Αν κάθεσαι και απλώς μουντζώνεις επί 45 ημέρες τελικά τρως άκυρο!

Στρατηγικά δίνεις χρόνο στον εντελώς σοκαρισμένο αντίπαλο σου να ανακτήσει τον έλεγχο του και μέσα από τα δικά του ΜΜΕ και τους θεσμούς και όργανα να σε κυνηγήσει… Και ξύλο θα φας και μηνύσεις και συντριβή, σαν να έχεις χάσει πόλεμο.



Η Πλατεία δεν γέννησε το μέλλον γιατί δεν είχε τέτοια διάθεση και ούτε καν τέτοια πρόταση. Απλώς αγανάκτηση που βγήκε με μούντζες και ουστ! Μια διαδικασία εκτόνωσης αυστηρά εντός ορίων, εντός κομματικών γραμμών και πίσω από κιγκλιδώματα και ασπίδες που σε τίποτα δεν θύμισε Greek revolution.

Και ακόμη και αν αφήσουμε το “Greek revolution” κατά μέρος ως μαξιμαλιστικό στόχο, θα δούμε έναν αυτο-ακυρωτικό αντικομματισμό αφενός και μια ιδεολογική περιχαράκωση αφετέρου, που δεν επέτρεψε την δημιουργία ενός πολιτικού φορέα με ευρωσκεπτικισμό, αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά και αίτημα για αλλαγή. Διότι αυτά ήταν τα αιτήματα που δεν αφέθηκαν να συγκροτήσουν μια συνολική πολιτική πρόταση που θα κατέληγε σε διακήρυξη νέου κόμματος. Και το εννοώ όταν λέω το “δεν αφέθηκαν”. Αντίθετα καθοδηγήθηκαν μέχρι που θέμα αναλώθηκε στο “κοντό” και το “μακρύ” του καθενός, ώσπου στο τέλος κυριάρχησαν οι από πριν κομματικά “συγκροτημένοι”.

Όμως πριν εφαρμόσεις κάτι στην κοινωνία πρέπει τουλάχιστον να το εφαρμόσεις σε μικρή κλίμακα στο κόμμα σου. Ένας κομματικός μηχανισμός θα μπορούσε να προσφέρει: και αιρετή ηγετική ομάδα και εκπροσώπους στα ΜΜΕ αλλά και έναν αιρετό πυρήνα παραγωγής πολιτικής και καθοδήγησης. Ένας κομματικός μηχανισμός θα μπορούσε να προσφέρει μια πλατεία ως κομματική οργάνωση σε κάθε χωριό. Ένας κομματικός πυρήνας θα έκανε κάθε κατασταλτικό βήμα (ξύλο χημικά ποινικοποίηση) πολιτική δίωξη και ουσιαστικά θα την απαγόρευε ενώ θα χειραφετούσε περεταίρω το κίνημα.

Αντί αυτού του μηχανισμού συγκροτήθηκε -με τους παρόντες καθ εκάστη -στην χωροταξικά και ιδεολογικά διαιρεμένη με “πάνω”, “κάτω”, “πέρα”, “δώθε” πλατεία και σκόρπια ΛΟΙΠΑ (έλεος δηλαδή)- μια συνέλευση που δεν εκπροσωπεί σήμερα ούτε 500 άτομα. Ενώ η συλλογική εντύπωση περί «χούντας» ταύτισε την πλατεία με ένα σύγχρονο πολυτεχνείο το οποίο θα έριχνε την χούντα με τις κραυγές και την Μούντζα και το τραγούδι.

Πρόκειται περί αυταπάτης αποτέλεσμα ίσως υπερβολικού ενθουσιασμού και πυρετού ατομικής χειραφέτησης που δεν λαμβάνει υπόψη τα γεγονότα!

Το γεγονός ότι διαγράφονται βουλευτές που δεν στηρίζουν την κυβέρνηση πιστοποιεί ότι λειτουργεί η Βουλή που ψηφίσαμε 2 χρόνια πριν. Και το πιστοποιεί σε όλο τον κόσμο. Το γεγονός ότι δεν ανεστάλησαν άρθρα του συντάγματος σημαίνει ότι έχουμε σε ισχύ ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Είναι αυταπόδεικτο. Άρα αυτή η κυβέρνηση ανέβηκε με ψήφο και στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις πέφτουν μόνο με ψήφο.

Το Μάη του 1968 δεν έγινε τίποτα. Σήμερα αλλά και κάθε άλλη φορά στο μέλλον πρέπει να ξέρουμε ότι μόνο ένας συγκροτημένος πολιτικός φορέας θα μπορεί να τελειώσει με το παλιό σύστημα που αντιμάχεται. Είναι αυτονόητο ότι χωρίς αυτό -και σε συνθήκες Δημοκρατίας- ακόμη και σε εκλογές να πήγαινε ο Παπανδρέου υπό την πίεση των αγανακτισμένων αυτές θα οδηγούσαν την ΝΔ μάλλον στην Εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην αντιπόλιτευση, τα μικρά κόμματα στις θέσεις που κατατάσονται συνήθως, και τους αγανακτισμένους στους καναπέδες τους. Στην ιστορία -στην καλύτερη περίπτωση- θα καταγραφονταν ότι στην πλατεία καταγράφηκε το εκλογικό ποσοστό της αποχής, του ακυρου και του λευκού, και περιθωριακές ομάδες.

Και καθώς ο χρόνος ήδη κυλά σε βάρος των αγανακτισμένων όλα θα βυθίζονται σε μια ρομαντική ανάμνηση που θα προσφέρει δικαιολογίες σε μια ακόμη γενιά που ΔΕΝ άλλαξε τον κατά δικό της κόσμο που είχε στα χέρια της να τρέμει σαν το ψάρι.

Ελπίζω να αντιλαμβάνεσται ότι εάν είχε φτιαχτεί κόμμα όλα αυτά που έγιναν και γίνονται σε βάρος της πλατείας θα ήταν πολιτικές διώξεις καθώς το παλιό θα γλιστρούσε απελπιστικά στο παρελθόν με κάθε αντίστοιχη κίνηση. Στο παρελθόν της Βίας και της Καταστολής ενός νέου Κόμματος. Αν είχε φτιαχτεί κόμμα το αίτημα για εκλογές και άλλαγή θα ήταν στα χίλια όλων των ελλήνων.
πηγη