Κωνσταντίνος Μπογδάνος (Δεν) ξέρω ποιοι με χτύπησαν

(Δεν) ξέρω ποιοι με χτύπησαν
Δεν ξέρω ποιοι ήταν, αλλά ξέρω ποιοι είναι. Πρώτος, ο κακός μου εαυτός. Μετά, η κακιά ώρα. Ύστερα, τρεις τύποι μαυροντυμένοι (εγώ όλους ψηλούς τους βλέπω) με άρβυλα. Πιστεύω πως δεν ήθελαν να με σκοτώσουν. Αν ήθελαν, θα το είχαν πετύχει. Είχαν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους. Να μου σπάσουν πόδια και χέρια, να με μαχαιρώσουν και να με ξεκάνουν. Από αυτήν την άποψη, ευχαριστώ τους θύτες μου, διότι δεν είναι....
φονιάδες. Μόνο τραμπούκοι. Που, προφανώς, αποφάσισαν να με στραπατσάρουν για να μου δώσουν ένα μάθημα - και μαζί να στείλουν μήνυμα στον ΣΚΑΪ.

Τρεις μέρες τώρα, ζω τα γενέθλια μιας δεκαετίας, όλα μαζεμένα. Όχι μόνο διότι ένα τέτοιο περιστατικό σχεδόν σε γερνάει απότομα. Κυρίως, γιατί μου έχουν απευθυνθεί με καλοσύνη χιλιάδες άνθρωποι σε τόσο λίγες ώρες. Και διότι νιώθω ότι καλούμαι να κάνω μια καινούρια αρχή. Το πρήξιμο φεύγει. Το φάντασμα;

Το φάντασμα με χτύπησε. Αυτό, που επίσης κατοικεί μέσα σ’εκείνους που σχολίασαν διαδικτυακά ότι χάρηκαν διότι τους είμαι ενοχλητικός. Δίχως εξήγηση, γιατί ακριβώς. Έστω, ας είναι το ύφος. Η διαφορά στοχοποιείται. Ομοίως και στο λόγο. «Βλέπε, άκου, μη μιλάς» - μας λέγαν στο στρατό. Κι όπως και να’χει το πράγμα, δουλεύω στον ΣΚΑΪ. Αν κι εδώ που τα λέμε, στην ιστορία αυτή φοβάμαι πως δεν έχω όνομα. Έπινα το ποτό μου σε ένα μέρος όπου δεν δικαιούται να κυκλοφορεί δημοσιογράφος του καναλιού μου. Ειδικά δε νεαρός, πολύ κοντοκουρεμένος, ενοχλητικά φιλελεύθερος και αηδιαστικά «αστός». Στην ιστορία αυτή είμαι κάποια μεμονωμένα μου χαρακτηριστικά. Δεν έχω όνομα. Ούτε ζωή, ούτε υπόβαθρο. Αν κάτι μένει από το όνομά μου είναι το επίθετο. Έτσι έχει. Τη νύχτα εκείνη στο πεζοδρόμιο κλωτσιές δεν έτρωγε ο Κωνσταντίνος, που γράφει μουσικές, φτιάχνει μακαρονάδες και μεταφράζει Λάρκιν, αλλά ο (Μπογδάνος) του ΣΚΑΪ.

Καθώς δέχτηκα επίθεση πληροφορούμενος από τους τιμωρούς μου ότι είμαι υπέρ του μνημονίου, κρίνω πως το χτύπημα είναι υπό την ευρεία έννοια πολιτικό. Δύο, συνεπώς, είναι κατά βάση οι χώροι από τους οποίους σκέφτομαι ότι μπορεί να χτυπήθηκα, συν ένας: Ακραία αριστερά, ακραία δεξιά – μπαλαντέρ το παρακράτος.

Η από τους ακροαριστερούς εχθρότητα προς το πρόσωπό μου κρατάει από την εποχή του Δεκέμβρη. Στις συλλογικότητες (καταλήψεις, επιτροπές) έχω υπάρξει ανεπιθύμητος καιρό τώρα. Kρίνω τα πιστεύω τους αντιφατικά, την ιστορική τους ερμηνεία λανθασμένη και την ανθρωπολογική τους αντίληψη λάθος. Το indymedia με έχει στοχοποιήσει εδώ και χρόνια. Κι επειδή στους ρομαντικούς της άκρας αριστεράς, που πιάνει από τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και φτάνει ως το μαύρο μπλοκ, δεν εμφιλοχωρούν μόνο τραμπούκοι, οι λίγοι φίλοι μου «από μέσα» επιβεβαιώνουν ότι από τη μετακίνησή μου από τον FLASH στον ΣΚΑΙ είμαι διπλά αντιπαθής. Σε αυτό συμπληρώνουμε την έξαψη της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου εν μέσω κρίσης. Άτομα του ευρύτερου χώρου βρίσκονταν στην περιοχή τη νύχτα που χτυπήθηκα, καθώς κοντά στο σημείο όπου διασκέδαζα (ποινικοποιημένη λέξη) υπάρχει γνωστό σχετικό στέκι, ενώ στη γειτονιά κυκλοφορούν «μεσολογγίτες» - αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, που οι διανοούμενοι της αριστεράς θεωρούν απολιτικούς. Και τελικά, η προϊστορία δεν έχει σημασία. Είπαμε, είμαι ο δημοσιογράφος του μνημονιακού ΣΚΑΙ. Συνεπώς, ιδού το ένα ενδεχόμενο.

Από την άλλη, υπάρχει η Χρυσή Αυγή. Με την οποία έχω φθάσει σε ακραία διαλεκτική διαφωνία. Υπήρξα ο μόνος στο κανάλι μου που αφιέρωσε εκπομπή στη ΧΑ προεκλογικά, υποστηρίζοντας πως πρόκειται περί υπερ-εθνικιστικής οργάνωσης, οριακά νεοναζιστικής ιδεολογίας. Και είναι αλήθεια, ότι με τον ίδιο τρόπο που επιφυλάσσω βιτριολικά σχόλια και ρεπορτάζ προς τα άκρα της αριστεράς, το ίδιο πράττω και προς τις φασιστικές περιοχές της ακροδεξιάς. Για το λόγο αυτό έχω δεχθεί και σχετικά απειλητικά μηνύματα, περί του πόσο όμορφος θα ήμουν με έναν αγκυλωτό σταυρό στο κούτελο. Ναι, φαντάζομαι ότι στα θερμόαιμα τμήματα της ΧΑ δεν είμαι ιδιαιτέρως συμπαθής. Ακόμα και μεμονωμένοι φασίστες, καθώς μετά το «εγέρθητο» είχα ανεβάσει τους τόνους της κριτικής, θα μπορούσαν να με εντοπίσουν και να μου τη στήσουν – άλλωστε, λίγες ώρες νωρίτερα εξέπεμπα στο ραδιόφωνο από δημόσιο σημείο της πόλης. Θα χτυπούσαν στη συγκεκριμένη περιοχή του συμβάντος; Ιδού, πάντως, και το δεύτερο ενδεχόμενο.

Σχετικά με το παρακράτος, δεν μπορώ να πω πολλά. Μόνο ότι πιστεύω πως υπάρχει και δρα. Κι ότι, αφού για την ώρα η ιστορία του χτυπήματος εναντίον μου δεν έχει πάρει κάποια περίεργη επικοινωνιακή τροπή, κάποιο συγκεκριμένο «σπιν», που να έχει πολιτικό αντίκτυπο, κατά τα φαινόμενα εδώ δεν είχαμε παρακρατική ανάμειξη.

Η ΧΑ καταδίκασε γραπτά και προφορικά δηλώνοντας πως δεν με χτύπησε. Ξέρουν ότι τους έχω εγκαλέσει για τραμπουκισμό. Παράλληλα, όμως, διαφωνώ με την επιχειρούμενη σύνδεση του δικού μου περιστατικού, κατά την ΕΣΗΕΑ στην ανακοίνωσή της, αποκλειστικά με τη ΧΑ. Και χαίρομαι, που την επίθεση εναντίον μου καταδίκασε δια της ανάδειξής της σε είδηση το σύνολο σχεδόν των εγχώριων μέσων ενημέρωσης. Ευχαριστώ κάθε συνάδελφο. Το θέμα έπαιξε και διεθνώς. Ανακοίνωση-καταδίκη εξέδωσαν το Διεθνές Ίδρυμα Τύπου κι ο ΟΑΣΕ. Εντός των τειχών, επίσης οι Οικολόγοι Πράσινοι και η ΔΗΜΑΡ δια της Οργάνωσης Δημοσιογράφων της. Σχετικά τοποθετήθηκε και η Δημιουργία Ξανά, σημειώνοντας: «Θα εστιάσουμε, κυρίως, στην θεσμοθετημένη ανομία που έχει διαχυθεί παντού και καθιστά κάποιες περιοχές της Αθήνας επικίνδυνες για όσους πιστεύουν στη δύναμη και την αξία του λόγου και όχι της σιδερογροθιάς. Ζητάμε να συλληφθούν οι δράστες και να αποκαλυφθούν οι πολιτικοί τους καθοδηγητές.»

Πέραν των παραπάνω, δεν έχω πληροφορηθεί για άλλη επίσημη τοποθέτηση πολιτικού κόμματος επί του πλήγματος που την Τετάρτη τη νύχτα στα Εξάρχεια δέχθηκαν η ελευθερία του δημόσιου λόγου και η ελευθεροτυπία.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, σιγή-όλεθρος των επικοινωνιακών επιτελείων. Ντροπή. Πιο πολύ ακόμα, με δεδομένο ότι στον χώρο όπου χτυπήθηκα κινείται η εγχώρια άκρα αριστερά, θα ανέμενε κανείς από τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς να είναι πιο ηχηρά στις καταδίκες τους. Η ΔΗΜΑΡ διαχώρισε τη θέση της. Το ΚΚΕ δεν έχει σχέση με Εξάρχεια, ούτε με ελευθεροτυπία και λοιπές ευαισθησίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ; Υποτίθεται ότι στην Ά Αθήνας εκφράζει το 19% των ψηφοφόρων. Δεν το πληροφορήθηκε; Δεν υπονοώ ότι οι δράστες είναι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως, ίσως, ακροαριστεροί. Ακόμα κι αν η παράταξη δεν συγκινήθηκε από τον ξυλοδαρμό «μνημονιακού» δημοσιογράφου, δεν επιθυμεί, την ώρα που ο διεθνής τύπος την αποκαλεί far left, να υποστηρίξει ότι η «ακτιβιστική» πλευρά της δεν πιστεύει στη βία – παρά μόνο εντός πλαισίου κινητοποίησης; Ότι διαχωρίζει με περισσή σαφήνεια τις σχέσεις της με τις παρυφές των αντεξουσιαστών, με τους λεγόμενους μπάχαλους; Ότι δεν υπάρχει μια εσχατιά του κινήματος που συγκοινωνεί με ακροαριστερούς χουλιγκάνους; Και προσοχή: Αν στην ανθρωπογεωγραφία των Εξαρχείων ένας «μεσολογγίτης» δεν θεωρείται ακριβώς ακροαριστερός, δηλώνει αναρχικός, άρα στην αντίληψη του κόσμου τέτοιος είναι. Και δρα κινούμενος σε συγκεκριμένη αστική περιοχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ενήμερος για ό,τι συμβαίνει στα Εξάρχεια. Προς τι η σιωπή;

Επιχειρώ να αντιδράσω στη βία. Στέρεη φιλοσοφική και ιστορική μου θέση είναι ότι ο κομμουνισμός και ο ναζισμός είναι ομόρριζα συστήματα, βασισμένα στον μαρξισμό, έλκοντας αμφότερα αξιώματα από τον Έγελο. Η αριστερή ιδεολογία επιθυμεί να φτιάξει τον νέο άνθρωπο. Εγώ πάλι, διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι κάποιος άλλος, που ο ίδιος επιθυμώ. Κάποιος που δεν θα μπορούσε, εννοείται, να χωρέσει ούτε σε εθνικοσοσιαλισμούς. Κι ως φιλελεύθερος ακόμα, σκοντάφτω στο δόγμα Χομπς, ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κακός. Δέχομαι, προς ώρας, την παρακμή μ’ένα βιβλίο στο χέρι, ενίοτε κι ένα ποτό, εργάζομαι διπλά, κερδίζω τα μισά. Η βίαιη πολιτική πάλη επιτρέπεται, στα κατάστιχά μου, μόνο υπό συνθήκες πολέμου, ή επανάστασης. Εγώ δεν είμαι σε πόλεμο. Και γύρω δεν υπάρχει επανάσταση. Άρα εργαλείο αγώνα μου είναι ο λόγος.

Ξέρω ποιοι με χτύπησαν. Την ώρα που δεν ξέρω. Είναι εκείνοι (κι εγώ ανάμεσά τους) που έχουν φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Κι είναι εκείνοι που το βράδυ της Τετάρτης με άφησαν να ζήσω και να μη μείνω ανάπηρος. Κι αυτοί που τους «σφύριξαν», ίσως, ότι ήμουν στα πέριξ. Και οι δυνάμεις κρατικής καταστολής, που δίνουν τον τόνο της αγριάδας και συνεργάζονται ενίοτε με φασιστοειδή. Κι είναι όσοι ανέχονται τη βία κι αυτοί που την τρέφουν, φραστική και σωματική, ως μέρος της συνολικής πολιτικής διαδικασίας, οι ζηλωτές που κράζουν στα τηλεπαράθυρα κι αυτοί που σιωπούν μπροστά σε πισώπλατες επιθέσεις.

bogdanos.