Είμαστε οι μαριονέτες

Κάθομαι να γράψω μερικές γραμμές και νιώθω άρρωστος. Νιώθω ψυχικά και σωματικά απαίσια. Νιώθω να βράζω από οργή. Και δεν είναι οργή για την ελίτ και το σύστημα. Δεν είναι οργή για το θέατρο των σκιών τους. Αυτό το γνωρίζουμε. Η οφθαλμαπάτη δεν υπάρχει πια. Νιώθω οργή για τις μαριονέτες που χορεύουν κάτω από τα... σκοινιά τους. Πειθήνια, μακάρια, πρόθυμα. Νιώθω απερίγραπτη οργή για εμάς τους ίδιους.

Νιώθω οργή και απογοήτευση για την τραγική απάθεια που επιδεικνύουμε προσπαθώντας να κρυφτούμε πίσω από τις συνήθειες μιας ανούσιας ύπαρξης. Νομίζεις ότι αν κάνεις ότι έκανες, αν δεν "παρακολουθείς τις εξελίξεις", αν συνεχίσεις να ναρκώνεσαι με τηλεοπτικές αηδίες και αν εσύ "περνάς καλά" η πραγματικότητα θα σε ξεχάσει στον μικρό, αξιοθρήνητο κόσμο σου;

Έχουμε γυρίσει διακόσια χρόνια πίσω. Ζούμε τον οικονομικό μεσαίωνα της ελίτ και καθόμαστε και συζητάμε πως να περάσουμε "καλά"; ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;

Δε μπορώ να δεχτώ ότι οι άνθρωποι της γενιάς μου, άνθρωποι που ξέρω ότι είναι ευαίσθητοι και μορφωμένοι, είναι πρόθυμοι να δεχτούν αυτή την άρρωστη κοινωνία γιατί είναι βυθισμένοι στην απάθεια, γιατί είναι ναρκωμένοι από τα ατελείωτα ψέματα και το φόβο που μας πότισαν.

Εγώ δε θέλω να περνάω καλά. Εγώ θέλω να νιώθω το πνεύμα της εποχής. Είναι δύσμορφο, ρακένδυτο και τρομοκρατημένο, αλλά ουρλιάζει με οργή. Μας φωνάζει να θυμηθούμε το χρέος μας στην ιστορία και στο μέλλον. Κοιτάει στα μάτια του καθενός μας και βλέπει ανθρώπους νεκρούς ήδη.Τελειωμένους. Σκλάβους. Μαριονέτες.

Εγώ θέλω να νιώθω τον πόνο και την οργή γιατί με κρατάει ξύπνιο. Και είναι πολλοί σαν εμένα. Αλλά είναι ακόμη λίγοι...

Οι έξυπνες ατάκες τελείωσαν. Οι φτηνές αισιόδοξες προτροπές κάηκαν. Η απάθεια είναι μη ανεκτή. Η μη συμμετοχή δεν είναι επιλογή. Έχουμε πό
πηγη