Υπάρχει μια αντίληψη που καλλιεργείται και θα πρέπει να θεωρηθεί από όλα τις πλευρές και όλες τις απόψεις βάσιμη. Το κρίσιμο σημείο μηδέν, αυτό της σταθεροποίησης για την Ελλάδα είναι όταν φθάσει έστω μέσω των διαδρομών των Μνημονίων σε πρωτογενές πλεόνασμα και περίπου ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
Με το πρώτο φθάνουμε στο επίπεδο να ξοδεύουμε στις κρατικές δαπάνες περίπου όσα έχουμε χωρίς εξωτερικό δανεισμό, αλλά και χωρίς να υπολογίζουμε την πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων προς τους εξωτερικούς δανειστές μας. Με το δεύτερο ισοσκελίζουμε σχεδόν το κόστος των εισαγωγών με το όφελος των εξαγωγών.
Αν δεχθούμε ότι στην Ελλάδα στους επόμενους λίγους μήνες δεν υπάρξει μια εξέγερση και ένα χάος που θα σαρώσει τα πάντα και ταυτόχρονα η Ευρώπη κινηθεί σε ατραπούς πιο χαλαρής δημοσιονομικής προσαρμογής και πειθαρχίας, θα μπορούσε να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το τι Ελλάδα θέλουμε.
Κάπως έτσι, περίπου απλοϊκά σκέπτονται οι οπτιμιστές φιλοευρωπαίοι αναλυτές, οι τραπεζίτες και οι άνθρωποι του κεφαλαίου και η συντριπτική μερίδα των πολιτικών και των τεχνοκρατών, που συμμετέχουν στις κυβερνήσεις του ευρωζωνικού κατεστημένου που κυριαρχούν στην Ελλάδα σε επίπεδο Κεντροαριστεράς- Κεντροδεξιάς.
Ανάλογα όμως θα πρέπει να αρχίσουν να σκέπτονται και όσοι πιστεύουν στην ανάκτηση του εθνικού κράτους και του αυτοδιοίκητου της χώρας, με όρους Δεξιάς ή το κοινωνικό – αναδιανεμητικό, ανεξάρτητο κράτος βιώσιμης οικονομίας, με όρους νέας Αριστεράς.
Το ζήτημα λοιπόν που θα τεθεί είναι ποια θα είναι η Ελλάδα σε δύο χρόνια; Μια επαρχία του Νότου, της Γερμανικής και ολίγον Γαλλικής Ευρώπης ή μια συνέχεια του κράτους των Ελλήνων, που θα σχετίζεται με την Ευρώπη, αλλά και τη Μεσόγειο, διατηρώντας μια θέση ουδετερότητας με τους μεγάλους σχηματισμούς της Παγκοσμιοποίησης, υπό καθεστώς ειδικής σχέσης, με την υπερδύναμη της Δύσης; Η συνέχεια της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης ή ένας νέος Ατλαντισμός;
Η συζήτηση θα αρχίσει οσονούπω σε πολύ σοβαρή βάση. Το κυριότερο στην πράξη του ποια θα είναι η επόμενη Ελλάδα θα κριθεί σε χρονικό διάστημα ενός και μόνον 6μηνου. Του επόμενου 6μηνού. Οι πολλοί περιμένουν στρατό κατοχής απέναντι σε γενικευμένες ταραχές, εξέγερση, καταλήψεις κτιρίων, πυρκαγιές στις πόλεις και τα κρούσματα αυτοδικίας στα χωριά.
Μπορεί! Το πλέον πιθανό όμως είναι η τύχη της Ελλάδας να αποφασισθεί πίσω από «κλειστές πόρτες και ψηλούς φράχτες», στα σαλόνια όχι πλέον της διαπλοκής που κατέρρευσε μαζί με την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, αλλά των ισχυρών σε χρήμα, διεθνή παρουσία, αντίληψη του επερχόμενου κόσμου που δεν μπορεί να είναι αυτός που αποφασίσθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, γιατί απλά αυτός που προέκυψε από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου απλά απέτυχε.
Και ο κόσμος, το πλήθος των Ελλήνων θα είναι αμέτοχο για τις εξελίξεις; Το πλέγμα και το καθεστώς της επόμενης Ελλάδας, θα του επιβληθεί; Δεν θα αποφασίσουν οι Έλληνες για τη ζωή τους; Ε, λοιπόν σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή μοίρα και νέα γερμανική κατοχή που τους επιβλήθηκε χωρίς να ερωτηθούν και να ενημερωθούν σε βάθος, τώρα θα αποφασίσουν, όπως και αν έρθουν τα πράγματα. Μη μπερδευόμαστε τόσο πολύ. Η Ελλάδα δεν είναι Αφρική, δεν είναι σε μια γωνία του τρίτου κόσμου. Η Δημοκρατία μπορεί να αλλάξει, η μορφή του πολιτεύματος επίσης, ο προσανατολισμός της συγκρότησης της χώρας, η δομή του κράτους, η λειτουργία της οικονομίας, η καθημερινότητα των πολιτών, αλλά οι Έλληνες θα αποφασίσουν, με πράξεις και παραλείψεις τους, το μέλλον. Μπορεί με δημοψήφισμα, μπορεί με το να βγουν στους δρόμους, μπορεί χτυπώντας τις καμπάνες στις εκκλησίες, μπορεί με εκλογές, μπορεί και με προπηλακισμούς των «πρόθυμων» της Γερμανικής Ευρώπης.
Έχει δίκιο ο πρωθυπουργός. Η Ελλάδα σε 2 χρόνια δεν θα είναι ίδια με εκείνη του 2008. Ούτε φυσικά με τη σημερινή. Το ζήτημα είναι τι Ελλάδα θα είναι και η έννοια της ευημερίας και της αξιοπρέπειας ποιους θα αφορά...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου