Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ναι στα παιδιά της Αφρικής. Όχι στα κατακάθια της ημισελήνου.



Σχετικά με τους μουσουλμάνους και την προσευχή τους. Για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα έχουμε χάσει το μέτρο.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν λέμε τα πράγματα ως έχουν.
Ήμασταν ποτέ μουσουλμάνοι και δεν το ήξερα? Έχει πλημμυρίσει η Ελλάδα από λαθρομετανάστες μουσουλμάνους το μεγαλύτερο μέρος των οποίων μένουν στην Αθήνα.
Τους ανθρώπους αυτούς δεν τους κάλεσε κανείς, ήρθαν μόνοι τους για να βρουν καταφύγιο στην χώρα μας. Οι άνθρωποι αυτοί....
πρέπει να καταλάβουν ότι όταν πάνε σε μία χώρα που τους φιλοξενεί, χωρίς μάλιστα να έχουν ερωτηθεί οι κάτοικοι της για αυτό, θα πρέπει να σέβονται την χώρα αυτή. Έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν όπου θέλουν αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κλείνουν κεντρικούς δρόμους και να προκαλούν ταλαιπωρία σε χιλιάδες κατοίκους επειδή θέλουν να εξασκήσουν την προσευχή τους!
Και όχι μόνο αυτό, να απαιτούν να τους φτιάξουμε και τζαμί! Τι λέτε ρε παιδιά? Σε ποια χώρα τα είδατε αυτά?
Εισβάλλουν σε μία φτωχή χώρα σαν την Ελλάδα και απαιτούν? Αν θέλουν να κάνουν τζαμί, ας μαζέψουν τα χρήματα, ας καταθέσουν την πρόταση τους και η πολιτεία με την σύμφωνη γνώμη των πολιτών ας το προχωρήσει. Πρώτα όμως να ρωτήσει τους Έλληνες κατοίκους.
Μας ρώτησε κανείς αν θέλουμε να γίνουμε χώρα ‘πολυπολιτισμική’ και ‘πολυεθνική’? Εδώ και χιλιάδες χρόνια Έλληνες ζούσαν εδώ, αμέτρητο αίμα έχει χυθεί για την πατρίδα μας και μια μέρα ξυπνάμε και βλέπουμε 2,5 εκατομμύρια λαθρομετανάστες να απαιτούν! Και όχι μόνο αυτό, μετά τον νόμο Ραγκούση να ψηφίζουν κι όλας! Να μην μιλάνε ελληνικά, να μην έχουν ιδέα για την χώρα μας αλλά να αποφασίζουν για εμάς!
Όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχουν εδώ και πολλά χρόνια χιλιάδες μεταναστών επειδή απλούστατα είχαν εγκληματίσει εναντίον πολλών χωρών του τρίτου κόσμου μέσω των αποικιών τους. Εμείς χωρίς ποτέ να έχουμε εκμεταλλευτεί τους κατοίκους και τους πόρους άλλων χωρών γινόμενοι αποικιοκράτες όπως οι ‘πολιτισμένοι’ λαοί της Δυτικής Ευρώπης, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ως δεδομένο τα εκατομμύρια των μεταναστών! Και όχι μόνο αυτό, αλλά να υπακούμε και στις απαιτήσεις τους!
Πρέπει επιτέλους να δουλέψουν οι νόμοι και θεσμοί σε αυτόν τον τόπο. Είναι δυνατόν μια χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων να έχει 2,5 εκατομμύρια μετανάστες?
Έχω βαρεθεί σε αυτήν την χώρα να μας φέρνουν προ τετελεσμένων γενονότων. Αφήνουν πρώτα να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, επιπρόσθετα δημιουργούν και τις συνθήκες για να φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο και μετά μας λένε διαλέξτε αυτό ή εκείνο.
Χρεοκοπία ή ΔΝΤ, μετανάστες ή ρατσισμός?
Πόσο γελοία είναι αυτά τα διλήμματα? Δηλαδή αν κάποιος πιστεύει ότι πρέπει να μπει κάποιο όριο στον αριθμό μεταναστατών είναι αυτόματα ρατσιστής? Αν κάποιος πιστεύει ότι όπως εμείς πρέπει να σεβόμαστε τους μετανάστες έτσι και αυτοί θα πρέπει να σέβονται την χώρα που τους φιλοξενεί, είναι ρατσιστής? Αν κάποιος πιστεύει στην ανεξιθρησκεία αλλά δεν πιστεύει σε αυτήν την βίαιη προσπάθεια αλλαγής της σύνθεσης της κοινωνίας μας είναι ρατσιστής?
Μα και στην Αφρική υπάρχουν εκατομμύρια δυστυχισμένα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα. Σαν χώρα προσπαθούμε να βοηθήσουμε, ατομικά επίσης πολλοί συμπολίτες μας προσπαθούν να βοηθήσουν. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Αυτό όμως τι σημαίνει, ότι θα πρέπει να καλέσουμε όλον τον πληθυσμό που υποφέρει απανταχού της γης στην Ελλάδα? Τι γελοία διλήμματα είναι αυτά?
Τα εκατομμύρια που θα στοιχίσει το τεράστιο τζαμί (το μεγαλύτερο στην Ευρώπη) που έχει σκοπό η κυβέρνηση να τους χτίσει γιατί δεν τα μοιράζουμε στους λαθρομετανάστες (αεροπορικά εισιτήρια και κάποιο χρηματικό ποσό) ώστε να πάνε στην χώρα τους ή όπου αλλού θέλουν? Κάτι τέτοιο δεν θα είναι καλύτερο και για αυτούς αλλά και για εμάς αφού είναι δεδομένο ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να μας θρέψει όλους? Δεν είπαμε να τους πετάξουμε έξω τους ανθρώπους, είπαμε να τους δώσουμε τα υλικά εφόδια να πάνε να αναζητήσουν την τύχη τους κάπου αλλού. Με την τεράστια ανεργία και οικονομική κρίση, είναι δυνατόν η Ελλάδα να μπορεί να σηκώσει επιπρόσθετο βάρος 2,5 εκατομμυρίων ψυχών?
Απλή λογική θέλει και πάνω από όλα μέτρο.
Κάτι που σε αυτήν την χώρα τό έχουμε χάσει προ πολλού.