Τό πρώτο δείγμα παρακμής μιάς κοινωνίας είναι η γλώσσα

Τό πρώτο δείγμα παρακμής μιάς κοινωνίας είναι η γλώσσα. Άν προσπαθήσουμε νά εκφράσουμε τίς πολιτικές μας σκέψεις, θά διαπιστώσουμε αμέσως τήν εννοιολογική σύγχιση πού επικρατεί. Η έννοια τών λέξεων είναι διαφορετική γιά πολλούς άλλους συνομιλητές καί τό αποτέλεσμα ενός συλλογισμού έχει διαφορετικό εννοιολογικό καταληκτικό συμπέρασμα....

Η πολιτική δημιούργησε τά τελευταία τριάντα χρόνια τήν δική της στρεβλωτική γλώσσα, αμφισβήτησε τόν κοινόν νούν, τόν υπονόμευσε, υπονόμευσε η ίδια τήν θέση της στήν κοινωνία καί πολυχοτόμισε τό έθνος, τήν υπαρκτική του κατάσταση καί τήν διάθεση γιά εθνική επιβίωση μέ τήν καταστροφή τού γλωσσικού του επικοινωνιακού κώδικα.

Δέν έχουμε μόνο μιά κατάπτωση εννοιών τών λέξεων (δημοκρατία, ελευθερία, κράτος, έθνος, στρατηγική, κ.λ.π.), αλλά καί έντεχνη διαστρέβλωσή τους. Μέ άλλα λόγια δέν έχουμε πιά κοινό εθνικό λόγο, αλλά λόγο εξόχως παραπειστικό, εννοιολογικά συγχισμένο, συντεχνιακά περίκλειστο, βιάζοντα καί αποδομούντα τήν κοινή λογική.

Οι λέξεις πρέπει νά συνλειτουργούν μέ τίς έννοιες πού εκφράζουν καί νά αποτελούν κοινό όχημα αντίληψης, γνώσης, εξαγωγής ασφαλών συμπεράσματων, προόδου καί νοηματοδότησης τής κοινωνίας καί τών ατόμων πού τήν αποτελούν. Η δέ, όποια, εννοιολογική μεταβολή πρέπει νά είναι προϊόν κοινής συνισταμένης.

Τό πρόβλημά μας είναι εξόχως πολιτικό.
Η πολιτική κατεύθυνση, τό διά ταύτα, πρέπει νά εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι τής κοινωνίας, νά είναι έντονα συναινετικό, συνάμα διχαστικό καί στόν σκοπό του λειτουργικό. Τό ζητούμενο τής πολιτικής (όπως θά έλεγε καί ο Ζουράρις) είναι τό συναμφότερο.

Τότε η ευθύνη, τό κεκτημένο, τό λειτούργημα, ο δημόσιος υπάλληλος, τό κράτος, ο πολίτης, ο πολιτικός, τό οικοσύστημα, η πατρίδα καί γενικώς όλα όσα συναποτελούν τήν κοινωνικότητα τού ατόμου αποκτούν λογική, σειρά καί ανθρώπινη διάσταση. Κοσμιότητα.

Τό πρόβλημά μας δέν είναι τό ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, τό ΚΚΕ καί λοιποί, αλλά η ανικανότητα τών πολιτικών ομάδων καί πρωτίστως τής πρωτοπορίας τους νά επικοινωνήσουν μέ έναν λόγο ειλικρίνειας καί κοινό (από όλους κατανοητό) μέ τούς πολίτες καί όχι μέ ένα λόγο ψευδεπίγραφο (ανόητο καί υπονομευτικό τής ανθρώπινης νοημοσύνης).

Δέν είναι δυνατόν νά ακούει ο πολίτης τήν κάθε πολιτική αρλούμπα, νά μήν τήν πιστεύει, νά τήν χειροκροτεί παρ’ όλα αυτά, νά τήν δικαιολογεί στήν πορεία, νά τήν αλλάζει τελείως στό νόημα, νά ψηφίζει γιά πλάκα, νά χειροκροτεί ασυνείδητα ή με κυνική συνειδητότητα, νά θέλει νά βολευτεί μόνον αυτός, νά ανέχεται τήν ζούγκλα στήν καθημερινότητά του, νά βρίζει όλους τούς συμπολίτες του γιά αδράνεια καί νά χλευάζει υπομειδιώντας στήν «ανωτερότητά» του τά όποια «ψώνεια» κόπτονται γιά τόν κοινόν νούν.

Τό πρόβλημά μας, ώς έθνος – κράτος, ώς ζώσης κοινωνίας καί όχι μόνο ώς χρηματοπιστωτικής οντότητας είναι εξόχως πολιτικό.

Άλλως, άς γίνουμε μιά ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη ευρωπαϊκή επαρχία. Δέν θά έχει καί πολύ μεγάλη σημασία άν θά μάς ελέγχουν οι ευρωκράτες ή οι γερμανοί ή οι ομπάμηδες τής υπερατλαντικής υπερδύναμης.
Ιαπετός
Πηγη