Υπάρχει καμιά καλή είδηση;

Οι άσχημες ειδήσεις για την κοινωνία διαδέχονται η μία την άλλη, με θανάτους, αυτοκτονίες, απολύσεις, λουκέτα, φτώχεια, κτλ, και μοιάζουν πλέον με τα πολεμικά ανακοινωθέντα, που βγάζει καθημερινά ο στρατός ανακοινώνοντας πόσοι πέθαναν σήμερα, πόσοι τραυματίστηκαν, κτλ.


Σε κοινωνικό επίπεδο, υπάρχουν πλέον κάποιες πρώτες προσπάθειες να σταθεί ο κόσμος απέναντι σε αυτή την επίθεση, και αξίζει να τις δούμε.

Η πρώτη προσπάθεια αφορά το χτύπημα των "μεσαζόντων" από τον αγροτικό παραγωγό μέχρι τον καταναλωτή. Για να μην έχουμε αυταπάτες βέβαια, χρειάζονται να γίνουν πολλά ακόμα, τόσο οργανωτικά όσο και σε επίπεδο παραγωγικής συγκρότησης (πχ συνεταιρισμοί που θα επεξεργάζονται-συσκευάζουν τα αγροτικά προϊόντα, αντί απλά να τα στέλνουν αλλού, ακόμα και εκτός χώρας για να γίνει αυτή η δουλειά, κτλ). Και τελικός στόχος βέβαια πρέπει πάντα να είναι και για τους αγρότες η απαλλαγή από τον καπιταλισμό, που τσακίζει τον μικρό αγρότη, και τον καθιστά δέσμιο των τραπεζιτών και των κάθε λογής μεσαζόντων, γραφειοκρατών, κτλ. Αλλά ας δούμε καταρχήν τέτοιες προσπάθειες, και μετά έχουμε δρόμο μπροστά μας:

Απ' το χωράφι στο στομάχι μας σε τιμές κόστους
«Με τιμές «χωραφιού» από τα χέρια των αγροτών απευθείας στους καταναλωτές!»

Είναι το σύνθημα του πρώτου Προμηθευτικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού «Αλληλέγγυον», που πρόκειται να λειτουργήσει στην Αθήνα, πουλώντας ελληνικά αγροτικά προϊόντα και ελληνικά είδη διατροφής. Ο συνεταιρισμός δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα ανθρώπινο δίκτυο, που θα αναδεικνύει την ανθρώπινη εργασία μέσα από τη συνεργασία, την ισοτιμία, απαλλαγμένο από κάθε είδους εκμετάλλευση.

Προϊόντα όπως φασόλια, ρύζι, πατάτες, λεμόνια, πορτοκάλια, τραχανάς, χυλοπίτες, τσίπουρα, κρασιά, βιολογικά τρόφιμα, θα μπαίνουν στο καλάθι της νοικοκυράς απευθείας σε τιμές που θυμίζουν χωριό. Και όχι μόνο. Οι καταναλωτές θα μπορούν να φέρνουν και να ανταλλάσσουν χωρίς χρήματα τις δικές τους παραγωγές με προϊόντα από το «Αλληλέγγυον».

Η ιδέα δεν είναι καινούρια, έχει εφαρμοσθεί σε αρκετές χώρες, που βίωσαν την άγρια κερδοσκοπία των πολυεθνικών, την εκμετάλλευση του αγρότη και την καταστροφή της εγχώριας παραγωγής.

Οι άνθρωποι του συνεταιρισμού επέλεξαν ένα κομβικό σημείο για να εξυπηρετεί τόσο τους κατοίκους της Αττικής όσο και τους αγρότες της περιφέρειας. Βρίσκεται στη περιοχή του Κολωνού στο σταθμό Λαρίσης και του μετρό στην οδό Αγίας Σοφίας 50 και Διδυμοτείχου.

«Τέρμα οι μεσάζοντες και η κερδοσκοπία, η κρίση χρειάζεται συλλογικότητα» τόνισε ο Γ. Γαλανόπουλος, υπεύθυνος λειτουργίας του εγχειρήματος.

«Σκοπός μας είναι αυτές τις σκοτεινές ημέρες να μην πεινάσει κανείς. Τα νοικοκυριά των αστικών κέντρων θα γνωρίσουν τους απλούς καθημερινούς έλληνες αγρότες και τη σοδειά τους. Θα κοπεί ο δρόμος στους "μαυραγορίτες", που "ακονίζουν τα μαχαίρια τους" στην περίπτωση που η χώρα μπει στον εκβιασμό του διατροφικού εφιάλτη».

Οι διαδικασίες άρχισαν τον Σεπτέμβριο από έλληνες αγρότες και πέρασαν μέσα από συμπληγάδες μέχρι να ετοιμαστεί το πρωτόγνωρο για την Ελλάδα καταστατικό, καθώς σκόνταφτε στον αθέμιτο ανταγωνισμό: «Σκοπός είναι να καταργηθεί ο μεσάζοντας χονδρέμπορας που κερδοσκοπεί τετραπλασιάζοντας την τιμή, με αποτέλεσμα η τιμή στα προϊόντα να ανεβαίνει κατακόρυφα. Τα φασόλια Πρεσπών πουλιούνται 8 ευρώ στα σουπερμάρκετ, στη Βαρβάκειο το χύμα κοστίζει 7 ευρώ, εμείς θα τα πουλάμε τρία. Οι επιχειρηματίες για να πετύχουν καλύτερες τιμές εισάγουν λεμόνια που στοιχίζουν 1,30 ευρώ το κιλό, εμείς έχουμε βρει λεμόνια που θα πουλάμε με 30 λεπτά. Το κέρδος μας αντιστοιχεί στην κάλυψη των λειτουργικών μας εξόδων και μόνο».

Παραγωγοί από Μυτιλήνη, Κρήτη, Κοζάνη, Ξάνθη είναι έτοιμοι να συμμετέχουν με τα προϊόντα τους. Επίσης πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να ανοίξουν στη περιοχή τους «Αλληλέγγυο».

Η Ευρυδίκη έχει έρθει να γραφεί στη λίστα με τους εθελοντές και ανυπομονεί να πιάσει δουλειά: «Θα δουλεύω και Κυριακή εθελοντικά. Τα ελληνικά προϊόντα πρέπει να ξαναμπούν στα σπίτια μας. Ο αγρότης που πετούσε την παραγωγή του στη χωματερή πρέπει να γλιτώσει από την αφαίμαξη του χονδρέμπορα».
Το δεύτερο εγχείρημα έχει και ένα χαρακτήρα "φιλανθρωπίας" (και ας το αρνούνται), αλλά επειδή οι εποχές είναι δύσκολες, πρέπει να γίνεται και αυτό, ως αλληλεγγύη. Βέβαια, και εδώ αναδεικνύεται το πρόβλημα με ολόκληρο το σύστημα, που αφήνει ανθρώπους να υποφέρουν ή και να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν χρήματα να πάνε στο γιατρό. Αυτό δε μπορεί να καλυφθεί με απλήρωτη εργασία - και ούτε θα έπρεπε.

Τελικός σκοπός είναι ένα σύστημα που θα κατανέμει τους πόρους έτσι ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των εργατών, χωρίς να χρειάζεται να υπάρχει φιλανθρωπία για όσους μένουν "στην απέξω" (μιας και αυτό διαιωνίζει την υπάρχουσα κατάσταση, αντί να την καταργεί. Σκοπός δεν είναι ένα σύστημα όπου κάνουμε φιλανθρωπίες για όσους είναι φτωχοί, ώστε απλά να συνεχίζουν να επιβιώνουν ως φτωχοί για πάντα, αλλά ένα σύστημα στο οποίο δε θα υπάρχει φτωχοί, και άρα δε θα υπάρχουν και φιλανθρωπίες). Στη σημερινή κατάσταση όμως, πράγματι θα χρειαστεί να υπάρχουν δίκτυα για τη σίτιση ή την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του λαού, μιας και δε γίνεται αλλιώς να αντέξει καταρχήν στην επίθεση που δέχεται, πόσο μάλλον να την αντιπαλέψει ειδικά από τη στιγμή που ο κόσμος ήταν πολιτικά και οργανωτικά εντελώς απροετοίμαστος.

Αλληλεγγύη... γιατί χανόμαστε
Εναν μικρό θρίαμβο της κοινωνικής αλληλεγγύης πάνω στα αποκαΐδια του κοινωνικού κράτους γνωρίζει τον τελευταίο μήνα η Θεσσαλονίκη.

Το Κοινωνικό Ιατρείο, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία ενός πυρήνα γιατρών, εξελίσσεται σε μια δομή που εξυπηρετεί καθημερινά εκατοντάδες ασθενείς και υποστηρίζεται από δεκάδες άλλους.

Στεγασμένο στον 1ο όροφο που παραχώρησε το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στο κτίριό του στην Αισώπου 24 (καλύπτοντας και το κόστος ηλεκτρικού, θέρμανσης), το Ιατρείο λειτουργεί από τις 7 Νοεμβρίου, τις εργάσιμες μέρες. Ο στόχος είναι να καλύψει πρωτίστως τις ανάγκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανασφάλιστων πολιτών, που αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς.

Περίπου 40 οδοντίατροι και 30 γιατροί υποειδικοτήτων στελεχώνουν καθημερινά τις βάρδιες σε ξεχωριστά ιατρεία: οδοντιατρικό (πολλαπλές βάρδιες πρωί, μεσημέρι και απόγευμα), γενικής ιατρικής (κάθε απόγευμα), νευρολογικό, ψυχιατρικό και παιδιατρικό (δύο ή τρεις μέρες την εβδομάδα). Η γραμματειακή υποστήριξη, για ραντεβού με τους γιατρούς (στο 2310520386), στελεχώνεται επίσης από περίπου 20 εθελοντές πολίτες.

Στον ίδιο χώρο έχει οργανωθεί φαρμακείο στελεχωμένο από 4-5 φαρμακοποιούς. Τις προμήθειές τους σε περισσευούμενα φάρμακα προσφέρουν πολίτες και φαρμακοποιοί που παραλαμβάνουν τέτοια υπόλοιπα από τους πελάτες τους. Ενα από τα πιο θετικά μηνύματα του πρώτου μήνα λειτουργίας της δομής ήταν οι πολλαπλασιαστικοί ρυθμοί αύξηση της προσφοράς, χάρη στη θερμή υποστήριξη του εγχειρήματος από την κοινωνία της πόλης. Σωματεία, συνδικάτα, συλλογικότητες και μεμονομένοι αλληλεγγυοι καλύπτουν τις ανάγκες σε εξοπλισμό, αναλώσιμα κ.α.

Το ίδιο διάστημα, στον αρχικό πυρήνα της πρωτοβουλίας προστέθηκαν επιπλέον περίπου 20 συνεργαζόμενοι ιδιώτες γιατροί που δέχονται, επίσης χωρίς αμοιβή, περιστατικά που χρειάζονται εξειδικευμένες διαγνώσεις και θεραπείες, τις οποίες δεν μπορεί να προσφέρει το Ιατρείο.

Το πόσο μεγάλη ανάγκη ήρθε να καλύψει το εγχείρημα αποτυπώνεται στη διαπίστωση ότι ήδη όλα τα ιατρεία είναι γεμάτα. Στην οδοντιατρική περίθαλψη τα περισσότερα περιστατικά (50-60%) αφορούν μετανάστες. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όμως, αναζητούν κυρίως Ελληνες που έχασαν τελευταία τις δουλειές και την ασφαλιστική τους κάλυψη, άνθρωποι οι περισσότεροι ηλικίας 50-60 ετών αλλά και πάρα πολλοί νέοι.

«Το εντυπωσιακό είναι ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη σε φάρμακα, από ασθενείς με χρόνια και βαριά νοσήματα που βρέθηκαν ξαφνικά σε πλήρη αδυναμία. Για παράδειγμα, ασθενείς με ζαχαρώδη διαβήτη ή στεφανιαία νόσο που δεν μπορούν πια να πάρουν τα φάρμακά τους, απευθύνονται σ' εμάς και εμείς τους τα διαθέτουμε», επισημαίνει μία από τους παθολόγους που πρωτοστατούν στο εγχείρημα και οι οποίοι προτιμούν την ανωνυμία. «Με την εφαρμογή του νόμου Λοβέρδου, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, διαπιστώνεται η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ετσι, σήμερα δεν είναι μόνο το περιθωριοποιημένο κομμάτι του κόσμου που δεν έχει πρόσβαση σε φάρμακα και νοσοκομεία, όπως συνέβαινε παλιά. Το βλέπουμε να συμβαίνει και σε ανθρώπους του κοντινού μας περιβάλλοντος».

Παρόλο που ανάλογες δράσεις αναπτύσσονται στο πλαίσιο κι άλλων πρωτοβουλιών, η ομάδα της Θεσσαλονίκης τονίζει με έμφαση ότι δεν αποτελούν ΜΚΟ αλλά «μια κινηματική πρωτοβουλία» και πως δεν κάνουν φιλανθρωπία αλλά αλληλεγγύη σε έναν αγώνα για το δικαίωμα των ασθενών σε δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Κατά το διάστημα που έστηναν το Κοινωνικό Ιατρείο, πλην του Εργατικού Κέντρου, αναζήτησαν υποστήριξη και στον Δήμο Θεσσαλονίκης και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Οπως εξηγεί η παθολόγος, ο μεν δήμος δεν γνώριζε καν πόσα ακίνητα διέθετε ώστε να εξετάσει την πιθανότητα να προσφέρει στέγαση στη δομή, το δε ΑΠΘ δεν ενεπλάκη αλλά φέρεται να προσανατολίζεται σε μια ανάλογη δράση για τους ανασφάλιστους φοιτητές. Οσο για τον Ιατρικό, τον Οδοντιατρικό και τον Φαρμακευτικό Σύλλογο της πόλης, εκτιμάται ότι αντιμετωπίζουν το εγχείρημα με «ανοχή», όχι δηλαδή ως κάτι ανταγωνιστικό αλλά και χωρίς να το υποστηρίζουν άμεσα.
πηγη