Ο Μανώλης Κυπραίος στη Διεθνή Αμνηστία για την αστυνομική βία> -Το δικό μου περιστατικό δεν είναι "μεμονωμένο". Ακολούθησαν κι άλλα...

Ομιλία του Μανώλη Κυπραίου, στη συνέντευξη τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας, για την παρουσίαση της νέας έκθεσης της οργάνωσης: «Αστυνομική Βία στην Ελλάδα: Όχι μόνο Μεμονωμένα Περιστατικά»,...


Αστυνομία, αστυνομικοί, αστυνομεύω… Δηλαδή, εποπτεύω την εφαρμογή του νόμου στο Αστυ. Την πόλη.

Γίνεται σήμερα άραγε αυτό;

Ειδικά στον τομέα του σεβασμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η απάντηση είναι αρνητική.

Είναι πολλές πλέον οι παραβιάσεις των νόμων που γίνονται από την ελληνική αστυνομία, η οποία καλυπτόμενη πίσω από δαιδαλώδεις και ομιχλώδεις ερμηνείες και παραφράσεις διαφόρων νόμων καλύπτει την όποια παρανομία της.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να επισημάνουμε, πως μιλάμε για περιστατικά όπου οι πάνοπλοι αστυνομικοί, στρέφονται εναντίον αμάχων.

Μιλάμε για παραβιάσεις όχι μόνο της ελληνικής νομοθεσίας αλλά και του διεθνούς δικαίου προστασίας των αμάχων και της θεμελιώδους χάρτας του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εντός και εκτός των κρατών που αποτελούν το ψηφιδωτό του πολύπλοκου-και δυσνόητου για την ανθρώπινη φύση-κόσμου μας, υπάρχει ένα “minimum standard” αναφορικά με την ανθρώπινη και πολιτική υπόσταση, για την προστασία του.

Αυτό βασίζεται επάνω σε τρεις θεμελιώδεις αξίες:

Το δικαίωμα στη ζωή και την εργασία,

Την απαγόρευση των βασανιστηρίων και απάνθρωπων ή εξευτελιστικών μεταχειρίσεων,

Και το δικαίωμα στις δικαστικές εγγυήσεις και την προστασία αυτών.



Συνεχίζοντας,



Θέλω αρχικά να ξεχωρίσω πως  είναι τελείως διαφορετική η πάταξη του κοινού εγκλήματος και τελείως διαφορετική η καταστολή του πολίτη.

Δεν πιστεύω πως όλοι οι αστυνομικοί είναι «κακοί». Όμως είναι ξεκάθαρο μέσα από ειδικές έρευνες της ίδιας της ΕΛ.ΑΣ. με τη βοήθεια ψυχολόγων, πως η σημερινή Αστυνομία πάσχει από οργάνωση, εκπαίδευση και εξοπλισμό. Ενώ χιλιάδες είναι αυτοί που δεν είναι ικανοί να φέρουν ούτε όπλο, σύμφωνα με τις επιτροπές ψυχολόγων της Αστυνομίας.

Και λέγοντας αυτά, δεν παραβιάζω «ανοικτές θύρες». Αν ανατρέξετε στα δημοσιεύματα του Τύπου, στις 25 και 26 Νοεμβρίου του 2011 και στην έρευνα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων με τίτλο: «Προτάσεις για την αναδιάρθρωση της Ελληνικής Αστυνομίας» θα τα διαβάσετε.

Είναι χρέος λοιπόν της Πολιτείας να αντιμετωπίσει αυτά τα φαινόμενα σύντομα και χωρίς άλλες καθυστερήσεις. Στις οποίες όμως πρέπει να υπάρχει η βούληση της πολιτικής και της φυσικής ηγεσίας της Αστυνομίας.

Και γιατί το λέω αυτό;

Θα ξεκινήσω με μια φράση του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Παπουτσή ότι: «οι φωτογραφικές μηχανές αποτελούν όπλο για την αστυνομία». Αν οι φωτογραφικές μηχανές είναι όπλο, αν η κάμερα, το μπλοκάκι των σημειώσεων και το μικρόφωνο αποτελούν «όπλα» τότε οι άμαχοι (το επαναλαμβάνω) δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ είμαστε θύματα ενός πολέμου που μας κήρυξαν τα σώματα ασφαλείας και ειδικά οι δυνάμεις καταστολής, τα γνωστά μας ΜΑΤ.

Επίσης χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έκανε τον Σεπτέμβριο του 2011 στους «Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα» ο τότε εκπρόσωπος τύπου της αστυνομίας κ. Θανάσης Κοκκαλάκης ερωτώμενος για τον βαρύ τραυματισμό μου.

Να σας τη θυμίσω: "Όταν ένας αστυνομικός βλέπει έναν δημοσιογράφο μπροστά του, όχι συγκεκριμένα αυτόν που βρίσκεται εκεί, αλλά μόνη η παρουσία του δημοσιογράφου μπορεί να του θυμίσει συναισθηματικά καταστάσεις και περιπτώσεις όπου θεώρησε ότι έτυχε άδικης μεταχείρισης από τα Μέσα Ενημέρωσης".

Τι μάθαμε δηλαδή; Πως η επίθεση εναντίον  μου δεν στόχευε εμένα, αλλά ήταν ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας «βεντέτας» ανάμεσα στα ΜΑΤ και τον Τύπο.

Μια βεντέτα μεταξύ πλήρως εξοπλισμένων αστυνομικών, με ανθρώπους που είτε εργάζονται, είτε διαμαρτύρονται, έχοντας ως μόνη προστασία το δέρμα τους. Μια διαμάχη ουσιαστικά, ανάμεσα στην ελευθερία και τη φίμωση.

Για να μη μιλήσουμε φυσικά για τις διάφορες «αιτιολογίες» εκ μέρους της Ελληνικής Αστυνομίας κατά τη διάρκεια των προανακριτικών ερευνών για την υπόθεσή μου, του τύπου: «Ηταν μολότοφ», «όχι ήταν μολότοφ κόμπρα», «ήταν γηπεδική φωτοβολίδα», για να φτάσουμε στο αμίμητο: «τι δουλειά είχε εκεί» (συγνώμη που δούλευα) και διάφορες άλλες δικαιολογίες που προκαλούν θυμηδία και μόνο.

Οι πυροτεχνουργοί της Αστυνομίας και του Στρατού, ξέρουν - και γνωρίζουν άριστα - πως η αναπηρία μου μόνο από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης μπορεί να προκληθεί ή εκτός αν εκείνη την ώρα ήμουν στο κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ δίπλα στους κινητήρες του  πυραύλου-φορέα την ώρα που εκτοξεύεται στο διάστημα. Όπως λέει και το εγχειρίδιο των χειροβομβίδων-και μπορώ δυστυχώς να το «πιστοποιήσω» προσωπικά - «λιγότερο από φονική»…

Φυσικά το αποτέλεσμα της ΕΔΕ τα λέει όλα. Μια ΕΔΕ για τις οποίας το αποτέλεσμα πληροφορήθηκα από δημοσιεύματα!

Ναι πολύ καλά ακούσατε, από δημοσιεύματα.

Ο φάκελος έκλεισε χωρίς να βρεθούν οι κατηγορούμενοι. Ετσι η συνέχεια δίνεται σε ανακριτή για τη διεξαγωγή κύριας ανάκρισης, αφού οι δικαστικές αρχές έχουν ασκήσει ποινική δίωξη κατά παντός υπευθύνου για κακουργηματικού βαθμού αδίκημα.

Ενας λαβύρινθος κυριολεκτικά, που λες και σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από ένα σύγχρονο Δαίδαλο.

Και μέσα σε όλα αυτά, αν προσθέσουμε τον πολλαπλασιασμό των ψήφων αστυνομικών υπαλλήλων υπέρ μιας ναζιστικής και ρατσιστικής οργάνωσης, (η οποία έχει εκφράσει ανοικτά την απέχθειά της προς τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ), το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικό μπορεί να είναι για το τι μέλλει γενέσθαι.

 Και βέβαια, το δικό μου περιστατικό δεν ήταν «μεμονωμένο». Ακολούθησαν κι άλλα. Χτυπήθηκαν κι άλλοι συνάδελφοί μου, με αποκορύφωμα την πισώπλατη επίθεση τον Απρίλιο του 2012, εναντίον του Μάριου Λώλου από άνδρα των ΜΑΤ, που λίγο έλειψε να του κοστίσει την ίδια του την ζωή.

Ελπίζω για τον Μάριο να μη βγει πόρισμα από την ΕΔΕ της Ελληνικής Αστυνομίας, πως έπεσε κάποιο βάζο από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» και χτυπήθηκε κατά λάθος…

 Αν λοιπόν κάτι που έχει σημασία περισσότερο από ποτέ, είναι η απονομή δικαιοσύνης. Σε ένα κράτος δικαίου, αυτό είναι αυτονόητο. Δεν μπορεί κανένας (και δη κρατικός υπάλληλος) να εκτελεί άνομες πράξεις, με δόλο και με κίνδυνο να χαθούν ανθρώπινες ζωές.

Οσο ουτοπιστικό κι αν ακούγεται αυτό, τη στιγμή που παγκοσμίως πεθαίνουν καθημερινά χιλιάδες αθώες ψυχές, ακόμη και μια ανθρώπινη ζωή που χάνεται, αποτελεί την απώλεια και μιας ψηφίδας από το περίτεχνο παζλ του πολιτισμού μας.

Ειδικά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, φαινόμενα αυτής της μορφής είναι καταδικαστέα και άκρως επικίνδυνα για τη Δημοκρατία μας. Γιατί, σε αυτή τη χώρα δεν ζει μόνο ο Μάριος, ο Γιάννης, ο Μανώλης. Ζουν και η Αθηνά και η Ελένη και ο μικρός Νικόλας. Που μπορεί και αυτοί να πέσουν θύματα μιας επίθεσης.

Που μπορεί κι αυτοί να μείνουν ανάπηροι ή ακόμη και να σκοτωθούν. Και από ποιους;

Από αυτούς που έχουν ως αποστολή τους τη τήρηση των νόμων!

Εγώ προσωπικά, μιας και προσωπικές είναι οι απόψεις μου, πιστεύω στην Δημοκρατία, στον Ανθρωπο και τα αναφαίρετα δικαιώματά του. Όπως πιστεύω και στην Δικαιοσύνη. Μιας και αυτή είναι ο θεμέλιος λίθος ενός υγιούς κράτους.

Είμαι εδώ-και ευχαριστώ ιδιαίτερα την Διεθνή Αμνηστία για την αρωγή της-όχι για να ικετέψω ή να ζητήσω εκδίκηση.

Ούτε ζητάω να με λυπηθεί κανείς.

Είμαι εδώ γιατί ζητώ και απαιτώ ως πολίτης να μη ξαναγίνει. Είμαι εδώ, γιατί απαιτώ αυτό που είναι κυρίαρχο και αναφαίρετο δικαίωμά μου: Την ελευθερία να ζούμε όλοι χωρίς τον φόβο και την αδικία από ένα κράτος που δεν ελέγχεται. Αυτό που περιγράφει σε δυο αράδες ο Αδαμάντιος Κοραής: «Είμαι ερωτομανής της ελευθερίας, αλλά αγαπώ και τη δικαιοσύνη. Ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη είναι καθαρή ληστεία».



Σας ευχαριστώ.
πηγη