Δικαιώθηκαν οι εκτιμήσεις των Γερμανών και των Ευρωπαίων επικυρίαρχων της πατρίδας μας ότι οι καταιγιστικές και ωμές, απειλητικές παρεμβάσεις τους στην εκλογική διαδικασία που αντικειμενικά λειτουργούσαν υπέρ του Αντώνη Σαμαρά θα...
τρομοκρατούσαν τους Έλληνες και θα τους πειθανάγκαζαν να ψηφίσουν αυτό που οι ξένοι απαιτούσαν. Όντως οι ψηφοφόροι ανέτρεψαν την προ σαράντα ημερών πλήρη κατεδάφιση των μνημονιακών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ και έδωσαν τη δυνατότητα σχηματισμού νέας μνημονιακής κυβέρνησης συνεργατών των Γερμανών, αυτή τη φορά με κορμό τη ΝΔ και «τσόντα» το ΠΑΣΟΚ.
Ενίσχυσαν κατά σχεδόν 11 εκατοστιαίες μονάδες τη ΝΔ, ανεβάζοντας το ποσοστό της από το 18,85% στο 29,66%. Με τον τρόπο αυτό, η Δεξιά υπερκάλυψε την κατά 10 μονάδες άνοδο του...
ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, από το 16,78% στο 26,9%, και έτσι διεύρυνε τη διαφορά τους, ανεβάζοντας τη στις 2,8 εκατοστιαίες μονάδες και κατακτώντας με άνεση την πρώτη θέση και το «δώρο» των 50 εδρών που έκανε τις έδρες της 129.
Η περαιτέρω πτώση του ΠΑΣΟΚ κατά μία μονάδα, από το 13,2% στο 12,3%, και η απώλεια 8 ακόμη εδρών (από τις 41 στις 33) δεν στοίχισε έτσι στη ΝΔ αναφορικά με τις δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης.
Κυβέρνηση Μνημονίου
Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν 108 και 41 έδρες αντιστοίχως. Με τις 149 αυτές έδρες δεν μπορούσαν ούτε καν τυπικά να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεν έφταναν οι βουλευτές, ανεξαρτήτως της πολιτικής αντοχής μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Τώρα, αντιθέτως, με τις 162 έδρες που συγκεντρώνουν (129 της ΝΔ συν 33 του ΠΑΣΟΚ) έχουν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και στην πραγματικότητα δεν έχουν ανάγκη από συμμάχους από κοινοβουλευτική σκοπιά, ασχέτως αν το επιδιώκουν για εμφανείς πολιτικούς λόγους.
Την ώρα που αυτό το άρθρο έπρεπε να πάει στο τυπογραφείο δεν είχαν ολοκληρωθεί καν οι επαφές για το σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά η συγκρότηση της θεωρείται απολύτως εφικτή.
Μια νέα κυβέρνηση Μνημονίου, δεσμευμένη εκ των προτέρων να εφαρμόζει την ολέθρια για τη χώρα μας και το λαό μας πολιτική, που υποβαθμίζει το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων και γυρίζει την Ελλάδα μισόν αιώνα πίσω, θα καθορίζει και πάλι τις τύχες μας.
Ο Αντώνης Σαμαράς, με την πολιτική συνενοχή του Ευάγγελου Βενιζέλου, θα συνεχίσει την πολιτική που χάραξαν ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε ο Λουκάς Παπαδήμος, με τη στήριξη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ.
Βαθύς διχασμός
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου επαναβεβαίωσαν το βαθύ διχασμό του ελληνικού λαού σε δύο ανειρήνευτα εχθρικά στρατόπεδα, το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό, τα οποία είναι σχεδόν ισοδύναμα.
Το μνημονιακό στρατόπεδο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ πήρε περίπου το 42% των ψήφων – 29,66% η ΝΔ και 12,28% το ΠΑΣΟΚ.
Στο ίδιο σχεδόν ποσοστό ανήλθε η εκλογική επιρροή και του αντιμνημονιακού στρατοπέδου: το 26,9% του ΣΥΡΙΖΑ και το 4,5 του ΚΚΕ μαζί με το 7,5% των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Κομμένου φτάνουν στο 39%. Αν, μάλιστα, υποτεθεί ότι η επαμφοτερίζουσα ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη είναι κι αυτή αντιμνημονιακή δύναμη, όπως δηλώνει, το ποσοστό των αντιμνημονιακών δυνάμεων ξεπερνά το 45%.
Μνημονιακό και αντιμνημονιακό στρατόπεδο δεν μπορούν να συνυπάρξουν πολιτικά.
Τεράστιες μάζες πληθυσμού, όμως, μπορούν να μετακινηθούν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, καθώς η συνέχιση της πολιτικής του Μνημονίου θα εξαθλιώνει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, οι οποίοι ή θα εξανδραποδίζονται ή θα εξεγείρονται, αναζητώντας ίσως πολιτικά κόμματα που να εκφράζουν τη νέα τους διάθεση.
Η Αριστερά εν βρασμώ
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να κερδίσει τις εκλογές. Πέτυχε, όμως, κάτι άλλο, που είναι σπανιότατο στην ελληνική πολιτική ζωή: Ένα κόμμα που μέχρι την παραμονή των εκλογών της 6ης Μαΐου είχε μόλις το 4,6% των ψήφων, μέσα σε σαράντα… ημέρες αύξησε… έξι (!) φορές τη δύναμη του, έφτασε στο 26,9% και αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση!
Αυτό συνεπέφερε ριζικές ανακατατάξεις στον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων των κομμάτων της Αριστεράς.
Παραδοσιακά, επί σαράντα και πλέον χρόνια μετά τη διάσπαση του κομουνιστικού κινήματος της χώρας μας το 1968, το ΚΚΕ ήταν η αδιαφιλονίκητη ηγεμονική δύναμη της Αριστεράς. Μέχρι τις 6 Μαΐου, ουδείς διενοείτο να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του, η οποία, άλλωστε, είχε επιβεβαιωθεί σε όλες ανεξαιρέτως τις μεταπολιτευτικές εκλογικές αναμετρήσεις – δεκατρείς τον αριθμό. Δεκατρείς φορές βουλευτικές εκλογές, δεκατρείς νίκες του ΚΚΕ επί των κομμάτων που ιστορικά εξέφραζαν το ρεύμα του ΚΚΕ Εσωτερικού, που στη συνέχεια μετονομάστηκε ΕΑΡ κι έπειτα ΣΥΝ.
Στρατηγική ήττα του ΚΚΕ
Στη δέκατη τέταρτη εκλογική αναμέτρηση, αυτή της 6ης Μαΐου, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η ανατροπή ήταν βίαιη και εντυπωσιακή: Παρά την άνοδο του ποσοστού του ΚΚΕ από το 7,54% του 2009 στο 8,48%, η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ άφησε άφωνους τους πάντες, αφού από το 4,6% του 2009 εκτινάχθηκε στο 16,78%! Διπλάσιο, δηλαδή, ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ!
Η συντριπτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επί του ΚΚΕ στις 6 Μαΐου μετατράπηκε σε πανωλεθρία και στρατηγικής σημασίας ήττα του ΚΚΕ στις 17 Ιουνίου. Το ΚΚΕ κατέρρευσε στο 4,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ απογειώθηκε στο 26,9%, πράγμα που σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έξι φορές μεγαλύτερη εκλογική δύναμη από το ΚΚΕ! Πραγματική ανατροπή εκ βάθρων του συσχετισμού δυνάμεων στους κόλπους της Αριστεράς.
Είναι προφανές ότι η πολιτική πλήρους αυτοαπομόνωσης του ΚΚΕ από την υπόλοιπη Αριστερά, που επέλεξε η ηγεσία του κόμματος αυτού, υπήρξε ολοκληρωτικά αυτοκαταστροφική.
Σαν να μην έφτανε, άλλωστε, η καταστροφικής έκτασης ήττα από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ το πέρασε άνετα με 6,26% έναντι 4,5% ακόμη και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, η οποία μπορεί να θεωρηθεί η ακραία «δεξιά» απόφυση αυτού του ρεύματος του ΚΚΕ Εσωτερικού της διάσπασης!
Νέα Κεντροαριστερά
Θεαματικές αναμένονται οι πολιτικές εξελίξεις στο αμέσως επόμενο διάστημα και στο χώρο του υπό διάλυση ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος παρέλαβε ένα κόμμα που είχε πάρει 44% στις εκλογές του 2009 και το έφτασε στο 12% μέσα σε λίγους μήνες, με τον Γιώργο Παπανδρέου να το έχει ήδη καταστρέψει προηγουμένως, αλλά σε μη μετρήσιμη έκταση, αφού δεν είχαν μεσολαβήσει εκλογές.
Έχοντας διαλύσει τα κομματικά όργανα αμέσως μετά τη νύχτα της πανωλεθρίας του ΠΑΣΟΚ στις 6 Μαΐου για να μην μπορούν να τον ανατρέψουν και έχοντας κηρύξει αντικειμενικά καθεστώς «προεδρικής (!) δικτατορίας» στο κόμμα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ελπίζει ότι θα έχει τον έλεγχο των εξελίξεων για το σχηματισμό του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς που θα αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ.
Οι σημιτικοί «εκσυγχρονιστές» του παρελθόντος έχουν οχυρωθεί μέσα στη ΔΗΜΑΡ και από κει θα δώσουν τη δική τους μάχη για το νέο φορέα της Κεντροαριστεράς, από σαφώς καλύτερες θέσεις συγκριτικά με το να βρίσκονται σκόρπιοι, χωρίς βουλευτές και χωρίς κομματική στέγη ως ορμητήριο.
Θεωρείται έτσι πιθανότατο ότι και η ΔΗΜΑΡ θα εμπλακεί άμεσα στις διαδικασίες συγκρότησης του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς κι ίσως αποβεί τελικά η ΔΗΜΑΡ προσωρινό μεταβατικό κόμμα.
Όσο για τους «κηπουρούς» του Γιωργάκη, αυτοί εξαφανίστηκαν από το πολιτικό προσκήνιο, χωρίς απολύτως κανένας να ενδιαφερθεί για την πολιτική τους μοίρα.
«Επίκαιρα»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου