για σουβλάκια και μπύρες στην παρακείμενη καντίνα με τα «βρώμικα»… Το πρόβλημα ξεκίνησε από παλιά… Το πρόβλημα της χρεοκοπίας δεν ξεκίνησε το 2000 με... την έλευση του ευρώ. Το πρόβλημα τη χρεοκοπίας μας έχει ξεκινήσει 2-3 δεκαετίες νωρίτερα με το παρασιτικό «σοσιαλιστικό» μοντέλο που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και αποδέχτηκαν ασμένως, εκμεταλλεύτηκαν και επεξέτειναν η Νέα Δημοκρατία και η κομμουνιστογεννής Αριστερά. Η τελευταία μπερδεύοντας ηθελημένα κατά τι και κατά τι από άγνοια τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο που προβλέπουν οι «γραφές» της, αποδέχτηκε, εκμεταλλεύτηκε και στήριξε το παρασιτικό κρατικοδίαιτο μοντέλο. Δεν είναι τυχαίο που στα περισσότερα συνδικαλιστικά όργανα του δημοσίου και των ΔΕΚΟ ή αριστερά έχει διπλάσια και τριπλάσια ποσοστά σε σχέση με τις εθνικές εκλογές. Ούτε της διαφθοράς σε συνδικαλιστικό επίπεδο ή των κομματικών επιδοτήσεων από τις κρατικές τράπεζες έναντι, είναι αμέτοχη. Επιπλέον η αριστερά αναδείχτηκε στην μεταπολίτευση στην πιο συντηρητική δύναμη που μπλόκαρε κάθε, έστω και δειλή προσπάθεια μεταρρύθμισης. Ακόμη και το πόθεν έσχες των εφοριακών όταν ζητούσε ο υπουργός οικονομικών, οι τελευταίοι έβρισκαν λόγο αντίδρασης και παρέμβασης στη κεντρική πολιτική σκηνή από τα κόμματα της Αριστεράς. Έχουν κανένα λόγο οι αθώοι να φοβόνται το πόθεν έσχες κ. Τσίπρα, που αμέσως τρέχετε να συνδράμετε κάθε κατηγορία «πελατών» και συνδικαλιστών ασχέτως αν έχει δίκιο ή άδικο; Ο ελληνικός παρασιτικός "σοσιαλισμός"... Για τη χρεοκοπία της χώρας μακροπρόθεσμα την ευθύνη έχει το μοντέλο ΠΑΣΟΚ που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και λόγω της εξ αριστερών λαϊκίστικης πίεσης. Το 1974 το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν στο 20,8%, το 1984 στο 41%, το 1994 στο 96,3%, το 2004 στο 98,6% και το 2010 στο 142%... Τις δεκαετίες του ’80 και ’90 οι παραγωγικές επιχειρήσεις έκλειναν σωρηδόν στην Ελλάδα, υπό την πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού και την ανεδαφικών συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το λουκέτο στη ΝΑΜΚΟ που κατασκεύαζε τα Pony. Οι συνδικαλιστές καθοδηγούμενοι από το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που διέπρεψε αργότερα σαν υπουργός, κ. Τσοχατζόπουλο ζητούσαν αυξήσεις 30% και μετά από πολύμηνη κατάληψη το εργοστάσιο έκλεισε. Ο κ. Τσοχατζόπουλος επαγγελματικά διέπρεψε στην πολιτική αν κρίνει κανείς με τα περιουσιακά στοιχεία που εξήλθε αυτής. Αλλά το παραγωγικό δυναμικό και το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας επλήγη. Ακολούθησε η Pirelli στις αρχές της δεκαετίας του ’90 επειδή οι συνδικαλιστές ωθούμενοι από κυβέρνηση και κόμματα για μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν συμβιβάζονταν με μείωση 10% του προσωπικού. Το εργοστάσιο έκλεισε. Ακολούθησε η Good Year και εκατοντάδες επιχειρήσεις... Σήμερα το ίδιο συμβαίνει στην Ελληνική Χαλυβουργία και τα λιμάνια όπου το ΠΑΜΕ κάνει επαναστατική γυμναστική στα πλαίσια εκλογικού μικροπολιτικού ανταγωνισμού με το ΣΥΡΙΖΑ. Το κράτος υπό το βάρος των ενοχών των πελατειακών του ανομημάτων αδυνατεί να επιβάλει το νόμο. Η οικονομία και η χώρα διαλύονται. Στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης το δημόσιο ανέλαβε το ρόλο της εκτόνωσης της ανεργίας, με προσλήψεις. Οι δημόσιοι υπάλληλοι από 300.000 στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το 2010 έφτασαν τις 750.000. Αν υπολογιστούν και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ τις θυγατρικές στην ΑΤΕ, των απασχολούμενους με stage από τα δημόσια ταμεία πληρώνονταν πάνω από 1 εκατ. άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές χωρίς να χρειάζονται και χωρίς να προσφέρουν...
Ποιος ευθύνεται περισσότερο και ποιος λιγότερο για τη χρεοκοπία ας το κρίνει ο καθένας μόνος του. Το ερώτημα είναι αν όλοι αυτοί που μας χρεοκόπησαν μπορούν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; γράφει ο Κ. Στούπας
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου