Antonis:Αξιοθρήνητος ή γελοίος;

Αυστηρότερα μέτρα λιτότητας μετά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο

Πολλαπλά κερδισμένη η Γερμανία από την κρίση έβγαλε μόνο από την πτώση των επιτοκίων δανεισμού της την τελευταία διετία 68 δισ. ευρώ!..


του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αξιοθρήνητος ή γελοίος; Αυτή είναι η απορία που πρέπει να δημιούργησε το πέρασμα του έλληνα πρωθυπουργού από το Βερολίνο, ο οποίος με την υποτέλειά του διέψευσε ακόμη και τον βαρύ προσβλητικό χαρακτηρισμό που του απηύθυνε ο βρετανικός Ιντιπέντεντ, αποκαλώντας τον «ζητιάνο», δυό μέρες πριν ξεκινήσει για τη γερμανική πρωτεύουσα. Ο Αντώνης Σαμαράς, παρότι είναι ζητιάνος, ηγούμενος μιας χώρας την οποία οι πιστωτές της κατάφεραν μέσα σε δύο χρόνια να την στεγνώσουν από ρευστό με δημόσια, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες να είναι όλα «στο κόκκινο» από τη στιγμή που προτεραιότητα απέκτησε η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και των δανειστών, παρόλα αυτά δεν απαίτησε το παραμικρό …πλην χρόνου. Οι Γερμανοί πρέπει να...
εντυπωσιάστηκαν με την υποτέλειά του και την απροθυμία του να διαπραγματευτεί ακόμη και τα πιο απλά. Ζητώντας μόνο επιπλέον χρόνο και υποσχόμενος να εφαρμόσει ό,τι του ζητούν τι πιο φυσιολογικό από να εισπράξει χλεύη και ένα ξερό «νάιν»; Άρνηση συνοδευόμενη από τον υπαινιγμό ότι επιπλέον χρόνος σημαίνει επιπλέον χρήμα, άρα ξεχάστε το, και χλεύη, με αφορμή την προσωπική δέσμευσή του, που δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στην ιστορία, ότι εγγυάται ο ίδιος την αποπληρωμή των χρημάτων που έχουν δώσει οι Γερμανοί!

Η δέσμευσή του πέρα από μνημείο υποτέλειας, συνιστά και πρόκληση καθώς ακόμη και οι Γερμανοί ομολογούν πλέον ότι η κρίση ακόμη κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουν για να κερδίσουν. Με βάση επεξεργασίες του οικονομολόγου Γενς Μπόισεν Χόγκρεφ του Ινστιτούτου του Κιέλου, που είδαν το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη εβδομάδα, η Γερμανία τα τελευταία 3,5 χρόνια έχει γλιτώσει 68 δισ. ευρώ, καθώς το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται έχει πέσει κατακόρυφα. Αν τα ομόλογά της δεν λειτουργούσαν σαν μαγνήτης αποτελώντας το πιο ασφαλές καταφύγιο και το επιτόκιο δανεισμού παρέμενε στο παλιότερο ύψος του, θα έπρεπε να καταβάλει 68 δισ. ευρώ επιπλέον για να καλύψει τη χρηματοδότηση των αναγκών της.

Οι Γερμανοί όμως, βδέλλες κολλημένες στο σώμα της Ευρώπης που την αφαιμάζουν, κερδίζουν με πολλούς ακόμη τρόπους. Για παράδειγμα, από την κερδοσκοπία που πραγματοποιεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία απαιτώντας την αποπληρωμή του ομολόγου ύψους 3,2 δισ. ευρώ στο ύψος της ονομαστικής του αξίας, παρότι το είχε αγοράσει από την δευτερογενή αγορά στο 70% της αξίας του, κέρδισε 900 εκ. ευρώ! Η ληστεία παίρνει διαστάσεις ριφιφί αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι για να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο αυτό το ομόλογο αναγκάστηκε να προσφύγει σε έκτακτο δανεισμό μέσω εντόκων γραμματίων, παρέχοντας επιτόκιο ύψους 4%. Με αυτό τον τρόπο όμως – έκτακτο πανάκριβο δανεισμό μέσω εντόκων – ανατρέπεται εκ βάθρων το πρόγραμμα δημοσιονομικής διαχείρισης που έχει επιβάλει η Τρόικα και πολύ σύντομα θα φανεί πως το δημόσιο χρέος εκτροχιάστηκε ξανά! Και θα κατηγορούν μάλιστα την κυβέρνηση που δεν επιδεικνύει την δέουσα αυστηρότητα και δεν εφαρμόζει τα αποφασισμένα. Όταν, θα είναι ηλίου φαεινότερο πως η ανατροπή επήλθε και πάλι εξ αιτίας των πιστωτών: για να πληρωθεί στο ακέραιο ένα ομόλογο το οποίο η ΕΚΤ αγόρασε με έκπτωση. Κι εδώ φυσικά, κάνοντας μια παρένθεση, δεν γίνεται να αποφευχθούν οι συγκρίσεις με τα ασφαλιστικά ταμεία της Ελλάδας ή τα ΝΠΔΔ (σχολές, επιμελητήρια, κ.α.) που έχασαν εν αγνοία τους ακόμη και το 90% των υποχρεωτικών καταθέσεών τους στην Τράπεζα Ελλάδας, στο πλαίσιο της πρόσφατης αναδιάρθρωσης του χρέους. Πέπλο σιωπής επίσης, κλείνοντας την παρένθεση, καλύπτει το γεγονός ότι οι Γερμανοί βγάζουν χρήματα ακόμη κι απ’ αυτήν την διαδικασία της εξόφλησης της ΕΚΤ λόγω της σημαντικής συμμετοχής τους στο κεφάλαιο της κεντρικής τράπεζας – θεματοφύλακα του ευρώ που τους εξασφαλίζει μεγάλο αναλογικά μέρισμα. Κι όλα αυτά χωρίς να πάρουμε υπ’ όψη μας τα όσα μας οφείλουν οι τζαμπατζήδες Γερμανοί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η συνολική αξία των οποίων ξεπερνάει το 1 τρισ. ευρώ: η αποζημίωση που είχε επιδικάσει η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, το ληστρικό κατοχικό δάνειο, οι αποζημιώσεις των θυμάτων και τ’ αρχαία που πήραν μαζί τους οι άρπαγες Γερμανοί.

Σημασία παρόλα αυτά έχει πως οδηγούμαστε πολύ σύντομα σε ένα νέο πρόγραμμα αιματηρής λιτότητας. Οι υποδείξεις της Τρόικας που θα έρθει τον Σεπτέμβρη για να εγκρίνει την χορήγηση της νέας δόσης, θα έχουν λάβει πλήρως υπ’ όψη τους την αβάσταχτη υποτέλεια της τρικομματικής ελληνικής κυβέρνησης και θα υποδείξουν βάρβαρες περικοπές παντού! Έτσι το νέο Μνημόνιο θα μοιάζει με τις «50 αποχρώσεις του γκρι» (προσαρμόζοντας στα καθ’ ημάς σχόλιο του χθεσινού Εκόνομιστ) χωρίς όμως καν αυτή τη χαρά που συνοδεύει τα πάθη της νεαρής φοιτήτριας η οποία παραδίνεται στη σαδιστική μανία του πρωταγωνιστή του βιβλίου που σπάει τα ταμεία σε όλο τον κόσμο.

Μοναδική ελπίδα για να μην περάσουν τα νέα μέτρα και να διαλυθεί η κυβέρνηση είναι να ξεσπάσουν μαχητικοί και ανυποχώρητοι αγώνες και τότε να καταλάβουν οι βουλευτές της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ πως θα έχουν την τύχη των ΠΑΣΟΚων συναδέλφων τους που τώρα ψάχνουν κόμμα να στεγάσουν το κομματικό τους πελατολόγιο και την διαπλοκή τους με την οικονομική εξουσία. Εμπόδιο σε αυτή την προοπτική αποτελεί η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τους αγώνες προκειμένου να μην τρομάξει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που του χάρισαν τη νίκη στις τελευταίες εκλογές κι η επιλογή του να πορευτεί με την γραμμή του «ώριμου φρούτου». Περιμένοντας δηλαδή να πέσει η κυβέρνηση κι ασχέτως αν μέχρι τότε οι συντάξεις θα έχουν πάει στα 200 ευρώ ή θα έχει ξεπουληθεί και το τελευταίο ίχνος δημόσιας περιουσίας, με αποτέλεσμα να έχει καταποντιστεί κι η αυτοπεποίθηση του κόσμου. Εμπόδιο επίσης αποτελεί κι η απροθυμία του ΚΚΕ να συμβάλει σε ένα τέτοιο μέτωπο κι ας πληρώνει μάλιστα βαρύτατο πολιτικό τίμημα. Παρόλα αυτά σήμερα, τρία σχεδόν χρόνια μετά την επιβολή του έκτακτου καθεστώτος, οι ταξικές εμπειρίες των εργαζομένων μαζί με την απόγνωση που προκαλεί η συνεχής εξαθλίωση έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που επιτρέπουν μια νικηφόρα αντεπίθεση.

(Πριν, 26 Αυγούστου 2012)

πηγη