Είναι αίσχος αυτά που συμβαίνουν με την παρέλαση της 25ης Μαρτίου

Ότι θα φτάναμε να δούμε σιδερόφρακτες παρελάσεις και εκδηλώσεις μνήμης για τα κατορθώματα των προγόνων μας, δεν τον περιμέναμε ποτέ...


Νομίζαμε ότι υπάρχουν και κάποια όρια ξεφτίλας , αλλά μάλλον δεν υα έχουμε δει όλα ακόμα.

Αυτό που ζούμε τις τελευταίες ώρες δεν έχει προηγούμενο. Διαβάζουμε, λοιπόν ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (γιατί δεν το λένε “Προστασίας του Συστήματος”, για να καταλαβαίνουμε όλοι) λαμβάνει πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας για να… προστατεύσει μια γιορτή. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε να μην ντρεπόμαστε για τις ημέρες ιστορικής μνήμης της πατρίδας, οι φράκτες, οι 7.000 αστυνομικοί, οι διαπιστεύσεις δημοσιογράφων, η απομάκρυνση του κόσμου από το χώρο των εξεδρών κι ότι άλλο αποφάσισε η κυβέρνηση, μας κάνουν να θέλουμε να φύγουμε από τη χώρα.

Αντί η κυβέρνηση και οι πολιτικοί να φροντίσουν να μειώσουν τη λαϊκή οργή, κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο.

Αντί να δώσουν ελπίδα και προοπτική στον ελληνικό λαό, επιλέγουν την αστυνομοκρατία μιας μεγάλης εθνικής γιορτής.

Φυσικά και υπάρχει λαϊκή οργή κατά των πολιτικών, και μάλιστα είναι δικαιολογημένη. Φυσικά και ο κόσμος πρέπει κάπου να ξεσπάσει και οι παρελάσεις είναι μια ευκαιρία αφού εκεί πρέπει να εμφανιστούν οι πολιτικοί.

Και βεβαίως, την ευκαιρία δε θα χάσουν οι γνωστοί – άγνωστοι που θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για προβοκάτσια και αποσταθεροποίηση του ήδη διαλυμένου συστήματος. Ακροδεξιοί θα κάνουν τα δικά τους κόλπα και θα δώσουν παράσταση εθνικοφροσύνης, αριστεροί θα συνεχίσουν την επί χρόνια επαναστατική γυμναστική τους και στη μέση οι χιλιάδες αστυνομικοί που επιστρατεύονται για να προστατέψουν τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη.

Μα το πρόβλημα δεν είναι η έκφραση λαϊκής οργής. Το πρόβλημα είναι η αιτία που δημιουργεί τη λαϊκή αγανάκτηση. Με τα μέτρα υποτέλειας και φτώχειας που υλοποιούν τόσο καιρό τι περίμεναν δηλαδή; Να τους ραίνουν και με λουλούδια;

Το χειρότερο από όλα είναι ότι μια εορτή της εθνικής παλιγγενεσίας γίνεται αστυνομική επιχείρηση για να μη φάνε ξύλο οι πολιτικοί. Και μας κάνουν όλους να αναρωτιόμαστε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά των ηρώων του 1821 με τους πολιτικούς που φοβούνται και τον ίσκιο τους.
 Πηγή