ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ενα χρόνο μετά τις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων στην Πλατεία Συντάγματος.
Για να μην ξεχνάμε, τί ζήσαμε, πως ήρθαμε ως εδώ, μια Ελλάδα καμμένη, ένας λαός σε απόγνωση. Απ' όσα έγιναν εκείνες τις μέρες, πολλά ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε, πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος. Πόσο σφοδρή ήταν η βιαιότητα εναντίον του πλήθους. Πόσο ηρωικό ήταν το πλήθος. Ξεχάσαμε πως...
εκείνες τις μέρες, κάποιοι ξεκίνησαν να ξαναφτιάχνουν το Σύνταγμα, κάποιοι άλλαξαν για πάντα τις ζωές τους. Κι έτσι σήμερα βρισκόμαστε πάλι, ένα βήμα μετά, με όσα άλλαξαν (κι άλλαξαν πολλά) κι ένα βήμα πριν (δεν άλλαξαν όσα έπρεπε ν' αλλάξουν). Μας περιμένει ένα καινούργιο μνημόνιο. Αλλά ήδη, βαδίζουμε προς τη νίκη. Αυτή τη φορά, θα κερδίσουμε.

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι αναρτήσεις στο facebook της Νίκης Λατινάκη, μιας Χανιώτισσας που βρέθηκε στην πλατεία μαζί με μια ομάδα κρητικών που ανέβηκαν στην Αθήνα για να ενωθούν με το πλήθος που διαμαρτυρόταν. Το διήμερο 28-29 του Ιούνη, η Νίκη, πόσταρε στη σελίδα της στο facebook όσα ζούσε, ένα ημερολόγιο προσωπικό, ένα ιστορικό μεγάλης αξίας:

"OI ΠΛΑΤΕΙΕΣ

Το μαγιάτικο απόγευμα του 2011. Θα μείνει στην ιστορία της νεότερης ιστορίας
Ένα τσούξαμε «ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΩΝ» πολιτων ξεχυθηκαν σε ολες τις πλατειές της Ελλαδος.
Ένα ετεροκλητο πληθος άνδρες γυναικες παιδιά, δεξιοι αριστεροι ,πολιτικοποιημενοι,απολιτικοι ,αδιαφθοροι, βολεμενοι,  πολίτες που ποτε αλλοτε δεν είχαν ξαναβρεθεί σε διαδήλωση. Εγιναν ένα. Ολοι χωρις κομματικη ταμπελα.....

"…….Φτάσαμε στις εκλογές. Ο υιός του αείμνηστου Ανδρέα Γ. Παπανδρέου ,μας έλεγε μελιστάλαχτα στα κανάλια. «Λεφτά υπάρχουν». Υποσχέθηκε παιδεία, υγεία, κοινωνική ισότητα . Υποσχέθηκε ότι οι εργαζόμενοι δε θα πληρώσουν για μια ακόμη φορά τα λάθη, τις λαμογιές, τις μίζες των πολιτικών και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού . Δε σας κρύβω, όταν τον άκουσα ένιωσα μια γαλήνη... ευφορία... ηρεμία.. ικανοποίηση! (Τελικά κύριε πρωθυπουργέ παίρνετε Oσκορ ηθοποιίας!)  Αντί αυτών ,ακούμε από τον ίδιο κ. Στρoν Καν ότι είχαν ήδη προαποφασιστεί πριν τοις εκλογές, τα δεινά που περνάει σήμερα ο ελληνικός λαός: Ξεπούλημα, ληστεία, αιχμαλωσία, , ‘δολοφονία’ τωνσυνταγματικων και εργασιακών δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών. Στην θέση των προγραμματικών σας υποσχέσεων . ανεργία, πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση και χάσιμο κάθε εργασιακού δικαιώματος. Αντί για υγεία έδωσαν πόνο και βάσανα, αντί για παιδεία, κλείσιμο σχολείων και πανεπιστημιακών σχολών και μετανάστευση των μορφωμένων νέων. Αντί για ελευθερία, ισονομία και δικαιοσύνη έδωσαν φυλακές, ξύλο, χημικά και βασανιστήρια στους ‘μη υπάκουους πολίτες’. Λεφτά υπάρχουν μόνο για τους 301 Βουλευτές τραπεζίτες εφοπλιστές.!
Αυτό το νιώθουμε χιλιάδες εκατομμύρια έλληνες. πόσο μάλλον εγώ που είμαι μια Ελληνίδα από τους χιλιάδες που βρεθήκαμε στο Σύνταγμα στις 28, 29 Ιουνίου για να διαδηλώσουμε ΕΙΡΗΝΙΚΑ να μην ξεπουληθεί η χώρα μας, τα παιδιά μας, το μέλλον μας και τα όνειρά μας...
Ζήσαμε όμως το μεγαλύτερο εφιάλτη που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος: βρεθήκαμε σε μια ΕΜΠΟΛΕΜΗ ζώνη εν αγνοία μας...

Ζώντας τα γεγονότα 28-29 Ιουνίου πείνασα για δικαιοσύνη, αλλά χόρτασα από ανθρωπιά κι αλληλεγγύη. Η βία που μας στραγγάλιζε, μας μάθαινε τόσα πολλά και πάνω απ’ όλα την αξία της ελευθερίας!!!: την άρνηση της υποταγής!!!

 Φτάσαμε στην πλατεια Συντάγματος  στις 28 γύρω στις 8 το πρωί: Όλοι χαρά και καλή διάθεση κόσμος μας υποδέχτηκε με ζητωκραυγές και χειροκροτήματα . Παραδώσαμε φάρμακα και τρόφιμα στους υπευθύνους της πλατείας .Υπήρχαν ομάδες οπού η κάθε μια είχε τις δίκες της αρμοδιότητες. Κανείς δεν έμπαινε στα πόδια του αλλού .Αλλά όλοι είχαν κοινό στόχο. Λειτουργούσαν όλα άψογα. Τους παρατηρούσαμε και σχολιάζαμε θετικά .Ήταν αξιοθαύμαστοι! Απίστευτη οργάνωση ! Απευθυνθήκαμε στην 

ομάδα που ήταν για τα πανό. Μας βοήθησαν και κρεμάσαμε το πανό που κρατούσαμε Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ, Η ΚΡΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Γράψαμε και αλλα πανό, ολα κυλούσαν χάλαρα, ήρεμα .Τόσο ήρεμα που αναρωτηθήκαν είχα έλθει σε διαμαρτυρία η εκδρομή .Στην πλατειά άρχισαν να καταφθάνουν πολίτες από όλη την Ελλάδα .Πελοπόννησο Β. Ελλάδα, Στερεά, νησιά .

Οι διαδηλωτές από Αθηνα, σωματεια, άρχισαν να κατακλίζουν τους γύρω δρομους ήρεμα με συνθήματά και πανό τους. Οι πλατειές πάνω και κάτω ήταν γεμάτες με εκατοντάδες πανο.Ολα έλεγαν Δημοκρατία, Παιδεία, Δεν ξεπουλιόμαστε και άλλα.

Ήμασταν στην κάτω πλατεία, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι δήθεν συμμορίες. Τα παιδιά του Συντάγματος και το πλήθος του κόσμου τους ‘γιούχαρε’. Αυτοί ήξεραν τι θ ακολουθήσει. Μας ψέκασαν με (Μαλόξ) μας έδωσαν μάσκες και μας πληροφόρησαν πως πρέπει να προφυλαχτούμε. Ήμασταν ακριβώς στη σκηνή που στεγάζονταν ο ερυθρός σταυρός. Εγώ μέσα μου έλεγα εντάξει, εμείς δε θα πάμε στη φασαρία. Εξάλλου εμείς δεν πήγαμε εκεί για να προκαλέσουμε ή να δημιουργήσουμε πρόβλημα. Οι προθέσεις μας ήταν πάντα ειρηνικές.

Ξαφνικά άρχισαν. Μπαμ μπουμ! Από την κάτω μεριά της πλατείας. Η καρδιά μου πιάστηκε, φοβήθηκα. Κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου, που ήταν εκατοντάδες χιλιάδες και παίρνω κουράγιο.

Το καλλιτεχνικό τμήμα του Συντάγματος αρχίζει να παίζει μουσική για να εμψυχώσει τους χιλιάδες διαδηλωτές. . χαμόγελα, ειρηνικά συνθήματα. Η πλατεία γεμάτη ξένους δημοσιογράφους, κανείς έλληνας (απορία?) Ευφορία, αγωνιστικότητα, πολύ δυναμική. Κανείς μας δεν έδινε σημασία στους εκκωφαντικούς κρότους που ακουγόταν περιμετρικά της πλατείας όλος ο κόσμος εκεί ατρόμητος , στα πρόσωπα τους δεν υπήρχε ΦΟΒΟΣ .Λες να τον έκρυβε η άσπρη μάσκα που είχαμε όλοι μας στα πρόσωπα μας?? Όχι δεν υπήρχε φόβος γιατί όλων τα βλήματα ήταν λαμπερά ζωντανά, σπινθηροβόλα! Οι ξένοι δημοσιογράφοι έπαιρναν φωτογραφίες , συνεντεύξεις από τους διαδηλωτές, οι απαντήσεις όλων στης ερωτήσει τους ήταν γεμάτες οργή , αγανάκτηση , για την κυβέρνηση τα μετρα, την τρόικα, τους αστυνομικούς. Για τα ελληνικά ΜΜΕ που απουσίαζαν προκλητικά.

 Η ατμόσφαιρα σιγά - σιγά άρχισε να γίνεται αποπνικτική .Ένα απέραντο λευκό (θανατηφόρο)πέπλο είχε αρχίσει να απλώνετε πάνω από τα κεφαλιά μας. Ο κόσμος άρχισε να βήχει να πνίγεται .Κάποιοι κρατούσαν ψεκαστήρα με το (θαυματουργό) Μαλόξ και μας ψέκαζαν . Η ανακούφιση από το κάψιμο ήταν άμεση. Παραδίπλα κάποιοι διαδηλωτές χόρευαν στους ρυθμούς της μουσικής των τυμπάνων .αδιαφορώντας εντελώς για την καταιγιστική ρίξη χημικών. Ηταν η ειρηνική απάντηση στην απάνθρωπη βάρβαρη και άδικη επίθεση που δεχόμασταν . Συνθήματα ακουγόταν από παντού .(ψωμί παιδία, ελευθερία, η χούντα δεν τέλειωσε το 73 εμείς θα την τελειώσουμε σε Τούτη την πλατεία)(Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ) (κλεφτες κλεφτες)….. το μαχητικό παρόν ήταν διάχυτο παντού.

Η ορατότητα από τους καπνούς όλο και λιγόστευε . Το δέρμα μου καιγόταν παρά τις προφύλαξης που είχαμε πάρει. ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑ! Όλοι γύρω μου ήταν γελαστοί, δυνατοί ,χόρευαν και τραγουδούσανε γιατί όχι και εγώ . Πηρά βαθειά ανάσα μέσα στην μάσκα για να νικήσω το τρέμουλο που είχα μέσα μου,,,

Μπήκα στον κύκλο του χορού και παραδόθηκα στη γλυκιά μελωδία της κρητικής λύρας. Οι εκκωφαντικοί κρότοι δεν είχαν σταματημό , η ατμόσφαιρα όλο και ποιο αποπνικτική . εμείς χορεύαμε! Πολλή δύναμη! Όλο και ποιο μαχητικά τα συνθήματα όσο μας έπνιγαν τόσο ο κόσμος ατσαλωνωταν…..εμεις χορευαμε……!Ξαφνικά νιώθω στα πόδια μου κάτι να με καίει: μόλις είχε προσγειωθεί ένα χημικό δίπλα μας. Βγήκα από τον κύκλο του χορού προσπαθώντας να πάω ποιο περά για να πάρω ανάσα. Αδύνατον ! Δεν κατάλαβα τίποτα. Τελευταία σκέψη. Τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Πέθαινα; ..Νιώθω καθαρό αέρα να μπαίνει στα πνευμόνια μου (οξυγόνο) κάποιος έσκισε το πουκάμισό μου, σκιές από πάνω μου. Φωνές σαν από το υπερπέραν... Το δέρμα μου, τα πνευμονία μου καιγόταν. Ακουστικά στο στήθος μου, μηχάνημα στο χέρι μου. Συνερχόμουν: δεν πέθανα! Αλλά τι έγινε; Που ήμουν; Κοιτάζω γύρω μου, όλα ήταν Θολά δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά μόνο ότι καιγόμουν . Κλείνω τα ματιά μου και (απολαμβάνω) τον καθαρό αέρα που μπαίνει στα πνευμόνια μου . Μια δυνατή φωνή με επαναφέρει (κυρία μου νοιώθετε καλυτέρα ) του γνεφω με το κεφάλι ναι.( Ηρεμίστε και αναπνέετε).Απομακρύνεται, το βλέμα μου τον ακολουθεί .Οι εικόνες πλέον είναι καθαρές το ίδιο και οι ήχοι .τα ράντσα γεμάτα τραυματίες, οι καρέκλες γεμάτες ανθρώπους που δε μπορούσαν να αναπνεύσουν. Ανθρωποι με κόκκινες φόρμες έτρεχαν από τον ένα τραυματία στον άλλο. Δίπλα από μένα ήταν ένας άνδρας ψιλός μεσήλικας είχε κολάρο , σπασμένο πόδι μάλλον ήταν κατάχλομος , …..Ανασηκώθηκα οι τραυματίες βογκούσαν ,Η πόρτα άνοιγε συνεχεια και μεταφερόταν τραυματίες.  Πολύ από αυτούς ήταν αιμόφυρτοι, αναίσθητοι, άλλοι περπατούσαν αλλά τα ματιά τους ήταν κατακόκκινα από τα χημικά και πεταμένα έξω από την ασφυξία. Το δέρμα τους καμμένο !..,Μια βροντερή ψύχραιμη φωνή συντόνιζε την όλη εμπόλεμη κατάσταση (Στο σώμα μου πέρασε ηλεκτρικό ρεύμα στην διαπίστωση αυτή). Απολυτή τάξη και ψυχραιμία από όλους γιατρούς νοσηλευτικό προσωπικό εθελοντές .ΕΥΓΕ.!

Συνήλθα, σηκώθηκα σαστισμένη, τσιμπήθηκα μήπως ονειρευόμουν, μήπως ζούσα έναν εφιάλτη. Δυστυχώς ήμουν ξύπνια κι ο εφιάλτης μου ήταν ολοζώντανος. Αυτή ήταν η καινούργια τάξη πραγμάτων. Η καινούργια κοινοβουλευτική σοσιαλιστική  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΑΣΟΚ. «ή υποτάσσεσαι ή θα σε ψεκάζω με χημικά, θα σε μαστιγώνω, θα σου ανοίγω το κεφάλι, θα σε καίω και θα σε φυλακίζω».
Βγήκα από το ιατρείο του ερυθρού σταυρό. Το μετρό ήταν γεμάτο εκατοντάδες κόσμο προσπαθούσαν να προφυλαχτούν γα λίγο να επανακτήσουν δύναμης να αναπνεύσουν και ξανά έξω. Άλλοι ανέβαινα Άλλοι κατέβαιναν .Τα παιδιά φώναζαν(Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι) όχι άδικα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και μέσα στο μετρό (Δενειχανψεκασει ακόμα μέσα). Οι εκκωφαντικοί κρότοι δεν είχαν σταματημό .. Πάρα των τόσων ωρών ομαδικών βασανιστηρίων των δικτατόρων . Ο κόσμος ήταν δυνατός ενωμένος, μαχητικός, αλληλέγγυος. Κάποιος με αγκάλιασε: «κυρία μου, πως νιώθετε;» τον έχασα μέσα στο πλήθος. Κάποιοι κρατούσαν άλλους τραυματίες και τους μετέφεραν στα ιατρεία. Παραμέρισα. Το παιδί που κρατούσαν ήταν γεμάτο αίματα κι αναίσθητο, παναγιά μου βοήθα. (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι ) ξανά και ξανά ακούγεται από παντού.( Ανοίξτε, ανοίξτε,) φώναζαν άλλος τραυματίας, κοριτσάκια μικρά που τα μετέφεραν αναίσθητα άνδρες στα χέρια τους οί σεκιουριτάδες άνοιγαν την πόρτα του ιατρείου στους άνδρες που μετεφεραν τραυματίες στα χέρια η στα φορέα άφηναν τους τραυματίες στα έμπειρα , ανθρωπινά χέρια των γιατρών , έτρεχαν ξανά έξω για να συνεχίσουν, την μεταφορά άλλων τραυματιών, ηλικιωμένων, γυναικών, παπάδων, παιδιών. Τα δικά μας παιδιά! "Γρήγορα, γρήγορα ΜΗ χάσουμε κανένα". Ανέβαιναν τα σκαλιά του μετρό δυο δυο στα χέρια τους κρατούσαν φορέα και μικρές μπουκάλες οξυγόνου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Τα έπνιξα: δεν είχα το δικαίωμα να τα αφήσω να τρέξουν! Στύλωσα το κορμί μου, έτρεξα κι ανέβηκα τα σκαλάκια του μετρό του Συντάγματος. Ξανά το γνώριμο πλέον κάψιμο και πνίξιμο .Έβαλα ξανά την χειρουργική μάσκα οπού οι γιατροί μου την είχαν ξέσκασαν με Μαλό . Με τους Χανιώτες συναγωνιστές είχαμε χαθεί.  Επερνα τηλέφωνο να δω αν ήταν καλά δεν απαντούσαν , αλλά δεν είχε σημασία: αρκεί να είμαστε ΕΝΑ. Ξανά μουσική, συνθήματα, τραγούδια.. Ξανά λιποθύμησα, ξανά οξυγόνο, ξανά οι ίδιες εικόνες, ξανά όμως έξω. Όλοι μαζί, κανείς δεν έφευγε, όλοι ήμασταν εκεί. Στις 4:30 περίπου το απόγευμα άρχισαν τα ΜΑΤ να μας ωθούν προς την πάνω πλατεία. Ο κόσμος έτρεξε να ανεβεί στην πάνω πλατειά .για να ξεφυγει.τοτε εμφανίζεται μια άλλη δυάρια των ΜΑΤ πρόστιμα και μας κυκλώνουν Αδιέξοδο έχουμε παγηδευτη.Αλλη τρεχουν προς το μετρό άλλοι πηδούν από τις σκάλες πέφτουν σπανέ χέρια πόδια .(ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΔΕΝ ΤΡΕΧΟΥΜΕ) φώναζαν από τα μεγάφωνα.
. Μας ψεκάζουν με χημικά απ’ ευθείας πάνω μας. Καιγόμαστε πνιγόμαστε ο πόνος αφόρητος παντού!!! Κάποιοι προσπαθούν να προφυλάξουν τους πανικόβλητους ειρηνικούς διαδυλωτες να μη ποδοπατηθούν στα σκαλιά του μετρό .Άνθρωποι πεσμένοι σφύριζαν …Τρέχουμε μαζί με άλλους κατευθείαν στο ιατρείο ……Σκοτάδι ξανά λες να έκλεισαν τα φωτά ? ..Ναι έκλεισαν τον διακόπτη της δημοκρατίας της ελευθερίας της ανεξαρτησίας ! είχαν ανοίξει το διακόπτη της ΥΠΟΔΟΥΛΟΣΗΣ ΜΑΣ!
Στις έξι περίπου, μετά από συνεχείς ρίψεις χημικών, επιτέλους σταματούν: ο κόσμος ανασυγκροτείται. Ανεβαίνω στην πάνω πλατεία και μένω με το στόμα ανοιχτό! Τα παιδιά μαζεύουν τα εκατοντάδες κουτάκια από τα χημικά και σφουγγαρίζουν όλοι μαζί την πλατεία με μπουκάλια νερό. Δέος, θαυμασμός υποταγή, σ’ αυτή την ψυχική δύναμη των παιδιών. Ο βαρβαρότητα είχε γίνει ομορφιά η αλληλεγγύη στο όργιο της άνθησης . Ηρωισμός σε περίοδο(ΕΙΡΗΝΗΣ)????? Στις ώρες που πέρασαν η μίζερη εξουσία προσπάθησε να λερώσει να ταπεινώσει εξόντωση εκμηδένιση την ανθρωπινή ύπαρξη μας Κατάφερε το εντελώς αντίθετο καταξίωσε την αυθεντική αγάπη αυθεντική θυσία . τον αυθεντικός ηρωισμός. Καταξίωσε την αυθεντική ανθρωπινή ύπαρξη.(ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΙ)
Μπαίνω κι εγώ σε μια σεράγια να βοηθήσω στο πλύσιμο της πλατειάς Το νερό μου είπαν τα παιδιά καθήλωνε την σκόνη των χημικών που ήταν διάσπαρτη παντοδύναμη και τώρα αν το δέρμα ερχόταν σε επαφή καιγόσουν . Πλαίνοντας σχολιάζουμε τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί .Τα πρόσωπα μας τα ρούχα μας είναι κάτασπρα, Αλλά τα μάτια όλων, μας ήταν τόσο ζωντανά,(ΚΑΤΑΚΚΟΚΙΝΑ) πετούσαν σπίθες !
Η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η δύναμη, συνοχή κι η ανιδιοτέλεια ήταν τα όπλα η ασπίδα το κλικ, ενάντια στην τεράστια , κτηνωδία , απανθρωπιά βία, που είχαμε ζήσει όλοι μας.. Ντροπή! αίσχος! κατάντια !Οι πλατείες και η πάνω και η κάτω οι γύρω δρόμοι είχαν γεμίσει ξανά ασφυκτικά από πολίτες κάθε ηλικίας .Η οργή η αγανάκτηση ήταν διάχυτη παντού .Όλοι ήμασταν εξοργισμένοι με την εξουσία τους αστυνομικούς τους παρακρατικούς .Τα συνθήματα ανάλογα της οργής των χιλιάδων διαδηλωτών. Δεν φοβήθηκαν τελικά κανένα . ΕΧΑΣΑΝ ..Τόσα χημικά πήγαν χαμένα. Μόνο που και αυτά τα πλήρωνε ο ελληνικός λαός .οπως και τον περιφημο ατσαλενιο φρακτη που έχουν βαλει γηρο από την βουλη που εξωργιζει ακόμα περισσοτερο τους πολίτες .Διπλα μου περιπου δεκα ατομα αναφερουν για τις δηλωσεις του παγκαλου σε ισπανικο καναλι.«…Ισως χρειαστει η κυβέρνηση να κατεβασει στρατο και ταξ» προκειμενου να προστατευσουν τις τραπεζες . .. Το ίδιο και με τον Παπουτση τον Υπουργο Προστασιας του πολίτη «Δικτακτορας». Ποιος θα μπορουσε ποτε να το φανταστει .Οι αγωνιστες του πολητεχνειου,αυτοί που πολεμισαν εναντία στην χούντα . Ηεξουσια τους έχει τόσο διαφθηρει και αλωτριωσει που στους γυ
Ενώνω τη φωνή μου με τους χιλιάδες διαδηλωτές: «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73, πεθαίνει σε τούτη την πλατεία» «εθνικός ύμνος» «Ελλάς, Ελλάς» «προδότες, κλέφτες, κλέφτες» «να καεί να καεί το μπ...…η βουλή» «ξυπνήσαμε" «.Τι ώρα είναι, ώρα να φύγουν». Μούτζες αυγά, γιουχαΐσματα οργή, πολύ οργή .Οι πολίτες δεν μουτζώνων τον οίκο της δημοκρατίας ,αλλά την συγκεκριμένη σύνθεση η όποια αποδεικτικε ανάξια, μικρή, κατώτερη των περιστάσεων . Ηταν εξοργισμένοι με το σάπιο και διεφθαρμένο πολίτικο σύστημα .Το σύστημα της μίζας της ρεμούλας της οικογενειοκρατίας της ατιμωρησίας. Ξανά μούτζες οργή ,πολύ οργή….(Κάνατε τους γονείς σας περηφανούς )( Δεν τρέπεστε να χτυπάτε τους πατεράδες σας τις μανάδες σας τα αδέλφια σας τους δάσκαλου σας )
(Ντροπή αίσχος αφήστε τις ασπίδες και ελάτε μαζί μας παιδιά του λάου είσαστε και εσείς)(προστατεύετε αυτού που ξεπούλησαν την πατρίδα μας ) (Παιδιά ελάτε μαζί μας) «Σας έχουν πουλήσει και εσάς» Αυτά και αλλά συνθήματα φώναζαν οργισμένοι προς τους αστυνομικούς που
, ήταν τώρα ήσυχοι έξω από τον ( οίκο της δημοκρατίας.) Στα βλέμματα τους ήταν διάχυτη η αλαζονεία η είρωνα η απαξίωση που τους παρείχε η θέση ισχύος .Μια ισχύ οπού την είχαν επιβάλει δια της βίας .βίας σωματικής ψυχολογικής , για να καταφέρουν επιβάλουν και να εκτελέσουν τις εντολές που τους είχαν δώσει .Εντολές ξένων και ντόπιων συμφερόντων που θέλουν να επιβάλουν στον ελληνικό λαό , καινούριες θέσεις και (νομούς ) , που καμία σχέση είχαν πλέον με δημοκρατία . σύνταγμα ελευθερία ,δικαιώματα ..Αυτά είχαν τελειώσει? Δεν τα είχαν καταφέρει να μας υποτάξουν!.Ο λαός αντιστεκόταν σθεναρά ! . Αλλά και υποκρισίας ότι (ΚΟΠΤΟΝΤΑΝ) για την προστασία του πολίτη .όταν οι ιδιοι φροντισαν με υπερμετρο ζηλος για την φυσικη και ηθικη εξοντωση μας .χωρις να εχουν ιχνος ενοχης για το εγκληματους Παρατήρησα ότι τα περιστέρια είχαν εξαφανιστεί! Είχαν πεταξει μαζί με την ελευθερία μας .!Την ανεξαρτησια μας ! ... Ένας εκκωφαντικός θόρυβος τραβάει την προσοχή του κόσμου: Ακούγετε χειροκροτήματα, κραυγές χαράς, συνθήματα. Έχουν φθαση 500 μοτοσικλετιστές Αγανακτισμενων την Βορεια Ελλαδα . Οι δρόμοι που είναι γύρω από την κάτω πλατειά έχουν πλημυρίσει μηχανές . Ο θόρυβος εκκωφαντικός αλλά ευχαρίστως . Είναι βάσιμος στα αυτιά μας μετά από τους δολοφονικούς εκκωφαντικούς κρότους των χημικών Ο κόσμος τους υποδέχεται με ζητωκραυγές.χειροκροτηματα σφυρίγματα . Ο ενθουσιασμός η εφορία η ικανοποίηση είναι αποτυπωμένη στα πρόσωπα όλου του κόσμου .Σαν να λέγαμε όλοι .Δεν μας λυγήσατε.! Το ηθικό, η δυναμικότητα, στο ζενίθ . Τραβάμε φωτογραφίες, βίντεο. Είναι συναγωνιστές μας, που ηλθαν να ενώσουν την αγωνιστική τους δύναμη με των χιλιάδων διαδηλωτων που ήταν στο Σύνταγμα από το πρωί και δεν έλεγε να φυγή ότι και του έκαναν . Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο: «να πάρουμε ξανά την ζωη μας πισω» … Παντού κόσμος, κόσμος ενθουσιασμένος κι αποφασισμένος, χιλιάδες κόσμος!.. Έφτασαν και τα καροτσάκια των μικροπωλητών που πρόσφεραν πρόχειρα γεύματα. Άντε να βάλω κάτι στο στομαχι μου. Όχι μόνο χημικά.! Ναι, πεινάω έχω να φάω από χθες....
Η πλατεία γέμισε μουσική, τραγούδια του Παπακωνσταντίνου και άλλων καλλιτεχνών που είχαν έλθει να συμπαρασταθούν και να ψυχώσουν τους πολίτες . ΟΙ άνθρωποι γύρω μου ήταν χαρούμενοι. γελαστοί αισιόδοξοι ,τίποτα δεν θύμιζε ότι πριν λίγο η πλατεία ήταν πεδίο μάχης. Η μελωδία της κρητικής λύρας έχει απλωθεί σε όλη την πλατειά .Αγωνιστικά τραγούδια του Νικό Ξυλούρη ξεσηκώνουν τον κόσμο. Ο λαός μας είχε δείξει για μια ακόμη φορά το μεγαλείο του. Ήμουν και είμαι περήφανη που είμαι ελληνίδα. Ακόμη κι αν οι πολιτικοί μας ήταν και είναι λαμόγια. Ακόμη κι αν ξεγελαστήκαμε κι αν βολευτήκαμε... είμαστε έλληνες και θα παραμείνουμε έλληνες. Πέρασαν έτσι αρκετές ώρες. Η συναυλία συνεχιζόταν ο κόσμος ήταν εκεί καθιστός, τραγουδούσε χειροκροτούσε .Φώναζε συνθήματα..

 Νίκη Λατινάκη
 
ΟΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ <ΧΗΜΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ>
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!!!
..............................................
Συζητούσαμε οργισμένοι για τα γεγονότα που είχαμε βιώσει σήμερα. Είμαστε όλοι εκτός εαυτού και καταβεβλημένοι. Ξαφνικά (11:30 το βράδυ) ακούστηκαν εκκωφαντικοί κρότοι στο ύψος της Βουλής, ενώ η συναυλία συνεχιζόταν παρουσία χιλιάδων πολιτών. Ήταν η ώρα που οι βουλευτές εξέρχονταν από τη Βουλή. Από παντού έπεφταν χειροβομβίδες ‘κρότου-λάμψης’ και χημικά: γι’ άλλη μια φορά δεν μπορούσαμε να ανασάνουμε. Βρεθήκαμε απροετοίμαστοι γιατί δεν είχαμε ούτε μααλοξ , ούτε μάσκες.
Υποχωρούμε μαζί με χιλιάδες κόσμο προς τα κάτω. Μας πλησίασαν κάποια οργισμένα παιδιά που έπαιρναν πέτρες για να τις πετάξουν στα ΜΑΤ. Ο Νίκος απ’ την παρέα μας έπιασε ένα νεαρό απ’ τα χέρια για να τον εμποδίσει. Ο νεαρός ήταν οργισμένος με τα ΜΑΤ αλλά ευγενικός με μας. Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι η βία μόνο βία μπορεί να φέρει. Δεν έπρεπε να γίνουμε σαν αυτούς. Εμείς ήρθαμε ειρηνικά και ειρηνικά θα συνεχίζαμε. «Μα τι τους κάναμε; Απ’ το πρωί έχουμε ‘φάει’ τόνους χημικά! Γιατί; Γιατί;» φώναζε ο νεαρός. Τα ματάκια του είχαν βουρκώσει. Οι άντρες της παρέας τον είχαν αγκαλιάσει και προσπαθούσαν να τον ηρεμήσουν. Σκύβω το κεφάλι, δεν έχω τι να του πω γιατί δυστυχώς συμφωνώ μαζί του.
Εγώ που δεν έχω πιάσει ποτέ μου πέτρα, δε σας κρύβω ότι κάποιες φορές ήθελα να το κάνω. Ήταν τόση η σκληρότητα, η βαρβαρότητα κι η ασέβειά τους προς τους πολίτες, που θα τους πετούσε πέτρες ακόμη κι ο Γκάντι αν ήταν εκεί. Απομακρύνομαι διότι δε μπορώ να βλέπω την απόγνωση και την απελπισία στο πρόσωπο ενός υπερήφανου έλληνα φοιτητή, που η γενιά μας αντί για όνειρα του έδινε έναν εφιάλτη.
Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, μια γυναικεία φωνή φωνάζει δυνατά: «έρχονται!» κάποιοι φωνάζουν: «φύγετε, φύγετε, μας θέλουν νεκρούς!» Βλέπουμε τα καροτσάκια των μικροπωλητών να τρέχουν. Εκείνη τη στιγμή είπα: «τα πράγματά μας;» Ο Νίκος με αρπάζει απ’ το χέρι: «Τώρα φεύγουμε. Τώρα σώζουμε τη νζωή μας». Τρέχουμε προς Ερμού. Τους βλέπω κι έρχονται καταπάνω μας λυσσασμένοι. Βλέπω τα γκλοπ στα χέρια τους να πηγαίνουν πάνω κάτω σαν να ήταν αυτόματα και να χτυπούν αδιακρίτως όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Βλέπω μια γυναίκα μπροστά μου, πεσμένη στο έδαφος. Σκύβουμε κάποιοι πάνω της και τη βοηθάμε να σηκωθεί. «όλα καλά;» της είπα. Είπε ένα «ναι, ευχαριστώ». Τρέχουμε ξανά. Ο σώζων εαυτόν σωθείτε.
Τρέχοντας επί της Ερμού, σ’ ένα στενό από δεξιά μας, βρισκόταν σταματημένη άλλη μια διμοιρία των ΜΑΤ. Ευτυχώς λόγω ‘κούρασης’ ακίνητη.
Τα πράγματα ξαναβρεθούν προς στιγμή.
Όλοι γύρω μου βρίζουν. Όλοι είμαστε οργισμένοι κι εκτός εαυτού γι’ αυτό που αναβιώσαμε. Όσο κι αν το ζούσα μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω.
Δύο γυναίκες δίπλα μου αιωρούνται από αγανάκτηση. Σαν κι εμένα κι αυτές, δεν είχαν καμία εμπειρία από διαδηλώσεις. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που συνέβαινε. Παρόλο που δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν, δεν έφευγαν. Πιάσαμε κουβέντα:
- κι εγώ η ηλίθια που πίστευα ότι οι ‘αναρχικοί’ σπούσαν την Αθήνα.
- Αυτά ακούγαμε κι εμείς στην επαρχία από την τηλεόραση, κι αυτά πιστεύαμε.
- Τώρα, κι εμείς γίναμε ‘αναρχικοί’!
- 300 χιλιάδες κόσμος που ήταν σήμερα εδώ, μεσήλικες, νέοι, γέροι και παιδιά ήμασταν τελικά όλοι ‘αναρχικοί’.
Γελάσαμε ειρωνικά...
-Αν δεν εμπόδιζαν τον κόσμο να έρθει, θα ήμασταν ίσα με ένα εκατομμύριο» μου είπε η κυρία. Αγγίξαμε η μία την άλλη...
-"να προσέχεις» μου είπανε,
-κι εσείς τους απάντησα,
-"ο Θεός ας λυπηθεί την Ελλάδα μας" μου είπε και χάθηκαν μέσα στο πλήθος.
Φτάσαμε επιτέλους στο μετρό. Αντικρίσαμε άλλη μια εικόνα φρίκης. Το μετρό ήταν γεμάτο τραυματίες που μεταφέρονταν στην επόμενη στάση όπου τους παρελάμβαναν τα ασθενοφόρα. Τα ΜΑΤ παρεμπόδιζαν τα ασθενοφόρα να πλησιάσουν την πλατεία Συντάγματος όπου βρισκόταν το ιατρείο του ερυθρού σταυρού.
Ακουμπάω αποκαμωμένη το κεφάλι μου στο κάθισμα του μετρό. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου: είμαστε όλοι μας κάτασπροι σα να φοράμε μια γύψινη μάσκα. Ήταν λες κι είχαμε λάβει μέρος σε παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Αν δεν ήταν τόσο δραματικό αυτό που είχαμε ζήσει, σίγουρα θα γελούσα.
Κάποτε τριακόσιοι έλληνες έδωσαν τη ζωή τους, το αίμα τους και το είναι τους γι’ αυτό το τόπο. (ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΤΗΣ) τους πρόδωσε . Τώρα ΜΠΑΤΣΟΚ Ν.Δ. ΛΑΟΣ . ‘(ΕΦΙΑΛΤΕΣ)’δολοφονούν την Ελλάδα. Μας!!!
Τα βλέφαρά μου κλείνουν……!!
Αν αυτά έγιναν σήμερα, άραγε αύριο τι μας περιμένει; Αύριο η μέρα θα είναι πιο άγρια. ...
28-29 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ..ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ...
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!!!!



 29 Ιουλίου.
Ανοίγω την τηλεόραση. Τα συνηθισμένα: 100 αναρχικοί σπάσανε την Αθήνα και...και...και...  
- Αυτά που λέτε έγιναν στην Αθήνα; Ρωτώ; Ντροπή!
- Τι θέλετε κυρία μου;
- Τι είναι αυτά τα ψέματα; Οι μόνοι που έβαλαν σε κίνδυνο τη ζωή των πολιτών ήταν οι ματατζήδες και τα τσιράκια τους!
- Του... του! Νεκρή η γραμμή!
Κατάλαβα! Κι αυτοί μια από τα ίδια! Νίκη, κλείνεις την τηλεόραση. Αρκετά σε νάρκωσε τόσα χρόνια! Γύρω στις δέκα ήμασταν ξανά στην πλατεία χιλιάδες, χιλιάδες ειρηνικοί διαδηλωτές. Από Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Καλαμάτα και άλλοι κρητικοί, Βόλο, Πελοπόννησο... παντού πανό, χιλιάδες συνθήματα, παλμός, αγωνιστικότητα, ενότητα, ζωντάνια, ενθουσιασμός, ζητωκραυγές... αλληλεγγύη, χαρά, ελπίδα! Ξανά όραμα! Ενώνω και πάλι την ειρηνική αλλά αγωνιστική φωνή μου, μαζί με μια ομάδα ηρακλειωτών (η Κρήτη είναι έπαε). Σύμβολό μας ένας λεβέντης κριτίκαρος περίπου εβδομήντα χρόνων. Έχει μια σημαία ελληνική στην πλάτη του. Τον σπρώχνει ο κόσμος μπροστά, τον βάζει μπροστάρη. Λέμε όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο, πότε θα κάνει ξαστεριά. Δε φαίνομαι πουθενά: είμαι ένας κόκκος άμμου μέσα σε χιλιάδες κόκκου, αγωνιστικούς κόκκους! Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου. Η Βουλή που είναι περικυκλωμένη με εκατοντάδες ετοιμοπόλεμους ματατζήδες και παρακρατικούς.
Παρόλο που η καρδιά μου σφίγγεται από το φόβο, θέλω να μείνω εκεί. Ξέρω ότι αν πετάξουν πάλι χημικά, οι πρώτοι που θα νιώσουν την αίσθηση της ασφυξίας και του καψίματος θα είμαστε εμείς. Παρόλαυτα αυτά εγώ θέλω να είμαι εκεί.
Έχουν κατεβάσει τις μάσκες τους, οι ρουμάνοι δεν είναι στο προαύλιο της Βουλής, έχουν ενσωματωθεί με τους ειρηνικούς διαδηλωτές. Είμαστε έτοιμοι επομένως για τη δεύτερη εφαρμογή του «Δόγματος του Σοκ» μια που δεν έπιασε το χτεσινό. Είναι σαν να μας λένε με τα ειρωνικά τους βλέμματα και την επίδειξη της ασπίδας τους: «σήμερα θα σας κεράσουμε πιο ωραία και πιο πολλά σφηνάκια». Άραγε χωρίς αυτή την πανοπλία, πόση δύναμη θα είχαν;
Ο κόσμος ασπίδα είχε μόνο τη φωνή του, το δίκιο του, την αγανάκτησή του. Όλοι μας ήμασταν με γυμνά πρόσωπα, καθαρά και ξάστερα βλέμματα. Ενώ όλοι ξέραμε... κανείς μας δεν έφευγε, δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα.
Άραγε πως νιώθουν αυτά τα παιδιά που για 700 ευρώ είναι εξαναγκασμένοι να εκτελούν απάνθρωπες διαταγές; Να κακοποιούν και να δηλητηριάζουν τα αδέρφια τους, τις μανάδες τους, τους πατεράδες τους, τους δασκάλους τους, τους καθηγητές τους και τους συμπατριώτες τους. Δε σέβονταν τη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που διαδήλωναν ειρηνικά, ένα δικαίωμα που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Πως δέχονται να στηρίζουν μια κυβέρνηση που βγήκε στην εξουσία με ψεύτικες υποσχέσεις, που καταπάτησε όλα τα συνταγματικά, εργατικά κι ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της; Άραγε το γνωρίζουν; Πόσοι από αυτούς έχουν διαβάσει τη δανειακή σύμβαση ή το μεσοπρόθεσμο. Άραγε γνωρίζουν ότι αυτό το σύστημα κατασπαράζει και υποδουλώνει κι αυτούς;
Αναρωτιέμαι ξανά... άραγε αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, παιδιά του απλού λαού, των 700 ευρώ πως είναι δυνατόν να δέχονται να χρησιμοποιούνται από ανέντιμους πολιτικούς, από ισχυρά οικονομικά κέντρα εντός κι εκτός Ελλάδας και να στρέφονται εναντίον ενός λαού (τα αδέρφια τους, τους πατεράδες και τις μητέρες τους, τους παππούδες τους, τους δασκάλους τους, τους συμπατριώτες τους). Πως δέχονται να υπερασπίζονται αυτούς που παρέδωσαν τη χώρα μας σε ξένα συμφέροντα (τρόικα, ΔΝΤ).
Σκύβω το κεφάλι, θλιμμένη από αυτή τη σκέψη μου. Τους ξανακοιτάζω. Είναι κι αυτοί παιδιά του ελληνικού λαού, γι’ αυτό ας έρθουν μαζί μας να αγωνιστούμε για μια καλύτερη Ελλάδα. Είναι στιγμή μεγάλης ευθύνη ς για όλους μας: ας πράξει ο καθένας απ’ τη μεριά του το σωστό, ας αποδείξουμε επιτέλους ότι αγαπάμε τη χώρα μας.
Γύρω στις δώδεκα κι ενώ εξακολουθούσαν να συρρέουν κατά χιλιάδες οι διαδηλωτές, είτε μεμονωμένοι είτε οργανωμένοι σε ομάδες. Στα μεγάφωνα ανακοινώνεται ότι από Ευαγγελισμό, Κολωνάκι και Καλλιμάρμαρο οι διαδηλωτές εμποδίζονται από τους αστυνομικούς να μη φτάσουν στη πλατεία Συντάγματος.
Εκείνη την ώρα τα ΜΑΤ εξαπολύουν επίθεση από παντού, αναίτια, απρόκλητα κι αδικαιολόγητα. Το πλήθος κυριολεκτικά βομβαρδίζεται με δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και κρότου-λάμψης. Αυτή τη φορά χωρίς να γίνει το σκηνικό με τις δήθεν συμμορίες, άρχισαν ξαφνικά να ρίχνουν από αριστερά της Βουλής. Την πάτησαν: ο αέρας ήταν εναντίον τους! Οι καπνοί έφευγαν προς άλλη κατεύθυνση, επομένως «εμπρός στο ψαχνό».
Ο κόσμος κάτω από τη δολοφονική, εν ψυχρώ επίθεση, άρχισε να υποχωρεί προς την κάτω πλατεία. Γύρω μου ακούγονταν «ήρεμα παιδιά, ήρεμα... όχι πανικός» ο κόσμος κοντοστεκόταν, γύριζε ξανά πίσω. Τα μεγάφωνα καλούσαν τον κόσμο να είναι ήρεμος. Τους εμψύχωναν ξανά τα τύμπανα κι η μουσική.
Τα χημικά έπεφταν βροχή γύρω μας, ενώ οι διαδηλωτές σε μισολιπόθυμη κατάσταση ασφυξίας, έτρεχαν πανικόβλητοι μέχρι πιο κάτω, έπαιρναν ανάσα και ξαναγύριζαν πίσω. Οι δυνάμεις καταστολής δεν είχαν κανένα έλεος και για κανέναν: ό,τι κινούνταν μπροστά τους το χτυπούσαν ανελέητα.
Κάποιος ηλικιωμένος είναι πεσμένος στην άσφαλτο, αιμόφυρτος. Τρείς διαδηλωτές έχουν κάνει ασπίδα από πάνω του για να μην ποδοπατηθεί από το πανικόβλητο πλήθος.
Πίσω από τα ΜΑΤ διακρίνω κουκουλοφόρους με κοντάρια στα χέρια τους να κατεβαίνουν από μια κλούβα. Προς στιγμή πίστεψα ότι οι δυνάμεις καταστολής θα γύριζαν προς το μέρος τους, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη οι κουκουλοφόροι ενσωματώθηκαν στο πλήθος και μας χτυπούσαν κι αυτοί.
Ακούστηκαν φωνές πίσω μας: «ανοίχτε, ανοίχτε!» τρείς άντρες κρατούσαν στα χέρια τους ένα αιμόφυρτο παιδί και το πήγαιναν στις πρώτες βοήθειες. Όλοι μας τρώγαμε χημικά, ανεβαίναμε και κατεβαίναμε στην κάτω πλατεία μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Όλοι μας όμως ήρεμα: κανείς δεν βαρυγκωμούσε που ξαναγύριζε στην πάνω πλατεία. Τέτοιο μεγαλείο ψυχής!
Το σκηνικό της προηγούμενης μέρας επαναλαμβανόταν αλλά χίλιες φορές πιο άγριο, απάνθρωπο και κτηνώδες. Βρέθηκα στην κάτω πλατεία με ένα μπουκάλι μύλο στο χέρι, που μας είχαν δώσει οι γιατροί του ερυθρού σταυρού από τα εξωτερικά ιατρεία. Ανακατεύτηκα μέσα στους χιλιάδες συναγωνιστές και τους ψέκαζα: αυτοί κάψιμο, εγώ ανακούφιση! Αυτοί πνίξιμο, εγώ δροσιά! Αυτοί τρόμο φόβο, εγώ ελπίδα, δύναμη!
-παιδιά εδώ είμαστε δυνατοί, δεν πτοούμαστε!
-πίσω από τη μάσκα αναγνωρίζω έναν καθηγητή του πανεπιστημίου.
-βγάλε τη μάσκα! ‘ιατρική με μύλο’ μου λέει! Τη βγάζω...
Τη βγάζει κι αυτός ‘την ιατρική’...
-καλέ τι κάνετε εσείς εδώ; Γνωριζόμασταν από την πλατεία της αγοράς. Αγκαλιές χαρά ενθουσιασμός δύναμη. Χωρίσαμε.
Συνέχισα να δίνω Μαλόξ μια καλή κουβέντα γύρω μου, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο: τα έδινα και τα έπαιρνα πίσω απλόχερα. Γύρω από όλες τις μεριές της πλατείας ακουγόταν μπα, μπουμ. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική......

 Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΙΚΗΣ

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο ειδησεογραφικό Press Project.
Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

 «Δε με νοιάζει αν με λερώσεις, μόνο την περούκα πρόσεχε. Ρίξε μου κι άλλο. Τσούζουν τα μάτια μου…»

Ήταν μία γυναίκα κοντά στα εξήντα. Είχε χάσει για μερικά λεπτά την όρασή της από τα δακρυγόνα. Την όραση και την αναπνοή της. Είχε καταληφθεί από αυτόν τον πανικό των πρώτων δευτερολέπτων που μοιραία προκαλεί η αίσθηση ασφυξίας και το κάψιμο στους πνεύμονες. Δεν έβρισκε τους δικούς της. Κάποιος την μετέφερε ως την καρέκλα που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από τα μικρόφωνα, εκεί όπου ο εκφωνητής προσπαθούσε κόντρα στο τοξικό νέφος να καθησυχάσει τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος. Την ψέκαζαν με Maalox για να την ανακουφίσουν όταν εκείνη σήκωσε την περούκα αποκαλύπτοντας τους γυμνούς από την χημειοθεραπεία κροτάφους της.

«Φύγε! Άσε εμάς τους νεότερους να τα βγάλουμε πέρα» της είπε.

«Εγώ κορίτσι μου θα πεθάνω. Από το να πεθάνω στον καναπέ μου, προτιμώ να πεθάνω εδώ, μαζί σας. Εμείς προλάβαμε να γεράσουμε. Εσάς θέλουν να σας σκοτώσουν νέους».

Την διακοπτόμενη από τα ασφυξιογόνα φωνή της έσβησαν δύο ακόμα χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Τρόμαξε. Την μετέφεραν στο ιατρείο. Δεν υπήρχε χώρος να ξαπλώσει. Οι εθελοντές γιατροί και διασώστες δεν προλάβαιναν τα περιστατικά. Ένας από τους διασώστες του Ερυθρού Σταυρού, ανεβασμένος σε μια καρέκλα, πρότασσε προς κάποια από τις δεκάδες διμοιρίες που περικύκλωναν την πλατεία τη λευκή σημαία με τον κόκκινο σταυρό. Πίστευε ότι θα προστάτευε έτσι τους ασθενείς του.

«Δε μπορείτε  να ρίχνετε χημικά εδώ. Δεν γίνεται» φώναζε. Μάταια…
  
Πίσω στη μικροφωνική, ένας λυράρης επιχειρεί με τους ήχους του να ηρεμήσει τους διαδηλωτές, οι οποίοι σαστισμένοι από την αστυνομική βαρβαρότητα και πνιγμένοι στα χημικά, τώρα εμψυχώνουν ο ένας τον άλλο.

«Δεν μας τρομάζουν τα δακρυγόνα τους. Ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Θα νικήσουμε! Ενωμένοι εδώ, στην πλατεία Συντάγματος την οποία κρατάμε ειρηνικά 22 μέρες τώρα» να φωνάζει ο εκφωνητής. Τη δική του φωνή τώρα καλύπτουν αυτές των διαδηλωτών που σε πείσμα του πανικού που επιχειρούν επίμονα να σπείρουν οι αστυνομικές δυνάμεις, εκείνοι αρχίζουν δειλά- δειλά να τραγουδούν: «Ποτέ θα κάμει ξαστεριά;»

Ο ένας παρασύρει τον άλλο. Χτυπούν ρυθμικά τα χέρια τους. Οι στιγμές είναι ανατριχιαστικές. Η διμοιρία εκτοξεύει τώρα ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας ένα δακρυγόνο μέσα στην πλατεία. Ο κόσμος αρχίζει να τρέχει σκυφτός και πανικόβλητος. Δεν ξέρουμε πού θα προσγειωθεί, αν θα μας κάψει. Ο καθένας κρύβεται όπου μπορεί. Το χημικό αέριο προκαλεί ασφυξία. Ο πνεύμονας καίει, το σώμα παραλύει για μερικά δευτερόλεπτα, η ορατότητα μειώνεται σε βαθμό επικίνδυνο.

«Όλοι στην άκρη. Φορείο». Μέσα στους καπνούς ο κόσμος βρίσκει την ανθρωπιά και την ψυχραιμία να παραμερίσει για να βοηθήσει τους διασώστες με την διαδηλώτρια που έχασε τις αισθήσεις της.

Η αστυνομία δεν σταματά. Δεν σταματά όμως κι η λύρα. Για κάθε μας στίχο και μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης. Για κάθε εμψυχωτικό χαμόγελο και ένα δακρυγόνο. Επί δύο ολόκληρες ώρες. Ώσπου η αστυνομία αποφασίζει να επέμβει στην πλατεία και να μας διαλύσει. Ένα δακρυγόνο εκτοξεύεται μπροστά στη μικροφωνική, ένα δεύτερο λίγα μέτρα παραπέρα με σκοπό να αποκλείσουν το ενδεχόμενο διαφυγής. Ένα ακόμα στα σκαλιά του Μετρό όπου τρέχουν οι διαδηλωτές για να αναπνεύσουν. Εκεί έχει στηθεί και ο σταθμός Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.

«Είναι εγκληματίες» φωνάζει ο κόσμος κρατώντας στα χέρια ή βοηθώντας όσους γονατίζουν από την ασφυξία. Δεν ξέρουν πού να τους πάνε. Οι σκηνές εκεί κάτω είναι πολεμικές. Ένας άντρας μένει λιπόθυμος για μερικά λεπτά ακριβώς έξω από την είσοδο του πρόχειρου ιατρείου. Δεν χωράει άλλος…
   
Όσοι δεν πρόλαβαν να κρυφτούν γονατίζουν κάτω από τα αστυνομικά γκλοπ. Αν αντισταθούν, συλλαμβάνονται. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα της νεαρής διαδηλώτριας που στέκεται ανάμεσα στις δύο διμοιρίες και με φόντο το Κοινοβούλιο απλώνει τα χέρια της προς τους αστυνομικούς βουβή και ασφαλώς άοπλη. Εκείνοι, οι πάνοπλοι άνδρες που επέλεξε το πολιτικό μας σύστημα για να μας «προστατεύουν» σχηματίζουν γύρω της κλοιό. Την κλωτσούν και την ψεκάζουν από απόσταση μισού μέτρου.

Συνολικά 33 άνθρωποι μεταφέρθηκαν σοβαρά τραυματισμένοι στα νοσοκομεία της Αθήνας, 16 προσήχθησαν, δύο υποχρεώθηκαν να πληρώσουν από 10.000 ευρώ έκαστος γιατί έφεραν πάνω τους μάσκες εργασίας για να προστατευθούν από τα δακρυγόνα αλλά αυτό χαρακτηρίζεται ως «παθητική αντίσταση κατά της αρχής»…

Μία ημέρα αργότερα ωστόσο, η Διεθνής Αμνηστία εκδίδει δελτίο τύπου  με το οποίο καταγγέλλει τις ελληνικές αρχές για αλόγιστη χρήση βίας, δακρυγόνων και ασφυξιογόνων αερίων, υπενθυμίζοντας τους ακόμη 30 τραυματίες διαδηλωτές που άφησε πίσω της η 11η Μαΐου, όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ με αναποδογυρισμένα τα γκλοπ χτυπούσαν και άνοιγαν τα κεφάλια των διαδηλωτών με τις λαβές.

Πίσω στην πλατεία, επιστρέφουν οι ρυθμοί της ιδιότυπης καθημερινότητας που έχει εγκατασταθεί εδώ και τρεις εβδομάδες. Οι φωτογράφοι και οι κινηματογραφιστές του Media Center συλλέγουν το υλικό που πιστοποιεί τις νομικές παραβιάσεις των Αρχών. Οι εθελοντές αποθηκεύουν τα εναπομείναντα δοχεία χημικών. Πολλά από αυτά έχουν ημερομηνία λήξης πριν το 1998. Οι διασώστες κρεμούν ένα αντίτυπο του πρωτοκόλλου της Συνθήκης της Γενεύης του 1925 με το οποίο θεσμοθετείται η πρώτη διεθνής απαγόρευση των χημικών όπλων. Μια απόφαση που έρχεται να επικυρώσει ρητώς και κατηγορηματικώς ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θαντ, με σαφή αναφορά αυτή τη φορά και στα δακρυγόνα. Στην έκθεσή του ο γενικός γραμματέας προτείνει: Πρώτον, να ανανεώσουν τα Ηνωμένα Εθνη την έκκλησή τους προς όλα τα κράτη να προσχωρήσουν στο Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925. Και δεύτερον, να κάνουν σαφή δήλωση, ότι η απαγόρευση που περιλαμβάνεται στο Πρωτόκολλο της Γενεύης έχει εφαρμογή στην πολεμική χρήση όλων των χημικών, βακτηριολογικών και βιολογικών ουσιών (συμπεριλαμβανομένων των δακρυγόνων και άλλων βλαπτικών ουσιών), όσων υφίστανται σήμερα και όσων μπορεί να αναπτυχθούν στο μέλλον.

Σε έρευνα που διενήργησε η δημοσιογραφική ομάδα του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας» το 1998 , αποκαλύφθηκε ότι αν και «υπάρχουν τα επιστημονικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις όλων των κρατών για να δικαιολογήσουν την εφαρμογή αυτών των όπλων εναντίον του “εσωτερικού εχθρού” και αναφέρονται στην υποτιθέμενη ακίνδυνη χρήση των χημικών […], ακόμα κι αυτές οι μελέτες που χρησιμοποιούν δεν αποφεύγουν να θέσουν τόσο αυστηρές προδιαγραφές στη χρήση των χημικών, που στην ουσία την καθιστούν αδύνατη:

"1. Να μην ψεκάζετε κοντύτερα από 3-4 μέτρα, αναλόγως τη συσκευή, διότι αλλιώς μπορεί να προκληθεί σοβαρή βλάβη των οφθαλμών και του δέρματος.

2. Ποτέ να μην ψεκάζετε απευθείας το πρόσωπο του διαδηλωτή, διότι αυτό θα οδηγήσει οπωσδήποτε σε βαριά βλάβη των ιστών του οφθαλμού.

3. Ο χρόνος ψεκασμού να είναι ελάχιστος. Ο ψεκασμός ατόμων που διαλύονται δεν είναι μόνο απάνθρωπος, αλλά οδηγεί και σε βλάβες της υγείας των διαδηλωτών.

4. Επιτρέπεται ο ψεκασμός μόνο ατόμων που έχουν τις αισθήσεις τους και είναι υγιή. Δεν επιτρέπεται ψεκασμός σε κλειστούς χώρους."»

---

Η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου είναι δημοσιογράφος, προσφάτως απολυμένη από τον αστικό Τύπο της χώρας της. Είναι εθελόντρια στην πλατεία Συντάγματος και δηλώνει ότι με αυτό της το κείμενο δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό της.

πηγη