καταναλωτή, το δείκτη του χρηματιστηρίου, ή από τις πωλήσεις αντρικών εσωρούχων (δηλαδή από τον αγαπημένο δείκτη του πρώην προέδρου της FED Άλαν Γκρήνσπαν).
Σε μια υγιή οικονομία, το ίδιο δολάριο (ή ευρώ) δίνεται αρχικά σε κάποιον ως πληρωμή και στη συνέχεια αλλάζει χέρια πολλές φορές ως πληρωμή.
Σε περιόδους ύφεσης, η ταχύτητα του χρήματος γίνεται υποτονική.
Η ταχύτητα του χρήματος υπολογίζεται από μία απλή διαίρεση του ΑΕΠ με το δεδομένο χρήμα που βρίσκεται σε κυκλοφορία μέσα στη χώρα.
Τώρα μπορείτε να δείτε το διαχρονικό διάγραμμα του μεγέθους αυτού για τις ΗΠΑ, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα και φυσικά να κατανοήσετε ότι η κρίση είναι μεγαλύτερη και βαθύτερη από τη Μεγάλη Ύφεση του 1929 που έληξε μόνο μετά τη διεξαγωγή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου!
Τώρα ας δούμε πώς αντιδρά η κορυφαία τριάδα της δυτικής χρηματοοικονομίας:
Και ίσως ορισμένοι να αναρωτηθείτε γιατί ενώ το πρόβλημα βρίσκεται στις ΗΠΑ, οι μεγάλοι στοιχηματίζουν εναντίον του ευρώ. Η απάντηση σίγουρα δεν είναι εύκολη, αλλά θα σας υπενθυμίσω ότι στην αντίστοιχη κρίση της δεκαετίας του ’30 η Ευρώπη αντιμετώπισε οξύτερη οικονομική κρίση από αυτή που ξεκίνησε στις ΗΠΑ, η Ευρώπη γέννησε τις ιδεολογικές εμμονές και τον πόλεμο που τελικά έλυσαν το πρόβλημα των ΗΠΑ, ενώ η ταπεινή Ελλάδα χρεωκόπησε (και πάλι?) ακριβώς τρία χρόνια μετά την έκρηξη στις ΗΠΑ (δηλαδή το 1932, ενώ η κρίση εμφανίστηκε το 1929). Η Γερμανία προσπάθησε και τότε να λύσει το πρόβλημά της με βίαια ενοποίηση της Ευρώπης ακολουθώντας τακτική αποπληθωρισμού για την ίδια και υπερπληθωρισμού για τις οικονομικά απομονωμένες κατακτημένες χώρες. Φυσικά, η ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί οι βασικές διασυνδέσεις της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής του χρήματος παραμένουν οι ίδιες και αναλοίωτες με αυτές που εγκατέστησε το σύστημα της κεντρικής FED από την εποχή του Woodrow Wilson, το 1913.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου