ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: EΡΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ.

του Γιώργου Μιχαηλίδη
Αν αναγνωρίζουμε ότι ακροδεξιά και φασισμός αποτελούν μαζί με τους πολέμους τα τελευταία αναχώματα του καπιταλισμού σε περιόδους κρίσης τότε είναι απαραίτητη μια δημόσια κριτική της προπαγάνδας τους ακόμα κι αν τα περισσότερα φαντάζουν σ’ εμάς αυτονόητα...




 Μετά την συγκέντρωση της 12ης Φλεβάρη και την προβοκατόρικη επίσκεψη της Χρυσής Αυγής στους απεργούς της Χαλυβουργίας παρατηρείται μια επιχείρηση αναβάθμισης της τελευταίας, η οποία ωστόσο δεν είναι απλά μια μιντιακή φούσκα. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα κι αυτό κυρίως γιατί ο παραδοσιακά ακροδεξιός χώρος δεν μπορεί πλέον να εκφραστεί/ενσωματωθεί εύκολα στη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. που υπό την πίεση ντόπιου και ξένου κεφαλαίου αναγκάστηκαν να πετάξουν τον αντι-μνημονιακό μανδύα που τους περιέβαλλε. Η υπερπροβολή της Χρυσής Αυγής από τα media ως ανερχόμενης δύναμης, έστω κι αν αυτή καμιά φορά συνοδεύεται από δήθεν έκφραση ανησυχίας από τους επίσημους παράγοντες δεν είναι τυχαία. Η Χρυσή Αυγή αντι-μνημονιακή (ακόμα κι αντικαπιταλιστική!) στα λόγια, στήριγμα του συστήματος στην ουσία, δεν αποτελεί προφανώς το αγαπημένο χαρτί του συστήματος, αποτελεί όμως ένα απ’ τα τελευταία καταφύγια του αστικού κόσμου απέναντι στις τάσεις χειραφέτησης του κόσμου. Καθόλου τυχαία επίσης η ναζιστική οργάνωση έχει αναβαθμίσει τον αντι-συστημικό της λόγο μετά την 12η Φλεβάρη ενώ κάποιο καιρό πριν κατήγγειλε τον αγώνα των Χαλυβουργών και στο site της κυκλοφορούσαν άρθρα με τίτλο “Όχι στην απεργία. Ναι στη λαϊκή στάση πληρωμών”. Εδώ έχει σημασία αφ’ ενός να τονιστεί ότι η ίδια η οργάνωση δεν έχει προβεί σε καμία πράξη υποστήριξης της λογικής “Δεν Πληρώνω” ενώ ήταν απούσα και από τη μάχη για να μην κοπεί το ρεύμα από κανένα σπίτι. Αυτό όμως μπορεί και να το κάνει προπαγανδιστικά στο μέλλον στην προσπάθειά της να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, όπως προπαγανδιστικά αλλάζει και προσθέτει συνθήματα στο οπλοστάσιό της. Το άλλο σημαντικό ζήτημα είναι να αποκαλυφθεί στα μάτια του κόσμου, την ώρα που τα αυτιά ευρύτερων μαζών είναι ανοιχτά σε νέες προτάσεις κι επικρατεί απογοήτευση για το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής, ότι το δεύτερο συνθετικό του εθνικοσοσιαλισμού είναι κενό περιεχομένου. Με άλλα λόγια οι χρυσαυγίτες μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού αλλά τελικά πόσο σοσιαλιστές είναι;


Αντικαπιταλισμός χέρι-χέρι με τους βιομήχανους


Σοσιαλισμός με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής


Όχι τυχαία οι αναφορές των αστικών φυλλάδων στη Χρυσή Αυγή μετά την επίσκεψη της τελευταίας στη Χαλυβουργία την παρουσίαζαν ως αντικαπιταλιστικό, αντισυστημικό κόμμα που δρα ενάντια στην πλουτοκρατία. Η ίδια η Χρυσή Αυγή απορεί μέσα απ’ το site της αν τώρα το ανακάλυψαν ότι το κόμμα τους είναι όλα αυτά και ως αποδεικτικό παραθέτει ένα εξώφυλλο της εφημερίδας τους 4 χρόνια πριν με τίτλο “ο καπιταλισμός είναι η δυστυχία μας”. Ταυτόχρονα στο ίδιο άρθρο αρνούνται την ύπαρξη τάξεων με την εξής φράση: “πιστεύουμε ότι οι εργάτες όχι μόνον έχουν Πατρίδα, αλλά αποτελούν την σπονδυλική στήλη του Έθνους μαζί με όλους τους Έλληνες χωρίς ταξικές διαφορές! Για εμάς δεν υπάρχουν τάξεις, υπάρχει πάνω απ’ όλα το Έθνος”. Αναρωτιόμαστε πως θα διεξαχθεί ο αγώνας κατά του κεφαλαίου…κατά της αστικής τάξης δηλαδή όταν “δεν υπάρχουν τάξεις” και όλοι οι Έλληνες πρέπει να είναι ενωμένοι χωρίς ταξικές διαφορές;
Προφανώς η Χρυσή Αυγή δεν μιλάει για έναν κόσμο χωρίς ταξικές διαφορές γιατί τότε πρέπει να απαντήσει αν και πως θα καταργήσει την υφιστάμενη διάκριση ανάμεσα σε βιομηχάνους και προλετάριους, μεγαλοαγρότες και εργάτες γης κ.ο.κ. Αυτό που κρύβεται πίσω από τον προπαγανδιστικό τους λόγο είναι η υποταγή των ταξικών διαφορών στην εθνική ταυτότητα. Ας το πούμε ξεκάθαρα. Ο “σοσιαλισμός” των φασιστών είναι ένας “σοσιαλισμός” με βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλοαγρότες, τραπεζίτες οι οποίοι όμως αγαπούν τους προλετάριούς τους επειδή είναι Έλληνες (ούτε λόγος βέβαια για την διεθνιστική ομοψυχία Ελλήνων και ξένων εργατών στη Χαλυβουργία! Ούτε λόγους για την έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη που επιδεικνύουν καθημερινά δεκάδες σωματεία, συνδικάτα, συλλογικότητες του εξωτερικού!). Θέλουν να καταργήσουν τον καπιταλισμό λοιπόν χωρίς να καταργήσουν την αστική τάξη. Προφανώς όταν έρθει στην κυβέρνηση το κόμμα της Χρυσής Αυγής θα πείσει τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές να πάψουν να παράγουν υπεραξία σε βάρος των εργατών τους δηλαδή να βγάζουν κέρδος. Επειδή όμως κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με αστείο, στην καλύτερη περίπτωση οι φασίστες προορίζονται ως μια λύση της έσχατης ώρας για να διασωθούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής αμβλύνοντας μόνο ίσως πλευρές της καπιταλιστικής οικονομίας που προκάλεσαν την κοινωνική έκρηξη. Οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι Μεταξάς, Χίτλερ και Μουσολίνι σε καμία περίπτωση δεν κατάργησαν την αστική τάξη, την εκμετάλλευση των εργατών από τους κεφαλαιοκράτες, δεν κοινωνικοποίησαν τα μέσα παραγωγής πράγμα που αποτελεί και την ουσία της έννοιας του σοσιαλισμού. Ας απαντήσουν λοιπόν αν στον εθνικό “σοσιαλισμό” τους χωράει Μάνεσης…


Εξαιρετικά ενδιαφέρον για την κοινωνία που ονειρεύονται και τη σύγχιση που σπέρνουν στα εργατικά στρώματα είναι το υστερόγραφο του επίμαχου άρθρου. Το παραθέτουμε αυτούσιο:


“Αλήθεια, ο Λυκούργος με τους νόμους του, που τσάκισε την πλουτοκρατία στην αρχαία Σπάρτη ήταν του… ΠΑΜΕ; Όποιος, δηλαδή, είναι κατά της διαφθοράς του πλούτου και της επιβολής του στην πολιτεία όπως ο Πλάτων, πολλοί Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οι Αυτοκράτορες της Πρωσσίας με την «πεφωτισμένη δεσποτεία», όλοι αυτοί είναι με το… ΠΑΜΕ;”.


Καταρχήν είναι ενδεικτικό ότι δεν γίνεται καμία αναφορά σε κανένα κίνημα από τα κάτω, παντού έχουμε να κάνουμε με παραδείγματα βασιλέων, αυτοκρατόρων, διανοουμένων και φιλοσόφων. Οι εργάτες της Παρισινής Κομμούνας, οι εργάτες της Οκτωβριανής επανάστασης, οι εξεγέρσεις των δούλων, ο Σπάρτακος, οι εργάτες της Πρωτομαγιάς του Σικάγο δεν υπήρχε περίπτωση να αναφερθούν. Και πάλι φανερώνεται ότι στην καλύτερη περίπτωση φτάνουμε στα όρια ενός “εθνικά δίκαιου καπιταλισμού” σχήμα οξύμωρο και ταυτόχρονα καθόλου αντικαπιταλιστικό. Το ότι στα “σοσιαλιστικά” τους όνειρα χωράνε αυτοκράτορες το αφήνουμε ασχολίαστο.


Πίσω απ’ τις λέξεις


…κρύβεται καθεστωτισμός


Ας δούμε όμως και την αιτηματολογία της Χρυσής Αυγής για τη συγκυρία αν και πρέπει να σημειώσουμε ότι παραδοσιακά ο ακροδεξιός χώρος δεν λυπάται τα λόγια ώστε ας μη μας φανεί παράξενο αν στην προσπάθειά της να ενσωματώσει τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης που γεννιούνται στην κοινωνία η Χρυσή Αυγή δανειστεί και άλλα συνθήματα από την Αριστερά. Ας μην ξεχνάμε τις διαδοχικές μεταλλάξεις του ΛΑΟΣ σύμφωνα με τις ανάγκες του συστήματος. Ας δούμε όμως πως τοποθετείται ο γ.γ. της Χρυσής Αυγής με σαφήνεια υπέρ της παραμονής στο ευρώ και πως το δικαιολογεί:


“δεν θέλουμε να φύγουμε από το ευρώ γιατί κανείς δεν μας το χάρισε και το πληρώσαμε όλοι αρκετά ακριβά … Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ήταν αντίθετη στην ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ, η οποία κατέστρεψε κάθε ίχνος της ήδη πληγωμένης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής βιομηχανίας, βιοτεχνίας και γενικά της εθνικής παραγωγής! Η παραμονή της Ελλάδος στην ζώνη του ευρώ πληρώθηκε με βαρύ αντίτιμο από τον Ελληνικό Λαό και ως εκ τούτου δεν θα τους κάνουμε τη χάρη αυτή τη στιγμή με την κατάσταση που υπάρχει στην Ελληνική οικονομία και με ανύπαρκτη ελληνική παραγωγή να επιστρέψουμε σε ένα νόμισμα χωρίς αντίκρισμα. Εάν θέλουν την Ιδεολογική μας τοποθέτηση επί του θέματος, ναι, πιστεύουμε στο εθνικό κράτος και σε ένα εθνικό νόμισμα. Γιατί αυτό αποτελεί βασικό συστατικό ενός ελευθέρου Έθνους!”.


Φυσικά η Χρυσή Αυγή δεν θα απαντήσει ποτέ εμπεριστατωμένα για το πως θα ανασυγκροτηθεί έστω αυτή η ανταγωνιστικότητα της εθνικής (καπιταλιστικής) οικονομίας με βιομήχανους, βιοτέχνες (αλλά χωρίς προλετάριους!) ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στη ζώνη του ευρώ, στο σύμφωνο σταθερότητας, υπό την ΕΚΤ και μες στην ίδια την ΕΕ.


Σε άλλο άρθρο στην ιστοσελίδα της, η Χρυσή Αυγή τοποθετείται υπέρ της κατάργησης του μνημονίου, του λογιστικού ελέγχου του δημοσίου χρέους και της μη αποπληρωμής του παράνομου και επαχθούς κομματιού του, της εθνικοποίησης των τραπεζών και των ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας (με παράλληλη ανακήρυξη της ΑΟΖ και έναρξης των γεωτρήσεων για πετρέλαιο και φυσικό αέριο) και επένδυσης των εσόδων στον τομέα της εθνικής παραγωγής με στόχο την αυτάρκεια. Ως πραγματικούς στόχους του μνημονίου αναγνωρίζει την αφαίμαξη του εθνικού πλούτου της Ελλάδας από τους τοκογλύφους και την “κινεζοποίηση” του ελληνικού λαού “που εν μία νυκτί θα γίνει το ιδανικό, εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό για τις επενδύσεις των διεθνών κερδοσκόπων σε μία Ελλάδα καθημαγμένη”.


Εδώ σκόπιμα δεν αναφέρονται στα κέρδη που θα αποκομίσουν και οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες, τύπου Μάνεση, απ’ την συμπίεση του εργατικού κόστους όπως δεν έκαναν και τίποτα ως τώρα για τα 4ωρα, τα stage, τη “μαύρη εργασία”. Δεν είναι τυχαία η απουσία οποιουδήποτε εργατικού συνθήματος απ’ το οπλοστάσιό τους πέρα απ’ το “δουλειά στους Έλληνες εργάτες” που επιχειρεί να στρέψει το ζήτημα σε φυλετικά μονοπάτια αντί να βάζει απέναντι τον πραγματικό αίτιο της ανεργίας που είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής κι οι υποστηρικτές του. Αλλά τι δουλειά, με ποιους όρους, υπό τον έλεγχο τίνος; Με διεθνώς ανταγωνιστικούς Έλληνες βιομήχανους και εφοπλιστές, μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ; Πού έγκειται τελικά ο σοσιαλισμός τους;


Επίσης, πώς μεταφράζεται η αντίθεσή τους στο μνημόνιο όταν απουσίαζαν όλο το καλοκαίρι από τις μάχες που δόθηκαν στο Σύνταγμα, όταν δεν καλούσαν σε καμία απεργία και μάλιστα τις κατήγγειλαν; Είναι ίδιον της ακροδεξιάς να δανείζεται συνθήματα κι αιτήματα της αριστεράς, ελκυστικά προς τους εργάτες (τα ίδια έλεγε κι ο Καρατζαφέρης μέχρι να συγκυβερνήσει), αρνούμενη όμως τη συνολική ανάλυση που οδηγεί σ’ αυτή τη συνθηματολογία. Υπάρχει παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, ανάγκη για άντληση επιπλέον υπεραξίας από τους εργάτες για την “αντικαπιταλιστική” Χρυσή Αυγή ή έχουμε απλά να κάνουμε με ένα ανθελληνικό παγκόσμιο σχέδιο του οποίου ηγούνται οι προαιώνιοι εθνικοί εχθροί μας;


Μήπως τελικά ο εθνικοσοσιαλισμός των χρυσαυγιτών είναι σοσιαλισμός όσο και ο πασοκικός; Σοσιαλισμός της ατομικής ιδιοκτησίας, του ιδιωτικού κεφαλαίου, της άντλησης υπεραξίας από τους εργάτες; Τέλος, είναι ή δεν είναι ο χρυσαυγίτικος αντι-μνημονιακός λόγος-χωρίς-βάθος απόδειξη για το ότι εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε έναν ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό λόγο που να αποκαλύπτει στους εργάτες την ουσία του προβλήματος ( άρα και την ουσία της λύσης ) αποκαλύπτωντας έτσι τον συστημικό χαρακτήρα των νεοναζί; Χρειάζεται ξεκάθαρη θέση απέναντι στο ζήτημα της “εθνικής επίθεσης” που δεχόμαστε και της “εθνικής ανάπτυξης” όπως τελικά μπαίνει ως εναλλακτική λύση;
πηγη

Συμφωνούμε ως πρός την ανάλυση οτι η Χ.Α είναι ενα μνημονιακό ανάχωμα.
Διαφωνούμε με την ορολογία και τον διεθνισμό του κειμένου.
Είναι φανερό οτι το κείμενο το εχει γράψει άνθρωπος που δεν πιστεύει στο εθνικό κράτος.
Εμείς κράτουμε κάποιες αναλύσεις για την Χ.Α που μας βρίσκουν σύμφωνους,δηλαδή οτι ουσιαστικά απο αυτή θα βγόυν τα νεα τάγματα εφόδου του συστήματος.
Ιωάννης