Τα ιδεολογικά όρια των "πάνω" και "κάτω" της πλατείας Συντάγματος

• Γράφει ο Απέλλης

Πολλά έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό για την ιδιότυπη οριοθέτηση της πλατείας Συντάγματος στους «πάνω» και στους «κάτω». Τι ακριβώς συμβαίνει με όλον αυτόν τον κόσμο και γιατί αυτός ο διαχωρισμός, εν μέσω μιας.... Εθνικής κρίσης, που υποκρύπτει περισσότερα από όσα φανερώνει;

Είναι σύμπτωμα πολιτικής ανωριμότητας ή αντίθετα αποκαλύπτει την πολιτική ενάργεια των Ελλήνων πολιτών που δεν δείχνουν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν απερίσκεπτα πάνω στο θυμό τους τον οποιοδήποτε θα τους σερβίρει τη μαγική λέξη Δημοκρατία γαρνιρισμένη με εξωτικούς μεζέδες από το μαγειρείο της παγκοσμιοποίησης, αρκεί και μόνο για να απαλλαγεί από τα αποτυχημένα πολιτικά βαρίδια της Μεταπολίτευσης;

Οι αριθμοί μάλλον μιλούν από μόνοι τους. Οι «πάνω» αποτελούν σαφώς την απόλυτη πλειονότητα του Κινήματος.

Οπωσδήποτε η σύνθεση του κόσμου είναι όπως την περίγραψε κάποιος φίλος. Άνεργοι, ΔΥ, ΙΥ, μαθητές. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε;

Ωστόσο υπάρχει μια τεράστια ειδοποιός διαφορά. Οι “πάνω” αντιλαμβάνονται την ό,ποια πολιτική ανατροπή ή αλλαγή μέσα από ένα πιο παραδοσιακό-ελληνοκεντρικό πρίσμα που εστιάζει πρώτιστα στα εθνικά προτάγματα της ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας, παράλληλα με την οικονομική κατίσχυση του Μνημονίου, πράγμα που για πολλούς είναι αλληλένδετα (τουλάχιστον για τους πάνω).

Δήλον ότι οι σημαίες κυριαρχούν στην “πάνω” πλευρά, χωρίς όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να χαρακτηρισθούν ελαφριά τη καρδία “εθνικιστές”, ενώ σχεδόν εκλείπουν στην “κάτω”. Γιατί άραγε;

Η ατζέντα των πολιτικών αιτημάτων της “πάνω” πλευράς, όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, είναι μεγαλύτερη και πιο αντιπροσωπευτική της θέλησης και της ανησυχίας του ελληνικού λαού, από ό,τι είναι τα πολιτικά αιτήματα που έχει “επεξεργαστεί” η “κάτω” πλευρά και μάλιστα έπειτα από δύο ολόκληρες εβδομάδες “συνελεύσεων”!!!

Και αυτό, χωρίς η “πάνω” πλευρά να έχει κάνει ακόμη κάποια “συνέλευση”. Μπορεί τα αιτήματα αυτά της πάνω πλευράς να μην έχουν ακόμη (κακώς για εμένα) αποτυπωθεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κιόλας.

Για παράδειγμα, ενώ δεν θα βρείτε ούτε έναν στην πάνω πλευρά που να μην συμφωνεί με όλα όσα έχει ψηφίσει η “συνέλευση” των κάτω σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, το Μνημόνιο, την αλλαγή του Συντάγματος, την οργάνωση του κράτους κλπ, εν τούτοις, οι κάτω δείχνουν να διαφοροποιούνται από τους πάνω σε μια σειρά ζητημάτων που απουσιάζουν από την ημερησία διάταξη. Η ατζέντα των συζητήσεων της κάτω πλατείας είναι μάλλον σκοπίμως ελλιπής καθώς δεν συμπεριλαμβάνει, πολύ ουσιαστικά θέματα όπως είναι π.χ η πολιτική για τη μετανάστευση, τα εθνικά μας θέματα κ.α. Θέματα δηλαδή που σαφώς απασχολούν την πλειονότητα του λαού μας, και τα οποία έχουν χαρακτηρισθεί ως νο2 ή και νο3 από άποψη ιεράρχησης σπουδαιότητας από πολλούς θεσμικούς παράγοντες (Καλαμίδας), αλλά όχι και την κάτω πλατεία που επί των θεμάτων αυτών, αν δεν την ενδιαφέρουν καθόλου, μάλλον έχει καθώς φαίνεται μια άλλη άποψη. Η αριστερή ρητορεία και τα εμφανή συνθήματα περί “φασιστών” και υπέρ των λαθρομεταναστών, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας και αντίλογου στον κάθε καλοπροαίρετο για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της κάτω πλατείας.

Συμπέρασμα:

Οι πάνω και οι κάτω έχουν πάρα πολλά κοινά πολιτικά αιτήματα, όμως διαφοροποιούνται -προς το παρόν τουλάχιστον-σε ό,τι αφορά, όπως προείπα, κάποια συγκεκριμένα θέματα όπως είναι η ξεκάθαρη πρόταση για την χάραξη εθνικής στρατηγικής για τη μετανάστευση και τα εθνικά μας θέματα.

Σαφώς η Οικονομία και το Μνημόνιο είναι ζητήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε άμεσα και στον παρόντα χρόνο, ωστόσο η διεύρυνση της ατζέντας των πολιτικών αιτημάτων και όχι ο περιορισμός της θα είναι αυτή που θα διασφαλίσει την ενότητα και τη συμμετοχή όλων. Διότι ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα του παρά πέντε, το ζήτημα της μετανάστευσης έχοντας φτάσει στα όρια του, απαιτεί επίσης άμεση αντιμετώπιση.

Σχετικά τώρα με τους πάνω και τους κάτω και για όσα έχουν γραφτεί περί “απολίτικων” και “πολιτικοποιημένων” οι ενστάσεις μου είναι έντονες. Αν η όλη προσπάθεια αποσκοπεί στην υποβάθμιση των μεν και στην ανύψωση των δε στη σφαίρα του ιδανικού “πολιτικού” όντος, όπως συστηματικά φαίνεται να κάνει το Ζούγκλα TV στις συνδέσεις του από το Σύνταγμα, αλλά και άλλοι, τότε η προσπάθεια αυτή προσφέρει κακή υπηρεσία στην Δημοκρατία και στο Έθνος. Αυτή η ελιτίστικη αντίληψη είναι που κατεξοχήν δημιουργεί τις συνθήκες της διάσπασης ανάμεσα σε “εκείνους” και στους “άλλους”.

Η μόνη διαφοροποίηση που μπορώ εγώ να δεχθώ ανάμεσα στους κάτω και στους πάνω, δεν είναι η έλλειψη πολιτικής συγκρότησης και σκέψης όπως κομπάζοντας αφήνουν ορισμένοι να εννοηθεί, αλλά βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι οι μεν της κάτω πλατείας είναι “επαγγελματίες” του είδους, ενώ οι δε, της πάνω δηλαδή, είναι απλοί “ερασιτέχνες” και ανησυχούντες πολίτες.

Πράγματι, οι πολίτες στην πάνω μεριά είναι άνθρωποι που συνήθως συγκεντρώνονται μετά τις 18.00-20.00 το βράδυ. Όλη την ημέρα εργάζονται, φροντίζουν τις οικογένειες τους, έχουν έγνοιες και υποχρεώσεις και μόνο το βράδυ μπορούν να πάνε στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθούν. Αυτούς όλους τους χαρακτηρίζουν κάποιοι γενικώς και βλασφήμως “απολίτικους”. Και ας είναι αυτοί οι περισσότεροι, η κρίσιμη μάζα των διαμαρτυρομένων, χωρίς τους οποίους η κάτω πλατεία θα έμοιαζε με Camping στα Μάταλα.

Η δύναμη αυτών των ανθρώπων είναι που δονεί συθέμελα το Σύνταγμα και ας γυρίζουν το βράδυ στα σπίτια τους για να κοιμηθούν στα κρεβάτια τους, χωρίς η ολοήμερη απουσία τους να αδυνατίζει το Κίνημα της διαμαρτυρίας τους. Το βράδυ πάλι εκεί και ούτω καθ εξής, έχουν κάνει τη ζωή της Κυβέρνησης μαύρη. ΑΥΤΟΙ το έχουν καταφέρει αυτό και όχι οι campers!!

Η φυσιολογική αυτή συμπεριφορά των πολιτών μοιάζει όμως να ελέγχει περισσότερο ακόμη τους “κατασκηνωτές” της πλατείας Συντάγματος σε ό,τι αφορά τη σκοπιμότητα της διανυκτέρευσης σε σκηνές, δηλαδή της κατάληψης ουσιαστικά της πλατείας!!

Για ποιο λόγο άραγε;

Οι διαδηλωτές έχουν αποδείξει με τον τρόπο τους ότι δεν χρειάζεται να κατασκηνώσεις στο Σύνταγμα για να πετύχεις το σκοπό σου, αρκεί να πηγαίνεις εκεί κάθε βράδυ. Και οι “συνελεύσεις” θα μπορούσαν να γίνονται χωρίς την ανάγκη να υπάρχουν εκεί οι σκηνές. Τι παίζεται λοιπόν;

Ποια είναι η ανάγκη ενός οργανωμένου ιατρείου, μαγειρείου, προμηθειών και λοιπών εφοδίων που θυμίζουν εκστρατεία; Σε άλλα χρόνια ίσως να είχε δημιουργηθεί και ραδιοφωνικός σταθμός για να μεταδίδει το “εδώ πλατεία, εδώ πλατεία”, τώρα όμως υπάρχει το διαδίκτυο.

Γιατί, λοιπόν, όλη αυτή η δραστηριότητα επί της πλατείας Συντάγματος; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που βρίσκονται εκεί και που σαφώς δεν εργάζονται κάπου (αναφέρθηκα σε επαγγελματίες πολιτικοποιημένους), ίσως μερικοί να είναι φοιτητές, και οι οποίοι με πρόγραμμα και με οργάνωση ζηλευτή για «άσχετους» έχουν ήδη φτιάξει 19 διαφορετικά τμήματα, μέχρι και παιδότοπο και χώρο αστέγων;

Όλα αυτά θα απαντηθούν κάποτε, είναι βέβαιο. Σήμερα όμως αυτό που προέχει είναι να διασφαλιστεί η τάξη και η ενότητα στον χώρο του Συντάγματος και να επιβεβαιωθεί πάση θυσία η εθνική ταυτότητα του Κινήματος και των συμμετεχόντων σε αυτό.

Κινήσεις, όπως είναι η αποδοκιμασία των εθνικών συμβόλων μας, έστω και αν έγιναν σε μεμονωμένες περιπτώσεις, πρέπει να απορριφθούν . Επί πλέον θα πρέπει τα πολιτικά αιτήματα ΟΛΩΝ να εισακουστούν και να διευρυνθεί η ατζέντα των συζητήσεων στη «συνέλευση» ακόμη και για ζητήματα που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονται από μια ορισμένη μερίδα ως ταμπού. Αυτό απαιτεί και η άμεση Δημοκρατία που κάποιοι ευαγγελίζονται ως νέοι απόστολοι της.

Αλλιώς, αναπόφευκτα η «μαϊμού» θα μείνει μόνη της και τότε ο κώλος της θα φανεί ακόμη και από το φεγγάρι.