Το μνημόνιο είναι ένας κατάλογος στόχων που υποτίθεται ότι πρέπει να επιτευχθούν κατά προτεραιότητα σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.
Δεν λέει πως θα επιτευχθούν οι στόχοι αλλά τους ορίζει ιδεολογικά και αυθαίρετα.
Στόχος του μνημονίου είναι να μας πείσει ότι η τρόικα ξέρει τι πρέπει να γίνει στη χώρα μας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει τι της γίνεται.
Δεν έχει εμπειρία της...
κουτοπονηριάς και της ανικανότητας της ελληνικής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση καταφεύγει στη λογική της εύκολης λύσης και της αποφυγής του πολιτικού κόστους. Η καθυστέρηση και η μεταφορά του κόστους ανέξοδα από το πολιτικό σύστημα στους αδύνατους "άλλους" κυριαρχεί παντού. Το προσωπικό συμφέρον και η ατομική περιουσία μπαίνει πάνω απ' όλα τα κοινωνικά αγαθά. Οι κυβερνήτες μας δεν είναι Έλληνες ή τουλάχιστον συμπεριφέρονται σαν να μην είναι έλληνες. Τα παιδιά τους ετοιμάζονται από κούνια να κυβερνήσουν ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους. Δεν χρειάζονται στην ουσία ικανότητες για να κυβερνήσουν γιατί απλά κερδίζουν από την έλλειψη ικανότητας διακυβέρνησης. Αν υπήρχε ικανότητα θα μπορούσαμε και να κάνουμε συγκρίσεις. Αντίθετα όταν όλοι είναι ανίκανοι τι να συγκρίνεις και ποιό το όφελος? Θα μου πείτε ότι η κριτική είναι ανέξοδη και θα με ρωτήσετε τι άλλο από το μνημόνιο χρειάζεται να γίνει κατά προτεραιότητα. Θα σας απαντήσω ευθέως: καταλογισμός και διορθωτικές ενέργειες. Και το πρώτο βήμα για να γίνει αυτό είναι οι άμεσες εκλογές . Η δικαιοσύνη μπορεί να αποδοθεί μόνο από τα θύματα των πολιτικών αποφάσεων και όχι βέβαια από τους θύτες. Τα εγκλήματα που έχουν γίνει πρέπει να σταματήσουν τώρα γιατί έχουν αποκτήσει διαρκή αντικοινωνικό και παράνομο χαρακτήρα και δεν μπορούν να παραγραφούν με επίκληση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα κατανοητό από την κυβέρνηση και από όσους σε συμπαιγνία με την τρόικα παίζουν με το μέλλον, τα δικαιώματα και την περιουσία του ελληνικού λαού. Στις δημοκρατίες η αλλαγή κυβέρνησης γίνεται μόνο με εκλογές. Αλλαγή κυβέρνησης μπορεί να προκύψει βέβαια σε ανώμαλες πολιτικές ή κοινωνικές καταστάσεις και με κάθε είδους επαναστάσεις. Με την σημαντική διαφορά ότι οι επαναστάσεις διαχρονικά παράγουν αρχικά χάος και δημιουργούν πολλαπλάσιο κοινωνικό κόστος. Παράλληλα όμως ως μορφή κοινωνικής αυτοδικίας παράγουν νέο εφαρμοστέο δίκαιο και δεν δέχονται την έννοια των παραγραφών, των συμβιβασμών και του συμψηφισμού. Συμφέρει κανέναν κάτι τέτοιο? Aς το σκεφτούν οι¨"κυβερνήτες" και οι "τροικανοί" και ας προχωρήσουν σε εκλογές σύντομα. Πριν είναι πολύ αργά για όλους...
Πηγη
κουτοπονηριάς και της ανικανότητας της ελληνικής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση καταφεύγει στη λογική της εύκολης λύσης και της αποφυγής του πολιτικού κόστους. Η καθυστέρηση και η μεταφορά του κόστους ανέξοδα από το πολιτικό σύστημα στους αδύνατους "άλλους" κυριαρχεί παντού. Το προσωπικό συμφέρον και η ατομική περιουσία μπαίνει πάνω απ' όλα τα κοινωνικά αγαθά. Οι κυβερνήτες μας δεν είναι Έλληνες ή τουλάχιστον συμπεριφέρονται σαν να μην είναι έλληνες. Τα παιδιά τους ετοιμάζονται από κούνια να κυβερνήσουν ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους. Δεν χρειάζονται στην ουσία ικανότητες για να κυβερνήσουν γιατί απλά κερδίζουν από την έλλειψη ικανότητας διακυβέρνησης. Αν υπήρχε ικανότητα θα μπορούσαμε και να κάνουμε συγκρίσεις. Αντίθετα όταν όλοι είναι ανίκανοι τι να συγκρίνεις και ποιό το όφελος? Θα μου πείτε ότι η κριτική είναι ανέξοδη και θα με ρωτήσετε τι άλλο από το μνημόνιο χρειάζεται να γίνει κατά προτεραιότητα. Θα σας απαντήσω ευθέως: καταλογισμός και διορθωτικές ενέργειες. Και το πρώτο βήμα για να γίνει αυτό είναι οι άμεσες εκλογές . Η δικαιοσύνη μπορεί να αποδοθεί μόνο από τα θύματα των πολιτικών αποφάσεων και όχι βέβαια από τους θύτες. Τα εγκλήματα που έχουν γίνει πρέπει να σταματήσουν τώρα γιατί έχουν αποκτήσει διαρκή αντικοινωνικό και παράνομο χαρακτήρα και δεν μπορούν να παραγραφούν με επίκληση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα κατανοητό από την κυβέρνηση και από όσους σε συμπαιγνία με την τρόικα παίζουν με το μέλλον, τα δικαιώματα και την περιουσία του ελληνικού λαού. Στις δημοκρατίες η αλλαγή κυβέρνησης γίνεται μόνο με εκλογές. Αλλαγή κυβέρνησης μπορεί να προκύψει βέβαια σε ανώμαλες πολιτικές ή κοινωνικές καταστάσεις και με κάθε είδους επαναστάσεις. Με την σημαντική διαφορά ότι οι επαναστάσεις διαχρονικά παράγουν αρχικά χάος και δημιουργούν πολλαπλάσιο κοινωνικό κόστος. Παράλληλα όμως ως μορφή κοινωνικής αυτοδικίας παράγουν νέο εφαρμοστέο δίκαιο και δεν δέχονται την έννοια των παραγραφών, των συμβιβασμών και του συμψηφισμού. Συμφέρει κανέναν κάτι τέτοιο? Aς το σκεφτούν οι¨"κυβερνήτες" και οι "τροικανοί" και ας προχωρήσουν σε εκλογές σύντομα. Πριν είναι πολύ αργά για όλους...
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου