Η Χίος απέκτησε τα τελευταία χρόνια ισχυρή λογοτεχνική υπόσταση, μέσα από τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη, του συγγραφέα που γράφει στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, σκιαγραφεί νησιώτες ήρωες και αναφέρεται σε αληθινές ιστορίες. Στο...
μυθιστόρημα «Ανάμισης ντενεκές» ένας φονιάς από έρωτα περιπλανιέται για χρόνια στο Πελινναίο, στο άγριο βουνό. Μαζί του περιπλανήθηκαν και οι αναγνώστες. Στη νουβέλα «Η δεξιά τσέπη του ράσου» ένας καλόγερος αγναντεύει τη θάλασσα και υποδέχεται τους προσκυνητές έχοντας ένα ορφανό γατάκι συνέχεια επάνω του. Στο τελευταίο αφήγημα «Το ζουμί του πετεινού» ένας ταβερνιάρης καλλιεργεί όλα τα ζαρζαβατικά του τόπου του και εκνευρίζεται με την πολιτική επικαιρότητα. Θα μπορούσε κάποιος να κατηγορήσει τον Μακριδάκη για φολκλορική επιτήδευση και για επανάληψη. Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας αυτό που γράφει, το ζει.
Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι ένας μονήρης αγρότης, με τις παραξενιές που μπορεί να έχει ένας σαραντάρης που εγκαταστάθηκε στη Βολισσό και προσπαθεί να τρέφεται με όσα βγάζει η γη που ο ίδιος καλλιεργεί. Από τη μούρλα του μπήκε σε αποθήκες γηραιών συγχωριανών του για να βρει σπόρια για το μποστάνι του. Για όσους τυχόν δεν το ξέρουν, το μοντέρνο φύτεμα, αυτό που επιλέγουν οι περισσότεροι, οδηγεί κάθε χρόνο τον καλλιεργητή στον έμπορο. Οι μοντέρνες ντομάτες δεν αφήνουν γόνιμο σπόρο, για να χρησιμοποιηθεί τις επόμενες χρονιές. Ο παραγωγός πρέπει να αγοράζει κάθε φορά τα στέρφα υβρίδια. Ο συγγραφέας της Βολισσού βρήκε ποικιλίες ξεχασμένες για δεκαετίες σε μπολάκια, από ’δώ κι από ’κεί, τις ξαναφύτεψε, ξεκίνησε έναν νέο κύκλο ζωής. Ετσι περνάει η χρονιά, σπέρνοντας, ποτίζοντας, κλαδεύοντας τις ελιές με τα πρωτόγονα μέσα. Μεγάλος κόπος να περιποιηθεί κάποιος ένα χωράφι, να αποκτήσει τη διατροφική του αυτονομία τσαπίζοντας.
Είναι πολύ μελό για να το διατυπώσουμε με ωραίο τρόπο, αλλά θα σταθούμε στην αδικία. Οι εκατοντάδες Μακριδάκηδες της Χίου, εκείνοι που επί αιώνες φρόντισαν τα μαστιχόδεντρα, τα εσπεριδοειδή, τις ελιές, τα αμπέλια, βρίσκονται στο έλεος κάθε ψυχοπαθούς που κάνει μπάρμπεκιου στα δέκα μποφόρ, κάθε ανεγκέφαλου που θέλει να αραιώσει δέντρα για να χτίσει και βεβαίως κάθε ανίκανου πολιτικού που δεν προβλέπει ποτέ, μα ποτέ την καταστροφή. Είναι ελεεινό να υπαινίσσονται αιρετοί ότι υπάρχει σχέδιο καταστροφής της χώρας από αλλότριες δυνάμεις, να μιλούν για δολιοφθορά με γεωπολιτικά κίνητρα. Είναι ελεεινό γιατί οι ίδιοι υπαινιγμοί διατυπώνονται έπειτα από κάθε ανάλογη τραγωδία. Αν ισχύουν τα σενάρια στρατιωτικής φαντασίας, θα έπρεπε να έχουν αναλάβει από καιρό την προστασία των επίφοβων περιοχών οι μυστικές υπηρεσίες. Θα έπρεπε να έχουν ενισχυμένο εξοπλισμό όλες οι απειλούμενες περιοχές. Και όταν μιλάμε για περιοχές όπου το φυσικό κάλλος αποδίδει στην εθνική οικονομία, θα έπρεπε να έχουν ληφθεί και άλλα μέτρα, σε ό,τι αφορά τις υποδομές (δεξαμενές ύδατος, οχήματα, αντιπυρικές ζώνες) και έμψυχες δυνάμεις.
Ο πολιτικός κόσμος έχει ένα καταπληκτικό άλλοθι: ίδιες φωτιές καίνε όλη τη Νότια Ευρώπη, καίνε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε και εκεί καταφέρνουν να περιορίσουν τις φλόγες που όλως παραδόξως ανάβουν μόλις δυναμώσουν οι αέρηδες. Να αναγνωρίσουμε όμως τα δικά μας, τα ντόπια ενθαρρυντικά πυρπόλησης. Αν καεί ένα δάσος, αντί να ξαναφυτευτούν δέντρα, φυτρώνουν κατοικίες. Στην αρχή αυθαίρετες, μετά ρυθμισμένες ή τακτοποιημένες – κάθε υπουργός λανσάρει τον όρο του. Τα κτίσματα φυτρώνουν σε ιδιόκτητα οικόπεδα, αλλά και σε δημόσιους χώρους. Με την ανοχή όλων των κυβερνήσεων. Είναι πολλά τα αυθαίρετα, αλλά κανείς δεν ξέρει πόσα – έχουν υπολογιστεί στο ένα εκατομμύριο. Η καμένη γη προσφέρεται επίσης για άλλου τύπου αξιοποίηση. Η ολόμαυρη ράχη της Χίου μπορεί να γίνει ένας επενδυτικός παράδεισος για ανεμογεννήτριες και για βιομηχανικά πάρκα. Δεν θα μπορεί κανείς να διαμαρτυρηθεί για καταστροφή του περιβάλλοντος αφού το περιβάλλον δεν υφίσταται πλέον.
Υπήρξε δήλωση τοπικού βουλευτή που μας προβληματίζει: «Δεν θα ησυχάσουμε αν δεν αποκαλυφθούν οι ένοχοι». Σαν να θέλει να γράψει τις τελευταίες σελίδες ενός μυθιστορήματος με λυπητερό φινάλε. Τι μας νοιάζουν οι ένοχοι, όταν όλα έχουν γίνει στάχτη; Η καταστροφή της Χίου δυστυχώς δεν είναι μυθοπλαστική και δυστυχώς η αποκάλυψη των ενόχων δεν θα φέρει ούτε ανακούφιση ούτε ανάπτυξη. Τίποτε δεν γίνεται παρήγορο σε τέτοιες περιστάσεις.
yiannismakridakis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου