ύψη, όπου από τις ρουμπινένιες ουρές των φλεγόμενων κομητών, κάποιος αδιανόητα μεγάλος υφαίνει τον ιστό της πραγματικότητας... Στην αρχή σε ζεσταίνει απαλός, όπως το φιλί ενός μικρού παιδιού, ήλιος... Μετά, το φως του ήλιου αρχίζουν να καλύπτουν τρύπια λευκά σύννεφα... Μετά γίνονται πιο πολλά, μαζεύονται σε παρέες... Μέχρι που η τελευταία δυνατή πνοή θα τους δώσει μορφή, τεραστίων μαύρων συστοιχιών... Και αυτά σαν να τραβάνε έξω από τον ορίζοντα, μέσα από τις σκισμένες άκρες μεταλλικού χρώματος στο μέτωπο της καταιγίδας... Σύντομα, το αστραφτερό μέταλλο, καλύπτεται από τις λοξές κουρτίνες της ισχυρής βροχής... Με το πλησίασμα η καταιγίδα αρχίζει να απορροφά μέσα της τους ήχους... Πρώτα εξαφανίζονται οι ήχοι της ανθρώπινης παρουσίας... Θόρυβος των κινητήρων των αυτοκινλητων στους δρόμους... Το βουητό των αεροπλάνων, που σκίζουν τα σύννεφα στον δρόμο προς τα αεροδρόμια... Ακολουθώντας, σιωπά το δάσος... Παγώνει η πεδιάδα... Πάνω από το κεφάλι βράζει σιωπηλά απόκοσμος σταχτί-κίτρινος στροβιλισμός, σταδιακά σχηματίζοντας σπιράλ γύρω από ακόμα αόρατο κέντρο... Θα ακοθστεί η τρομαγμένη φωνή ενός πουλιού... Θα διαπεράσει το τρίξιμο του σκουριασμένου ανεμοδείκτη... Λες και ανοίγει την πόρτα για σπάνιες, αλλά τεράστιες σταγόνες ζεστής βροχής... Και η βροχή, θα φέρει μαζί της την μυρωδιά της φρεσκοραγισμένης πέτρας... Και μετά θα έρθει αφόρητα μεγάλη παύση... Η αίσθηση του χρόνου εμφανίζεται μόνο όταν περιμένεις κάτι... Κάτι πολύ σημαντικό... Που έχει την δυνατότητα να αλλάξει όλη την ζωή, μία για πάντα... Και αυτή την στιγμή αυτό το σημαντικό, που προέκυψε στιγμιαία, στο κέντρο που βασιλεύει το χάος εκεί ψηλά, στρογγυλεμένο άνοιγμα, απ' όπου φαίνεται το μαύρο απύθμενο διάστημα... Και απείρως μακρινά, παλλόμενα με διάφορα χρώματα αστέρια... Το μόνο πράγμα που πραγματικά θέλεις αυτή την στιγμή, είναι να σκίσεις το στήθος σου με τα ίδια σου τα χέρια... Να τραβήξεις έξω την καρδιά που αγωνιά ακόμα... Και με άγρια εκστατική φωνή να το προβάλλεις μπροστά... Στον πρώτο κρότο της αστραπής... Δεν σκέφτεσαι τον θάνατο... Αγνοείς τον φόβο και τις αμφιβολίες... Αγωνιάς να γίνεις μέρος της... Μέρος του μεγαλείου γύρω σου... Να γίνεις μέρος αυτής της απερίγραπτης δύναμης... Δύναμης που δημιουργεί και καταστρέφει κόσμους... Δύναμη που θολώνει τα όρια μεταξύ του προφανούς και του φανταστικού... Δύναμη, η οποία εκδηλώνεται με την γλυκιά γεύση της σημύδας και στην γυαλάδα του ζαφειριού... Φτιαγμένο από την σταγόνα πυκνού φλεβικού αίματος... Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, κατά την πτώση της στα δροσερά μαρμάρινα σκαλοπάτια του ναού... Δύναμη που συνδυάζει την ευθύνη της προσωπικής επιλογής, με την παρορμητική βιασύνη ενός οργισμένου όχλου... Να γίνεις αυτή η δύναμη, θυσιάζοντας την μοναδικότητα σου, ρίχνοντας την στην φωτιά της παραφροσύνης... Όλα τ' άλλα δεν έχουν σημασία... Τελείως ασήμαντα... Τόσο προσβλητικά λόγια... Για την αληθινή κατανόηση του εαυτού μας... Όχι... Αν ποτέ δεν έχετε δει την καταιγίδα μας... Τότε ποτέ δεν θα κοιτάξετε στις ψυχές μας... Αφού το θέλετε τόσο πολύ... Αλλά σκεφτείτε... Αν είστε πραγματικά έτοιμοι γι' αυτό...
Βαρκάρης του φεγγαρόφωτος
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου