Το ξένο σώμα

Τον βλέπω στην τηλεόραση, ψάχνω να δω αν υπάρχουν οι δηλώσεις πουθενά στο ίντερνετ, τις βρίσκω, τις ανεβάζω, έχω σκοπό να αφήσω το βίντεο σκέτο, χωρίς τίτλο και λόγια, δεν έχει ανάγκη για τίποτα από τα δύο, και πράγματι, όποιος τυχόν μπήκε την ώρα που το πόσταρα, έτσι θα το βρήκε, ολομόναχο...


Το ξαναβλέπω όμως και όσα διαδραματίζονται στο φόντο του, από τον ακροβολισμό του ακατάβλητου Τραγάκη, που σπρώχνοντας τον σωματοφύλακα κατορθώνει να μπει στο κάδρο και να κοιτάξει αγέρωχος μπροστά, ως τα μαύρα αυτοκίνητα των επισήμων και της φρουράς τους, στα οποία ανοίγει δρόμο ο τροχονόμος για να φύγουν από αυτήν την δίχως άλλο «θαυμάσια και εντυπωσιακή παρέλαση, με την οποία τιμήσανε τους ήρωες του 1821»,

συμπληρώνουν την εικόνα μιας χώρας όπου οι παρελάσεις είναι πριβέ, όπου ένστολοι παρελαύνουν ενώπιον ενστόλων και στην μέση το προνομιακό κοινό της παρέλασης -μη εκλεγμένα ρομπότ και εκλεγμένοι γεροκλόουν- για χάρη και προστασία του οποίου το κέντρο της πόλης μετατρέπεται σε σκηνικό παρωδίας δημοκρατικού καθεστώτος.

«Μα τι παρωδία; Έλεος πια με αυτήν την ιστορία, θα γίνουν όπου να 'ναι εκλογές και τότε τι θα λες;». Μην ανησυχείς. Θα λέω πράγματι πως αυτήν την φορά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν ψηφοφόρο. Για κανέναν απολύτως. Και πως -αναλόγως και των αποτελεσμάτων βέβαια- από 'δω και πέρα θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ωστόσο μέχρι αυτές να γίνουν, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω πως με βάση όσα βλέπουμε και βιώνουμε, το φαινόμενο να αφήνεις τον πολίτη να πηγαίνει ελεύθερος στην κάλπη να ψηφίζει ό,τι θέλει, χωρίς έναν μπάτσο να του φράζει το δρόμο και ένα καθεστωτικό ΜΜΕ να του φράζει το μυαλό, μοιάζει πια σαν ξένο σώμα με την όλη νοοτροπία του συστήματος, μοιάζει πια σαν ένα ακόμα από εκείνα τα κακόηχα κεκτημένα που δεν ανταποκρίνονται στις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες της εποχής, μοιάζει σαν ένα δωδεκάωρο ελευθερίας που θα μας παραχωρηθεί καταχρηστικά, προτού επιστρέψουμε ξανά από το προσωρινό καθεστώς του πολίτη στο μόνιμο καθεστώς του υπηκόου αστυνομικού κράτους.

πηγη