. Ένιωθες την αγάπη του κόσμου να γεμίζει εκείνες τις αξέχαστες συγκεντρώσεις. Η δεκαετία του ογδόντα ήταν που πήγα για τελευταία φορά σε πολιτική συγκέντρωση, αν εξαιρέσεις μια στον Λεβέντη και μια στον Ζαφειρόπουλο, έτσι για την αντίδραση στο πολιτικό σύστημα. Βλέπεις είχαν προηγηθεί οι Μπερναντέτ στην Ιρλανδία και η Τσιτσιολίνα στην Ιταλία. Και λέγαμε να γίνει το ίδιο κι εδώ. Αλλά φαίνεται το χιούμορ του Έλληνα δεν πήγαινε τόσο μακριά.
Κατέβηκα χθες στην έκθεση για να διαμαρτυρηθώ στον «ηγεμόνα» . Βρέθηκα στο πάρκο στο πεδίου του Άρεως. Στρατού και Καυταντζόγλου. Αστυνομικές μηχανές στην Στρατού συντεταγμένες σαν σε παρέλαση. Αστυνομία, αστυνομία, αστυνομία. Τέτοιο πράγμα δεν ξαναείδα ποτέ. Το 1967 στις 21 Απριλίου, δεκαεπτάχρονος ήμουν στο ίδιο σημείο(εκεί κάπου έμενα). Τόσο στρατό σε αντιστοίχηση με την αστυνομία δεν είχε.
Διέσχισα το πάρκο για να βγω στο Δημαρχείο. Μπροστά στην πλατεία παρατεταγμένα πούλμαν, κάγκελα και … αστυνομία. Ανέβηκα την Γ’ Σεπτεμβρίου . Ο κόσμος μετρημένος στα δάχτυλα. Έφτασα χωρίς πρόβλημα στην Στρατού μπροστά στο Βελλίδιο. Η είσοδος για τους προσκεκλημένους. Με πλησίασε ένας αστυνομικός και μου είπε ευγενικά. «Αν έχετε πρόσκληση προχωρήστε, αν όχι φύγετε. Απαγορεύεται να στέκεστε εδώ.» «Θέλω να χειροκροτήσω το … παλικάρι μας» του αντέτεινα. Μου χαμογέλασε και μου έδειξε τον δρόμο να φύγω. Τελικά πρέπει να έγινε φοβερή στρατηγική δουλειά. Μπράβο στον κο Παπουτσή. Όλα οδηγούσαν στην πλατεία της ΧΑΝΘ μόνο από Ν.Γερμανού και Τσιμισκή. Έτσι μπορούσες να ελέγξεις, εγκλωβίσεις και εν συνεχεία να … σ’ όποιον θα είχε το θράσος να διαμαρτυρηθεί.
Μάντρωμα. Ναι έτσι ήταν. Μάντρωμα. Όπως στα Western με τις αγελάδες και τα πρόβατα. Η Ανδρόνικου κλεισμένη με σιδηρόφρακτο μεταφερθέν από Αθήνα. Κάγκελα δεμένα ανά τέσσερα σαν φράχτης για το Μουσείο. Και ανάμεσα στα δένδρα και τις αγγελικές, τα πιξάρια και τις λιγούστρες αστυνομικοί κατά ομάδες. Βλοσυροί, με μάσκες αντι-ασφυξιογόνες, κράνη και πλήρη εξάρτηση με όλα τα σύγχρονα «όπλα». Στοιχισμένοι, συντεταγμένοι , έτοιμοι για την μεγάλη μάχη με τον «εχθρό». Τον εχθρό τίνος; Της Ελλάδας; Του Ελληνικού Έθνους; Όχι βέβαια. Τον εχθρό του ηγεμόνα. Ο λαός της Ελλάδας!
Τα ρουθούνια μου έτσουζαν. Ρώτησα κάποιους γιατί είναι βαμμένα τα πρόσωπά τους άσπρα. Μου είπαν, για τα χημικά με τα οποία εκείνη την στιγμή κάποιοι θερμόαιμοι αστυνομικοί ράντιζαν τον κόσμο. Έτσι, για να μην κάνουν τίποτε. Ή σαν προκαταβολή. Είχε μεγάλους, παιδιά, γυναίκες. Κόσμο που μόνο κακό δεν μπορούν να κάνουν στους σιδερόφρακτους.
Ένιωσα ντροπή. Ένιωσα παγιδευμένος, ανήμπορος. Νόμισα πως βρισκόμουν στα γυρίσματα της τριλογίας του Πολέμου των Άστρων. Μπορεί να έχουν τον G.Lucas για σύμβουλο.
Θεέ μου. Αυτή είναι η Έκθεση; Αυτή είναι η Πόλη μου; Αυτός είναι ο πρωθυπουργός μου; Αυτό είναι το άλλο πρόσωπο της Αστυνομίας; Κι εγώ; Εγώ τι είμαι. Τι μπορώ να είμαι αν δεν είμαι χειροκροτητής με την πρόσκληση στο χέρι; Αυτό είναι το μέλλον της χώρας μου, αν διαφωνώ με τις υφαρπαγές των εισοδημάτων μου. Αν διαφωνώ με τις επιλογές των εκάστοτε κυβερνώντων. Αν, αν, αν …
Όλο αυτό το σκηνικό γιατί; Για να τον ακούσω να λέει «Ένας εργαζόμενος ανά πέντε άτομα;» ή την για γέλια φράση ”Είμαι αποφασισμένος να συγκρουσθώ με ότι ταλαιπωρεί την Ελλάδα”
Κύριε Πρωθυπουργέ συγκρουσθείτε με τον εαυτό σας. Σεις μας ταλαιπωρείτε!
Για μένα και την πατρίδα μου είστε PERSONA NON GRATA. Αλήθεια δεν το καταλάβατε;
ΥΓ. Για το τι επικρατούσε στην Βόρεια πλευρά της Έκθεσης προς Εγνατία και τα Πανεπιστήμια δεν γνωρίζω. Είδα, ότι είδα, στην τηλεόραση και το διαδύκτιο.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου