Πού (μας) πάνε; - Δεν θα αντιδράσει κανείς;

Η επικοινωνιακή καταιγίδα - εντός και εκτός Ελλά­δας - για τη μεγάλη επιτυχία των συναντήσεων Σα­μαρά με Μέρκελ και Ολάντ, για τη θεαματική με­ταστροφή του κλίματος εμπιστοσύνης υπέρ της Ελ­λάδας, δεν μπορεί να κρύψει την αμείλικτη πραγματικότητα: η (συγ)κυβέρνηση των τριών δεν έχει σχέδιο. Για την ακρίβεια το...
μόνο της σχέδιο είναι η πιστή εφαρμογή των εντολών της τρόικας.

Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να περάσει απαρατήρητο ότι η μεταστροφή του κλίματος έγινε μετά τη δη­μόσια δήλωση... μετανοίας του Σαμαρά, ο οποίος αποκήρυξε ως αμαρτία («ουδείς αναμάρτητος»!) το πρόσφατο - καθ’ ομολογία του πλέον - καιροσκοπικό αντιμνημονιακό του παρελθόν.

Τα ΜΜΕ, πράγματι, μπορούν να δημιουργούν εντυ­πώσεις και να καλλιεργούν ελπίδες. Ωστόσο η πραγματικότητα στις μέρες μας αποτυπώνεται αμέσως και εντονότατα, με την ίδια ταχύτητα και ένταση που τυπώνονται οι λογαριασμοί για τα χα­ράτσια των μισθωτών και των συνταξιούχων. Αυτή η πραγματικότητα, προφανώς, είναι αμεσότερη και ισχυρότερη από τις εντυπώσεις...

Και η πραγµατικότητα που βιώνει ολοένα και μεγα­λύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας συνδέεται με τη διαπίστωσή της ότι η πιστή τήρηση των εντο­λών της τρόικας, την οποία η κυβέρνηση των τριών έχει αναγάγει σε μείζον πολιτικό διακύβευμα, δεν οδηγεί πουθενά. Ή, για την ακρίβεια, οδηγεί στην καταστροφή...



Ήδη η καταστροφή - όπως μπορεί εύκολα να δια­πιστώσει κάποιος κοιτώντας τριγύρω του - συ­ντελείται και ολοκληρώνεται: ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, ύφεση, καταστροφή κοινωνικού κράτους και ξεπούλημα υποδομών. Αυτή είναι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει η ελληνική κοινωνία και όχι τα φληναφήματα των καναλιών και των Μαυρογιαλούρων που συνδιαχειρίζονται την εξουσία.

Και σε αυτή την πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η Ελλάδα βαδίζει χωρίς σχέδιο για μια μελλοντική Ελλάδα, χάνοντας μέρα με τη μέρα κάθε διαπραγματευτικό χαρτί με το οποίο θα μπο­ρούσε ενδεχομένως να παίξει και να διεκδικήσει τον ρόλο της στον νέο ευρωπαϊκό χάρτη, όπως κι αν αυτός διαμορφωθεί. Είτε, δηλαδή, οδεύουμε σε μια γερμανική είτε βρισκόμαστε καθ’ οδόν για μια κατακερματισμένη Ευρώπη...

Oσο συνεχίζεται αυτό το βιολί, η κατάσταση θα γίνεται πολυ δυσκολότερη, οδηγώντας και την πολιτική αριθμητική αυτής της χώρας σε αδιέξοδο. Στο αδιέξοδο που, όπως φαίνεται, βιώνουμε.

Οι δικούς μας α-νοήμονες υπηρέτες της τρόικας, ας ρίξουν μια ματιά έξω από τον γραφειοκρατικό μικρόκοσμο στον οποίο απλώς εκδηλώνουν τις ικανότητές τους στην οσφυοκαμψία.

Ας δουν για παράδειγμα την Ιταλία, την απεργία των 500 εργατών ορυχείου στη Σαρδηνία που έθαψαν συμβολικά τον εαυτό τους σε 400 μέτρα βάθος κάτω από τη γη αγκαλιά με 600 κιλά δυναμίτες. Ένας από αυτούς χθες έκοψε τις φλέβες του στη διάρκεια συνέντευξης τύπου. Ζητούν επενδύσεις 1,5 δισ. ευρώ σε διάρκεια 8 ετών. Η διαίρεση μας δίνει λιγότερα από 200 εκατ. ευρώ ετησίως για ένα ορυχείο που δίνει ζωή σε μια μεγάλη περιοχή.


Η κυβέρνηση Μόντι χαρακτήρισε την εν λόγω επένδυση οικονομικά μη βιώσιμη. Πιθανώς. Μη βιώσιμη όμως μάλλον θα αποδειχθεί η πολιτική του Μόντι, του Ολάντ – που ήδη θεωρείται και αυτός σκυλάκι της Μέρκελ, όπως ο προκατοχός του, και αποτυχημένος πριν καν αναλάβει – αλλά και, κυρίως, των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη.

Στην περίπτωση της ελληνικής συγκυβέρνησης δεν υπάρχουν... ορυχεία και οικειοθελώς θαμμένοι ανθρακωρύχοι, αλλά η λαϊκή οργή είναι πολύ χειρότερη από δυναμίτη.

Δεν θα βρεθεί επιτέλους ένας ψυχωμένος άνδρας Ελληνας να βγεί μπροστά, να γίνει οδηγός του αγανακτισμένου και ταπεινωμένου λαού προς την ελευθερία του από τα ατέρμονα δεινά που του επιφυλάσσουν;

silvercity.gr