Όλη η χώρα, με το λαό της,..ένα ενέχυρο

Με πανηγυρισμούς υποδέχτηκε το κυβερνητικό στρατόπεδο την απόφαση για την Ελλάδα της έκτακτης συνόδου κορυφής της περασμένης Πέμπτης και πολλοί έσπευσαν να παρουσιαστούν πανευτυχείς και χαμογελαστοί στα ΜΜΕ με ύφος και αλαζονεία νικητή. Τα χειροκροτήματα έπεσαν βροχή στο υπουργικό Συμβούλιο όπου, μετά από μήνες, ο Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε να χαμογελά
ανακουφισμένος έχοντας ανακτήσει λίγη από εκείνη την αυτοπεποίθηση που είχε όταν άρθρωνε τα αλλεπάλληλα «Πάμε μαζί», «Λεφτά υπάρχουν» και φυσικά τα περί «όπλου στο τραπέζι». Και αναρωτιέται κανείς, προς τί όλη αυτή η ευφορία;

Χαίρονται που χρεοκόπησαν την χώρα; Γιατί αυτό, ουσιαστικά, έχει, ήδη, συντελεστεί. Τι άλλο σημαίνει δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορεί μια χώρα να βγει να δανειστεί από τις περιβόητες αγορές. Τώρα, όμως, έχει επιτευχθεί «μεγαλύτερη πρόοδος» στην κατεύθυνση της χρεοκοπίας. Γιατί με την διαγραφή ενός 20- 21% του χρέους, αν συμμετέχουν οι ιδιώτες, κάτι για το οποίο επέμενε η κ. Μέρκελ, και το οποίο ο ελληνικός λαός θα το πληρώσει ακριβά, στην πραγματικότητα, με τοκογλυφικά επιτόκια, ουσιαστικά μιλάμε για στεγνή και ολοκάθαρη χρεοκοπία. Είτε μιλήσουμε για επιλεκτική, περιορισμένη ή λάιτ χρεοκοπία (χαρακτηρισμοί Παπανδρέου, Βενιζέλου, Οίκων αξιολόγησης) δεν παύει να είναι χρεοκοπία. Και το ίδιο συμβαίνει είτε το πούμε στην αγγλική γλώσσα (στην οποία επιμένει ο κ. Βενιζέλος) είτε στην ελληνική.
Χαίρονται που οι Ευρωπαίοι φρόντισαν, όπως ήταν αναμενόμενο, να εξασφαλίσουν την στήριξη των τραπεζών, την ώρα που η χώρα μεταβάλλεται σε προτεκτοράτο του οποίου η πολιτική θα καθορίζεται από τους δανειστές του; Γιατί αυτό σημαίνει η εξασφάλιση δανείων για δεκαετίες με χρήματα από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Σημαίνει, επίσης, αν αναφερθούμε συγκεκριμένα και στα περί κεφαλαιακής διεύρυνσης των τραπεζών, ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα πνέει τα λοίσθια και προετοιμάζεται, μετά βαϊων και κλάδων, για εξαγορές, πωλήσεις, συγχωνεύσεις, εννοείται με την «στήριξη ξένων μεγάλων τραπεζών»..
Όταν εξαρτάσαι συνεχώς από δάνεια και νέα δάνεια άλλων, πόσο ανεξάρτητη πολιτική μπορεί να έχεις; Στον οποιονδήποτε τομέα. Από το τι παράγει, αν παράγει, αυτή η χώρα μέχρι τα πιο καυτά θέματα της εξωτερικής πολιτικής της. Ποιος πλέον θα παίρνει τις αποφάσεις για την πορεία της οικονομίας μας, της χώρας μας γενικότερα και την ζωή των πολιτών της;
Για το τελευταίο, σε επίπεδο καθημερινότητας τουλάχιστον, δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε, αφού η κυβέρνησή μας ήδη έχει αποδεχτεί το Μεσοπρόθεσμο, την ανάγκη εφαρμογής του οποίου τονίζει η απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης. Ενώ έγινε γνωστό ότι νέο πακέτο μέτρων πρόκειται να έρθει τον Οκτώβριο (από αυτά τα πακέτα μέτρων που διαψεύδονται κατηγορηματικά λίγες μέρες πριν μας πνίξει η καταιγίδα), μαζί με τα χρήματα από το νέο δάνειο που προσφέρθηκαν να δώσουν οι εταίροι μας.
Γεγονός πάντως είναι ότι και με το νέο δάνειο, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος ακόμη και αν επιμείνει και εντείνει την πολιτική λιτότητας. Μια πολιτική που ήδη έχει αποδειχτεί αποτυχημένη και αναμένεται να βυθίσει τη χώρα σε μεγαλύτερη ύφεση. Όσο για την νέα χρηματοδότηση προβλέπονται συγκεκριμένες εμπράγματες εγγυήσεις (λαϊκιστί ενέχυρο) με παραβίαση κάθε έννοιας αυτής της πολυσυζητημένης, τελευταίως, εθνικής κυριαρχίας.
Όλα δείχνουν ότι η απόφαση της συνόδου κορυφής είχε στόχο μια ελεγχόμενη πορεία χρεοκοπίας για την χώρα μας προκειμένου να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και οι συνέπειες μετάδοσης της, που θα έθεταν σε άμεσο κίνδυνο το Ευρώ και την ίδια την ΕΕ. Και όλα δείχνουν ότι μένει ν’ αποδειχτεί αν τελικά η χρεοκοπία της Ελλάδας, και με όρους επαχθέστερους μιας χρεοκοπίας που θα επιλεγόταν ως τακτική κίνηση από μια ελληνική ηγεσία που θα επέλεγε αυτόν τον δρόμο αντί του ενεχύρου και της ισοπέδωσης, (εμείς τώρα βέβαια επιλέξαμε τα «πάντα όλα», που λέει και η πιτσιρικαρία, από τις χειρότερες δυνατές λύσεις), θα λειτουργήσει «λυτρωτικά» για το ευρώ και την ΕΕ.
Όσο για τα περί «ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ», η σχετική αναφορά σε αυτό που υπήρχε στο σχέδιο απόφασης, εξαλείφθηκε. Για να μη δημιουργεί και «αρνητικούς» συνειρμούς: δηλαδή για τότε που η Ελλάδα ήταν εξαρτημένη ενώ τώρα περνά «δύσκολες στιγμές ως ισχυρή Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ »… Α! Και η «στρατηγική ανάπτυξης και επενδύσεων» για την Ελλάδα, για την οποία έκαναν λόγο οι ηγέτες της Ευρωζώνης, για να είμαστε και ειλικρινείς είναι προφανές ότι «κλείνει το μάτι» ξεδιάντροπα και ανοιχτότατα στους κερδοσκόπους. Δηλαδή σε αυτούς που, ήδη, έχουν σπεύσει υποβαθμίζοντας πιστοληπτικές ικανότητες και εκτοξεύοντας spreads και ασφάλιστρα κινδύνου (όλοι πλέον έχουμε εμπλουτίσει το λεξιλόγιό μας) να «ρίξουν την τιμή» σε επίπεδα «κοψοχρονιάς» (που λέμε), για να επωφεληθούν από την εκποίηση (ο ηπιότερος όρος) της δημόσιας περιουσίας.
Το κείμενο απόφασης της Συνόδου Κορυφής είναι σκόπιμα ένα γενικό κείμενο, με τις λεπτομέρειες ( που συνήθως είναι και το ποιο σημαντικό κομμάτι οποιασδήποτε απόφασης) να παραπέμπονται προς διευκρίνιση στο μέλλον. Είναι σκόπιμα ασαφές για τον απλούστατο λόγο ότι χρησιμοποιώντας την χώρα μας ως πειραματόζωο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θέλουν να δουν τις αντιδράσεις των αγορών, και του ελληνικού λαού, για να αποφασίσουν τα επόμενα βήματα τους .
Το τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον της χώρας μας, ας το αφήσουμε και εμείς γενικό και ασαφές, ελεύθερο θέμα στη φαντασία του καθενός… για να μην μας αποκαλέσουν …Κασσάνδρες.
Πηγη