του Κώστα Ροδινού
Μίλησα με πολλούς που είχαν πάει στη διαδήλωση. Οι περισσότεροι πήγαν για πρώτη φορά. Αυτό, από μόνο του , έχει τη σημασία του.
Και πήγαν γιατί ήθελαν να φωνάξουν ότι «δεν αντέχουμε άλλο».
Δεν αντέχουν την κοροϊδία και την προφανή αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση.
Δεν μπορούν άλλο τον διασυρμό της χώρας.
Έχουν συνθλιβεί από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα που μας έφερε η κυβέρνηση του μνημονίου.
Όλοι, όμως, συμφωνούσαν ότι «η συγκέντρωση δεν ήταν σαν τις άλλες».
Συμφωνούσαν και σε κάτι άλλο: «η σημερινή κατάσταση δεν πάει άλλο. Κάτι πρέπει να γίνει και μάλιστα άμεσα».
«Πεθαίνουμε»
Εκείνο που με συγκλόνισε, ήταν ...
το πανό μπροστά από τη Βουλή που έγραφε: «Πεθαίνουμε».Ο Έλληνας μπορεί να έχει πολλά κουσούρια.
Δεν παύει, όμως, να είναι περήφανος και να έχει φιλότιμο.
Και την αδυναμία του δύσκολα την παραδέχεται και την ομολογεί.
Θα πρέπει να έχει φτάσει στο «αμήν», στο «μη περαιτέρω», για να το κάνει.
Μήπως ήμαστε ήδη εκεί και το πολιτικό μας σύστημα δεν το έχει αντιληφθεί;
Μήπως η κοινωνία βρίσκεται ήδη ένα βήμα μπροστά από την πολιτική, κοινωνική και την πνευματική της ηγεσία;
Μήπως, η ηγεσία του τόπου παρακολουθεί αμήχανα τις δραματικές εξελίξεις επειδή δεν έχει τρόπο να διαχειριστεί την κρίση και να δώσει προοπτική ελπίδας;
Μήπως στα νέα και οξυμένα προβλήματα, προτείνουμε μέχρι τώρα τις δοκιμασμένες, αλλά αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος;
Το ποτάμι βρίσκει πάντα διέξοδο
Πολύ φοβούμαι, ότι μέχρι στιγμής κανένα κόμμα δεν έχει πιάσει τον σφυγμό της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση έχει αυτοπαγιδευτεί στα αδιέξοδα που δημιούργησε. Παλεύει σε κινούμενη άμμο.
Με κάθε της ενέργεια, βουλιάζει περισσότερο.
Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις, δεν έχει ούτε την ηθική νομιμοποίηση να εμπνεύσει την κοινωνία.
Ποιος θα τους εμπιστευτεί ξανά, όταν έχουν πει τόσα συσσωρευμένα ψέματα για να κερδίσουν την εξουσία και 15 μήνες τώρα καθημερινά αυτοδιαψεύδονται; Οδεύουν σ’ ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.
Τα μικρότερα κόμματα, δέσμια των ιδεοληψιών και των προσωπικών τους στρατηγικών, εξαντλούν τη δυναμική τους σε γενικόλογους αφορισμούς χωρίς να προτείνουν ουσιαστικές λύσεις.
Το βάρος της ευθύνης πέφτει λοιπόν στην ηγεσία της Ν.Δ.
Σε περιόδους κρίσεις, οι κοινωνίες αναζητούν ηγέτες με τόλμη και όραμα να ακουμπήσουν επάνω τους.
Ο Αντώνης Σαμαράς αισθάνεται έτοιμος;
Μπορεί να διαχειριστεί την παρούσα κρίση καλύτερα από τον κ. Παπανδρέου;
Μπορεί να δώσει προοπτική στη χώρα;
Κανένας δε λέει ότι θα είναι εύκολα.
Δύσκολα θα είναι.
Σε περαιτέρω θυσίες θα υποβληθούμε.
Όμως να έχουν νόημα.
Γιατί τώρα όλα πάνε στον βρόντο.
Χθές, ακούσαμε τα μαντάτα από τον κ. Παπακωνσταντίνου και την Κομισιόν.
Η εκτίμησή μου είναι ότι είναι έτοιμος και ό,τι μπορεί.
Όμως, δεν αρκούν οι δικές μου (ενδεχομένως και πολλών άλλων) διαπιστώσεις.
Πρέπει να πείσει και τον ελληνικό λαό, που παραζαλισμένος από τα απανωτά χαστούκια, βρίσκεται σε απόγνωση.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια υπεύθυνη, αλλά πατριωτική λύση.
Επιμένω ιδιαίτερα στο «πατριωτική», γιατί δεν αποτελεί λύση η φαλκίδευση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Υπάρχουν πράγματα που είναι εκτός πλαισίου οποιασδήποτε οικονομικής συναλλαγής.
Ο καιρός είναι …τώρα.
Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για αυτά που θα συμφωνήσει ο κ. Παπανδρέου μέχρι την 25ηΜαρτίου;
Το ποτάμι πάντα βρίσκει διέξοδο, αλλά δεν ακολουθεί πάντα την ίδια κοίτη.
Αναζητά και νέες…
Για να τα καταφέρουμε πρέπει να κάνουμε «ένα άλμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά»!
Αυτό είναι το στοίχημα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου