την έννοια της αντιδημοκρατικότητας στην άσκηση της πολιτικής. Εξηγούμαι, αν χρειάζεται: δεν είναι μόνο ανήθικο να λες συνειδητά άλλα απ’ αυτά που θα εφαρμόσεις, για να κλέψεις την ψήφο και να κυβερνήσεις. Είναι και αντιδημοκρατικό, αφού τελικά κυβερνάς με πρόγραμμα και πολιτική την οποία δεν έθεσες καν στην κρίση των ψηφοφόρων, δεν πήρες την άδεια και την εξουσιοδότησή τους.
Ε, λοιπόν, τι είδους Δημοκρατία είναι αυτή που βιώνουμε; Μια μπασταρδεμένη ελληνική δημοκρατία (με επιλογή το δέλτα μικρό…) που στηρίζεται στο ανήθικο ψέμα των πολιτικών και στη δικαιολογία των ψηφοφόρων ότι επλανήθησαν…
Δεν ξέρω όμως αν η Ιστορία θα έχει τη δική μας ανοχή να συγχωρεί και τις πολιτικές ανηθικότητες και τους πεπλανημένους…
Αφήστε που αυτές οι ανηθικότητες και οι «πλάνες» για την εφαρμογή ανήθικων πολιτικών ενισχύουν τις ακραίες απόψεις στην κοινωνία, εκείνες που βλέπουν ως «λύση» τη στήριξη των ναζιστικών συμμοριών και των ανελεύθερων αντιλήψεών τους…
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου