κρατήσουνε τον αγώνα μας μακριά από τα άλλα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, ότι θα μας στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ που ανήκουμε και μας στηρίζει, τώρα που δεν τα πέτυχαν αυτά, θα αρχίσουνε να παρεμβαίνουνε πιο ανοιχτά. Θα περάσουνε στην επίθεση με συκοφαντίες, ψέματα, τρομοκρατία, με προβοκάτσιες, προκειμένου να χτυπήσουν τον αγώνα μας. Ηδη έχουν ξεκινήσει με διάφορους τρόπους και μορφές. Με δημοσιεύματα στον Τύπο, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις με πρόσχημα την αλληλεγγύη, μέσα από διάφορες ανώνυμες ανακοινώσεις στο διαδίκτυο...» (από την ομιλία του προέδρου του σωματείου της Ελληνικής Χαλυβουργίας, Γ. Σιφωνιού, στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια την περασμένη Τρίτη, 17/1). Ξέρετε από πού προέρχεται πλέον ο κίνδυνος για τους απεργούς χαλυβουργούς; Από αυτούς που... εμφανίζονται αλληλέγγυοι και προσπαθούν να στρέψουν τους απεργούς ενάντια στο «οργανωμένο ταξικό κίνημα», στο ΠΑΜΕ! Είναι απορίας άξιο, πώς μπορεί ν’ ανησυχεί ο πρόεδρος του σωματείου των χαλυβουργών γι’ αυτό το πράγμα, όταν το ΠΑΜΕ «πρωτοστατεί στην καθημερινή οργάνωση της αλληλεγγύης». Πώς θα μπορούσε για παράδειγμα ο Συνασπισμός (τον οποίο φωτογραφίζει στην ομιλία του) να διασπάσει τους απεργούς; Αφού ο αγώνας πάει καλά και «τώρα διευρύνεται και κλιμακώνεται», ποιο το πρόβλημα; Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και ο αντιπρόεδρος του ΕΚΑ και μέλος του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΝ, Στάθης Τραχαντζής, λίγες μέρες πριν την απεργία, σε άρθρο του στην Αυγή (14/1/12), είχε εξαπολύσει την ίδια ακριβώς κατηγορία ενάντια στο ΠΑΜΕ, ισχυριζόμενος ότι η απεργία της 17ης Γενάρη θα είναι «απεργία - μήνυμα στην κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία του Περισσού, που τολμά ακόμα και σήμερα να διασπά στους αγώνες, τους εργαζόμενους που απολύονται, φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται». Η αλήθεια είναι ότι η παναττική απεργία της 17ης Γενάρη δεν ήταν ούτε απεργία κλιμάκωσης ούτε απεργία-μήνυμα για κανέναν. Οποιος διαφωνήσει μ’ αυτό, θα πρέπει να εξηγήσει πρώτ’ απ' όλα ποια η ποιοτική διαφορά αυτής της απεργίας από τόσες 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που έχει αποφασίσει τα τελευταία δύο χρόνια η ΓΣΕΕ, στις οποίες συμμετείχε και το ΠΑΜΕ με ξεχωριστή συγκέντρωση. Στη συνέχεια, θα πρέπει να πείσει με επιχειρήματα πόσο μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί στο κράτος και τους καπιταλιστές μία ακόμη 24ωρη απεργία που συνοδεύεται από τις καθιερωμένες πλέον ξεχωριστές πορείες των συνδικάτων του ΠΑΜΕ από τη μία πλευρά και της ΓΣΕΕ ή του ΕΚΑ από την άλλη. Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, στα δυόμιση χρόνια του Μνημονίου, η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει τόσες 24ωρες απεργίες όσες δεν είχε κηρύξει την προηγούμενη πενταετία, κάποιες από τις οποίες είχαν μαζικότατη συμμετοχή. Αυτές οι απεργίες δεν κατόρθωσαν ν’ ανατρέψουν τη μνημονιακή πολιτική και δε συνέβαλαν στο παραμικρό στην πολυπόθητη «κλιμάκωση» των αγώνων. Γιατί να το πετύχει αυτό άλλη μία 24ωρη; Μήπως επειδή η 24ωρη αυτή είχε προταθεί αρχικά από το σωματείο των χαλυβουργών, την 46η μέρα της απεργίας τους; Ή μήπως επειδή το ΠΑΜΕ μάζεψε τον διπλάσιο κόσμο από το ΕΚΑ στην απεργιακή συγκέντρωσή του, που δεν διέφερε σε τίποτα απ’ όλες τις ειρηνικές απεργιακές συγκεντρώσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια; Πύρινοι λόγοι, αντικυβερνητικά (ή ακόμα και αντικαπιταλιστικά) συνθήματα, ανθρώπινα «κορδόνια» με καδρόνια στους ώμους των πιο «μάχιμων» (οι οποίοι δεν τα χρησιμοποιούν πουθενά γιατί δεν διατρέχουν κίνδυνο από κανέναν), βαριεστημένοι μπάτσοι να παρακολουθούν από μακριά τους διαδηλωτές να κινού-νται στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πλατείες, για να διαλυθούν ησύχως και να ανανεώσουν το ραντεβού τους για την επόμενη 24ωρη απεργία, η οποία ενόψει εκλογών θα πρέπει να κηρυχθεί πιο σύντομα. Αυτό ήταν το σκηνικό της «κλιμάκωσης». Συγγνώμη, αλλά ποια σχέση έχει αυτό το σκηνικό «κλιμάκωσης» με ανάλογα σκηνικά που είδαμε πρόσφατα σε άλλες χώρες που πλήττονται από βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα; Για παράδειγμα, ποια σχέση έχει με τις βίαιες διαδηλώσεις του περασμένου Σαββατοκύριακου στη γειτονική Ρουμανία, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να πάρει πίσω το νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί τη δημόσια Υγεία (βλέπε στη σελίδα 5), ποια σχέση έχει με τις βίαιες διαδηλώσεις των εργατών της πετρελαιοβιομηχανίας του Καζαχστάν τον περασμένο Δεκέμβρη, που είχαν σαν αποτέλεσμα πάνω από 40 πυρπολημένα κτίρια, 16 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες, αλλά ανάγκασαν την κυβέρνηση να δώσει εντολή για την επαναπρόσληψη των 2.000 εργατών που είχαν απολυθεί μετά τις απεργίες του περσινού Ιούλη; Ποια σχέση έχει αυτό το σκηνικό «κλιμάκωσης», των μονότονα επαναλαμβανόμενων 24ωρων απεργιών, που βλέπουμε στη χώρα μας, με τις βίαιες διαδηλώσεις του λαού στη Νιγηρία, που ανάγκασε την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μειώσεις κατά 30% στις τιμές των καυσίμων για ν’ αντισταθμίσει τη ριζική τους αύξηση που προήλθε από την κατάργηση της κρατικής επιδότησης στις τιμές; Για τους φωστήρες, όμως, του ΠΑΜΕ, του ΕΚΑ και των λοιπών συνδικάτων ο όρος σύγκρουση ισοδυναμεί πάντα με προβοκάτσια, μιας και κατά τα λεγόμενα της Αλέκας «στη λαϊκή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Μετά από 80 και πλέον μέρες απεργίας, οι χαλυβουργοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μία κρίσιμη κατάσταση. Ο Μάνεσης εμφανίζεται αμετακίνητος έχοντας καταφέρει να πετύχει ο εκβιασμός του στους εργάτες του Βόλου: ή κάνετε αυτά που θέλω εγώ ή απολύεστε και το εργοστάσιο κλείνει. Πώς σπάει αυτή η τρομοκρατία; Με την ενίσχυση των «ταξικών δυνάμεων» του ΠΑΜΕ και με το σύνθημα «εκλογές τώρα», που μόστραρε στην ανακοίνωση των «ταξικών ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων», μία μέρα πριν την παναττική απεργία (από την οποία, όλως περιέργως, απουσίαζε κάθε αναφορά στον αγώνα των Χαλυβουργών); Το ξαναλέμε, η απεργία αυτή αποφασίστηκε με πρόταση του σωματείου της Ελληνικής Χαλυβουργίας, δηλαδή του Περισσού. Υποτίθεται ότι θα ήταν η παραπέρα κλιμάκωση, μετά την πρώτη υποτιθέμενη κλιμάκωση που ήταν η απεργία στο Θριάσιο. Κι όμως, ήταν οι δυνάμεις του Περισσού που πρώτες και καλύτερες εξαφάνισαν από τις ανακοινώσεις τους το χαρακτήρα αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς. Αυτό που θα έπρεπε να είναι το πρώτο αίτημα, δεν υποβιβάστηκε απλώς, αλλά κυριολεκτικά εξαφανίστηκε. Αναφέραμε παραπάνω την ανακοίνωση των ΕΚ και Ομοσπονδιών που ελέγχει το ΠΑΜΕ. Τα ίδια και στην ανακοίνωση του ίδιου του ΠΑΜΕ, η οποία κατέληγε ως εξής: «Κανένας διάλογος - Καμία υποχώρηση - Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία - Κάτω η κυβέρνηση των χαρατσιών, της φοροληστείας - Εκλογές τώρα - Εχουμε τη δύναμη, μπορούμε να τους βάλουμε εμπόδια - ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΓΕΝΑΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ 11 π. μ.»!!! Προσέξτε τη διατύπωση: «μπορούμε να τους βάλλουμε εμπόδια». Να νικήσουμε αποκλείεται! Τα ίδια και στην ανακοίνωση του Περισσού (Ριζοσπάστης, 17.1.12). Ούτε λέξη για την απεργία των χαλυβουργών, που πλησίαζε να συμπληρώσει τρίμηνο. Κάλεσμα για «αλληλεγγύη, οργάνωση παντού, συσπείρωση στο ΠΑΜΕ» και γενική αντικαπιταλιστική φλυαρία. Η απεργία των χαλυβουργών χρησιμοποιείται σαν εργαλείο υποστήριξης και προώθησης της γενικής πολιτικής γραμμής του Περισσού. Δεκάρα δεν δίνουν για τη νίκη της. Είναι πραγματικά κωμικό να καταγγέλλει ο πρόεδρος του σωματείου των χαλυβουργών τους Συνασπισμένους ότι θέλουν να βγάλουν μαζί με τους απεργούς φωτογραφία για τις επερχόμενες εκλογές και να καμώνεται πως δε βλέπει ότι το ίδιο ακριβώς κάνει το κόμμα που υποτίθεται ότι τον στηρίζει. Οπως είναι εξοργιστικό να μέμφεται τους αλληλέγγυους που οργανώνουν πάρτι οικονομικής ενίσχυσης. Και τι κακό έχουν τα πάρτι όταν μαζεύουν χρήματα για τους απεργούς και μάλιστα πολύ περισσότερα από τα εξευτελιστικά ποσά που εμφανίζονται να στέλνουν οι ελεγχόμενες από τον Περισσό οργανώσεις από διάφορες πόλεις; Αν δεν έβλεπε μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά του Περισσού, ο πρόεδρος του σωματείου θα έπρεπε να καλωσορίσει κάθε τέτοια εκδήλωση που μαζεύει χρήματα για τους απεργούς και τις οικογένειές τους. Αλλού βρίσκεται, όμως, η ουσία. Αφού τα... επαίσχυντα πάρτι οργανώνονται από... μιάσματα αναρχικών, αντιεξουσιαστών και λοιπών... προβοκατόρων, θα πρέπει να πεταχτούν στο πυρ το εξώτερον! Πριν από δύο δεκαετίες, κάποιοι άλλοι εργάτες, οι εργάτες της ΕΑΣ, μετατράπηκαν από το ΠΑΣΟΚ σε στήριγμα της πολιτικής του. Τώρα, αυτό επιχειρείται με τους Χαλυβουρ- γούς. Με τη μόνη διαφορά ότι χάρη στη μαχητικότητα των απεργών της ΕΑΣ, που ξεπέρασε τα όρια ανοχής του συστήματος, εκείνη η απεργία νίκησε, αποτρέποντας την ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών, έστω και μετά από καιρό. Τώρα, ο Περισσός προσπαθεί να ξεπλύνει τη ντροπή από την τόσο προκλητική περιφρούρηση του αστικού κοινοβουλίου τον περσινό Οκτώβρη από τους «προβοκάτορες» που το απείλησαν με πετροπόλεμο, σπεκουλάροντας με μία απεργία την οποία σταδιακά αποκλιμακώνει για να την εντάξει στον εκλογικό του σκοπό. Η λογική που επιχειρεί να περάσει ο Περισσός στους Χαλυβουργούς είναι η λογική της ήττας, η λογική του «είμαστε όλοι απολυμένοι» (το ανέφερε και ο πρόεδρος του σωματείου σε μια αποστροφή του λόγου του), η λογική ότι «αν δεν κινηθούν τα άλλα εργοστάσια, η υπόθεση είναι χαμένη και οι απεργοί απολυμένοι». Και για να αποφύγει κάθε κριτική, σπεύδει να περιχαρακώσει τον αγώνα, να απομονώσει τους χαλυβουργούς από κάθε αλληλέγγυο που δεν υποτάσσεται στην αυθεντία του ΠΑΜΕ. Με τον τρόπο αυτό, όμως, προσφέρει κακές υπηρεσίες στον αγώνα τους, όσο κι αν διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για το αντίθετο.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου