Γιορτάζουμε σήμερα 25 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, ας πούμε λίγα λόγια:Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας της, ονομαζόταν Κώνστας ή Κέστος, και ήταν άρχοντας της περιοχής όπου και διέθετε πολλά πλούτη. Σε αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε η Αγία Αικατερίνη μαθητεύοντας δίπλα στους καλύτερους δασκάλους λόγω της οικονομικής ευμάρειας του....
πατέρα της και του ανεξάντλητου πνεύματός της. Έτσι γνώρισε την ελληνική φιλοσοφία, εμαθε γλώσσες και σπούδασε την ιατρική επιστήμη. Το καλλιεργημένο πνεύμα της, η μεγάλη της ομορφιά και τα πλούτη της οικογένειάς της, την κατέστησαν μια από τις πιο περιζήτητες νύφες της περιοχής της. Θέλοντας να παντρευτεί κάποιον ισάξιό της δεν έκανε δεκτά τα προξενιά που της πήγαιναν.
Η μητέρα της προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα αυτό την έστειλε να επισκεφθεί και να συμβουλευτεί έναν χριστιανό ασκητή που ασκήτευε λίγο έξω από την Αλεξάνδρεια. Με τις συμβουλές του ασκητή αλλά και ένα όνειρο που είδε με την Θεοτόκο αποφάσισε να διδαχθεί περισσότερα για τον χριστιανισμό και να βαπτιστεί χριστιανή. Μετά την βάπτισή της είδε στο όνειρό της την Παναγία και τον Χριστό. Η Θεοτόκος της πέρασε στο χέρι ένα δαχτυλίδι και της ζήτησε να έχει μοναδικό νυμφίο τον Υιό Της. Ξυπνώντας είδε το δαχτυλίδι στο δάχτυλό της και κατάλαβε πως δεν ήταν ένα απλό όνειρο. Από τότε αφιέρωσε την ζωή της στον Χριστό και την αληθινή θρησκεία.
Όταν επί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αγία Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αγίας, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αγία Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αγίας πείστηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη. Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η Αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αγία Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Στις 25 Νοεμβρίου του 304 μ.Χ. παρέδωσε μαρτυρικά, με αποκεφαλισμό, την ψυχή της στον Κύριο ύστερα από διαταγή του επάρχου.
Το άψυχο σώμα της Αγίας μετέφεραν δύο Άγγελοι στο όρος Σινά όπου και βρέθηκε μετά από 4 αιώνες από έναν ασκητή. Ο ασκητής αυτός το μετέφερε στη Μονή όπου και βρίσκεται μέχρι και σήμερα μυροβολώντας και κάνοντας Θαύματα.
Στις εορτάζουσες εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Ανάλυση ονόματος:
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ: αβέβαιης ετυμολογίας. Πιθανώς συνδέεται ετυμολογικά με την επιμεριστική αντωνυμία της αρχαίας «εκάτερος» (= καθένας από τους δύο).
Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασέβων, του Πνεύματος τη μαχαίρα, και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.
Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός
agioritikovima.gr
10 σχόλια:
αγια αικατερινη φυλαγε την ελλαδα και ολον τον κοσμο και συγχωρεσε τους προδοτες
εχω παρατηρησει οτι στις αγιογραφιες εικονιζουν τα προσωπα με αγριεμενο υφος.θα το εκτιμουσα αν απαντουσε καποιος που ξερει γιατι γινεται αυτο.
Οι αγιογράφοι αποδίδουν σχηματικά και νοηματικά τις μορφές των αγίων,θέλοντας να απεικονίσουν το αιώνιο και θείο και όχι το γήινο,πράγμα που συναντάμε περισσότερο στην αναγέννησιακή αγιογραφία.Κάποιοι αγιογράφοι προτιμούν την σχηματική και αυστηρόρυθμη βυζαντινή απεικόνιση των αγίων,άλλοι πάλι προτιμούν να αποδίδω στα πρόσωπα τους περισσότερο ανθρώπινο συναισθηματισμό.Προσωπικά μου αρέσει η επτανησιακή τεχνοτροπία.Ελπίζω να βοήθησα
-Γιά τήν Αγία ΥΠΑΤΙΑ θά κάνετε ρέ αθεόφοβοι χριστιανοί έστω κάποια αναφορά, σά δέ ντρέπεστε.. Πού είδατε χαρά, φώς, λαχτάρα, ηδονή, γέλιο, στίς "αγογραφίες".Παντού σκοτάδι,ζόφος, τρόμος καί κατράμια. Ξεχνάτε τήν στάση τού Νίκα, τίς σφαγές στόν ιππόδρομο, τίς εικονομαχίες τίς εικονολατρείες, ειδωλολάτρες έ!!! ειδωλολατρες.Τί σχέση έχουν μέ τήν Ελλάδα μας οι ξενόφερτοι αυτοί άγιοι;;; Ελληνες Αγιοι δέν ΥΠΆΡΧΟΥΝ νά τιμάτε;;; μέ προσφορά καί θυσία στήν Ανθρωπότητα ολόκληρη,όπως η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ Η ΥΠΑΤΙΑ άς πούμε;;;
http://aprogrammatista.blogspot.com/p/blog-page.html
Αγαπητέ μου αδελφέ 11:34 π.μ..
Θέλω να σε πληροφορήσω τα εξής:
Στην Ορθοδοξία οι απεικονίσεις των αγίων μας και των προσώπων τους έχουν «βαθύ ρεαλιστικό εσωτερισμό».
Απεικονίζουν κυρίως τον ψυχικό τους κόσμο στην επίγεια ζωή που σχεδόν για όλους ήταν ζωή δύσκολη και μαρτυρική.
Πιο συγκεκριμένα:
Μετά το σχίσμα (1054) και ιδίως μετά την Αναγέννηση, στη Δύση καλλιεργήθηκε άλλη ζωγραφική.
Και εμείς, επηρεαζόμενοι από τους Δυτικούς, παραμελήσαμε τη σπουδή, την κατανόηση και τη χρήση της βυζαντινής αγιογραφίας, δηλαδή της ορθόδοξης αγιογραφίας, η οποία αναπτύχθηκε και διαμορφώθηκε κατά τους χρόνους του Βυζαντίου. Μ’ αποτέλεσμα σήμερα να μη γνωρίζουμε τι θησαυρό αισθητικής και θεολογίας κατέχουμε. Ακόμη κι όταν έχουμε στους ναούς μας εικόνες γνησίας βυζαντινής τέχνης δεν γνωρίζουμε την εικονολογική γλώσσα για να τις διαβάζουμε.
Αυτή η αρχική παραμέληση αρχίζει από την άλωση της Κων/πόλεως, κυρίως δε από του 17ου αιώνος. Έκτοτε η αγιογραφία των ορθοδόξων τεχνικά, τεχνοτροπικά και εικονογραφικά επηρεάζεται από τη Δύση, ολιγώτερο ή περισσότερο κατά τόπους και περιοχές. Η δουλεία του Γένους μας, η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη διαφωτίσεως και αντιδράσεως εκ μέρους της διοικούσης Εκκλησίας συντελέσαν στο να επικρατήσει αυτός ο εκδυτικισμός και ανθρωποκεντρισμός της ορθόδοξης αγιογραφίας.
Σκοπός της αγιογραφίας είναι η εξυπηρέτηση της Εκκλησίας. Δεν είναι «η τέχνη για την τέχνη» αλλά τέχνη εκκλησιαστική και πνευματική. Πρωταρχικός σκοπός η θεμελίωση της πίστεως στις ψυχές των εκκλησιαζομένων. Αυτά που θα εκθέσει ο άμβωνας θεολογικά, αυτά θα εξηγήσει η αγιογραφία εικαστικά. Δίπλα στα ερμηνευτικά υπομνήματα των πατέρων επί της αγίας Γραφής θα παρατεθούν τα εμπειρικά υπομνήματα των αγιογράφων, δηλαδή οι εικαστικές απεικονίσεις, που θα αισθητοποιούν στο λαό την ορθή δογματική πίστη. Επίσης η ορθόδοξη αγιογραφία θα προσδώσει στην εκκλησία την έννοια του «επιγείου ουρανού εν ω ο επουράνιος Θεός ενοικεί και εμπεριπατεί» κατά τον απτότερο τρόπο.
Οι αγιογράφοι όταν υπογράφουν σημειώνουν «χειρ τάδε» ή «δια χειρός αμαρτωλού τάδε». Όχι δηλαδή ότι αυτός είναι ο δημιουργός αλλά ότι απλώς δάνεισε το χέρι του (ή τη γλώσσα του ο ψάλτης) για να «λειτουργηθεί» το σύνολο των πιστών. Γι’ αυτό έχουμε και τις λεγόμενες αχειροποίητες εικόνες.
Γι’ αυτό ακριβώς δεν αυτοσχεδιάζουν ούτε πρωτοτυπούν οι υπηρέτες των λειτουργικών τεχνών, αλλά ακολουθούν την παράδοση της Εκκλησίας. Είναι πρώτα μύστες και ύστερα τεχνίτες· πάντως δεν είναι εφευρέτες. Δεν παράγουν το εφήμερο και προσωπικό αλλά το αιώνιο και οικουμενικό. Συνεργούν βέβαια στο έργο της παραδόσεως. Δίνουν τη δική τους συμβολή, τον δικό τους παλμό, την υφή της ψυχής τους, αλλά δεν αυθαιρετούν. Όλοι μιλούμε την ίδια γλώσσα με τους ίδιους κανόνες· κι όμως ο ένας γίνεται λογοτέχνης, ο άλλος ποιητής, ο άλλος ρήτορας κ.ο.κ. Έτσι και ο αγιογράφος δίνει την προσωπική του ψηφίδα, η οποία όμως δένει πλήρως με το συνολικό μωσαϊκό της Ορθοδοξίας» (Φώτης Κόντογλου).
Στους πρώτους αιώνες των διωγμών η Εκκλησία είναι προσεκτική και ζωγραφίζει απλά σύμβολα· τον ιχθύ, τον αμνό, τον ποιμένα, το ελάφι, το παγώνι, την άμπελο, την άγκυρα και άλλα παρόμοια. Συνεπώς η ζωγραφική της είναι συμβολική.
Μετά τη λήξη των διωγμών και την εδραίωση του χριστιανισμού, η αγιογραφία από συμβολική θα γίνει ιστορική. Θα εκφράσει την ιστορική της πορεία, το συνεχιζόμενο απολυτρωτικό της έργο, τους αγώνες της, τα μαρτύρια της, την αντιμετώπιση των αιρέσεων. Ο Ιησούς, η Θεοτόκος, οι άγιοι και οι μάρτυρες, η ζωή τους, οι αγώνες τους, τα θαύματα και τα μαρτύριά τους θ’ αποτελέσουν την μεγάλη εποποιία των «ιστοριών» του χριστιανικού ναού.
Μετά την θύελλα της εικονομαχίας και την οριστική νίκη της ορθόδοξης εικόνας όπως και της επιβολής του ορθού δόγματος και της ορθής δόξας περί της εικόνας, η αγιογραφία καθίσταται δογματική και το περιεχόμενο της αποβλέπει σε δογματικές αλήθειες.
Πάντως σ’ όλα αυτά τα ιστορικά της στάδια, επειδή η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την υπερκόσμια πραγματικότητα, η οποία δεν
παρίσταται αλλά εκφράζεται, η αγιογραφία εκφράζει τα θέματά της και δεν τα παριστάνει.
Δεν την ενδιαφέρει να παρουσιάσει το φυσικό κάλλος όπως οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά να παρουσιάσει το υπερφυσικό. Δεν παρουσιάζει τον «καλό καγαθό» ούτε τον ήρωα ούτε τον αθλητή, αλλά τον άγιο. Στην αρχαιότητα το τέλειο παρουσιαζόταν με το φυσικά ωραίο και καλό. Αντίθετα στην ορθόδοξη αγιογραφία το καλό δεν καθορίζεται από τη φυσική διάπλαση των προσώπων και των αντικειμένων, αλλά εκ του υψηλού σκοπού που έχει. Ο άγιος Χρυσόστομος λέγει ότι στην πίστη μας το κάθε τι είναι καλό, όχι λόγω διαπλάσεως και χρώματος, αλλά λόγω της διακονίας για το οποίο είναι προορισμένο. Έτσι ο υψηλός σκοπός είναι εκείνο που ενδιαφέρει την Εκκλησία. Ότι εξυπηρετεί αυτό το σκοπό αυτό και χρησιμοποιεί.
Η αγιογραφία, κι αυτή, θέτει τον εαυτό της στη διάθεση του κεντρικού αυτού μυστηρίου. Προσπαθεί να το εξυπηρετήσει και να το διακονήσει εικαστικά. Γι’ αυτό είναι τέχνη λειτουργική.
η Δυτική τέχνη μας παρουσιάζει γήινες σαρκικές διαστάσεις και κάνει χοϊκά τα ιερά πρόσωπα. Η ορθόδοξη βυζαντινή αγιογραφία δεν είναι τέχνη θρησκευτική ως της Δύσεως αλλά θεολογική. Δεν παραθέτει απλώς την θρησκευτική ιστορία αλλά την συστηματική δογματική θεολογία.
Η αγιογραφία δείχνει τον «καινόν ουρανόν και την καινήν γη», τον κόσμο της χάριτος. Εκφράζει επίσης την επέκεινα του παρόντος κόσμου θεία πραγματικότητα. Γι’ αυτό στα πρόσωπα αφαιρεί τον όγκο και το βάρος, τα στοιχεία που υπενθυμίζουν την υλική τους διάσταση. Τα εξαϋλώνει και τα εξαγιάζει. Τα λούζει στο φως και στη θεία δόξα. Βέβαια τα ζώντα πρόσωπα των βασιλέων, κτιτόρων και των συνοδειών τους εμφανίζονται με τις φυσιολογικές του διαστάσεις και τα φυσικά τους χαρακτηριστικά. Η αγιογραφία γι’ αυτό το λόγο επίσης δεν είναι υποκειμενική και προσωπική, αλλά εκφράζει την θεία αποκάλυψη.
Δεν είναι τέχνη επιφανειακή, ρηχή, εντυπωσιακή (ιμπρεσσιονιστική) κατ’ άνθρωπον. Είναι τέχνη εκφραστική (εξπρεσσιονιστική) και εκφράζει το βάθος της χριστιανικής κοσμοθεωρίας. Δεν απευθύνεται μόνο στο συναίσθημα αλλά κυρίως και κατά πρώτον λόγον στο πνεύμα. Δεν επιδιώκει την στιγμιαία και παροδική συναισθηματική εντύπωση αλλά τη μόνιμη και διαρκή επί της ψυχής επενέργεια.
Ένας ξανθός ρομαντικός Ναζωραίος της Δυτικής τέχνης, με το ρεμβώδες και μελαγχολικό βλέμμα, δεν συγκλονίζει τον πνευματικό και νουνεχή άνθρωπο όσο ο βυζαντινός Χριστός με την αδρότητα των χαρακτηριστικών του, τους μεγάλους και διαπεραστικούς οφθαλμούς, το εταστικό βλέμμα, την αυστηρή και ρωμαλέα αλλά συγχρόνως και γλυκεία μορφή του, τα μεγάλα δυσανάλογα χέρια του, που κρατούν τι ευαγγέλιο που δεν είναι κατ’ άνθρωπον. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του βυζαντινού Χριστού εκφράζουν το θεανθρώπινο του είναι, ενώ ο Δυτικός Χριστός παρουσιάζει μόνο την ανθρώπινη του φύση και αυτή σε χολιγουντιανή διάσταση.
Τα πάντα εν αυτή ανακαλούν, πρέπει ν’ ανακαλούν, τον ουράνιο κόσμο. Αυτό πρέπει να κάνει και η ορθόδοξη ζωγραφική. Δεν πρέπει να παριστάνει μορφές της καθημερινής ζωής αλλά να εκφράζει τον ουράνιο και υπεραισθητό κόσμο.
Και η ελληνική φιλοσοφία, μάλιστα η νεοπλατωνική, εκφράζει παραπλήσιες ιδέες. Ο Πλωτίνος π.χ. στις «Ενεάδες» του θα μιλήσει περί της ενοράσεως του κόσμου «διά των έσω οφθαλμών δι’ ων γίνεται κατανοητή η βαθυτέρα ουσία των όντων», πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει δια των απλών εξωτερικών εντυπώσεων, που παρέχουν οι σωματικοί οφθαλμοί.
Απέφυγε λοιπόν η ορθόδοξη αγιογραφία την απεικόνιση της φυσικής πραγματικότητας και ασχολήθηκε με την πνευματική, η οποία γι’ αυτήν είναι η υψίστη αλήθεια. Εδώ βρίσκεται και η ποιοτική διαφορά μεταξύ ορθοδόξου και δυτικής τέχνης. Θα παρουσιάσουμε τρεις περιπτώσεις εικονογραφήσεως για να γίνει πιο κατανοητό αυτό που θεωρητικά εκθέσαμε.
Οι άγγελοι ζωγραφίζονται στη Δύση, ως αντιγραφή κομψών και ωραιότατων νέων, που είναι κοσμικά μοντέλα για ανάλογες κοσμικές εκδηλώσεις. Καμμία σχέση δεν έχουν με τις άσαρκες εξαϋλωμένες και πνευματικά χαριτωμένες απεικονίσεις των αγγέλων στην ορθόδοξη Εκκλησία. Στην καλύτερη περίπτωση θυμίζουν μανεκέν και τίποτα άλλο.
β΄) Ο Χριστός παρουσιάζεται ως
ωραίος ξανθός και ονειροπόλος νεανίας, ο οποίος θυμίζει ηθοποιό του Hollywood σε ανάλογη θρησκευτική ταινία. Δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστό της ορθόδοξης αγιογραφίας, που παρουσιάζεται με ρωμαλέο, θεϊκό και υπερβατικό μεγαλείο, έχων «το θείον και άρρητο κάλλος». Ο Χριστός της Δύσεως παρουσιάζει μόνο την ανθρώπινη φύση του Χριστού και αυτή κατά γλυκερό και ανάλατο τρόπο. Ο Χριστός όμως της Ανατολής είναι ο άνθρωπος που εν αυτώ «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς (Κολ.2,9). Με άλλα λόγια ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
γ΄) Η Θεοτόκος στη Δύση ζωγραφιζότανε από τους εκεί ζωγράφους με πρότυπο…τις ερωμένες τους. Ο Filipo Lipp (1406-1469), ο Ραφαήλ (1483-1520), ο Rubens (1577-1640) έτσι ζωγράφισαν. Ο Rubens ζωγράφισε τον άγιο Γεώργιο έχοντας ως πρότυπο τον…εαυτό του. Ο Τισιανός (1477-1576) δεν δίστασε να ζωγραφίσει την Ελεονώρα Conzaga ως ολόγυμνη «αναπαυομένη Αφροδίτη» και μετά ως…«Θεοτόκον μετά του παιδίου Ιησού». Δια των εικόνων αυτών το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να εξιδανικεύεται το ερωτικό πάθος των ζωγράφων και να διαιωνίζεται η αισθηματική συγκίνηση αυτών.
Για την Ορθοδοξία ποτέ δεν υπήρξαν πρόσωπα ανθρώπων, για να ζωγραφισθεί ο Χριστός και η Παναγία. Θα ήταν για τους ορθοδόξους η μεγαλύτερη ασέβεια, εάν απεικονιζότανε κατά το φυσικό κάλλος ορισμένων ανθρώπων. Στην ορθόδοξη Ανατολή ο τονισμός και η έξαρση των χαρακτηριστικών του Χριστού και της Παναγίας μας απομακρύνουν από τις φυσιογνωμίες της καθημερινής ζωής και μας υποβάλλουν την ιδέα του υπερβατικού κόσμου, στον οποίον ανήκουν. Συγχρόνως μας εμπνέουν την ιερά συγκίνηση και κατάνυξη που τόσο χρειαζόμαστε για την πνευματική αναγέννησή μας.
Βεβαίως η ορθόδοξη αγιογραφία δεν αγνόησε εντελώς την φυσική πραγματικότητα, ήτοι το λεγόμενο ρεαλιστικό στοιχείο και μάλιστα από την εποχή των Παλαιολόγων (1204-1453) και μετά. Το στοιχείο όμως αυτό δεν αποτέλεσε αυτοσκοπό όπως στη Δύση, αλλά τόνισε το δέον της υποταγής του υλικού στοιχείου στο πνευματικό· της κατωτέρας φύσεώς μας εις την ανωτέραν. Η Εκκλησία μας προσέλαβε το ρεαλιστικό στοιχείο για να το θεώσει και να το εξαϋλώσει.
ΣΤ΄. Αισθητοποιεί και υπομνηματίζει την θεία λατρεία.
Η αγιογραφία αισθητοποιεί ό,τι «μυστικώς» τελείται στην λατρεία. Περιγράφει εικαστικά το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου, το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και επειδή πρόκειται περί μυστηρίου, γι’ αυτό μιλά στη ψυχή των πιστών με σύμβολα, σχήματα, και μορφές που αφίστανται της πραγματικότητας. Με τον ίδιο τρόπο που οι πιστοί «μυστικώς τα Χερουβίμ εικονίζουσιν…», έτσι και οι ιερές φυσιογνωμίες «μυστικώς» και όχι πραγματικώς εικονίζονται.
Η αγιογραφία αισθητοποιεί ότι θεωρητικά διατυπώνει η θεολογία. Ότι ο Χριστός ουσιαστικά τελεί τη θεία λειτουργία.
Άνωθεν της παραστάσεως που κοινωνεί ο Χριστός τους αποστόλους, εικονίζεται, εφ’ όσον ο χώρος του ναού επιτρέπει ή και στον τρούλλο μερικές φορές, ο Χριστός ως ο λειτουργών αρχιερεύς υποβοηθούμενος υπό αγγέλων διακόνων. Η απεικόνιση αυτή αισθητοποιεί τη λειτουργία που επιτελείται στους ουρανούς. Αισθητοποιεί το χερουβικό του μεγάλου Σαββάτου «Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και μηδέν γήινον εν εαυτή λογιζέσθω· ο γαρ βασιλεύς των βασιλευόντων και κύριος των κυριευόντων προσέρχεται σφαγιασθήναι και δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς· προηγούνται δε τούτου οι χοροί των αγγέλων μετά πάσης αρχής και εξουσίας».
Το «μηδέν γήινον εν εαυτή λογιζέσθω» είναι ο σκοπός της ορθόδοξης αγιογραφίας. Είναι ο κύριος χαρακτήρας της και το κύριο γνώρισμά της. Και το επιτυγχάνει πλήρως και επιτυχώς εν αντιθέσει με την κοσμική και ανθρωποκεντρική θρησκευτική ζωγραφική της Δύσεως, η οποία μόνο γήινα λογίζεται και ιστορεί.
Αυτά δηλαδή που παρουσιάζει η λατρεία δια των ύμνων της τα παρουσιάζει εικαστικά η αγιογραφία.
Κωνσταντίνος Δ. Καλοκύρης
Καθηγητής Α.Π.Θ.
προσ τον 1.47 πρεπει να εισαι και πολυ σαχλαμαρας εισαι και καθηγητης παναθ....ε
Για τον 12:38, και την μεγάλη Αλεξανδρινή φιλόσοφο ΥΠΑΤΙΑ
Οι ιστορικές ανακρίβειες της ταινίας «AGORA» του Αλεχάντρο - Αντίβαρο
http://antibaro.gr/forum/1214
Και επειδή όπως ομολογώ πίστη εις Κύριον τον Θεόν, μου τιμώ και σέβομαι τους αρχαίους ημών προγόνους και δεν θα αφήσω να τους καπηλεύεται κανείς,
αναρωτιέμαι μήπως και για τα παρακάτω φταίει ο Χριστιανισμός;
Από ανάρτηση του anti-ntp 19-7-2011
πέθαναν μεταξύ 500 και 322 π. Χ
Πυθαγόρας: 80 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Μιλτιάδης: 65 χρονών, στη φυλακή.
Αριστείδης: 72 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Θεμιστοκλής: 66 χρονών, στην εξορία.
Αισχύλος: 69 χρονών, στην εξορία.
Περικλής: 66 χρονών, κατηγορήθηκε.
Φειδίας: 66 χρονών, στη φυλακή.
Αναξαγόρας: 72 χρονών, στην εξορία.
Ηρόδοτος: 59 χρονών, στην εξορία.
Ικτίνος: 58 χρονών, στην εξορία.
Σοφοκλής: 90 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Ευριπίδης: 74 χρονών, στην εξορία.
Σωκράτης: 71 χρονών, ήπιε το κώνειο.
Θουκυδίδης: 64 χρονών, στην εξορία.
Αριστοφάνης: 61 χρονών, στην εξορία από πείνα.
Πλάτων: 80 χρονών, στην εξορία.
Ισοκράτης: 99 χρονών, στην εξορία.
...
«Έλληνες ! ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού, εναντίον του μίσους, της διχόνοιας και της διαίρεσης, που είναι ο ίδιος μας ο εαυτός» – ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ -
ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ!
Δημοσίευση σχολίου