Η άνοδος και η πτώση του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, επιχειρηματία που όλοι «θαύμαζαν» και κανείς δεν γνώριζε

MEΡΟΣ 1: Η δυναμική είσοδος στα επιχειρηματικά, το φούσκωμα των εταιρειών στο χρηματιστήριο, το mega deal της Νεοχημικής με την Carlyle και η οδυνηρή επαναγορά.



Η μία την άλλη διαδέχονται οι κακές ειδήσεις για τον επιχειρηματία αστέρα Λαυρέντη Λαυρεντιάδη που κάποτε πρωταγωνιστούσε στα πολιτικά σαλόνια και την κοσμική ζωή της Αθήνας. Λίγο μετά τη δέσμευση των καταθέσεων και των περιουσιακών του στοιχείων για την υπόθεση της Proton Bank την οποία είχε αποκτήσει, και για τη διαχείριση της οποία κατηγορείται, ο επιχειρηματίας που «τόλμησε» να βάλει έναν αμερικανό διπλωμάτη (και μάλιστα τον πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ) στη διοίκηση της τράπεζας, παίρνει μια δεύτερη προθεσμία απολογίας ενώπιον των ανακριτικών αρχών για την ερχόμενη εβδομάδα. Ο ίδιος έχει επιχειρήσει να αποτραβηχτεί πλέον από τα ελληνικά δρώμενα, αλλά ο μίτος των δραστηριοτήτων του μας γυρίζει πολύ πίσω. Και πιθανότατα δεν θα τον αφήσει. Ας προσπαθήσουμε ξετυλίξουμε το κουβάρι, κάπου από τη μέση…

Το story του Λαυρέντη

Η χρηματιστηριακή κοινότητα άρχισε να προσέχει τον γεννημένο μόλις το 1972 νεαρό επιχειρηματία το 2005, όταν πακέτα επί πακέτων μετοχών της Νεοχημικής άρχισαν να μεταβιβάζονταν σε ξένους θεσμικούς επενδυτές. Ήταν η περίοδος, που οι ξένοι είχαν αναλάβει εργολαβικά την δημιουργία υπεραξιών στο ελληνικό χρηματιστήριο ξεκινώντας από τις τράπεζες και φτάνοντας στις εταιρείες άλλων προβεβλημένων επιχειρηματιών.

Η Σοφοκλέους γεννούσε υπεραξίες και οι διψήφιοι αριθμοί ανάπτυξης της εταιρείας σε χημικά, είδη υγείας και φαρμακευτικά αυγάτιζαν εξασφαλίζοντας δουλειές από μεγάλες πολυεθνικές χημικές βιομηχανίες. Το growth story του Λαυρέντη άρχισε να πουλά και η συνεργασία του με τον χρηματιστή Μανώλη Βάρσο (της Merit) άρχισε να αποδίδει καρπούς. Ο Μανώλης Βάρσος παντρεμένος με την Αλεξία Μπακογιάννη, κόρη της Ντόρας, η οποία διατηρεί εταιρεία επικοινωνίας και προώθησης εταιρειών έχει άριστες σχέσεις με ξένους επενδυτικούς οίκους όπως η Sal Oppenheim εκμεταλλεύεται τη θετική συγκυρία και πουλά σε ξένους.

Αγοραστές είναι μεγάλα επενδυτικά σπίτια, που ποντάρουν σε ανερχόμενα growth stories. Είναι ενδεικτικό πως από τα 97 εκατ. ευρώ καθαρά κέρδη που είχε η Νεοχημική το 2006 το μεγαλύτερο μέρος προήλθε από την πώληση των μετοχών της Lamda Detergent.
Η Νεοχημική πωλείται στην Carlyle έναντι 700 εκατ. ευρώ, ήτοι στα 19 ευρώ ανά μετοχή, ενώ η τιμή εισαγωγής της ήταν μόλις 1,39 ευρώ. Είχε προηγηθεί βέβαια η εκμετάλλευση της θετικής συγκυρίας και οι αλλεπάλληλες συγχωνεύσεις μικρότερων εταιρειών, όπως αρχικά έγινε με τις Veterin, Lamda Detergent και Elpharma. Μόνο οι χρηματιστηριακές υπεραξίες, που προέκυψαν με την απορρόφηση των τριών εταιρειών, υπολογίστηκαν στα 250 εκατ. ευρώ.

Η ανακοίνωση Λαυρεντιάδη τέλος του 2008, πως αποχωρεί από τη θέση του προέδρου της Alapis προκάλεσε αμφίσημη αίσθηση στην αγορά. Η εξήγηση που δόθηκε από τον ίδιο είναι πως μαζί με άλλους επιχειρηματίες θα προχωρήσει στην ίδρυση private equity fund που με έδρα το Λονδίνο θα κυνηγήσει επενδυτικές ευκαιρίες που θα «προσφέρει» η κρίση. Στόχος ήταν η συγκέντρωση ενός δισ. ευρώ με πρώτη επιχειρηματική κίνηση του fund την επαναγορά της Alapis. Οι αντίπαλοί του απλά του προσήψαν ότι εγκατέλειψε το δημιούργημά του, αφού προηγουμένως είχε αποκομίσει υπερκέρδη… Όπως θα δούμε όμως πιο κάτω η υπόθεση δεν ήταν τόσο απλή…

Από τον θρίαμβο του Carlyle στην επαναγορά της Νεοχημικής

Στις 9 Μαΐου του 2008 ο Δρ. Ρόμπερτ Ιστον, Διευθύνων Σύμβουλος του Carlyle Group, έλεγε: «Αυτή είναι η πρώτη επένδυση του Carlyle Group σε ελληνική εταιρία. Πέρα από την επιβράβευση της σκληρής δουλειάς όλ’ αυτά τα χρόνια της Νεοχημικής στον τομέα που αναπτύσσεται, αποτελεί και την ανάδειξη της Ελλάδας ως κόμβου μας για επενδύσεις στην Ανατολική Ευρώπη». Η Νεοχημική ήταν η εταιρία του Ομίλου Λαυρεντιάδη που αγόραζε το Carlyle, ένα εκ των δυο-τριών μεγαλυτέρων equity funds του πλανήτη, συνώνυμο τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνο με την κυριαρχία της Αμερικής στην παγκόσμια οικονομία, αλλά ένα fund - σύμβολο της αμερικανικής εξουσίας του χρήματος. Άλλωστε εξακολουθεί να είναι επίτιμος πρόεδρος του ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος.

Ένα χρόνο και λίγους μήνες μετά, στα τέλη του 2009 ο Δρ. Ίστον θα παρακαλούσε να μην τα είχε πει ποτέ αυτά τα μεγαλόσχημα για την εταιρία «κελεπούρι» του κ. Λαυρεντιάδη, την οποία είχε αγοράσει έναντι 700 εκατομμυρίων Ευρώ μετά βαΐων και κλάδων.
Για όσους θυμούνται στα τέλη του 2009 ο κ. Λαυρεντιάδης αγόρασε πίσω την Νεοχημική, μετά από διαπραγματεύσεις που κράτησαν τουλάχιστον 3 μήνες, όπως ακριβώς απαίτησαν από την αρχή του 2009 οι Αμερικανοί –χωρίς την παραμικρή διπλωματική στάση-, αλλά και οι περισσότερες από 10 τράπεζες που συμμετείχαν ενεργά στην αρχική εξαγορά, δανείζοντας το Carlyle Group.

Τι συνέβη όμως μέσα σ’ ένα χρόνο και η εταιρία που παρουσίαζε 123 εκατομμύρια Ευρώ καθαρά κέρδη το 2007, εν μέσω κρίσης κράταγε τη μετοχή της στα 19 Ευρώ στο Χρηματιστήριο, παρουσίαζε άνοδο και πωλήσεων και κερδών το Α’ εξάμηνο του 2008 και μέσα σε 9 μήνες, υπό την διοίκηση των Αμερικανών και όχι του κ. Λαυρεντιάδη πια, γύρισε σε ζημιές 56,6 εκατομμυριών Ευρώ, κύκλο εργασιών μόλις 211 εκατομμύρια και υποχρεώσεις 940 εκατομμύρια; Πόσο τραγικό μπορεί να ήταν το δεύτερο εξάμηνο του 2008;
Η πλευρά Λαυρεντιάδη υποστηρίζει ότι πολύ απλά οι Αμερικανοί κακοδιοίκησαν την εταιρία, αλλάζοντας 3 φορές το management μέσα σε 9 μήνες.

Οι Αμερικανοί άφησαν να διαρρεύσει, ακόμη και με δημοσιεύματα στους Financial Times, ότι η εταιρία δεν ήταν τόσο «κελεπούρι» και ότιυπήρχαν ακόμη και υπερτιμολογήσεις πρώτων υλών σε άλλες εταιρίες του Έλληνα επιχειρηματία. Ας μην ξεχνάμε ότι η Νεοχημική είναι μια εταιρία παραγωγής πρώτης ύλης απορρυπαντικών, λιπασμάτων κλπ., και κυρίως το τμήμα των φαρμάκων της (δηλαδή το πραγματικό κελεπούρι) ο Έλληνας επιχειρηματίας είχε προλάβει να το μεταφέρει στην επίσης δικών του συμφερόντων εταιρία Alapis λίγο πριν γίνει το deal. Δηλαδή έπιασε τους αμερικανούς, ως …αμερικανάκια.

Τι έχει συμβεί πραγματικά ίσως δεν μάθουμε ποτέ… Ο κ. Λαυρεντιάδης υποχρεούτο εντός ενός χρονικού διαστήματος, αν κάτι δεν πάει καλά, να πάρει πίσω την εταιρία, πράγμα που έκανε τον Νοέμβριο του 2009, μέσω της Lamda Partners, του equity fund που ίδρυσε πριν ένα χρόνο για επενδυτικούς λόγους.

Το deal της επαναγοράς του άφησε (τότε) όλους χαρούμενους: Οι τράπεζες ευχαριστημένες που πήραν πίσω τα λεφτά τουs και η Carlyle πήρε πίσω ένα μέρος της επένδυσής της. Καλό και για την Lamda partners που κατάφερε τότε να σταματήσει τον πόλεμο «φθοράς» διεθνώς του Έλληνα επιχειρηματία.

Το ερώτημα, τώρα… Γιατί η Lamda Partners αγόρασε τα Φωσφορικά Λιπάσματα (ΒΦΛ) έναντι 85 εκατομμυρίων ευρώ από Ελληνικό Δημόσιο και τις τράπεζες λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2009, ώστε να μην πάνε χαμένες οι καλές σχέσεις του επιχειρηματία με την απελθούσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και οι χορηγίες προς το Ίδρυμα Καραμανλή;

Αν ο κ. Λαυρεντιάδης δεν έπαιρνε πίσω τη Νεοχημική, τι ήθελε τα Λιπάσματα; Η απάντηση είναι απλή…
Το 2007 η Νεοχημική αγόρασε από την κυβέρνηση της Σερβίας έναντι μόλις 5 εκατομμυρίων την Prahovo, ένα ανενεργό επί διετία εργοστάσιο, που την τελευταία χρονιά λειτουργίας του είχε κύκλο εργασιών 170 εκατομμύρια Ευρώ και είχε νέες γραμμές παραγωγής φιλικών προς το περιβάλλον λιπασμάτων. Προσθέστε σ’ αυτό 3.000 στρέμματα έκτασης πάνω στο Δούναβη και ιδιόκτητες λιμενικές εγκαταστάσεις πάνω στο ποτάμι για μεταφορά εμπορευμάτων!

Φυσικά η Carlyle δεν πρόλαβε όχι ν’ αναδιαρθρώσει αλλά ούτε καν να λειτουργήσει ξανά το εργοστάσιο. Αν συνδυάσετε την εξαγορά της ΒΦΛ και τις εγκαταστάσεις της στο λιμάνι της Καβάλας, αντιλαμβάνεσθε το μεγαλεπίβολο του σχεδίου της Lamda Partners για κυριαρχία την Ανατολική Ευρώπη, έχοντας δύο λιμάνια, παραγωγή λιπασμάτων, αλλά και την αδελφή εταιρία Alapis να εξελίσσεται στον μεγαλύτερο παραγωγό generics φαρμάκων της Ανατολικής Ευρώπης (διεκδικεί μάλιστα την Gallenica, την σέρβικη πολυεθνική εταιρία παραγωγής φαρμάκων).


Το μυστικό του colpo grosso

Ας πάμε και λίγο πιο πριν, όμως. Όταν τον Μάιο του 2008 τα πακέτα του 73,54% της Νεοχημικής, περνούσαν στο Carlyle Group, λίγοι ήταν εκείνοι που φαντάζονταν πως ο ξένος επενδυτικός οίκος θα μπορούσε να κινηθεί εναντίον της πλευράς Λαυρεντιάδη.

Ο τελευταίος αποχωριζόταν, μετά από 34 χρόνια οικογενειακής παράδοσης το δημιούργημα του πατέρα του Βασίλη εισπράττοντας ένα μυθικό ποσό (503 εκατ. ευρώ υπολογίζεται ότι έβαλε προσωπικά στην τσέπη). Και όπως είπαμε, το Carlyle Group, ένας από τους μεγαλύτερους ιδιωτικούς ομίλους επενδύσεων έκανε μέσω της εξαγοράς της Νεοχημικής, αισθητή την παρουσία του στην ελληνική αγορά.

Ήταν η περίοδος που οι συνέπειες της κρίσης μόλις είχαν αρχίσει να απλώνονται στις ευρωπαϊκές οικονομίες και τα χρηματιστήρια παρασύροντας χαμηλότερα τις αποτιμήσεις των εταιρειών. Και τότε πολλοί θεώρησαν ότι ο όμιλος Λαυρεντιάδη, απλά ξεφόρτωνε το επιχειρηματικό σχήμα, μέσα από μία ιδιαίτερα αποδοτική συμφωνία.

Το υπερδραστήριο (τότε) private equity διέθετε υπό διαχείριση κεφάλαια που ξεπερνούσαν τα 53 δις. ευρώ, αναπτυσσόταν μέσω εξήντα διαφορετικών χαρτοφυλακίων από την αεροπορία και την άμυνα, την αυτοκινητοβιομηχανία μέχρι τα καταναλωτικά αγαθά και τα ΜΜΕ. Περιλάμβανε περισσότερους από 1.200 επενδυτές σε 68 χώρες, ενώ διέθετε γραφεία σε 21 χώρες από την Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία και τη Βόρεια Αφρική. Μέσα σε μία εικοσαετία είχε επενδύσει περισσότερα από 28 δις. ευρώ σε ένα πολυδαίδαλο πλέγμα εξαγορών.

Όμως: Η Νεοχημική ήταν μία από τις 774 εξαγορές, που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Από τη στιγμή, που άρχισε να καταρρέει το γαϊτανάκι των εξαγορών, συγχωνεύσεων και οι επενδυτικές κινήσεις να γίνονται μπούμερανγκ για τα equity funds ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν να σπάνε συμφωνίες και να εγείρονται από ενστάσεις μέχρι δικαστικές αγωγές.

Πώς, όμως έφτασαν τα πράγματα εκεί; Ένα χρόνο πριν την πώληση η Alapis εκμεταλλευόμενη την θετική χρηματιστηριακή συγκυρία είχε ολοκληρώσει αύξηση μαμούθ ύψους 817 εκατομμυρίων ευρώ. Συνολικά μέσα σε ένα χρόνο η πλευρά Λαυρεντιάδη έκανε συμφωνίες και κινήσεις που τις απέφεραν 1,320 δις. ευρώ δηλαδή περισσότερα από 450 δις. σε δραχμές. Η Alapis είχε προαναγγείλει και νέο γύρο εξαγορών πλην όμως το επενδυτικό πρόγραμμα επιβραδύνθηκε λόγω της κρίσης. Όσον αφορά τη Νεοχημική το Carlyle Group αποκτούσε το πλειοψηφικό πακέτο μίας εταιρείας που αναμένονταν να καταγράψει καθαρά κέρδη 60 εκατομμυρίων ευρώ το 2008, ενώ οι προηγούμενες οικονομικές χρήσεις έτρεχαν με ιλιγγιώδη ρυθμό ανάπτυξης.

Ο Έλληνας επιχειρηματίας κρατούσε το 20% της εταιρείας που το παραχώρησε στη συνέχεια έναντι 19 ευρώ ανά μετοχή, κάτι το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι ο ξένος επενδυτικός οίκος αποτιμούσε την Νεοχημική στα 749 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή 150 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από την τρέχουσα κεφαλαιοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ή 40 πάνω από την αξία του ομίλου Βιοχάλκο. (Τότε…)

Όλα αυτά την περίοδο που οι αποτιμήσεις ήταν στα ύψη γιατί πλέον η απαξίωση οδηγεί πρώην συνεταίρους και συνεργαζόμενους σε διαμετρικά αντίθετη αντιμετώπιση υπογεγραμμένων συμφωνιών με «γκρίζες ζώνες». Αγκάθια στη συμφωνία της Carlyle υπήρξαν κατά την εκτίμηση νομικών κύκλων όχι μόνο στην ουσία της εξαγοράς του 20% και της υποχρέωσης του ξένου οίκου για ολοκληρωτική εξαγορά της Νεοχημικής αλλά και στην πορεία των οικονομικών μεγεθών της ίδιας της εταιρείας και των θυγατρικών που διατηρεί στα Βαλκάνια.

Αγκάθι σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους ήταν και το τίμημα αγοράς του υπόλοιπου 20% (στα 19 ευρώ ανά μετοχή) ή και η συμφωνία επαναγοράς σε τρέχουσες τιμές. Ο ξένος οίκος είχε αναθέσει σε εκτιμητικά γραφεία την ανάγνωση όλων των οικονομικών στοιχείων της συμφωνίας κυρίως δε όσων αναφέρονταν σε προβλέψεις εταιρικών κερδών, που πιθανόν λόγω της κρίσης δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν.

Και κάπως έτσι, ο ξένος οίκος «έδεσε» με σχετικές ρήτρες το ποσοστό του 20% της Νεοχημικής. Σύμφωνα με αυτές ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είχε συμφωνήσει από το τίμημα που είχε λάβει τον Μάιο του 2008 να επενδύσει γύρω στα 38 εκατ. ευρώ, μέσω ενός άτοκου δανειακού ομολόγου σε προϊόντα θυγατρικής του ξένου οίκου. Κεφάλαια που θα λάμβανε, όταν θα εξερχόταν η Carlyle από τη Νεοχημική, μόνο στην περίπτωση που ο εσωτερικός δείκτης απόδοσης ξεπερνά το ποσοστό, που έχει καθορισθεί συν τους τόκους ανά έτους για την διάρκεια της επένδυσης. Καθώς η επιχειρηματική και χρηματιστηριακή συγκυρία, «γύρισαν», όμως, δεν ήταν πλέον δυνατόν να επιτευχθούν οι φιλόδοξοι στόχοι και να κρατηθούν οι αποτιμήσεις σε επίπεδα, που θα δικαιολογούν την πώληση στην Carlyle.

Το μυστικό: το κέλυφος της ζημιογόνου Veterin και η εισφορά υπερτιμημένων μη εισηγμένων εταιρειών.

Η μετοχή της Veterin έτρεχε στο ταμπλώ, φτάνοντας τα 5,7 ευρώ χωρίς να συντρέχουν ουσιαστικοί οικονομικοί λόγοι. Παρ΄ όλα αυτά η κεφαλαιοποίηση της ξεπέρασε τα 150 εκατ. ευρώ, όταν η πραγματική αξία δεν ήταν μεγαλύτερη από 34 εκατ. ευρώ. Η εισηγμένη χρησιμοποιήθηκε ως κέλυφος για να συγχωνεύσει άλλες εταιρείες όπως την Detergent την ΕΒΙΚ και την Elpharama. Μέχρις εδώ η ομάδα του επιχειρηματία δεν κάνει τίποτε προαναγγείλει και νέο γύρο εξαγορών πλην όμως το επενδυτικό πρόγραμμα επιβραδύνθηκε λόγω της κρίσης. Όσον αφορά τη Νεοχημική το Carlyle Group αποκτούσε το πλειοψηφικό πακέτο μίας εταιρείας που αναμένονταν να καταγράψει καθαρά κέρδη 60 εκατομμυρίων ευρώ το 2008, ενώ οι προηγούμενες οικονομικές χρήσεις έτρεχαν με ιλιγγιώδη ρυθμό ανάπτυξης.

Ο Έλληνας επιχειρηματίας κρατούσε το 20% της εταιρείας που το παραχώρησε στη συνέχεια έναντι 19 ευρώ ανά μετοχή, κάτι το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι ο ξένος επενδυτικός οίκος αποτιμούσε την Νεοχημική στα 749 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή 150 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από την τρέχουσα κεφαλαιοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου ή 40 πάνω από την αξία του ομίλου Βιοχάλκο. (Τότε…)

Όλα αυτά την περίοδο που οι αποτιμήσεις ήταν στα ύψη γιατί πλέον η απαξίωση οδηγεί πρώην συνεταίρους και συνεργαζόμενους σε διαμετρικά αντίθετη αντιμετώπιση υπογεγραμμένων συμφωνιών με «γκρίζες ζώνες». Αγκάθια στη συμφωνία της Carlyle υπήρξαν κατά την εκτίμηση νομικών κύκλων όχι μόνο στην ουσία της εξαγοράς του 20% και της υποχρέωσης του ξένου οίκου για ολοκληρωτική εξαγορά της Νεοχημικής αλλά και στην πορεία των οικονομικών μεγεθών της ίδιας της εταιρείας και των θυγατρικών που διατηρεί στα Βαλκάνια.

Αγκάθι σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους ήταν και το τίμημα αγοράς του υπόλοιπου 20% (στα 19 ευρώ ανά μετοχή) ή και η συμφωνία επαναγοράς σε τρέχουσες τιμές. Ο ξένος οίκος είχε αναθέσει σε εκτιμητικά γραφεία την ανάγνωση όλων των οικονομικών στοιχείων της συμφωνίας κυρίως δε όσων αναφέρονταν σε προβλέψεις εταιρικών κερδών, που πιθανόν λόγω της κρίσης δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν.

Και κάπως έτσι, ο ξένος οίκος «έδεσε» με σχετικές ρήτρες το ποσοστό του 20% της Νεοχημικής. Σύμφωνα με αυτές ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είχε συμφωνήσει από το τίμημα που είχε λάβει τον Μάιο του 2008 να επενδύσει γύρω στα 38 εκατ. ευρώ, μέσω ενός άτοκου δανειακού ομολόγου σε προϊόντα θυγατρικής του ξένου οίκου. Κεφάλαια που θα λάμβανε, όταν θα εξερχόταν η Carlyle από τη Νεοχημική, μόνο στην περίπτωση που ο εσωτερικός δείκτης απόδοσης ξεπερνά το ποσοστό, που έχει καθορισθεί συν τους τόκους ανά έτους για την διάρκεια της επένδυσης. Καθώς η επιχειρηματική και χρηματιστηριακή συγκυρία, «γύρισαν», όμως, δεν ήταν πλέον δυνατόν να επιτευχθούν οι φιλόδοξοι στόχοι και να κρατηθούν οι αποτιμήσεις σε επίπεδα, που θα δικαιολογούν την πώληση στην Carlyle.

Το μυστικό: το κέλυφος της ζημιογόνου Veterin και η εισφορά υπερτιμημένων μη εισηγμένων εταιρειών.

Η μετοχή της Veterin έτρεχε στο ταμπλώ, φτάνοντας τα 5,7 ευρώ χωρίς να συντρέχουν ουσιαστικοί οικονομικοί λόγοι. Παρ΄ όλα αυτά η κεφαλαιοποίηση της ξεπέρασε τα 150 εκατ. ευρώ, όταν η πραγματική αξία δεν ήταν μεγαλύτερη από 34 εκατ. ευρώ. Η εισηγμένη χρησιμοποιήθηκε ως κέλυφος για να συγχωνεύσει άλλες εταιρείες όπως την Detergent την ΕΒΙΚ και την Elpharama. Μέχρις εδώ η ομάδα του επιχειρηματία δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να αξιοποιεί την θετική συγκυρία και να προσθέτει υπεραξίες σε ήδη υπερτιμημένες μη εισηγμένες εταιρείες. Διαδικασία, που απ΄ ότι φάνηκε δεν απασχόλησε ιδιαίτερα την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, παρ΄ ότι σε ανάλογες περιπτώσεις είχε διερευνήσει το ΄΄φούσκωμα΄΄ των αποτιμήσεων. Η αποτίμηση της μη εισηγμένης Elpharma δημιουργήθηκε τεχνητά, μέσω αποφάσεων του διοικητικού συμβουλίου εταιρειών που θα συμμετείχαν στο ενιαίο σχήμα και προφανώς ελέγχονταν από τον ίδιο τον επιχειρηματία και την ομάδα του.

Η Detergent αποτιμήθηκε στα 300 εκατ. ευρώ, η ΕΒΙΚ στα 30 ενώ η μη εισηγμένη Elpherma μόλις 350 εκατ. ευρώ. Την ίδια περίοδο η εταιρεία με το ζόρι έκανε πωλήσεις των 50 εκατ. ευρώ, ενώ τα κέρδη αναφέρονταν σε 12 εκατ. ευρώ. Με όρους p/e διαμορφώνονταν μία μαγιά που διαπραγματεύονταν τριάντα μέχρι τριάντα πέντε φορές την προσδοκώμενη απόδοση(κέρδος) που θα πραγματοποιούσε η επιχείρηση.

Αυτή η μαγιά εισφέρθηκε στην Veterin που ΄΄φούσκωσε΄΄ από αυτό το λογιστικό τρυκ. Όμως και αυτή η πρακτική είναι στη λογική της δημιουργίας υπεραξιών, κάτι που η χρηματιστηριακή παράδοση δεν απαγορεύει. Δημιουργείται όμως κίνδυνος για όσους επενδυτές αγοράσουν μετοχές της φουσκωμένης εταιρείας, που στην πρώτη αναποδιά της αγοράς θα καταρρεύσει. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση της Alapis και όσους αγόρασαν μετοχές της εταιρείας, από την οποία παραιτήθηκε ο επιχειρηματίας για να φτιάξει επενδυτικό χαρτοφυλάκιο, που ως πρώτη προτεραιότητα θα είχε την επαναγορά της εισηγμένης. Μύλος δηλαδή για όσους αγόρασαν στα 2 και 2,5 ευρώ τη μετοχή και την είδαν να κατρακυλάει μέχρι τα 0,45 λεπτά του ευρώ, την περίοδο εκείνη.

Joffrey Postman