Οι Γερμανοί ξανάρχονται... Και θέλουν να μείνουν ως δύναμη κατοχής (παρντόν, αρωγής εννοούσα). Αν όχι οι ίδιοι, τότε ελεγχόμενοι από εκείνους Ευρωπαίοι επίτροποι με αρμοδιότητες διευρυμένες σε σχέση με εκείνες που σήμερα έχει η τρόικα. Και...
επιθυμούν να αξιοποιήσουν την ελληνική περιουσία για επενδύσεις με όρους αντίστοιχους με εκείνους που ίσχυαν στο προηγούμενο πέρασμά τους από την χώρα, το 1941. Ασφαλώς και θέλουν να επενδύσουν, αλλά σε μια χώρα ρημαγμένη, με έναν λαό τον οποίο θέλουν ηττημένο, ανασφαλή και φοβικό, έτοιμο να δεχτεί να ξεπουληθεί ο εθνικός πλούτος όσο όσο και να υποκύψει στα κερδοσκοπικά σχέδια μακράς πνοής που επεξεργάζονται υπερεθνικοί μηχανισμοί και απάτριδες στη φιλοσοφία τους σύμβουλοι. Με συγχωροχάρτι για τις διάφορες… Siemens και τους πολιτικούς που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Ξεχνούν όμως, φαίνεται, το τέλος της ιστορίας κατά την προηγούμενη παρουσία τους στην Ελλάδα. Στη σφαίρα του default Μέσα σε αυτό το σκηνικό η χώρα ζει στη σφαίρα της πτώχευσης και της αναζήτησης της… ορολογίας που θα συνοδεύει το default. Συντεταγμένη; Επιλεκτική; Οπως όμως και να τη βαφτίσουν, η χρεοκοπία παραμένει χρεοκοπία. Και η αδύναμη να αρθρώσει τον οποιοδήποτε διαπραγματευτικό λόγο και εκ των πραγμάτων ανίκανη να διαχειριστεί την τύχη της χώρας κυβέρνηση σπεύδει να εξαθλιώσει εργαζομένους και συνταξιούχους, υλοποιώντας τον εξ αρχής πιθανότατα στόχο της εσωτερικής υποτίμησης πλέον του 50%. Το μόνο ερώτημα που υπάρχει είναι αν η σαλαμοποίηση των μέτρων με τα οποία έχει επιβαρυνθεί η μεσαία τάξη, με αποτέλεσμα την καταστροφή της περιουσίας της, υπήρξε προϊόν σχεδιασμού ή οφείλεται και στην κυβερνητική ανικανότητα που επιδείνωνε σταθερά την κατάσταση. Για να είμαι ειλικρινής, όσο και αν αυτό μπορεί να ακούγεται ως θεωρία συνωμοσίας, τείνω προ το πρώτο. Χωρία να υποτιμώ τα ολέθρια σφάλματα που έκαναν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την κρίση. Οχι μόνο την ελληνική, αλλά την υπό εξέλιξη ευρωπαϊκή. Από την Ελλάδα στην Ιταλία Είναι γεγονός ότι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες από την πλευρά τους αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η οποία γίνεται ακόμη δυσμενέστερη από το γεγονός ότι εξελίσσεται μια πολύ μεγάλη αντιπαράθεση ανάμεσα στους Γάλλους και Γερμανούς τραπεζίτες και τις κυβερνήσεις τους. Η φιλοσοφία, η οπτική γωνία και τα συμφέροντα είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς ευρωπαϊκό σύστημα και κράτη δεν έχουν, ως θα όφειλαν, σε μια τέτοια συγκυρία έναν άρρηκτο δεσμό αλληλοϋποστήριξης, αλλά εντελώς αντίρροπες επιδιώξεις. Στο πλαίσιο αυτό, η επιλογή να καταστεί διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος, κάτι που μόνο μέσα από ένα μεγάλο "κούρεμά" του, ίσως και πάνω από 50%, θα μπορούσε να επιτευχθεί, περνά μέσα από συμπληγάδες συμφερόντων και αντιπαραθέσεων. Και ενώ αυτά συμβαίνουν, η καταιγίδα της κρίσης χτυπά δυνατά την πόρτα της Ιταλίας, μιας χώρας του G7, της οποίας η οικονομική κατάρρευση δεν θα κλονίσει απλώς την Ευρωζώνη, όπως συνέβη με αφορμή την Ελλάδα, αλλά θα τη διαλύσει συθέμελα. Οι αγορές παρακολουθούν, οι τραπεζίτες αγωνιούν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναζητούν την καλύτερη μέση οδό για την Ελλάδα, ώστε και να αντιμετωπίσουν το χρέος, αλλά και να εξασφαλίσουν ότι δεν θα τιναχτούν στον "αέρα" οι τράπεζές τους. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κρίση εμπιστοσύνης σαρώνει την παγκόσμια διατραπεζική αγορά, οι γραμμές ρευστότητας είναι δυσεύρετες ακόμη και για τις θεωρούμενες ως πλέον εύρωστες τράπεζες, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε μια προσπάθεια να μη "στραγγίξει" η αγορά, προχωρά σε νέο γύρο αγοράς καλυμμένων ομολόγων και προσφορά ρευστότητας.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου