Μπερδεύοντας τα ραδίκια με τα φύκια

Του Χάρη Αλεξάνδρου - Χωρίς αμφιβολία το άρθρο του κ. Νάσου Θεοδωρίδη, δικηγόρου και μέλους της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων, στην Αυγή στις 20/08/2011 με τίτλο «Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ως μόνη θετική προοπτική για την
ειρήνη» θα μείνει στην ιστορία για αφέλεια του ίδιου και την αστοχία των υπευθύνων της εφημερίδας που το φιλοξένησε. Το να προσπαθήσει να απαντήσει σοβαρά κάποιος στα όσα αναφέρονται όχι μόνο δεν έχει νόημα αλλά μάλλον θα έδινε στο περιεχόμενο του κειμένου και μια σοβαρότητα την οποία δεν έχει. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει.

Ότι θεωρεί εθνικισμό την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Βέβαια, ο κ. Θεοδωρίδης στο όνομα του αντεθνικισμού δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, το οποίο είναι γι’ αυτόν μια διεθνής θάλασσα που απλώς τυχαίνει να περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών. Και τότε, αφού το Αιγαίο είναι μια διεθνής θάλασσα, γιατί να υπάρξει συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μόνο από την Ελλάδα και την Τουρκία; Γιατί εξαιρούνται όλοι οι υπόλοιποι που θα ενδιαφερόντουσαν και που όλοι μαζί θα κάναμε μια… ωραία ατμόσφαιρα, που θα ταίριαζε περισσότερο και στην, όπως ο κ. Θεοδωρίδης την αντιλαμβάνεται, αριστερή, διεθνιστική προσέγγιση του θέματος;Για τον κ. Θεοδωρίδη -ο οποίος εννοείται ότι ήταν και από τους υπέρμαχους του σχεδίου Ανάν που το απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία όσοι ζουν στο ελεύθερο τμήμα της Κύπρου- η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ως δικαίωμα της χώρας στο Αιγαίο, δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο. Είναι φανερό ότι ο κ. Θεοδωρίδης επιλέγει να μην έχει καμία σχέση με το διεθνές δίκαιο και προφανώς δεν έχει ακούσει τίποτα για το δίκαιο της θάλασσας.

Με μία ως ένα βαθμό ξεπερασμένη και επιφανειακή προσπάθεια να δώσει αποτυχημένα αριστερό χρώμα στους ισχυρισμούς του, μιλά για μονόπλευρη και ολοκληρωτική ηγεμονία της ελληνικής άρχουσας τάξης, χωρίς να αναρωτιέται γιατί η κακή ελληνική άρχουσα τάξη μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχει ασκήσει τα δικαιώματα στο Αιγαίο που της αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο. Αξίζει τον κόπο να σημειωθεί ότι οι θέσεις του δεν απέχουν από αυτές της ελληνικής και κυρίως της τουρκικής άρχουσας τάξης, που χωρίς αμφιβολία θα συμφωνούσε απόλυτα μαζί του, αφού ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιεί.
Ο κ. Θεοδωρίδης προτείνει «απευθείας διαπραγμάτευση με κοινές υποχωρήσεις, κατά τις οποίες π.χ. η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που να ξεκινά από τα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 ν.μ. στο περίκλειστο Αν. Αιγαίο, είτε μια κοινή προσφυγή των δύο χωρών στη Χάγη, όχι όμως μόνο για ένα θέμα, αλλά για ολόκληρη τη δέσμη των εκκρεμοτήτων,(;) ώστε η μοιρασιά να γίνει από το Διεθνές Δικαστήριο». Στο σημείο αυτό αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι το ίδιο ακριβώς φέρονται, σύμφωνα με βιβλίο Τούρκου διπλωμάτη, να είχαν συμφωνήσει ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο νυν πρωθυπουργός και τότε υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Πιο συγκεκριμένα, σε βιβλίο που εξέδωσε ο Τούρκος πρώην διπλωμάτης Ντενίζ Μπουλούκμπασι, ο οποίος συμμετείχε στις 36 από τις 50 διμερείς επαφές που… είχαν ξεκινήσει από το 2002, υποστηρίζει ότι η τουρκική πλευρά είχε συμφωνήσει με τον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη, και τον Γ. Παπανδρέου, ακριβώς σε αυτόν τον σχεδιασμό. Με μόνη διαφορά ότι ο Τούρκος διπλωμάτης αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο. Ο Ντενίζ Μπουλούκμπασι γράφει: «Η κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου το 2002 είχε δεχθεί να παραιτηθεί του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 ν.μ.».
Ο πρώην διπλωμάτης αποκαλύπτει τις περιοχές που η Τουρκία ζήτησε την «παραμονή των χωρικών υδάτων στα 6 μίλια» και αρχικά το υπουργείο Εξωτερικών διά του Γ. Παπανδρέου και εν συνεχεία ο Κ. Σημίτης απάντησαν ότι «Αυτό θα μπορούσε να γίνει»!
«Καταρχάς, τα οικονομικά οφέλη μιας συνεκμετάλλευσης είναι ολοφάνερα και για τις δύο χώρες», γράφει ο κ. Θεοδωρίδης ο οποίος αντιλαμβάνεται, όπως λέει, ότι «Βέβαια, τα κέρδη στις καπιταλιστικές κοινωνίες καταλήγουν στις τσέπες των ολίγων». Παρ’ όλα αυτά πιστεύει ότι μια συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, που θα συμφωνηθεί από τις υπηρετούντες τον καπιταλισμό άρχουσες τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας και θα τις ισχυροποιεί «θα συμβάλει αντικειμενικά στην αλλαγή συσχετισμών μεταξύ άρχουσας τάξης και εργαζομένων, ώστε ο νέος αυτός υλικός παράγοντας να αφαιρέσει κάθε σημερινό “επιχείρημα” των εκατέρωθεν νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων για υπερφορολόγηση χαμηλών και μεσαίων τάξεων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση». Και πώς θα γίνει αυτό; Επειδή όπως μας λέει θα βρουν δυσκολίες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, λόγω έλλειψης «επιχειρημάτων», να υπερφορολογούν τα μεσαία και τα χαμηλά εισοδήματα, εννοώντας προφανώς, κατά την άποψή του, ότι τώρα έχουν σοβαρά «επιχειρήματα»! Μέγα μυστήριο παραμένει από πού προκύπτει αυτή η βεβαιότητα, η οποία, μάλιστα, στηρίζεται σε ένα εξαιρετικά μεγάλο λογικό άλμα που αγγίζει τα όρια του παραλογισμού.
Γράφει επίσης: «Και μόνο για το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές της Ελλάδας θα πάψουνε να

γαλουχούνται με το παραμύθι του τουρκικού
κινδύνου, αξίζει τον κόπο να αποτελέσει η συνεκμετάλλευση μια βασική επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, διότι θα πρόκειται για θρίαμβο της συνύπαρξης των πολιτισμών». Όμως, πιστεύει κανείς πραγματικά ότι χρειάζεται η επινόηση παραμυθιών η ανάδειξη του τουρκικού κινδύνου για τη χώρα μας; Όταν ένα μεγάλο μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, όταν είναι σε ισχύ επί χρόνια το casus belli, όταν η Άγκυρα επαναλαμβάνει συνεχώς απειλές, όταν η τουρκική κυβέρνηση ονειρεύεται αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας; ‘Οταν το Αιγαίο, εδώ και δεκαετίες, βρίσκεται σε μία από τις πιο θερμές περιοχές του πλανήτη, στην οποία μέσα από υπόγειους σχεδιασμούς, αξιοποίηση των επεκτατικών φιλοδοξιών ηγεσιών όπως της σημερινής στην Άγκυρα, και πρόκληση εντάσεων, επιδιώκουν να έχουν διαρκή παρουσία οι ισχυροί τούτου του κόσμου, πιστεύει κανείς πραγματικά ότι οι κίνδυνοι είναι παραμύθια με δράκους για παιδιά; Ποιος έχει χρεία παραμυθιών;
Αν και πολλοί, φανταζόμαστε, ομονοούν στη θέση του κ. Θεοδωρίδη, ενάντια στη βία, ιδιαίτερα όταν το κύριο θύμα της θα είναι οι λαοί και των δύο χωρών, είναι προφανές ότι οι απειλές και οι εκβιασμοί της Τουρκίας δεν μπορούν να είναι μια καλή βάση για συνεργασία, σταθερή φιλία και ένα θρίαμβο συνύπαρξης των πολιτισμών. Ο ίδιος πάντως πιστεύει, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του άρθρου του, ότι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου δεν είναι επιλογή, αλλά η μόνη θετική προοπτική για την Ειρήνη. Αν μη τι άλλο μπορεί να επισημάνει κανείς μια ελαφρά τρικυμία εν κρανίω.
Αν δεν ήταν τόσο σοβαρό το θέμα, ιδιαίτερα στην παρούσα κρίσιμη φάση για τη χώρα και το λαό μας, άρθρα σαν το συγκεκριμένο θα μπορούσαν να προκαλέσουν ευθυμία. Είναι απορίας άξιο γιατί τέτοιου είδους απόψεις επιμένουν να προβάλλονται. Και μάλιστα σε μια συγκυρία που οι ίδιες οι καταιγιστικές εξελίξεις έχουν οδηγήσει στο τραπέζι της συνδιαλλαγής ακόμη και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας («περιορισμένη εθνική κυριαρχία» όπως είπε και ο κ. Γιούνκερ) στο όνομα δήθεν της «σωτηρίας» της με το Μνημόνιο, αποκαλύπτοντας βαθύτερες επιδιώξεις και θέτοντας, στην καλύτερη περίπτωση, πολλά ερωτηματικά για τον απώτερο στόχο απόψεων σαν αυτών που διατυπώνονται στο συγκεκριμένο άρθρο. Είναι λυπηρό, όμως, και το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άρθρο φιλοξενήθηκε στην Αυγή, την ηρωική ιστορία της οποίας το περιεχόμενο τέτοιων απόψεων προσβάλλει με το χειρότερο τρόπο.
Απολαύστε όλο το άρθρο του κ. Ν. Θεοδωρίδη…
Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ως η μόνη θετική προοπτική για την Ειρήνη
Πηγη