Ο λόγος αφορά στο ποσοστό των οικογενειών που ζουν σήμερα χωρίς να έχουν ούτε ένα εργαζόμενο μέλος.
Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση της Τράπεζας της Ελλάδας έχει φτάσει στο 13!
Δηλαδή, περισσότερες από 1 στις 10 οικογένειες στην χώρα μας σήμερα, «τη βγάζει» με την ελεημοσύνη συγγενών και φίλων και με τα κάθε είδους επιδόματα που εισπράττει μειωμένα (ανεργίας, προνοιακά κλπ).
Για να ασχοληθούμε λίγο με τα ουσιαστικά ποσοστά. Γιατί ....
ειλικρινά δεν μου καιίγεται καρφί τα ποσοστά δημοσιότητας του κάθε κηφήνα, ούτε τις πολιτικές κολοκυθιές που παίζουν μεταξύ τους.
Η κοινωνία αυτή τη στιγμή χωρίζεται άγρια. Αποσυντίθεται. Κι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού καταδικάζεται σε μια αγριότητα που δεν έχει κανένα έλεος. Κι εμένα με ενδιαφέρει ακριβώς εκείνο το μέρος της κοινωνίας που θα τσακιστεί από τις επιλογές και τους σχεδιασμούς των ανίκανων και αδιάφορων για τη συμφορά που φέρνουν πολιτικών ηγεσιών.
Ο καθένας μας πρέπει να επιλέξει σε ποια μεριά θα βρεθεί. Τι μας νοιάζει τελικά περισσότερο. Τι μας λέει η συνείδησή μας. Αν είμαστε άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε για το γενικό καλό ή για το τομάρι μας απλά. Γύρω μας πληθαίνουν εικόνες αθλιότητας. Δίπλα στις ηλίθιες ειδήσεις και τα παιχνίδια των μεγαλομπεμπέδων της εξουσίας υπάρχουν ειδήσεις απίστευτα τραγικές.
Ναρκομανείς κολλάνε aids για να παίρνουν τα 700 κωλοευρώ της πρόνοιας
Εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά καλπάζουν σε μια τρελή κούρσα.
Ουρές στα συσίτια
Αστεγοι που συνεχώς αυξάνονται
13% χωρίς ούτε ένα εργαζόμενο μέλος....
Συνταξιούχοι που τη στήνουν μπροστά στις σκάλες στο μετρό και ζητάνε ελεημοσύνη
Και όλες οι κατηγορίες ανθρώπων με ειδικά προβλήματα και φτωχοί, φτυσμένοι και απελπισμένοι από ένα κράτος όπου είναι απλά όπως και όλοι οι παραπάνω...περίσευμα.
Είμαστε εμείς λοιπόν σαν ψυχή, σαν πνεύμα τόσο στυγνοί κι αδιάφοροι μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία? Είναι το φτιάξιμό μας τέτοιο που να μπει στο καλούπι μιας πρωτοφανούς απανθρωπιάς? Εμείς με το κέρασμα στην άκρη της πόρτας μας?. Εμείς που σταματάγαμε τελικά στο δρόμο να βοηθήσουμε κάποιον που έπεφτε. Που μεγαλώσαμε με γειτόνους και φίλους να γεμίζουν το κυριακάτικο τραπέζι. Ο λαός των παραμυθιών, των ηρώων και των δράκων, με τα δάση του γεμάτα από τραγοπόδαρους θεούς και νεράιδες που ξελόγιαζαν τους διαβάτες, με τις γιαγιάδες να κάνουν τα ξόρκια τους για το κακό το μάτι, και τις κοπέλες να ψάχνουν στου Αι Γιάννη τις φωτιές τον έρωτα.... Εμείς μπορεί να φτάσαμε τόσο χαμηλά ώστε να μοιάζουμε μ΄αυτό το ντρόπιασμα που κοροιδεύει η σπουδαία Ευρώπη στις κίτρινες φυλλάδες της?
Να τα χέσω τα μνημόνιά σας, τις πολύωρες συζητήσεις σας στα ζεστά και πολυτελή σαλόνια σας, την αγωνία σας για περισσότερο και ασύστολο κέρδος, το μικρόκοσμό σας που τα πάντα κινούνται από εσάς για εσάς, τις τεχνικές υποδούλωσης και αποχαύνωσης που θεωρείτε σπουδαία μαγκιά. Την περηφάνεια σας που κλέβετε εκκλησίες, ναι, με όλη τη δύναμη στα χέρια σας κλέβετε γεροντάκια κι ανήμπορους. Να τα χέσω λοιπόν τα πτυχία σας, τη μόρφωσή σας και τα λεφτά που ξοδεύτηκαν στα γνωστά κολλέγια που τελικά από ότι φαίνεται βγάζουν περισσότερο αγράμματους, στείρους πνευματικά ανθρώπους και στερούμενους κάθε ουσίας, από ότι τα κοινά λαϊκά σχολεία της πιο υποβαθμισμένης συνοικίας...
Ισως μια φορά ο απλός κοσμάκης αν έβλεπε τα ινδάλματά του πίσω από τις κλειστές πόρτες, πόσο διεφθαρμένοι, άρρωστοι πνευματικά και φοβιτσιάρικα ανθρωπάκια είναι οι περισσότεροι τότε να συνειδητοποιούσε όλο το χάρτινο κατασκεύασμα που ονομάζει χωρίς να έχει ιδέα ... πολιτισμό.
Ισως τότε να έβλεπε πως η σκλαβιά που τον ρίχνουν δεν είναι τίποτα μπροστά στην αληθινή σκλαβιά που βιώνουν οι ίδιοι οι αφεντάδες του εγκλωβισμένοι μέσα στη ματαιόδοξη, άπληστη και επιφανειακή χωρίς κανένα μεγαλείο προσωπικότητά τους.
Ναι αυτό το κατασκεύασμα γύρω το έχουν φτιάξει άνθρωποι χωρίς κανένα μεγαλείο, με ανύπαρκτες αρετές, και μηδενική ικανότητα αντίληψης του αληθινού νοήματος της δημιουργίας , και το έφτιαξαν με τη συνέναιση εκατομυρίων άλλων ομοίων που χωρίς να μοιράζονται καν τις ίδιες μ΄αυτούς υλικές απολαύσεις τους βοηθάνε γιατί κάτι περισσότερο δεν έχουν καταλάβει στη ζωή τους.
Το πρόβλημα πάει σε μεγάλο βάθος. Και δεν αφορά μόνο τους κατοίκους αυτού του τόπου. Αφορά όλους τους λαούς, αφορά τον άνθρωπο σαν οντότητα. Αφορά την γενικότερη αντίληψη του κόσμου και της θέσης που καταλαμβάνουμε μέσα σ΄αυτόν.
Ομως δυστυχώς δεν έχουμε το περιθώριο να φτάσουμε τόσο μακριά ακόμα, και να σκάψουμε στα βαθύτερα αίτια της πτώσης μας. Να δούμε ποια θα έπρεπε να είναι τα όρια μας, οι ικανότητές μας, η αληθινή εικόνα μας, η ουσία της ύπαρξής μας. Προς το παρόν έχουμε να παλαίψουμε με κάτι πολύ ύπουλο που μεθοδεύεται και που σπρώχνει την ανθρωπότητα στο μεγαλύτερο εφιάλτη της. Την κατάργηση του δικαιώματος να είμαστε μονάδα. Εστω και μονάδα λανθάνουσα και προβληματική. Η τόσο διαφημισμένη παγκοσμιοποίηση δεν είναι ούτε ιστορία συνωμοσίας, ούτε υπερβολές ευφάνταστων κινδυνολόγων.
Κι εδώ σ΄αυτό το χώρο που πολλές φορές έχει εκπλήξει με την ιστορία του και το απρόσμενο των πράξεών του, βρισκόμαστε σε ένα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι. Οι περισσότεροι κι εκείνοι που φωνάζουν συνέχεια με πατριωτικές κορώνες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ελληνικό πνεύμα και δεν μετέχουν της ελληνικότητας. Προσπαθούν να προφυλάξουν τα σύνορα από κάτι που δεν έχει σύνορα. Προσπαθούν να αντλήσουν ένα χαμένο μεγαλείο αγνοώντας ποιο ήταν το αληθινό μεγαλείο στην ελληνική κοσμοθεώρηση των πραγμάτων. Και ποια ήταν τελικά αυτή η θεώρηση. Το ελληνικό πνεύμα δεν είχε σύνορα, ούτε πατρίδα. Δεν ανηκε σε κανέναν άλλον εκτός από αυτόν που μπορούσε να μετέχει της αντίληψης. Κι υπάρχει τίποτα καλύτερο να αντισταθεί στη παγκόσμια τάξη των τραπεζιτών, των τρομολάγνων του κερδους από το ανήσυχο , ατίθασο και αθάνατο ελληνικό πνεύμα?
Αυτό το πνεύμα που συνεχίζει να ζει και να πετάει τις φλόγες του όπου υπάρχει «σκέψη», ακόμα κι αν η ανθρωπότητα βυθισμένη στο σκοτάδι αρνείται να σκεφτεί. Ομως εδώ είναι η μεγάλη πρόκληση. Δεν έχουμε άλλη λύση για να διαφυλάξουμε την ύστατη αξιοπρέπειά μας παρά να το επικαλεσθούμε , έστω από ένστικτο, έστω από σαν σανίδα σωτηρίας, αυτό που δεν γνωρίζουμε αλλά που θα μπορούσε να γεννηθεί ξανά μέσα μας. Την ελληνικότητά μας.
Οχι εκείνη των φαφλατάδων γελοτοποιών που χρησιμοποιούν πατριωτικές κορώνες για εντυπωσιασμό και για να προωθήσουν τα πολιτικά τους παιχνίδια, αλλά εκείνη του πολυμήχανου Οδυσσέα. Του ανθρώπου που με στόχο την Ιθάκη του κατόρθωσε να νικήσει όλους τους δαίμονες που στάθηκαν στο δρόμο του απειλητικοί. Του Οδυσσέα που κοίταζε την ίδια θάλασσα με εμάς....
Ισως να είμαστε κάτοικοι ξένοι πλέον στο τόπο μας και την ιστορία του, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει να διαφυλάξουμε τους παλιούς μας μύθους, και να τιμήσουμε όσα ξεχάσαμε, μια κι έπεσε ο κλήρος να είμαστε εμείς εκείνοι που θα βιώσουν τη συμφορά της λήθης , με τον πιο άγριο τρόπο, από όλους στο πετσί μας.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/11/blog-post_4646.html
Σύμφωνα με την τελευταία μέτρηση της Τράπεζας της Ελλάδας έχει φτάσει στο 13!
Δηλαδή, περισσότερες από 1 στις 10 οικογένειες στην χώρα μας σήμερα, «τη βγάζει» με την ελεημοσύνη συγγενών και φίλων και με τα κάθε είδους επιδόματα που εισπράττει μειωμένα (ανεργίας, προνοιακά κλπ).
Για να ασχοληθούμε λίγο με τα ουσιαστικά ποσοστά. Γιατί ....
ειλικρινά δεν μου καιίγεται καρφί τα ποσοστά δημοσιότητας του κάθε κηφήνα, ούτε τις πολιτικές κολοκυθιές που παίζουν μεταξύ τους.
Η κοινωνία αυτή τη στιγμή χωρίζεται άγρια. Αποσυντίθεται. Κι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού καταδικάζεται σε μια αγριότητα που δεν έχει κανένα έλεος. Κι εμένα με ενδιαφέρει ακριβώς εκείνο το μέρος της κοινωνίας που θα τσακιστεί από τις επιλογές και τους σχεδιασμούς των ανίκανων και αδιάφορων για τη συμφορά που φέρνουν πολιτικών ηγεσιών.
Ο καθένας μας πρέπει να επιλέξει σε ποια μεριά θα βρεθεί. Τι μας νοιάζει τελικά περισσότερο. Τι μας λέει η συνείδησή μας. Αν είμαστε άνθρωποι που ενδιαφερόμαστε για το γενικό καλό ή για το τομάρι μας απλά. Γύρω μας πληθαίνουν εικόνες αθλιότητας. Δίπλα στις ηλίθιες ειδήσεις και τα παιχνίδια των μεγαλομπεμπέδων της εξουσίας υπάρχουν ειδήσεις απίστευτα τραγικές.
Ναρκομανείς κολλάνε aids για να παίρνουν τα 700 κωλοευρώ της πρόνοιας
Εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά καλπάζουν σε μια τρελή κούρσα.
Ουρές στα συσίτια
Αστεγοι που συνεχώς αυξάνονται
13% χωρίς ούτε ένα εργαζόμενο μέλος....
Συνταξιούχοι που τη στήνουν μπροστά στις σκάλες στο μετρό και ζητάνε ελεημοσύνη
Και όλες οι κατηγορίες ανθρώπων με ειδικά προβλήματα και φτωχοί, φτυσμένοι και απελπισμένοι από ένα κράτος όπου είναι απλά όπως και όλοι οι παραπάνω...περίσευμα.
Είμαστε εμείς λοιπόν σαν ψυχή, σαν πνεύμα τόσο στυγνοί κι αδιάφοροι μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία? Είναι το φτιάξιμό μας τέτοιο που να μπει στο καλούπι μιας πρωτοφανούς απανθρωπιάς? Εμείς με το κέρασμα στην άκρη της πόρτας μας?. Εμείς που σταματάγαμε τελικά στο δρόμο να βοηθήσουμε κάποιον που έπεφτε. Που μεγαλώσαμε με γειτόνους και φίλους να γεμίζουν το κυριακάτικο τραπέζι. Ο λαός των παραμυθιών, των ηρώων και των δράκων, με τα δάση του γεμάτα από τραγοπόδαρους θεούς και νεράιδες που ξελόγιαζαν τους διαβάτες, με τις γιαγιάδες να κάνουν τα ξόρκια τους για το κακό το μάτι, και τις κοπέλες να ψάχνουν στου Αι Γιάννη τις φωτιές τον έρωτα.... Εμείς μπορεί να φτάσαμε τόσο χαμηλά ώστε να μοιάζουμε μ΄αυτό το ντρόπιασμα που κοροιδεύει η σπουδαία Ευρώπη στις κίτρινες φυλλάδες της?
Να τα χέσω τα μνημόνιά σας, τις πολύωρες συζητήσεις σας στα ζεστά και πολυτελή σαλόνια σας, την αγωνία σας για περισσότερο και ασύστολο κέρδος, το μικρόκοσμό σας που τα πάντα κινούνται από εσάς για εσάς, τις τεχνικές υποδούλωσης και αποχαύνωσης που θεωρείτε σπουδαία μαγκιά. Την περηφάνεια σας που κλέβετε εκκλησίες, ναι, με όλη τη δύναμη στα χέρια σας κλέβετε γεροντάκια κι ανήμπορους. Να τα χέσω λοιπόν τα πτυχία σας, τη μόρφωσή σας και τα λεφτά που ξοδεύτηκαν στα γνωστά κολλέγια που τελικά από ότι φαίνεται βγάζουν περισσότερο αγράμματους, στείρους πνευματικά ανθρώπους και στερούμενους κάθε ουσίας, από ότι τα κοινά λαϊκά σχολεία της πιο υποβαθμισμένης συνοικίας...
Ισως μια φορά ο απλός κοσμάκης αν έβλεπε τα ινδάλματά του πίσω από τις κλειστές πόρτες, πόσο διεφθαρμένοι, άρρωστοι πνευματικά και φοβιτσιάρικα ανθρωπάκια είναι οι περισσότεροι τότε να συνειδητοποιούσε όλο το χάρτινο κατασκεύασμα που ονομάζει χωρίς να έχει ιδέα ... πολιτισμό.
Ισως τότε να έβλεπε πως η σκλαβιά που τον ρίχνουν δεν είναι τίποτα μπροστά στην αληθινή σκλαβιά που βιώνουν οι ίδιοι οι αφεντάδες του εγκλωβισμένοι μέσα στη ματαιόδοξη, άπληστη και επιφανειακή χωρίς κανένα μεγαλείο προσωπικότητά τους.
Ναι αυτό το κατασκεύασμα γύρω το έχουν φτιάξει άνθρωποι χωρίς κανένα μεγαλείο, με ανύπαρκτες αρετές, και μηδενική ικανότητα αντίληψης του αληθινού νοήματος της δημιουργίας , και το έφτιαξαν με τη συνέναιση εκατομυρίων άλλων ομοίων που χωρίς να μοιράζονται καν τις ίδιες μ΄αυτούς υλικές απολαύσεις τους βοηθάνε γιατί κάτι περισσότερο δεν έχουν καταλάβει στη ζωή τους.
Το πρόβλημα πάει σε μεγάλο βάθος. Και δεν αφορά μόνο τους κατοίκους αυτού του τόπου. Αφορά όλους τους λαούς, αφορά τον άνθρωπο σαν οντότητα. Αφορά την γενικότερη αντίληψη του κόσμου και της θέσης που καταλαμβάνουμε μέσα σ΄αυτόν.
Ομως δυστυχώς δεν έχουμε το περιθώριο να φτάσουμε τόσο μακριά ακόμα, και να σκάψουμε στα βαθύτερα αίτια της πτώσης μας. Να δούμε ποια θα έπρεπε να είναι τα όρια μας, οι ικανότητές μας, η αληθινή εικόνα μας, η ουσία της ύπαρξής μας. Προς το παρόν έχουμε να παλαίψουμε με κάτι πολύ ύπουλο που μεθοδεύεται και που σπρώχνει την ανθρωπότητα στο μεγαλύτερο εφιάλτη της. Την κατάργηση του δικαιώματος να είμαστε μονάδα. Εστω και μονάδα λανθάνουσα και προβληματική. Η τόσο διαφημισμένη παγκοσμιοποίηση δεν είναι ούτε ιστορία συνωμοσίας, ούτε υπερβολές ευφάνταστων κινδυνολόγων.
Κι εδώ σ΄αυτό το χώρο που πολλές φορές έχει εκπλήξει με την ιστορία του και το απρόσμενο των πράξεών του, βρισκόμαστε σε ένα πολύ δύσκολο σταυροδρόμι. Οι περισσότεροι κι εκείνοι που φωνάζουν συνέχεια με πατριωτικές κορώνες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ελληνικό πνεύμα και δεν μετέχουν της ελληνικότητας. Προσπαθούν να προφυλάξουν τα σύνορα από κάτι που δεν έχει σύνορα. Προσπαθούν να αντλήσουν ένα χαμένο μεγαλείο αγνοώντας ποιο ήταν το αληθινό μεγαλείο στην ελληνική κοσμοθεώρηση των πραγμάτων. Και ποια ήταν τελικά αυτή η θεώρηση. Το ελληνικό πνεύμα δεν είχε σύνορα, ούτε πατρίδα. Δεν ανηκε σε κανέναν άλλον εκτός από αυτόν που μπορούσε να μετέχει της αντίληψης. Κι υπάρχει τίποτα καλύτερο να αντισταθεί στη παγκόσμια τάξη των τραπεζιτών, των τρομολάγνων του κερδους από το ανήσυχο , ατίθασο και αθάνατο ελληνικό πνεύμα?
Αυτό το πνεύμα που συνεχίζει να ζει και να πετάει τις φλόγες του όπου υπάρχει «σκέψη», ακόμα κι αν η ανθρωπότητα βυθισμένη στο σκοτάδι αρνείται να σκεφτεί. Ομως εδώ είναι η μεγάλη πρόκληση. Δεν έχουμε άλλη λύση για να διαφυλάξουμε την ύστατη αξιοπρέπειά μας παρά να το επικαλεσθούμε , έστω από ένστικτο, έστω από σαν σανίδα σωτηρίας, αυτό που δεν γνωρίζουμε αλλά που θα μπορούσε να γεννηθεί ξανά μέσα μας. Την ελληνικότητά μας.
Οχι εκείνη των φαφλατάδων γελοτοποιών που χρησιμοποιούν πατριωτικές κορώνες για εντυπωσιασμό και για να προωθήσουν τα πολιτικά τους παιχνίδια, αλλά εκείνη του πολυμήχανου Οδυσσέα. Του ανθρώπου που με στόχο την Ιθάκη του κατόρθωσε να νικήσει όλους τους δαίμονες που στάθηκαν στο δρόμο του απειλητικοί. Του Οδυσσέα που κοίταζε την ίδια θάλασσα με εμάς....
Ισως να είμαστε κάτοικοι ξένοι πλέον στο τόπο μας και την ιστορία του, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει να διαφυλάξουμε τους παλιούς μας μύθους, και να τιμήσουμε όσα ξεχάσαμε, μια κι έπεσε ο κλήρος να είμαστε εμείς εκείνοι που θα βιώσουν τη συμφορά της λήθης , με τον πιο άγριο τρόπο, από όλους στο πετσί μας.
http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/11/blog-post_4646.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου