Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

STRATFOR προς Τουρκία: «Όχι και τόσο κακή ιδέα ένα ελληνικό πλήγμα»!



  • Τεράστια αίσθηση προκαλεί ανάλυση του γνωστού αμερικανικού think tank «Strategic Forecasting» (STRATFOR) αφού προβαίνει σε προειδοποιήσεις προς την Άγκυρα ότι ο δρόμος που έχει πάρει στην υπόθεση των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ολισθηρός…
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Συνεργάτης του περιοδικού ....
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η προειδοποίηση έχει διπλή σημασία εάν αναλογιστεί κανείς ότι η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι το συγκεκριμένο ίδρυμα θα μπορούσε μάλλον να χαρακτηριστεί ως φιλοτουρκικό, με τον ιδρυτή του Δρ. Τζορτζ Φρίντμαν (εβραϊκού θρησκεύματος με οικογένεια προερχόμενη από την κεντρική Ευρώπη) να έχει ουκ ολίγες φορές ταξιδέψει τους τελευταίους μήνες στην Άγκυρα απ’ όπου έστελνε αναλύσεις και εκτιμήσεις για την ικανότητα της Τουρκίας να αποτελέσει τον νέο ηγέτη στην ευρύτερη περιοχή.
Κι όλα αυτά μετά από επαφές σε ανώτατο επίπεδο (πολιτικές, στρατιωτικές) κάτι το οποίο προκύπτει τόσο από ανάγνωση των αναλύσεων «πίσω από τις γραμμές» όσο και από την πληρότητα της πληροφόρησης που έδειχνε να διαθέτει ένας κατά τεκμήριο δεινός αναλυτής τν διεθνών σχέσεων και της γεωπολιτικής.
Η ανάλυση ξεκινάει με μια αμφισβητούμενη θα μπορούσε να πει κανείς εκτίμηση, ότι η αμερικανική εταιρία που εμπλέκεται στην εξόρυξη των υδρογονανθράκων, η Noble Energy, καθώς επίσης η Κύπρος, οι Ηνωμένες Πολιτείες και μεγάλο τμήμα της Ευρώπης, δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν εγκαίρως ότι η Τουρκία, μη διαθέτοντας καλύτερες επιλογές, «θα χρησιμοποιούσε τη διένεξη για να επιστρέψει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου».
Κάτι τέτοιες αναφορές σε αναλύσεις μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι οι δυνατότητες των Ελλήνων αναλυτών, τουλάχιστον στα ζητήματα ασφαλείας της ευρύτερης περιοχής, είναι πολύ ανώτερες των ξένων συναδέλφων τους. Το περιοδικό ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ το οποίο μάλιστα στο τρέχων τεύχος που κυκλοφορεί στα περίπτερα σε όλη τη χώρα πραγματεύεται στο κεντρικό του θέμα, για μία ακόμη φορά, το συγκεκριμένο θέμα με τίτλο «Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ: Η Αντάντ της Ανατολικής Μεσογείου», έχει κατ’ επανάληψη ασχοληθεί με το θέμα προβλέποντας με εντυπωσιακή ακρίβεια το που οδεύουν τα πράγματα και ποια είναι τα γεωπολιτικά και μη συμφέροντα της κάθε εμπλεκόμενης πλευράς τα οποία διακυβεύονται στην υπόθεση.
Στη συνέχεια, η ανάλυση αναφέρει ορθώς, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες που από την αρχή της θητείας του Μπάρακ Ομπάμα στην προεδρία κατέβαλλαν και εξακολουθούν να καταβάλλουν προσπάθεια για την αλλαγή της εικόνας της χώρας στον μουσουλμανικό κόσμο και κυρίως στη Μέση Ανατολή, έχουν διακρίνει στην Τουρκία μία χώρα με σημαντική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ η οποία μπορεί να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τα προβλήματα και να ελέγξουν – καθοδηγήσουν την περιοχή πιο αποτελεσματικά. Στη φρασεολογία αυτή υποκρύπτεται – περιλαμβάνεται και η αμερικανική αναζήτηση συμμάχων για τον έλεγχο των πυρηνικών φιλοδοξιών της Τεχεράνης, με την Τουρκία να παίζει σημαντικό ρόλο, κυρίως ελέω γεωγραφίας.
Από το σημείο αυτό αρχίζει η άσκηση ευγενικής μεν, αλλά σκληρότατης κριτικής στην Τουρκία, η οποία είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει συζητήσεις στα κέντρα εξουσίας στην Άγκυρα. Η Τουρκία θεωρείται ότι χρησιμοποιεί σκληρή ρητορική η οποία όμως στερείται ουσίας: Εναντίον του Ισραήλ, με θετικά γι’ αυτήν αποτελέσματα σε επίπεδο δημόσιας εικόνας και επικοινωνιακής διείσδυσης στον αραβικό κόσμο, με σημαντικές όμως απώλειες στον τομέα της αξιοπιστίας, αφού όπως αναφέρεται στην ανάλυση, δεν φαίνονται οι Τούρκοι να είναι διατεθειμένοι να υλοποιήσουν τις απειλές τους για την αποστολή πολεμικών πλοίων που θα συνοδεύσουν έναν νέο «στόλο ελευθερίας» για τη Γάζα. Επειδή γνωρίζουν ότι οι Ισραηλινοί ποτέ δεν αστειεύτηκαν, ούτε σκοπεύουν να το πράξουν τώρα, με θέματα τα οποία άπτονται της εθνικής τους ασφάλειας.
Με απλά λόγια, οι υψηλής δημοσιότητας επισκέψεις του Ερντογάν στο Κάιρο και η προσπάθεια οργάνωσης της υποστήριξης του παλαιστινιακού αιτήματος για αναγνώριση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως κράτους, καταντούν από ένα σημείο και πέρα αντιπαραγωγικές, αφού πέραν των θετικών επιπτώσεων σε τμήμα των αραβικών κοινωνιών, περιπλέκουν την πολιτική μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή, οδηγούν σε ρητορική του τύπου «κι εμείς θα ενισχύσουμε το PKK» (δεν το ξέραμε, μέχρι και το όνομα της εταιρίας συνιδιοκτήτης της οποία ήταν πρώην αρχηγός της Mossad έχει γίνει γνωστό…) και αυτό είναι απείρως σημαντικότερο στο τέλος της ημέρας…
Στη συνέχεια, η ανάλυση του STRATFOR αναφέρεται στην έμμεση προειδοποίηση των ΗΠΑ στη Τουρκία να υπαναχωρήσει στις απειλές της οι οποίες σχετίζονται με τη διαδικασία των ερευνών και των εξορύξεων: Όντως οι ΗΠΑ είχαν μείνει «εξαιρετικά σιωπηλές» (extremely quiet) αν και μη κατονομαζόμενοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έστειλαν ειδικά προς την Τουρκία μήνυμα (deliberate message) «να μην υπολογίζει στην αμερικανική βοήθεια σε αυτό το ζήτημα». Το STRATFOR με απλά λόγια και ευθέως υποστηρίζει ότι η Τουρκία δεν υπολόγισε σωστά (miscalculated) το πόσο πολύ απαραίτητη είναι για τις Ηνωμένες Πολιτείες ως γεωπολιτικός εταίρος, είτε για όλα τα προαναφερθέντα, είτε ως παράγοντας στην έμμεση πολιτική ανάσχεσης containment) της Ρωσίας. Με αυτό το σκεπτικό το STRATFOR προβλέπει ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας το προσεχές διάστημα.
Το τελευταίο μέρος της ανάλυσης είναι και το πιο ενδιαφέρον, αφού αξιολογεί τις πιθανότητες ξεσπάσματος στρατιωτικής σύγκρουσης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία: Μπορεί η Ελλάδα να είναι απασχολημένη με την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, αναφέρεται, αν όμως η Τουρκία επιμείνει και στείλει πολεμικά πλοία να συνοδεύσουν ερευνητικά σκάφη για τη διενέργεια δικών της ερευνών σε «αμφισβητούμενα» (disputed) ύδατα στην κυπριακή ΑΟΖ, τότε η ελληνική κυβέρνηση ίσως μπει στον πειρασμό να επιχειρήσει τη συσπείρωση του λαού της, οπότε μια σύγκρουση με την Τουρκία δεν προβάλει και ως μια τόσο κακή ιδέα!
Εάν αυτή η εκτίμηση αντιμετωπιστεί «κυριολεκτικά», ίσως τα πράγματα να μην είναι και ακριβώς έτσι. Δεδομένου όμως του ρόλου – ενίοτε – τέτοιων ιδρυμάτων στην διαβίβαση μηνυμάτων, ενδεχομένως μια εναλλακτική ερμηνεία της αναφοράς θα ήταν «ίσως οι ΗΠΑ να εξυπηρετούνται από μια τέτοια προοπτική». Και για να επεκτείνουμε το συλλογισμό λίγο, εμμέσως διαμηνύεται στην Άγκυρα «δεν είστε όσο ισχυροί υποστηρίζεται» ή/και «γνωρίζεται ποιες είναι οι επιχειρησιακές δυνατότητες των Ελλήνων»…
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε σύντομα…

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΒΛΑΚΕΙΕΣ. ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΠΑΙΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. ΓΙΑΥΤΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΑΞΤΕ, ΜΗΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΧΑΛΑΝΕ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ. ΑΡΑΞΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΔΕΙΤΕ ΜΕΝΕΓΑΚΗ, ΛΑΖΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΙΡΙΑΛ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ..ΧΑΛΑΡΑΑΑΑΑΑ

fnous fnous είπε...

Η Γερμανία αυτό κάνει τώρα.

Λειτουργεί στο "τέρμα", αγνοώντας τα δεδομένα της αγοράς.

Δεν κλείνει εργοστάσια κι ούτε απολύει εργάτες, ελπίζοντας.

Παράγει διαρκώς, ελπίζοντας.
Όμως, η παραγωγή δεν είναι τζάμπα.
Υπάρχει κόστος σε πρώτες ύλες, ενέργεια και βέβαια σε εργατικούς μισθούς.

Η Γερμανία, δηλαδή, "ξοδεύει" ασύστολα, για να διατηρήσει την τεράστια παραγωγή της.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται εδώ, είναι απλό και αφορά τον κάθε κατασκευαστή, είτε αυτός είναι μικρός είτε μεγάλος.

Πουλάει τίποτε από αυτά, τα οποία κατασκευάζει με τον πανάκριβο τρόπο που απαιτεί η παραγωγή;

Πουλάει τίποτε ή γεμίζει με πανάκριβα προϊόντα αποθήκες, λιμάνια και κοντέινερ;

Η "πίεση" δηλαδή της παραγωγής βρίσκει διέξοδο στην αγορά ή εγκλωβίζεται σε "αδιέξοδο" και θα την οδηγήσει στο "εγκεφαλικό";


Πόσο ακόμα θ' αντέξει η Γερμανία, μέχρι να υποστεί το θανατηφόρο "εγκεφαλικό";
Πεθαίνει ένα κράτος;
Όχι βέβαια.
Άρα τι κάνει;
Εγκαταλείπει την "αλυσίδα", εφόσον δεν μπορεί να κρατιέται με τους άλλους "κρίκους". Όταν όμως αυτό το κράτος είναι η "ατμομηχανή" ενός ολόκληρου "συρμού", ευνόητο είναι ότι θα διαλύσει ο "συρμός".

Γι' αυτόν τον λόγο η Γερμανία είναι ο αδύναμος "κρίκος" της ευρωπαϊκής αμαξοστοιχίας.

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο "βαγόνι".
Είτε συνεχίσει ν' ακολουθεί είτε όχι, αυτό ελάχιστα επηρεάζει την πορεία των υπολοίπων. Ελάχιστα επηρεάζει το κοινό νόμισμα και την κοινή οικονομία.
Το "βαγόνι" όμως, ό,τι και να γίνει, δεν κινδυνεύει με "έκρηξη". Δεν υπάρχει κάτι μέσα στο "βαγόνι", που να λειτουργεί με μεγάλες πιέσεις.

Με "έκρηξη" κινδυνεύει η "μηχανή", που "σέρνει" τους υπόλοιπους.

--------------------------------------------

Το εβραϊκό 4ο Ράιχ θα νικηθεί στην Ελλάδα
Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com

Ανώνυμος είπε...

Η Τουρκία και το Ισραήλ είναι παραδοσιακοί σύμμαχοι. Δεν θα έκανε ο,τιδήποτε ο Ερντογάν που θα έβαζε σε κίνδυνο αυτή την σχέση. Πέραν τούτου ούτο το Ισραήλ ήταν ποτέ φίλα προσκείμενο στην Ελλάδα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το κλίμα "έντασης" το οποίο έχει δημιουργηθεί πιστεύω ότι είναι τεχνητό και αυτό για τους εξής λόγους:
1. Η ένταση αυτή είναι ένας αντιπερισπασμός για τις πραγματικές βλέψεις των Τούρκων που είναι περισσότερο στο Αιγαίο και την Θράκη. Υπολογίζουν στην ενδοτικότητα της Ελληνικής κυβέρνησης και εκεί θέλουν να "κτυπήσουν".
2. Εάν βάλουμε και την μυστική διπλωματία με συμφωνίες περί "συνεκμετάλλευσης" που βγάζουν διάφοροι Τούρκοι διπλωμάτες στον αέρα το σενάριο μίας Ελληνοοτυρκικής "εμπλοκής" θα έδινε κάλυψη και δικαιολογία για "αναγκαστικές" παραχωρήσεις στο όνομα της ειρήνης κλπ κλπ
3. Οι "αυτοκρατορικές" εμφανίσεις του Τούρκου πρωθυπουργού στις χώρες της ισλαμικής άνοιξης σκοπό έχουν να "καπελώσουν" και ως εκ τούτου να ελεγξουν οι Αμερικανοί δια μέσου της Τουρκίας τα εν λόγω κινήματα.
4.Η κίνηση αυτή έχει το πλεονέκτημα ότι λειτουργώντας ως σουλτάνος επί των μουσουλμανικών πληθυσμών ελέγχει και το αντιϊσραηλινό μένος των Αραβων
5. Για να έρθουμε και στα του οίκου μας ας αναρωτηθούμε γιατί ενώ ο πληθωρικός και χειμαρώδης κος Πάγκαλος στην κρίση των Ιμια "έκανε την κότα", πριν λίγο καιρό διακύρηττε ότι η Ελλάδα δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει την στρατιωτική της ισχύ σε ενδεχόμενη τουρκική επέμβαση, η οποία θα έθιγε τα Κυπρο-Ισραηλινά συμφέροντα. Για την Θράκη που αλωνίζουν οι πράκτορες, εγκάθετοι του Προξενείου και λοιποί παρατρεχάμενοι άκουσε κανείς κάτι;;;
Είναι μάγκας στο να προστατέψει τα Κυπρο-Ισραηλινά συμφέροντα αλλά στα του οίκου του παραμένει "κότα".
Ούτε ΑΟΖ δεν τολμάνε να χαράξουν πόσο μάλιστα να πολεμήσουν για αυτή.
Καταλήγωντας λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχει μία παγίδα πάλι με θύμα την κακομοίρα Ελλαδίτσα που με αφορμές άλλες και αιτίες την μυστικη ατζέντα των συμφωνιών που έχουν ήδη οριστικοποιηθεί ερήμην του ελληνικού λαού για τον ελληνικό λαό.
Δυστυχώς το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε ως Ελλάδα είναι ότι χρειάζονται μερικοί "Εφιάλτες" για να κάνουν μεγαλύτερο κακό απ' ό,τι ένας πόλεμος
Βασ. Κουτσός

Ανώνυμος είπε...

@ 2:56

Αυτές τις σκέψεις είχα κάνει και εγώ φίλε,αλλά αυτό που μου θολώνει τη σκέψη είναι οι 9 Τούρκοι που σκότωσαν οι Ισραηλινοί στο τουρκικό πλοίο και που εξάιτίας αυτού του γεγονότος εξαγριώθηκε ο Ερντογάν.

Είναι λίγο σκληρό να σκεφθώ ότι ήταν απλή υποκρισία η αντίδραση του Τούρκου πρωθυπουργού.