Το ΝΑΤΟ ανασχεδιάζει τη στρατηγική του στη Συρία λόγω... Γερμανίας!

του Thierry Meyssan*

Ενώ μέχρι τώρα ίσχυε το σενάριο της ανθρωπιστικής στρατιωτικής επέμβασης που πέτυχε στη Γιουγκοσλαβία και, πρόσφατα, στη Λιβύη, η Οργάνωση της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού πρέπει να αναθεωρήσει τη στρατηγική της στη Συρία. Από δω και τώρα θα πρόκειται να εφαρμόσει την ίδια στρατηγική με το Ιράκ: να...
οδηγήσει τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας με περιφρόνηση του πληθυσμού για
να τον αποδυναμώσει αρκετά πριν από την επόμενη επίθεση.

Το ΝΑΤΟ επανεξετάζει τώρα τη στρατηγική του στη Συρία. Μετά από οκτώ μήνες πολέμου χαμηλής έντασης και παρά τη διείσδυση πολλών Αράβων και Παστούν μαχητών, η συριακή κοινωνία εξακολουθεί να μην έχει σπάσει. Βέβαια, κάποιες θρησκευτικές συγκρούσεις έλαβαν χώρα στη Ντεραά, Μπανιάς και Χομς, αλλά δεν επεκτάθηκαν ούτε διήρκεσαν. Για τη Συμμαχία, δεν είναι ρεαλιστικό να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει γρήγορα έναν εμφύλιο πόλεμο που να δικαιολογήσει μια «διεθνή ανθρωπιστική επέμβαση».

Το εύρημα αυτό έρχεται ενώ η στρατιωτική συμμαχία επί τούτου βρίσκεται σε κρίση. Κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της Λιβύης, την πρωτοβουλία είχαν αναλάβει η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο, οι δύο Ευρωπαίοι αρσιβαρίστες του είδους αποδείχθηκαν ανίκανοι να κινητοποιήσουν τα αναγκαία μέτρα. Στην πραγματικότητα, τα τρία τέταρτα του πολεμικού βάρους παρασχέθηκε ή χρηματοδοτήθηκε από το Πεντάγωνο. Αλλά πάνω απ 'όλα, η ανάπτυξη ανεπαρκών ελλιπών μέσων θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες αν η Λιβύη είχε αποφασίσει να επιτεθεί στα πλοία και τα ελικόπτερα της Συμμαχίας [1].
Το πρόβλημα εμφανίζεται πολύ χειρότερο με τη Συρία, της οποίας ο πληθυσμός είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από αυτό της Λιβύης, και της οποίας ο στρατός είναι έμπειρος από προηγούμενες περιφερειακές συγκρούσεις.
Για αυτούς τους λόγους, είχε συμφωνηθεί να ενισχυθεί το γαλλοβρετανικό δίδυμο με την προσθήκη της Γερμανίας. Μια τριμερής συμφωνία θα έπρεπε να διαπραγματευτεί στις 2 Δεκεμβρίου για την επέτειο της Συνθήκης της Lancaster House [2], η οποία διευθέτησε την οργάνωση των γαλλοβρετανικών συμμαχικών δυνάμεων και σφράγισε την τύχη της Λιβύης [3] . Όμως, αυτή η σύνοδος κορυφής ακυρώθηκε. Στη μέση της δυτικής οικονομικής κρίσης, το Βερολίνο δεν εννοεί να επιβαρυνθεί με πολεμικά έξοδα, χωρίς εγγυήσεις για την απόδοση της επένδυσης.


Ο γερμανικός λογιστικός ορθολογισμός ταρακούνησε τα επικά όνειρα του αμερικανοισραηλινού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος.
Η αποχώρηση του Ρόμπερτ Γκέιτς και η άνοδο της Χίλαρι Κλίντον απεικόνισαν την επιστροφή στην παγκόσμια σκηνή του σχεδίου για την «αναμόρφωση της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» και την επέκτασή του στη Βόρεια Αφρική. Αυτό το δόγμα, που προέρχεται από την αυτοκρατορική σκέψη του Leo Strauss, παρουσιάζεται σαν μια αέναη φυγή προς τα εμπρός, ο πόλεμος μη έχοντας πια άλλο σκοπό από τον ίδιον το πόλεμο. Ταιριάζει ιδανικά με την πολεμική οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά καθόλου με την ειρηνική γερμανική βιομηχανική οικονομία.

Ο προτεινόμενος συμβατικός πόλεμος κατά της Συρίας εγείρει πολλά οικονομικά ερωτήματα.
Κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα καρποφορήσει βραχυπρόθεσμο ή μεσοπρόθεσμο κέρδος, αλλά πολλά θα μπορέσαν να χαθούν. Στην περίπτωση της Λιβύης, Βρετανοί και Γάλλοι επιχειρηματίες εισέπραξαν άμεσα μερίσματα με την επωφελή επαναδιαπραγμάτευση των πετρελαϊκών παραχωρήσεων τους, ενώ οι Τούρκοι και οι Ιταλοί ήταν τα κορόιδα, χάνοντας σχεδόν όλες τις αγορές τους στην πρώην αποικία τους.

Περιμένοντας να διαμορφωθεί ένας επί τούτου στρατιωτικός συνασπισμός, το ΝΑΤΟ οπισθοχώρησε προσωρινά στον οικονομικό πόλεμο. Προτίθεται να πολιορκήσει τη Συρία, να της κόψει κάθε εμπορική ευκαιρία τόσο στις εισαγωγές της όσο και στις εξαγωγές, και να υπονομεύσει τα μέσα παραγωγής της. Υπό τη αξιοπρεπή ονομασία « κυρώσεις», τα κράτη της Συμμαχίας και τους υποτελείς του Αραβικού Συνδέσμου έχουν ήδη επιβάλει ενά τραπεζικό πάγωμα που απαγορεύει το εμπόριο βασικών προϊόντων. Επικεντρώνονται τώρα στο κλείσιμο των συγκοινωνιακών συνδέσεων, συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών γραμμών, και την απόσυρση των πολυεθνικών εταιρειών, κυρίως των πετρελαϊκών εταιρειών. Μετά τη Shell και τη Total, αποσύρεται η Πετρό-Καναδά, κλείνοντας με την ευκαιρία το εργοστάσιο που παρέχει την ηλεκτρική ενέργεια στην πόλη Χομς.
Προπαντός, η πρώτη πράξη δολιοφθορά μεγάλης εμβέλειας ξεκίνησε κατά του αγωγού που τροφοδοτεί την ίδια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, έτσι ώστε δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει απουσίας των Καναδών μηχανικών. Η δράση αυτή διεκδικήθηκε από το Συριακό Ελεύθερο Στρατό, χωρίς όμως να είναι δυνατόν ο εντοπισμός του ποιος έκανε πραγματικά τη δουλειά: προδότες στρατιωτικοί, μισθοφόροι της Αλ Κάιντα η καταδρομείς του ΝΑΤΟ;


Επί του παρόντος δεν παρατηρείται καμία έλλειψη στη Συρία, εκτός από καύσιμα και ηλεκτρική ενέργεια. Για να μετριαστεί τις επιπτώσεις της πολιορκίας, η Δαμασκός ανάπτυξε νέες εμπορικές συναλλαγές με το Πεκίνο. Το τραπεζικό εμπάργκο επιβάλει οι συναλλαγές να γίνουν με τη μορφή της ανταλλαγής προϊόντων, όπως το κάνει ήδη η Κίνα με το Ιράν. Το σύστημα αυτό πρέπει θα επιτρέψει στη Συρία να σώσει την οικονομία της, με εξαίρεση του ήδη ερειπωμένου τουριστικού τομέα.
Εν πάση περιπτώση, η πολιορκία της Συρίας έχει ήδη κάνει πολλά οικονομικά θύματα στην Τουρκία. Η ακύρωση της Συνθήκης για το ελεύθερο εμπόριο και την εισαγωγή απαγορευτικών τελωνιακών τελών έχουν καταστρέψει τις παραμεθόριες περιοχές. Και αν οι Σύριοι είναι πρόθυμοι να υπομείνουν θυσίες για να σώσουν τη χώρα τους, οι Τούρκοι δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την ίδια μοίρα για τις φιλοδοξίες του ΝΑΤΟ.
Επιπλέον, αυτή η αλλαγή στρατηγικής βάζει το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο στο κενό. Οι πολιτικοί που υποστήριζαν μια μορφή μη βίαιης δράσης εμπνευσμένης από τις πορτοκαλί επαναστάσεις του Gene Sharp [4], είναι αναγκασμένοι να αναλάβουν την ευθύνη για σαμποτάζ που διεκδικούνται από τους μαχητές του Συριακού Ελευθέρου Στρατού. Η σύγκρουση είναι ιδιαίτερα έντονη καθώς οι δύο ομάδες με έδρα την Κωνσταντινούπολη υποχρεώνονται και συναντιόνται σε αυτή τη πόλη .

Η αναστολή του σχεδίου της διεθνούς στρατιωτικής επέμβασης επιβεβαιώθηκε από την επιστροφή των πρεσβευτών των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας και της Γερμανίας στη Δαμασκό. Συμπεριλαμβάνει και μια αλλαγή στην εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης. Ήδη, τα αγγλοσαξονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης μετρίασαν τις αναφορές τους για τις πιο εξωφρενικές και λιγότερο αξιόπιστες κατηγορίες εναντίον του Μπασάρ αλ-Άσαντ, όπως αυτές για τον βασανισμό των παιδιών. Το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έπαψε να περιγράψει τον πρόεδρο της Συρίας ως τέρας, αλλά τώρα ως άνθρωπο «ανέπαφο με τη πραγματικότητα» (sic) [5]. Η περίπτωσή του ως εκ τούτου δεν απαιτεί πια επείγουσα θεραπεία. Άλλωστε, η αποκάλυψη της συριακής πραγματικότητας από διάφορους δημοσιογράφους του κανονικού τύπου, που απέχει κατά πολύ από την εικόνα που μεταφέρεται από τη προπαγάνδα για οκτώ μήνες [6], απαιτεί ένα διάστημα σιωπής.

[1] « La guerre de Libye aurait pu mal tourner pour les Alliés », Réseau Voltaire, 9 novembre 2011.
[2] « Déclaration franco-britannique sur la coopération de défense et de sécurité », Réseau Voltaire, 2 novembre 2010.
[3] « Washington regarde se lever "l’aube de l’odyssée" africaine », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 19 mars 2011.
[4] « L’Albert Einstein Institution : la non-violence version CIA », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 4 juin 2007.
[5] « Daily Press Briefing », Département d’État, 6 décembre 2011.
[6] « Запад и ближневосточные монархии жаждут сожрать Сирию », par Thierry Meyssan, Komsomolskaia Pravda, 29 novembre 2011.

*Thierry Meyssan : Γάλλος διανοούμενος, ιδρυτής- πρόεδρος του Δικτύου Βολταίρος και της Διάσκεψης Άξονας για ειρήνη. Δημοσιεύει τις αναλύσεις του για την εξωτερική πολιτική στον αραβικό Τύπο, στη Λατινική Αμερική και στη Ρωσία. Το τελευταίο βιβλίο του στα γαλλικά: Ο Τρομερός Σφετερισμός: Τόμος 2, Παραπληροφόρηση και χειραγώγηση (εκδ. JP Bertrand, 2007).

Πηγή