Τι πολίτευμα έχει η Ελλάδα;

Στην ερώτηση που καθημερινά κατατίθεται από πάρα πολλούς, η απάντηση είναι ασαφής. Έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, προεδρική δημοκρατία, ολιγαρχία των «τζακιών» με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, πλουτοκρατία, πτωχοκρατία, τροϊκανή δημοκρατία…; Σε κάθε περίπτωση ο κοινός...
παρονομαστής, δηλαδή η λέξη δημοκρατία, χρησιμοποιείται ως «περιτύλιγμα» του πολιτικού σκευάσματος ή μορφώματος, το οποίο επικαλείται σήμερα πως λειτουργεί υπέρ της… χώρας…!

Αυτό το «υπέρ της χώρας», φυσικά, έχει καταργηθεί από εκείνους που το επικαλούνται, αλλά ας το… ελέγξουμε. Λειτουργώντας υπέρ της χώρας, οι πολιτικοί «ταγοί» λογικά θα έπρεπε να λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα και όσα σαφέστατα αυτό ορίζει. Δηλαδή, λειτουργία της ό,ποιας κυβέρνησης υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, υπέρ των Ελληνικών Δικαίων, υπέρ της Ελληνικής Εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, υπέρ της κοινωνίας και των πολιτών που την απαρτίζουν… Αυτά ορίζονται μεν, αλλά τυγχάνει από τις εκάστοτε κυβερνήσεις να επαναπροσδιορίζονται και τελικά να ετεροπροσδιορίζονται συμφώνως με τα συμφέροντα της εγχώριας ή της εξωτερικής πλουτοκρατίας η οποία –κατά κοινή ομολογία εκείνων που θέλουν να σκέπτονται αντικειμενικά και όχι κομματικά- δυναστεύει την χώρα επί δεκαετίες.

Ελέγχοντας, λοιπόν, την «υπέρ της χώρας» λειτουργία των τελευταίων Ελληνόφωνων κυβερνήσεων, προσπαθούμε να θυμηθούμε κάποια ενέργεια, απόφαση ή νόμο που να κάλυπτε τις απαιτήσεις του Ελληνικού Συντάγματος. Δυστυχώς, μάταια… αφού έγινε κατορθωτό οι κυβερνήσεις να λειτουργούν και να αποφασίζουν «ελέω τρόικας» (και ποιος ξέρει ποιού άλλου…) οτιδήποτε θα μπορούσε να βλάψει όλα εκείνα που το Σύνταγμα επιτάσσει. Δυστυχώς και η σημερινή κυβέρνηση, κινούμενη στα όρια της νομιμότητας, του νομότυπου ή της νομιμοφροσύνης, έχει κατορθώσει να διαγράψει τα αυτονόητα στην προσπάθειά της να προβάλει ως μοναδικές μαγικές και μονοδρομιακές λύσεις, εκείνες που προτάσσονται από τις Βρυξέλλες και που φυσικά δεν υπέχουν καμία απολύτως ευαισθησία για την Ελλάδα, τους πολίτες της και φυσικά την Δημοκρατία.

Η χώρα διαλύεται, αλλά η κυβέρνηση ωσεί παρούσα προσπαθεί να πείσει πως εργάζεται. Δυστυχώς, η ανυπαρξία της αποτελεί το προσωπικό της σωσίβιο διάσωσης, τη στιγμή που έχει αρχίσει να δρομολογείται ο κατακερματισμός (μέσω των ΕΟΖ), ενώ τα σύννεφα περαιτέρω απαιτήσεων (πλέον των οικονομικών) των «φίλων», των «εταίρων» και των «συμμάχων» έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Ήδη συζητείται η πώληση μέρους του ορυκτού πλούτου (χωρίς να προσδιορίζεται επαρκώς αυτός ο ορυκτός υπό πώληση πλούτος), ο οποίος αποτελεί και την σανίδα σωτηρίας της Ελλάδας, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΟΗΕ που δημοσιεύτηκε και στην Le Figaro. Ο θεσμικός μηχανισμός που θα μπορούσε να κοστολογήσει με επαρκή αντικειμενικότητα τον υπό πώληση ορυκτό πλούτο, το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) έχει υπόπτως καταργηθεί, αφήνοντας στο κενό την κοστολόγηση, αλλά και προσφέροντας (ατύπως προφανώς) τις χιλιάδες μελέτες που το συγκεκριμένο κρατικό ινστιτούτο είχε πραγματοποιήσει σε βάθος δεκαετιών για τα ορυκτά που βρίσκονται στο υπέδαφος της χώρας.

Η χώρα διαλύεται, αλλά το πολίτευμα προφανώς ακατάλληλο, δεν μπορεί να παρακολουθήσει την οργή που σωρεύεται και που απειλεί την εσωτερική ειρήνη. Βλέπετε, το πολίτευμα είναι ένα κράμα, ένα τερατόμορφο μίγμα που δεν λειτουργεί με βάση νόμους ή (έστω) την κοινή λογική, αλλά είναι απολύτως εντελλόμενο από εκείνους που το επέβαλλαν. Ουσιαστικά, υπάρχει μέγα νομικό και πολιτικό πρόβλημα, αφού η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί τους πολίτες και δεν υπακούει στο Ελληνικό Σύνταγμα. Βρισκόμαστε σε περίοδο κατάλυσης (ή κατάρρευσης) του προπύργιου της Δημοκρατίας, τη στιγμή ακριβώς που οι θεσμοί δεν υπερασπίζονται από τα πρόσωπα που έχουν οριστεί να τους προστατεύουν και λειτουργούν υπό το καθεστώς ενός «αυτόματου πιλότου», ο οποίος έχει «προγραμματιστεί» από εκείνους που δεν ενδιαφέρονται ούτε για την λέξη αλλά ούτε και για την έννοια της δημοκρατίας, όπως επίσης δεν ενδιαφέρονται για την διάσωση της Ελληνικής οικονομίας ή την προστασία της Ελληνικής κοινωνίας.

Όλα τα ανωτέρω βασίζονται σε ένα απλό ερώτημα: Τι θετικό για την χώρα και τους πολίτες έκαναν οι (τουλάχιστον) τρεις τελευταίες κυβερνήσεις; Πέρα από τις «διαθέσεις», τα λόγια τα παχιά, τα ψεύτικα και τα μεγάλα, υπάρχει κάτι θετικό στο έργο τους; Δυστυχώς, όχι. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται και η κατάλυση του Συντάγματος, την οποία ζούμε. Δεν τους νοιάζει, δεν ενδιαφέρονται και ούτε πρόκειται να εργαστούν υπέρ των πολιτών και της χώρας, εάν δεν νιώσουν άμεσα την απειλή της δια βίου φυλάκισής τους. Και να είναι σίγουροι πως θα βιώσουν όσα προκαλούν, αφού είναι θέσφατο πως «θερίζεις ό,τι σπέρνεις».

Αναγνώστης