Το Βατερλώ της στρατηγικής του Νταβούτογλου

Tου Δαμιανού Βασιλειάδη,
εκπαιδευτικού, συγγραφέα

    Με αφορμή την επίσκεψη του ισραηλινού προέδρου Σίμον Πέρες
    (Προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο: Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη και Ελληνισμός)...

    Αφιερώνεται στους εν Ελλάδι και απανταχού Τουρκολάγνους ραγιάδες του Νέο - Οθωμανισμού, τους εν Ελλάδι και απανταχού πολυπολιτισμικούς της «σοσιαλιστικής διεθνούς» του Γιώργου Παπανδρέου και τους εν Ελλάδι και απανταχού παγκοσμιοποιημένους νεοταξικούς «διεθνιστές», ένθεν κακείθεν του φάσματος του ουρανίου τόξου!


I. Η πολιτική ισχύος

«O ισχυρός επιβάλλει, ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί, όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».

Η αιματηρή επίθεση του Ισραήλ στο τουρκικό πλοίο Μαβί Μαρμαρά στις 22 Μαϊου του 2010, το οποίο μετείχε στην ειρηνευτική αποστολή βοήθειας προς τον χειμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και μάλιστα σε διεθνή ύδατα, ασφαλώς και δεν ήταν τυχαία.

Η κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία πρόσφατα είχε επιφανειακά αφορμή την έκθεση Palmer του ΟΗΕ που δικαιολόγησε την πράξη αυτή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως αυτοάμυνα και ως νόμιμη ενέργεια του Ισραήλ. Στην ουσία όμως το Ισραήλ ήθελε με την ευκαιρία αυτή, να δώσει ένα μάθημα στην Τουρκία.
Η πρόκληση της Τουρκίας εντάσσεται βασικά σε μια κατά μέτωπο αντιπαράθεση γεωστρατηγικών σχεδιασμών της με βάση τη στρατηγική Νταβούτογλου, για τον προσεταιρισμό των μουσουλμανικών λαών της περιοχής και την ανάδειξή της, όχι μόνο ως περιφερειακής δύναμης, αλλά ως παγκόσμιας δύναμης.

Η στρατηγική του, που είναι διατυπωμένη στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος», μπορεί να έχει δυνατότητα επιτυχίας, εφόσον η Τουρκία προβάλει με έμφαση την αντίθεσή της στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους και την επίδειξη ισχύος. Αυτός ήταν ο υπολογισμός του Νταβούτογλου.

Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.

Η σύγκρουση Τουρκίας – Ισραήλ, με αφορμή αυτό το τραγικό περιστατικό στα διεθνή ύδατα, αναδεικνύει και τα όρια της τουρκικής διπλωματίας.

Ενώ με τους Έλληνες υποτελείς και ραγιάδες του Νέο – Οθωμανισμού η πολιτική Νταβούτογλου στέφθηκε με πλήρη επιτυχία, λόγω φυσικά της ενδοτικότητας των ελληνικών κυβερνήσεων, με τους ισραηλινούς τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Οι Ισραηλινοί με την «προβοκατόρικη» τους αυτή ενέργεια, που ήταν στην ουσία σχεδιασμένη και συνειδητή, ήθελαν να δείξουν στην Τουρκία ποιοι είναι οι κυρίαρχοι (οι πραγματικοί αφέντες) στην περιοχή.
Η πεποίθησή μου μάλιστα είναι ότι πιθανόν να την προκάλεσαν οι ίδιοι περίτεχνα, όπως είχε γίνει και με τον Σαντάμ Χουσείν και το Κουβέιτ, πριν από τον πόλεμο του Κόλπου, όπου οι Αμερικανοί ενεθάρρυναν τον δικτάτορα να επέμβει, για να έχουν δικαιολογία μετά να τον συντρίψουν, όπως και έγινε. Άσχετα ωστόσο από την πρόθεση ή όχι, σημασία έχει ότι δόθηκε ένα μάθημα στην Τουρκία.
Τι σημασία έχει μπροστά στην στρατηγική σκοπιμότητα - αυτός είναι ο κυνισμός των ισχυρών της γης - αν αδικοχαθούν και μερικές δεκάδες, εκατοντάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι;
Το Ισραήλ ακολουθεί ανέκαθεν την πολιτική: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», όπως στα προηγούμενα τονίσαμε. Έχει μάλιστα τη δύναμη να την επιβάλει. Από αυτή την πολιτική δεν υπάρχει καμία παρέκκλιση και για κανέναν λόγο. Εφαρμόζουν πάντοτε την ανωτέρω ρήση - δόγμα της Παλαιάς Διαθήκης και μάλιστα ασύμμετρα.
Με αυτή την έννοια το Ισραήλ θέλησε να προβάλει διεθνώς, αλλά και στην Τουρκία ειδικότερα, τη δική του πολιτική ισχύος.
Στόχος της ενέργειάς του είναι να συσπειρώσει ολόκληρο το εβραϊκό λόμπι τόσο στην Αμερική, που κρατούσε απέναντι στην Τουρκία αμφίρροπη στάση, όσο και παγκόσμια.
Επιπλέον δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το κράτος αυτό έχει άριστα εκπαιδευμένο στρατό, αλλά και καλά εκπαιδευμένο εφεδρικό στρατό, που ο αριθμός του μπορεί να φτάσει και τα τρία εκατομμύρια. Δηλαδή τον μισό του σημερινού του πληθυσμού και μια εμπειροπόλεμη και αποτελεσματική πολεμική αεροπορία που είναι σε θέση να τα βάλει με οποιαδήποτε περιφερειακή δύναμη στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο και φυσικά και με την Τουρκία. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μπορεί να το οδηγήσει ακόμη και σε απονενοημένες πράξεις.
Αλλά αυτά δεν μας δίδαξε ο Θουκυδίδης καθώς και όλοι οι στρατηγικοί αναλυτές του πολέμου;
Μια μικρή απόδειξη των ανωτέρω αποτελεί και η πρόσφατη δήλωση του υπουργού ενέργειας του Ισραήλ. κ. Ούζι Λαντάου, που εγγυήθηκε ξεκάθαρα την ασφάλεια των γεωτρήσεων και της Κύπρου:
«Το Ισραήλ μπορεί να υποστηρίξει και να εγγυηθεί την ασφάλεια των εξεδρών»
Το γεωτρύπανο «Homer Ferrigton» της Noble Energy, εγκατέλειψε την ΑΟΖ του Ισραήλ και μπήκε στην ΑΟΖ της Κύπρου σε ακριβώς δέκα ημέρες και γύρω του αναπτύχθηκε ένας τεράστιος κλοιός ασφαλείας.
Από αυτή την πολιτική δεν υπάρχει καμία παρέκκλιση και για κανέναν λόγο. Εφαρμόζουν πάντοτε και παντού την Παλαιά Διαθήκη. Το παράδειγμα της πτήσης ισραηλινού πολεμικού αεροπλάνου πάνω από τα κατεχόμενα στην Κύπρο με άδεια της κυπριακής κυβέρνησης, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις των πολιτών της και στο ακλόνητό τους φρόνημα, που διαμόρφωσαν όλες οι κυβερνήσεις του.
Με αυτή την έννοια θέλει με την σκόπιμη αυτή ενέργεια, να δείξει τόσο στους Τούρκους, όσο και στη διεθνή κοινότητα, ποιος έχει το πάνω χέρι στην περιοχή.
Με αυτή την έννοια επίσης θέλει να συνετίσει την Τουρκία, να σταματήσει την πολιτική της κατά του Ισραήλ, γιατί το τελευταίο πέρα από την στρατιωτική του υπεροχή απέναντι στην Τουρκία έχει και τη δυνατότητα να της δημιουργήσει και άλλα προβλήματα όπως π.χ. η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την αμερικανική Γερουσία και την ισραηλινή Βουλή και η δημιουργία πολιτικής αυτονόμησης του Βόρειου Κουρδιστάν, (του τουρκικού τμήματος) ενώ στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) είναι οι κύριοι εκπαιδευτές του κουρδικού στρατού και των μυστικών τους υπηρεσιών.
Εξάλλου μια εύρωστη κουρδική αυτόνομη περιοχή μπορεί να γίνει πόλος έλξης για ισχυρά αυτονομιστικά και αποσχιστικά κινήματα στην περιοχή. Συνεπώς το Ισραήλ ανά πάσα στιγμή μέσω των Κούρδων μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην Τουρκία. Επιπλέον η Τουρκία φοβάται ότι ο στρατηγικός της στόχος, να αναδειχτεί σε παγκόσμια δύναμη, ή έστω σε περιφερειακή, μπορεί να υπονομευτεί, αν το Ισραήλ καταφέρει να την υποβιβάσει ως ενεργειακή δύναμη, πρώτον μέσω της εκμετάλλευσης του πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής και μέσω της δημιουργίας εναλλακτικών διόδων μεταφοράς του μαύρου χρυσού εκτός Τουρκίας. Φαίνεται πως οι ανακατατάξεις στην Βόρειο Αφρική και την Ανατολική Μεσόγειο αυτό το σχέδιο προοιωνίζουν, μαζί με όλα τα άλλα σχέδια.
Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ έγκειται εν κατακλείδι στον κίνδυνο που διαβλέπει η Τουρκία από μέρους του Ισραήλ, να ακυρώσει τη στρατηγική στόχευση της Τουρκίας και τη διαλύσει «εις τα εξ ων» συνετέθη. Όλα τα άλλα είναι αφορμές και επιφαινόμενα της διένεξης.
Όσο η τουρκική κυβέρνηση επιδιώκει να υλοποιήσει το στρατηγικό της σχέδιο, άλλο τόσο θα βαθαίνει η αντιπαλότητα και η μέχρι συρράξεως εχθρότητα ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία., παρ’ όλη την προσπάθεια της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής να γεφυρώσει το χάσμα.
Η γειτονική χώρα υπερεκτίμησε τις δυνάμεις της και η υπερφίαλη αλαζονεία και υπεροψία της, η γνωστή «ύβρις» (η ψυχολογία παίζει πάντοτε καθοριστικό ρόλο) την οδήγησε να παραβλέψει τον παράγοντα Ισραήλ. Το παράδειγμα του πλοίου «Μαβί Μαρμαρά», πάνω στο οποίο οι Ισραηλινοί εκτέλεσαν εννέα Τούρκους, είναι χαρακτηριστικό.
Πέρα από την σαφή καταδίκη αυτής της απάνθρωπης ενέργειας, που έχει τα χαρακτηριστικά κρατικής τρομοκρατίας, πρέπει να τονιστεί ότι είναι καταδικαστέες οποιεσδήποτε ενέργειες που καταπατούν με τον πιο βάναυσο τρόπο το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες και η Τουρκία, που θέλει δήθεν να δείξει τις ανθρωπιστικές της ευαισθησίες, δεν μπορεί να το παίζει αναμάρτητη, ούτε να επικαλείται το διεθνές δίκαιο εκεί που τις συμφέρει, εγκαλώντας το Ισραήλ ότι καταπατά βάναυσα το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες. Το παράδειγμα της Κύπρου και όχι μόνο είναι ένα καταλυτικό στοιχείο, που την εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο είναι εισβολή και κατοχή, εθνοκάθαρση και εποικισμός μιας ανεξάρτητης χώρας με ένα στρατό ο οποίος είναι στρατός κατοχής. Η εθνοκάθαρση που επιχείρησε με την εκδίωξη 200 χιλιάδων Ελληνοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες και που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, έχει σχέση αναλογικά με αυτό που γίνεται ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους.
Η Τουρκία παράλληλα δεν είναι παντοδύναμη, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού των διαπλεκομένων (κατά τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).
Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι αθεράπευτα διασπασμένος, όπως στα προηγούμενα τονίσαμε. Δεν υπάρχει ο γενικά και αόριστα λεγόμενος «Αραβικός κόσμος», τον οποίο επικαλούνται είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα ορισμένοι. Οι πρίγκιπες, εμίρηδες και βασιλιάδες των αραβικών χωρών επιζητούν την αμερικάνικη ομπρέλα προστασίας (και έμμεσα την ισραηλινή, όσο παράξενο κι’ αν φαίνεται αυτό (βλ. Κουβέιτ, βλ. Σαουδαραβία).
Η περίφημη στρατηγική Νταβούτογλου στη διένεξή του με το Ισραήλ, έφθασε τα όριά της. Εξαίρεση η Ελλάδα, λόγω υποχωρητικότητας από πλευράς ελληνικών κυβερνήσεων.
Εκεί δεν μπορεί να παίξει τα παιχνίδια του ο Νταβότογλου, γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι Νέο - Οθωμανοί ραγιάδες.
Η Τουρκία είναι ευάλωτη και αποτελεί έναν γίγαντα με πήλινα πόδια. Η στρατηγική των μηδενικών προβλημάτων και της δήθεν «ήπιας ισχύος», που επιδίωξε ο Αχμέτ Νταβούτογλου με τους γείτονές του, κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Αυτό το ξέρουν οι Ισραηλινοί και Αμερικανοί, δυστυχώς όχι οι Έλληνες.
Έγκυροι αναλυτές από διάφορες δεξαμενές σκέψεις στις ΗΠΑ επισημαίνουν την κατάρρευση των σχέσεων των ΗΠΑ και της Τουρκίας, παρ’ όλο που οι δύο χώρες μοιράζονται πολλά κοινά συμφέροντα στην περιοχή, αλλά και την κατάρρευση των τουρκο - ιστραηλινών σχέσεων.

II. Ισραήλ -Τουρκία: Δαβίδ εναντίον Γολιάθ

Στα προηγούμενα έκανα σύγκριση της Τουρκίας με το Ισραήλ και αποδείκνυα με επιχειρήματα ότι η Τουρκία δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στο Ισραήλ, σε κανέναν τομέα και κυρίως στρατιωτικά. Το τελευταίο είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να της δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα και πρακτικά να την διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη. Γεγονός που θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για την Ελλάδα, αν δεν είχαμε τις υποτελείς κυβερνήσεις διαχρονικά, αλλά και από τη γενικότερη πολιτική στάση των κομμάτων στην Ελλάδα, που τα μεν ήταν προσανατολισμένα και εξαρτημένα από τη Δύση και τα δε προσανατολισμένα και εξαρτημένα από την Ανατολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή είναι και αποτελεί ο καταστροφικός εμφύλιος, 1947 – 1949.
Όπως είναι γνωστό τα συμφέροντα των κρατών δεν παραμένουν σταθερά, αλλά καθορίζονται πάντοτε από τα νέα δεδομένα και τις νέες συνθήκες που τα υπηρετούν. Τίποτε δεν παραμένει σταθερό και μόνιμο στις διεθνείς σχέσεις. Πρέπει συνεπώς να εκμεταλλευτεί κανείς τη συγκυρία, η οποία μπορεί αύριο να αλλάξει. Οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι:
1. Ενώ για παράδειγμα θεωρούσαμε για δεκαετίες ότι υπήρχε μια σταθερή συμμαχία του Ισραήλ με την Τουρκία, ξαφνικά, δηλαδή σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην.
Φαίνεται μάλιστα ότι αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να τροποποιηθεί, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον. Γιατί τα πράγματα δεν μένουν σχεδόν ποτέ σταθερά. Αλλάζουν ανάλογα με τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των κρατών και των ανεξάρτητων ή εξαρτημένων κινήσεων που έχουν.
Η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, που βασίζεται στην πολιτική του «Στρατηγικού βάθους» του Νταβούτογλου, με την πρωτοφανή καταδίκη του Ισραήλ από τη μια και τον εναγκαλισμό των ισλαμικών κρατών από την άλλη, δημιούργησε εντελώς καινούρια δεδομένα.
2. Μετά τη δημιουργία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ανάμεσα στο Ισραήλ, την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Λίβανο, με πρωτεργάτη τον αείμνηστο πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο, και την ανακάλυψη στο μεταξύ τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή Λεβιάθαν και Αφροδίτη, στην παρούσα φάση, αλλάζει ριζικά η κατάσταση μεταξύ Ισραήλ - Τουρκίας, όσο και Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας. Ήδη γίνεται λόγος και για πλούσια κοιτάσματα και στην Ελλάδα.
Για το πρώτο θέμα αναφέρθηκα στο προηγούμενό κεφάλαιο, αποκαλώντας την Τουρκία «γίγαντα με πήλινα πόδια».
3. Όσον αφορά την Ελλάδα και το Ισραήλ, θα αναφέρω τα καινούργια δεδομένα που αναγκάζουν το Ισραήλ να αναπτύξει, στον ενεργειακό τομέα τουλάχιστον και στην παρούσα φάση, μια στρατηγική συμμαχία, που αφορά την εκμετάλλευση και αξιοποίηση των δικών της κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Ήδη μαθαίνουμε από επίσημες πηγές ότι το Ισραήλ αναγνώρισε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας η τουλάχιστον πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση και εξέδωσε χάρτες, που δείχνουν τους αγωγούς φυσικού αερίου, οι οποίοι κατευθύνονται από την περιοχή Λεβιάθαν στην Κρήτη. Το Ισραήλ έχει κάθε λόγο στις σημερινές συνθήκες που διαμορφώνονται, να συμμαχήσει κυρίως με την Ελλάδα, αλλά και με τις άλλες γειτονικές χώρες της Τουρκίας, που έχουν λόγους να κρατούν αποστάσεις απ’ αυτήν.

Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου 2011

Mπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ΑΟΖ της, αλλά πρόλαβε και την
αναγνώρισε το Ισραήλ! Στους χάρτες που έδωσε στην δημοσιότητα το Τελ Αβίβ αναγνωρίζεται 100% η ελληνική ΑΟΖ, η οποία συνεχίζεται με την ΑΟΖ της Κύπρου! Δηλαδή, αναγνωρίζεται (το έτσι ή αλλιώς γεγονός) ότι το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, επεκτείνει την ελληνική ΑΟΖ μέχρι το όριο της ΑΟΖ της Κύπρου. Οι χάρτες δόθηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία, περιγράφοντας την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.
Για να πραγματοποιηθεί αυτός ο αγωγός, θα πρέπει να διασχίζει τη θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ, που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου, χάρις στην ύπαρξη του Καστελόριζου, της Ρω και της Μεγίστης.
Επομένως με την πρόταση τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα. Πρακτικά δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να βάζουν την ... εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης!
Το ζητούμενο πια δεν είναι, αν η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας, αλλά πώς θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσει τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας, αφού από τα στα τέλη Απριλίου 2012 οι Ισραηλινοί ήδη γνωρίζουν την ποσότητα του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Λεβιάθαν και ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κοίτασμα.
Συζήτηση για το θέμα είχαν ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Άβιγκτορ Λίμπερμαν».

Αυτοί οι χάρτες για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δηλώνουν ότι το Ισραήλ επιθυμεί διακαώς να αποκλείσει την περίπτωση, να έχει η Τουρκία ΑΟΖ με την μουσουλμανική Αίγυπτο, που παρ’ όλη την ήπια στάση της απέναντι στο Ισραήλ, μπορεί ανά πάσα στιγμή να της δημιουργήσει προβλήματα.
Μάλιστα, αν περικυκλωθεί από όλες τις πλευρές, δηλαδή από στεριά και θάλασσα από ισλαμικές χώρες, θα αποτελούσε στο εγγύς και απώτερο μέλλον κίνδυνο για την ύπαρξη και επιβίωση του.
Συνεπώς το Ισραήλ, θέλει η Ελλάδα να έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο.
Παρεμπιπτόντως θέλω να τονίσω ότι το ίδιο δεν θα επέτρεπε ποτέ στην Τουρκία να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο, παρ’ όλες τις αντίθετες αναλύσεις και ισχυρισμούς, γιατί θα αποτελούσε άμεση απειλή για την ασφάλειά του μια τουρκοκρατούμενη Κύπρος. Δε νομίζω ότι το θέμα αυτό χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Εξάλλου τα παλιά σχέδια του Ισραήλ για δημιουργία ισραηλινού κράτους στην Κύπρο, ανήκουν ανεπιστρεπτί στον παρελθόν.
Εκείνο λοιπόν που ενδιαφέρει το Ισραήλ είναι να έχει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με την Ελλάδα μέσω Κύπρου.
Γι’ αυτό είμαι βέβαιος ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να ενισχύσει ή «επιβάλλει» στην Ελλάδα μέσω του εβραϊκού λόμπι στην Αμερική την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη Ελλάδας – Κύπρου, που σημαίνει ότι το Καστελόριζο έχει και αυτό ΑΟΖ.
Αν το Ισραήλ «επιβάλλει» στην Ελλάδα το σχέδιο αυτό, τότε η Τουρκία δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο εκτός από λεονταρισμούς, δηλαδή απολύτως τίποτε. Αν όμως παρ' όλα αυτά τολμήσει να προβεί σε στρατιωτική αναμέτρηση σαφώς και θα χάσει.
Ούτως ή άλλως η Ελλάδα είναι κατοχυρωμένη με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας που είναι στο μεταξύ και ευρωπαϊκό δίκαιο. Απλώς η ελληνική κυβέρνηση θέλει να το παραγνωρίζει, για λόγους υποτέλειας, όπως είπα.
Είναι εγκληματικό και συνάμα εξωφρενικό, αλλά και ύποπτο, να μην έχει γίνει καμιά ενέργεια από το 1982, όταν είχε καθιερωθεί η διεθνής συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας, για την ανακήρυξη της ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου.
Βρισκόμαστε με την έννοια αυτή και, εφόσον ισχύει η ανάλυσή μου, μπροστά σε ριζικές ανατροπές στις σχέσεις μας με την Τουρκία και στις σχέσεις μας με το Ισραήλ, που για δικά του καθαρά συμφέροντα θα στηρίξει την Ελλάδα. Εφόσον φυσικά και η Ελλάδα ανταποκριθεί. Τουλάχιστον στο θέμα αυτό.

Και για να είμαι επιφυλακτικός ακόμη περισσότερο θα πω: Στην παρούσα φάση. Αυτή όμως η φάση είναι αποφασιστικής στρατηγικής σημασίας για την Ελλάδα.
4. Θα υπάρξει βέβαια και ο αντίλογος, ότι συμμαχούμε με μια χώρα, που καταπατά βάναυσα τα δίκαια του παλαιστινιακού λαού και μας φέρνει σε αντίθεση με τις αραβικές χώρες. Στο πρώτο θα ήθελα να αντιτάξω ότι η αναγνώριση από το Ισραήλ της ΑΟΖ της Ελλάδας δεν σημαίνει ότι η Έλληνες και η Ελλάδα δεν στηρίζει ή απεμπολεί τις διεκδικήσεις της Παλαιστίνης και δεύτερον ότι η λεγόμενη ελληνοαραβική φιλία, αποτελεί ήδη, αν δεν αποτελούσε και στο παρελθόν, φαντασία. Πρώτα γιατί δεν υπάρχει ενιαίος αραβικός κόσμος, δεύτερον ότι τα συμφέροντά τους δεν είναι ενιαία και τρίτον γιατί οι περισσότερες ήδη στηρίζουν την Τουρκία εναντίον των δικών μας συμφερόντων, που στο κάτω κάτω της γραφής τα συμφέροντά μας βασίζονται σε διεθνείς συνθήκες, στους διεθνείς κανόνες και στο διεθνές δίκαιο.. Ακόμη και οι Παλαιστίνιοι είναι εναντίον μας, παρ’ όλες τις ευεργεσίες της Ελλάδας απέναντί τους.
Πρόσφατο παράδειγμα έχουμε τη Συρία που αναγνώρισε τα Σκόπια ως Μακεδονία και δημιούργησε γραμμή με τα κατεχόμενα και την Αίγυπτο, που αρνείται να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Ελλάδα. Να μην παραγνωρίσουμε και την σύνοδο των ισλαμικών χωρών που τάχτηκαν υπέρ των τουρκικών διεκδικήσεων απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.
«Επομένως», όπως λέει ο καθηγητής Κ. Καρυώτης, «σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ, το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους, αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι».
Εν κατακλείδι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει, όπως έκανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, το γρηγορότερο δυνατό, να συντάξει σε δύο κόλλες χαρτί την ΑΟΖ της Ελλάδας και να την αναγγείλει στον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από κει και πέρα να συζητήσει με όλες τις όμορες χώρες για τον καθορισμό της. Αυτό θα έκανε κάθε χώρα, που σέβεται και τον εαυτό της, την ανεξαρτησία της και το Διεθνές Δίκαιο! Θα ήταν τραγικό και εγκληματικό λάθος να συμφωνήσει πρώτα με τους γείτονες και μετά να ανακηρύξει την ΑΟΖ.


Υποσημειώσεις

1 Θουκυδίδου, Ιστορία Ε΄ (89-91). Το ανωτέρω χωρίο αναφέρεται από του Αθηναίους εναντίον των κατοίκων της Μήλου. Εκεί αναφέρεται και κάτι ακόμη παρεμφερές, που τείνει να έχει απόλυτη ισχύ, όπως ισχυρίζονταν οι Αθηναίοι: «Απ’ ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους θεούς και απ’ ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύουμε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλουν πάντα την εξουσία τους, αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν». (Θουκυδίδου, Ιστορία Ε΄ (103-105). 2 Πολιτικό Φόρουμ στις 6 Φεβρουαρίου 2012 στην Ουάσιγκτον, με θέμα: «Η εξέλιξη της Τουρκικής πολιτικής στην Ανατολική Μεσόγειο – οι επιπτώσεις στα αμερικανικά συμφέροντα». Την κατάρρευση αυτή επιβεβαιώνουν και οι επισκέψεις Ισραηλινών ηγετών στην Κύπρο, όπως και του προέδρου Χριστόφια στο Ισραήλ, που «αποτελούν τεκμήριο του υψηλού επιπέδου των σχέσεων Κύπρου και Ισραήλ, οι οποίες τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζουν δυναμική περαιτέρω ενίσχυσης και ανάπτυξης», όπως δήλωσε στις 16.2.2012 ο εκπρόσωπος Τύπου της Κυπριακής Δημοκρατίας. 3 Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr, για να διαβάσει τη σχετική επιχειρηματολογία μου. 4 Την αλλαγή της στρατηγικής αυτής τη χαρακτήρισα σε άλλο άρθρο μου ως Βατερλό της στρατηγικής του Νταβούτογλου. 5 Αν δεν ήταν ο Τάσος Παπαδόπουλος τώρα δεν θα μιλούσαμε για ΑΟΖ της Κύπρου, ούτε καν για Κύπρο, που θα είχε εξαφανιστεί με το σχέδιο Ανάν, το οποίο υποστήριξε μετά θέρμης ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου και όλοι οι αριστεροδεξιοί εθνομηδενιστικοί κύκλοι της Ελλάδας. 6 Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&t Αναρτήθηκε από athlio bromoskylo 7 Ίσως από πολλούς διαφεύγει της προσοχής ότι το σχέδιο Άντσεσον, για το οποίο είχε γίνει το 1964 πολύ συζήτηση προέβλεπε απόσπαση της περιοχής της Καρπασίας της Κύπρου και του Καστελόριζου από την Τουρκία. 8 Τονίζω ιδιαίτερα τη λέξη «επιβάλλει’, γιατί πιστεύω ότι η έως τώρα πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου υπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας και όχι της Ελλάδας. Επειδή όμως ακούει τις εντολές των «υπεραντλαντικών φίλων και συμμάχων μας» θα υποταχθεί εκών άκων στις εντολές αυτές, τις οποίες θα καθορίσει φυσικά το εβραϊκό λόμπι. Ως πρόσφατα η κατάσταση αυτή δεν είχε έτσι. Πολύ πιθανόν και η παρουσία της Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ κυρίας Κλίντον να συνδέεται μ’ αυτό το θέμα. 9 Ορισμένοι αναλυτές, όπως π.χ. ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης και άλλοι στις πρόσφατες αναλύσεις τους δεν έλαβαν υπόψη τους ή όταν ανέλυσαν την κατάσταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δεν είχαμε ακόμη αυτές τις ριζικές ανατροπές, κι’ έτσι οι εκτιμήσεις τους είναι σε μεγάλο βαθμό αναχρονιστικές, εφόσον βασίζονται σε «πραγματική» και όχι ιδεολογική ανάλυση της πραγματικότητας. 10 Οι Παλαιστίνιοι πια, γράφει σε ανταπόκρισή του από την Ουάσιγκτον ο δημοσιογράφος Ιγνατίου, «στράφηκαν προς την Τουρκία, που πάντα τους έδειχνε την πλάτη, και ο πρόεδρός τους ισχυρίστηκε στον ΟΗΕ και ενώπιον του Προέδρου της Κύπρου ότι μόνο η Παλαιστίνη είναι κατεχόμενη πατρίδα. Είναι δικαίωμά τους να αποφασίζουν για την τύχη τους. Άρα είναι δικαίωμα και του κ. Χριστόφια να συμμαχεί με οποιονδήποτε για να προστατεύσει τα συμφέροντα της Κύπρου, που απειλούνται αποδεδειγμένα από την Τουρκία».
πηγη