Ο καθαρός νικητής των πρόσφατων ελληνικών εκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ένας συνασπισμός αριστερών οργανώσεων που δραστηριοποιείται για χρόνια. Η φασιστική Χρυσή Αυγή έχει επίσης εντυπωσιακή άνοδο, αλλά αυτό το γεγονός όσο ενοχλητικό κι αν είναι, δεν συνιστά το κύριο...
αποτέλεσμα των εκλογών, και ακόμα δεν είναι μια σημαντική απειλή για την ελληνική κοινωνία. Η πολιτική ορμή ανήκει στον Σύριζα. Αν την κάνει πράξη, θα μπορούσε να βοηθήσει στην επίλυση της κρίσης και να δώσει ώθηση στο ευρωπαϊκό κίνημα ενάντια στη λιτότητα.
Τα δύο βασικά κόμματα της ελληνικής κυβέρνησης – το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία – κατατροπώθηκαν επειδή έφεραν τη χώρα εδώ και τέσσερις δεκαετίες σε αυτό το αδιέξοδο, και επειδή εφάρμοσαν τις συμφωνίες διάσωσης (δανειακές συμβάσεις). Το ελληνικό εκλογικό σώμα έχει δηλώσει με σαφήνεια τι δεν θέλει: τις παλιές πολιτικές και τη λεγόμενη διάσωση από την τρόικα της ΕΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο ετών μέτριοι Έλληνες πολιτικοί παρελαύνουν, προσποιούμενοι ότι διαπραγματεύονται με την τρόικα, ενώ στηλιτεύουν τη χώρα τους ως "διεφθαρμένη". Υποστηρίχτηκαν από τεχνικούς εμπειρογνώμονες που τρομοκρατούνταν στη σκέψη και μόνο να δυσαρεστήσουν τους δανειστές της Ελλάδας. Μερικοί από τους πολιτικούς και εμπειρογνώμονες, ήταν άνθρωποι που είχαν χειριστεί και την καταστροφική ελληνική ένταξη στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Το αποτέλεσμα ήταν δύο συμφωνίες διάσωσης το Μάιο του 2010 και τον Μάρτιο του 2012 - μνημεία κακής οικονομικής πολιτικής και κοινωνικής αναλγησίας.
Μέχρι το τέλος του 2012 η λιτότητα θα έχει οδηγήσει σε συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 20%, θα εκτινάξει την ανεργία προς το 25%, θα φέρει μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση στα αστικά κέντρα, και ένα εντελώς ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος. Η Ελλάδα πεθαίνει όρθια. Εν τω μεταξύ το παλιό πολιτικό σύστημα μιλά για τη συμμετοχή στο ευρωπαϊκό «παιχνίδι» και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν την ανάπτυξη στο μέλλον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε σεισμό καταγγέλλοντας τη διάσωση του Μαρτίου (το δεύτερο μνημόνιο). Έχει ζητήσει μορατόριουμ για την πληρωμή του χρέους, μια διεθνή επιτροπή για τον έλεγχο του ελληνικού χρέους, μονομερή διαγραφή χρεών, βαθιά αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου, εθνικοποίηση τραπεζών και μιας νέας βιομηχανική πολιτική για την αναζωογόνηση του τομέα της μεταποίησης. Αυτά τα μέτρα είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται η Ελλάδα. Η εφαρμογή τους εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την απόρριψη του πρόσφατου μνημονίου και την παύση πληρωμών για το χρέος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι τα μέτρα μπορούν να υλοποιηθούν ενώ η χώρα παραμένει εντός της Ευρωζώνης. Ήταν απρόθυμος να καλέσει σε έξοδο της Ελλάδας από αυτή, αυξάνοντας την απεύθυνσή του προς τους ψηφοφόρους οι οποίοι ανησυχούν για τις συνέπειες της εξόδου και πιστεύουν ότι το ευρώ αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας των Ελλήνων.
Κατά την άποψή μου, αλλά και πολλών άλλων οικονομολόγων, θα ήταν αδύνατο για την Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, αν προχωρήσει σε αυτή την πορεία. Επιπλέον, η έξοδος θα είναι και αναγκαία και ωφέλιμη για την οικονομία, μεσοπρόθεσμα, και παραμένει η πιο πιθανή κατάληξη για την Ελλάδα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πραγματικά να συμβάλει στην επίλυση της κρίσης, θα πρέπει να είναι έτοιμος για αυτό το ενδεχόμενο.
Ωστόσο, το πιεστικό ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι να ελευθερωθεί η χώρα από τον ασφυκτικό κλοιό του χρέους και λιτότητας. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να αναλάβει δράση για την επίτευξη των στόχων αυτών, και οι Έλληνες θέλουν να του δώσουν το πλεονέκτημα της αμφιβολίας για το ευρώ, ο ρόλος του μπορεί να είναι θετικός. Τουλάχιστον, αυτό προσφέρει μια ευκαιρία για την Ελλάδα για να αποφύγει την πλήρη καταστροφή που θα μπορούσε πραγματικά να οδηγήσει στην άνοδο του φασισμού.
Ο τρέχων γύρος των εσωτερικών πολιτικών διαπραγματεύσεων είναι απίθανο να οδηγήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης, ιδιαίτερα μιας κυβέρνησης που θα συνεχίσει να εφαρμόζει τους όρους του μνημονίου. Πιθανότατα να υπάρξουν νέες εκλογές στο εγγύς μέλλον και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλες τις πιθανότητες για μια αποφασιστική νίκη που θα δημιουργήσει μια κυβέρνηση συνασπισμού των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Αλλά γι 'αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συνειδητοποιήσει τους δικούς του περιορισμούς και να επιδιώξει ενεργά να δημιουργήσει το ευρύ πολιτικό μέτωπο που χρειάζεται η Ελλάδα.
Είναι σημαντικό να επιδιωχθεί η ενότητα, ανά πάσα στιγμή, αποφεύγοντας εξίσου τον κομματισμό και τον σεχταρισμό της ελληνικής αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί την ενεργητική συνεργασία των υπολοίπων αριστερών δυνάμεων, αν είναι να συγκεντρώσει επαρκείς δυνάμεις για να αντιμετωπίσει την καταιγίδα που έρχεται. Είναι εξίσου σημαντικό να ενισχυθεί η έκκλησή του προς έμπειρο και καταρτισμένο δυναμικό σε ολόκληρη την κοινωνία, γιατί θα το χρειαστεί στις γραμμές του.
Τέλος, αν υπάρξει μια νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θα βασίζεται στην υποστήριξη των ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη ώστε να αντιμετωπίσει την καταστροφή που προκλήθηκε στην Ελλάδα από την κρίση στην Ευρωζώνη. Η πρώτη σημαντική μάχη ενάντια στη λιτότητα είναι έτοιμη να δοθεί στην Ελλάδα, και όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν συμφέρον αυτή η μάχη να κερδηθεί.
* Ακολουθεί το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Κ. Λαπαβίτσα στα αγγλικά :
WHY EUROPE NEEDS GREECE
by Costas Lapavitsas
Syriza's electoral success marks the start of the first major battle against austerity. The whole continent should will them to win
The clear winner of the recent Greek elections is Syriza, a coalition of leftwing organisations active for several years. The fascist Golden Dawn party has also made stunning gains but its rise, disturbing as it might be, is neither the main outcome of the elections, nor yet a major threat to Greek society. Political momentum belongs to Syriza. If it gets its act together, it could help resolve the crisis and give a boost to the European anti-austerity movement.
The two staple parties of Greek government – Pasok and New Democracy – have been trounced for bringing the country to this pass over four decades, and for implementing the bailout agreements. The Greek electorate has clearly stated what it does not want: old politics and the so-called rescue by the troika of the EU, the International Monetary Fund and the European Central Bank.
During the past two years a parade of mediocre Greek politicians have pretended to negotiate with the troika, while decrying their own country as "corrupt". They were backed by technical experts terrified at the thought of displeasing the lenders to Greece. Some of the politicians and experts were people who had also handled the disastrous Greek entry into European monetary union. The result was two bailout agreements, in May 2010 and March 2012 – monuments to bad economics and social callousness. By the end of 2012 austerity will have led to contraction of the Greek economy by 20%, a jump in unemployment toward 25%, a full-blown humanitarian crisis in the urban centres, and a completely unmanageable public debt. Greece is dying on its feet. Meanwhile its old political class twitters on about participating in the European "game" and making structural reforms that will bring growth in the future.
Syriza has caused an earthquake by denouncing March's bailout. It has called for a moratorium on debt payments, an international commission to audit Greek debt, aggressive debt write-offs, deep redistribution of income and wealth, bank nationalisation, and a new industrial policy to rejuvenate the manufacturing sector. These measures are exactly what the Greek economy needs. Implementing them depends entirely on rejecting the recent bailout and stopping payments on the debt.
Syriza believes that the measures can be introduced while the country remains within the eurozone. It has been unwilling to call for Greek exit, thus increasing its appeal to voters who worry about the aftermath of exit and believe that the euro is integral to the European identity of Greeks. In my view, and that of many other economists, it would be impossible for Greece to stay in the eurozone if it went down this path. Moreover, exit would be both necessary and beneficial to the economy in the medium term, and remains the most likely outcome for Greece. If Syriza really wanted to contribute to solving the crisis, it should get itself ready for this eventuality.
Nonetheless, the pressing issue at the moment is to free the country from the stranglehold of debt and austerity. As long as Syriza is prepared to take action to achieve these aims, and the Greek people wish to give it the benefit of the doubt on the euro, its role can be positive. At the very least, it offers a chance for Greece to avoid a complete disaster that might truly lead to the rise of fascism.
The current round of domestic political negotiations is unlikely to lead to a government being formed, especially one that could continue to implement the terms of the bailout. There will probably be new elections in the near future and Syriza stands every chance of winning decisively, thus forming a coalition government of the anti-bailout forces. But for this, Syriza should realise its own limitations, and actively seek to create the broad political front that Greece needs.
It is important to seek unity at all times, avoiding both gloating and the ancient factionalism of the Greek left. Syriza will need the active co-operation of the rest of the left if it is to muster sufficient forces to deal with the storm ahead. It is equally important to improve its appeal to experienced and knowledgeable people across society, for it will need many more in its ranks.
Finally, if there is a new government led by Syriza, it will rely on the support of people across Europe to tackle the catastrophe inflicted on Greece by the eurozone crisis. The first major battle against austerity is about to begin in Greece, and all European people have an interest in winning it.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου